Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.252.2021.2.MD
z 20 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2021 r. (data wpływu 8 marca 2021 r.), uzupełnionym w dniu 29 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Od dnia 28 lipca 2011 r., zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego, wykonywanie władzy nad małoletnią córką stron O. G., ur. 14 stycznia 2004 r., powierzono Wnioskodawczyni, natomiast wykonywanie władzy rodzicielskiej powoda Sąd ograniczył do ogólnego wglądu w jej wychowanie, w szczególności do współdecydowania w wyborze szkoły, zawodu oraz sposobu leczenia w razie poważnej choroby dziecka.

Wyżej wskazany wyrok oraz wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 17 listopada 2011 r., uregulowały kontakty ojca z córką. Zgodnie z wyrokiem z dnia 28 lipca 2011 r. ustalono sposób kontaktowania się ojca z dzieckiem w ten sposób, że przyznano ojcu dziecka prawo do spotkań z O. G. w każdą środę w godzinach od 15:30 do 20:00 oraz w co drugi weekend poczynając od soboty od godz. 9:00 do niedzieli do godz. 17:00, z prawem zabierania dziecka poza jego miejsce zamieszkania bez obecności matki dziecka.

Wyrok Sądu z dnia 17 listopada 2011 r., rozszerzył ww. kontakty i ustalił, że ojciec ma prawo kontaktu z dzieckiem ponadto w co drugi weekend od piątku godziny 15:30 do niedzieli do godziny 18:00 – z prawem zabierania dziecka poza jego miejsce zamieszkania i obowiązkiem przyprowadzania dziecka do miejsca w którym mieszka z matką; w co drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia oraz Świąt Wielkiej Nocy od godziny 10:00 do 19:00 z obowiązkiem odebrania małoletniej i przyprowadzania jej do miejsca w którym mieszka matka; corocznie drugi tydzień ferii zimowych; corocznie dwa tygodnie wakacji letnich w terminie ustalonym przez rodziców.

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 28 lipca 2011 r., zasądzono od ojca dziecka alimenty na rzecz małoletniej w kwocie po 600 zł miesięcznie.

Były mąż ograniczał i aktualnie ogranicza się do płacenia alimentów i nie uczestniczy w żadnych nieplanowanych wydatkach na córkę. Były małżonek nie uczestniczył w 2020 r. i obecnie nie uczestniczy w rozwoju i wychowywaniu córki, a nawet nie wykazuje żadnej chęci i zainteresowania w tym zakresie.

To na Wnioskodawczyni spoczywały i spoczywają obowiązki związane z zapewnieniem prawidłowego rozwoju fizycznego i psychicznego córki, począwszy od zapewnienia jej potrzeb bytowych jak i edukacyjnych oraz zdrowotnych.

Z uwagi na to, że były mąż w ogóle nie odzywa się do Wnioskodawczyni, to Wnioskodawczyni zakłada, że sytuacja związana z brakiem sprawowania władzy rodzicielskiej będzie podobna w latach następnych. Odnosząc się do lat następnych, Wnioskodawczyni wskazuje, że małoletnia nadal będzie mieszkała z Wnioskodawczynią i to ona będzie sprawowała nad nią opiekę rodzicielską, zgodnie z tym, co opisywała już powyżej.

Wnioskodawczyni uważa, że sytuacja nie ulegnie zmianie i całość obowiązków związanych z zapewnieniem władzy rodzicielskiej, potrzeb emocjonalnych i zdrowotnych będzie spoczywało na niej. Wnioskodawczyni i jej były mąż nie potrafią porozumieć się w żadnej kwestii, w tym także dotyczącej podziału ulgi prorodzinnej.

W 2020 r. i w latach następnych Wnioskodawczyni uzyskiwała i będzie uzyskiwała dochody opodatkowane według skali podatkowej.

Były mąż Wnioskodawczyni w 2020 r. uzyskiwał dochody opodatkowane według skali podatkowej. Wnioskodawczyni nie wie, czy w latach kolejnych będzie uzyskiwał ww. dochody, gdyż nie ma z nim takiego kontaktu.

Wnioskodawczyni wykonuje i będzie wykonywać władzę rodzicielską w stosunku do O. G. ur. 14 stycznia 2004 r. oraz drugiego jej dziecka K. G. ur. 2 lutego 2012 r. na które to przysługuje Wnioskodawczyni i będzie przysługiwało prawo korzystania z odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej.

Wnioskodawczyni nie ma i nie będzie miała na utrzymaniu innych dzieci aniżeli ww. dzieci, w tym dziecka pełnoletniego wobec którego miałaby obowiązek alimentacyjny lub pełniłaby funkcję rodziny zastępczej, na które przysługiwałoby jej prawo do korzystania z odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej.

Córka O. G. nie wstąpiła w związek małżeński. Wobec O. G. nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 czerwca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego.

W 2020 r. Wnioskodawczyni była osobą samotnie wychowującą dziecko. Do wniosku załączyła PIT-37.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni, jako matce samotnie wychowującej małoletnią córkę O. G. w rozliczeniu za 2020 r. oraz w istniejącym stanie prawnym w latach następnych do uzyskania pełnoletności dziecka, przysługuje prawo do odliczenia ulgi przewidzianej w art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w pełnej wysokości za 12 miesięcy na małoletnią córkę?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ulga prorodzinna powinna być rozliczana przez rodzica, który uczestniczy w wychowywaniu dziecka i faktycznie zapewnia dziecku potrzeby: bytowe, edukacyjne, zdrowotne oraz dba o jego rozwój emocjonalny, intelektualny i fizyczny. Dlatego – w ocenie Wnioskodawczyni – ojcu dziecka nie należy się prawo do ulgi, gdyż to Wnioskodawczyni jest rodzicem, który w 100% sprawuje władzę rodzicielską nad córką w pełnym znaczeniu tego słowa.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy – przysługuje obojgu rodzicom, zaś – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dzieci oraz do wychowywania dzieci, z poszanowaniem ich godności i praw (art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

O wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania czy spełniania obowiązku alimentacyjnego ani sporadyczne kontakty z dzieckiem.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający mu prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodzica wobec dzieci.

Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów), to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku, do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Zgodnie z art. 27f ust. 2 pkt 1 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. I tak, np. w wyroku z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16, Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że ustawodawca w rozpatrywanym unormowaniu prawo do odliczenia analizowanej ulgi przez rodziców uzależnił od „wykonywania władzy rodzicielskiej".

Określenia pojęcia władzy rodzicielskiej należy poszukiwać na gruncie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, gdzie zapisano, że dziecko pozostaje aż do pełnoletniości pod władzą rodzicielską. Władza rodzicielska, co do zasady, przysługuje obojgu rodzicom. Obejmuje ona w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka (art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). W myśl art. 96 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania (art. 97 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, prawidłowa wykładnia przepisu art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna uwzględniać nie tylko jego znaczenie językowe, ale również cel ulgi prorodzinnej, którym jest pomoc rodzicom w związku z ciążącym na nich obowiązkiem łożenia na utrzymanie dzieci. Zatem dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej niezbędne jest zarówno posiadanie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem, jak również rzeczywiste uczestnictwo rodzica w realizacji powinności wynikających ze stosunków prawnorodzinnych w relacji do dziecka. Jednocześnie odróżnić należy treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, bowiem samo jej posiadanie nie oznacza jeszcze jej wykonywania.

W celu nabycia prawa do odliczenia tej ulgi nie wystarczy więc, że podatnik wykaże, iż jest rodzicem posiadającym władzę rodzicielską. Konieczne jest w szczególności wychowywanie przez podatnika swego dziecka. Wykonywanie tej władzy oznacza też osobiste zajmowanie się sprawami dziecka, czyli podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych i duchowych (mieszkania, wyżywienia, zdrowia, bezpieczeństwa, edukacji, wychowania, wypoczynku, zaspokajanie potrzeb kulturalnych, sportowych, religijnych itp.).

Zatem w ramach niniejszego postępowania podatkowego pojęcie „wykonywania władzy rodzicielskiej” należy odnieść do konkretnych zachowań rodziców wobec dzieci, czyli ustalić: w jaki sposób rodzice sprawowali swą władzę.

Natomiast w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 661/16, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że „władza rodzicielska może być wykonywana nie tylko wówczas, gdy rodzic stale zamieszkuje z dzieckiem. Przejawia się ona bowiem dbałością o dziecko, zainteresowaniem jego sprawami, zapewnianiem jego potrzeb egzystencjonalnych, edukacyjnych, duchowych itd. Przy tym zastrzec należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu Najwyższego (...) zgodnie z którym o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1968 r., sygn. akt III CZP 70/66, OSNCP 1968 Nr 5, poz. 77; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1983 r., sygn. akt III CZP 46/83, OSNCP 1984 Nr 4, poz. 4).”

W powołanej powyżej uchwale z dnia 26 września 1983 r. sygn. akt III CZP 46/83 Sąd Najwyższy stwierdził, że „zakres i granice władzy rodzicielskiej każdego z rodziców określają przepisy art. 93-97 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (co do pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz co do jego wychowania), jeżeli władza ta przysługuje obojgu lub tylko jednemu z nich. Rodzice mają jednak względem dzieci także prawa i obowiązki, nie objęte władzą rodzicielską, nie stanowiące jej elementu, jak np. prawo do osobistej styczności z dzieckiem (por. art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz uchwalę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1968 r., sygn. akt OSNCP z 1968 r. z. 5, poz. 77) lub obowiązek alimentacji dziecka (art. 133 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), jakkolwiek też wchodzą w zakres pieczy nad dzieckiem.”

Natomiast Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 marca 1968 r., sygn. akt III CZP 70/66 wskazał, że władza rodzicielska współmałżonka powinna (...) polegać na określonych obowiązkach i uprawnieniach w stosunku do osoby dziecka, a nie na nadzorze nad osobą władzę tę sprawującą. Prawo zaś utrzymywania kontaktów z dzieckiem (...) nie zależy od sprawowania władzy rodzicielskiej.”

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawczyni uważa, że jako rodzic sprawujący władzę rodzicielską nad córką winna mieć prawo do pełnej ulgi prorodzinnej. Ojciec dzieci poza wyznaczonymi kontaktami oraz obowiązkiem świadczeń alimentacyjnych, nie realizuje żadnych czynności wykraczających ponad wskazane przez Sąd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Stosownie art. 27f ust. 2 cytowanej ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Przepis art. 27f ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

W myśl art. 27f ust. 2b ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Na mocy art. 27f ust. 2c przytoczonej ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na mocy art. 27f ust. 4 powołanej ustawy odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania ulgi.

W świetle art. 27f ust. 5 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zatem z literalnego brzmienia art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że warunkiem zastosowania przez rodzica ulgi na małoletnie dziecko jest wykonywanie w stosunku do tego dziecka władzy rodzicielskiej.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359 ze zm.) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Podkreślić należy, że samo posiadanie władzy rodzicielskiej jest niewystarczające do zastosowania przedmiotowej preferencji. Dla nabycia prawa do ulgi konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie, czyli wykonywanie wszystkich obowiązków, dzięki którym dziecko wychowywane jest w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, w szczególności sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie/zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z definicją Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) – to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

W konsekwencji, samo płacenie alimentów na dziecko oraz sporadyczne spotkania z małoletnim dzieckiem nie są rozstrzygające dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że od dnia 28 lipca 2011 r., zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego, wykonywanie władzy nad małoletnią córką stron O. G., ur. 14 stycznia 2004 r., powierzono Wnioskodawczyni, natomiast wykonywanie władzy rodzicielskiej powoda Sąd ograniczył do ogólnego wglądu w jej wychowanie, w szczególności do współdecydowania w wyborze szkoły, zawodu oraz sposobu leczenia w razie poważnej choroby dziecka. Wyżej wskazany wyrok oraz wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 17 listopada 2011 r., uregulowały kontakty ojca z córką. Zgodnie z wyrokiem z dnia 28 lipca 2011 r. ustalono sposób kontaktowania się ojca z dzieckiem w ten sposób, że przyznano ojcu dziecka prawo do spotkań z O. G. w każdą środę w godzinach od 15:30 do 20:00 oraz w co drugi weekend poczynając od soboty od godz. 9:00 do niedzieli do godz. 17:00, z prawem zabierania dziecka poza jego miejsce zamieszkania bez obecności matki dziecka. Wyrok Sądu z dnia 17 listopada 2011 r., rozszerzył ww. kontakty i ustalił, że ojciec ma prawo kontaktu z dzieckiem ponadto w co drugi weekend od piątku godziny 15:30 do niedzieli do godziny 18:00 – z prawem zabierania dziecka poza jego miejsce zamieszkania i obowiązkiem przyprowadzania dziecka do miejsca w którym mieszka z matką; w co drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia oraz Świąt Wielkiej Nocy od godziny 10:00 do 19:00 z obowiązkiem odebrania małoletniej i przyprowadzania jej do miejsca w którym mieszka matka; corocznie drugi tydzień ferii zimowych; corocznie dwa tygodnie wakacji letnich w terminie ustalonym przez rodziców. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. z dnia 28 lipca 2011 r., zasądzono od ojca dziecka alimenty na rzecz małoletniej w kwocie po 600 zł miesięcznie. Były mąż ograniczał i aktualnie ogranicza się do płacenia alimentów i nie uczestniczy w żadnych nieplanowanych wydatkach na córkę. Były małżonek nie uczestniczył w 2020 r. i obecnie nie uczestniczy w rozwoju i wychowywaniu córki, a nawet nie wykazuje żadnej chęci i zainteresowania w tym zakresie. To na Wnioskodawczyni spoczywały i spoczywają obowiązki związane z zapewnieniem prawidłowego rozwoju fizycznego i psychicznego córki, począwszy od zapewnienia jej potrzeb bytowych jak i edukacyjnych oraz zdrowotnych. Z uwagi na to, że były mąż w ogóle nie odzywa się do Wnioskodawczyni, to Wnioskodawczyni zakłada, że sytuacja związana z brakiem sprawowania władzy rodzicielskiej będzie podobna w latach następnych. Odnosząc się do lat następnych, Wnioskodawczyni wskazuje, że małoletnia nadal będzie mieszkała z Wnioskodawczynią i to ona będzie sprawowała nad nią opiekę rodzicielską, zgodnie z tym, co opisywała już powyżej. Wnioskodawczyni uważa, że sytuacja nie ulegnie zmianie i całość obowiązków związanych z zapewnieniem władzy rodzicielskiej, potrzeb emocjonalnych i zdrowotnych będzie spoczywało na niej. Wnioskodawczyni i jej były mąż nie potrafią porozumieć się w żadnej kwestii, w tym także dotyczącej podziału ulgi prorodzinnej. W 2020 r. i w latach następnych Wnioskodawczyni uzyskiwała i będzie uzyskiwała dochody opodatkowane według skali podatkowej. Były mąż Wnioskodawczyni w 2020 r. uzyskiwał dochody opodatkowane według skali podatkowej. Wnioskodawczyni nie wie, czy w latach kolejnych będzie uzyskiwał ww. dochody, gdyż nie ma z nim takiego kontaktu. Wnioskodawczyni wykonuje i będzie wykonywać władzę rodzicielską w stosunku do O. G. ur. 14 stycznia 2004 r. oraz drugiego jej dziecka K. G. ur. 2 lutego 2012 r. na które to przysługuje Wnioskodawczyni i będzie przysługiwało prawo korzystania z odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej. Wnioskodawczyni nie ma i nie będzie miała na utrzymaniu innych dzieci aniżeli ww. dzieci, w tym dziecka pełnoletniego wobec którego miałaby obowiązek alimentacyjny lub pełniłaby funkcję rodziny zastępczej, na które przysługiwałoby jej prawo do korzystania z odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej. Córka O. G. nie wstąpiła w związek małżeński. Wobec O. G. nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 czerwca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego. W 2020 r. Wnioskodawczyni była osobą samotnie wychowującą dziecko. Do wniosku załączyła PIT-37.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, w szczególności fakt, że to na Wnioskodawczyni spoczywały i spoczywają obowiązki związane z zapewnieniem prawidłowego rozwoju fizycznego i psychicznego córki, począwszy od zapewnienia jej potrzeb bytowych jak i edukacyjnych oraz zdrowotnych, natomiast ojciec dziecka – jak twierdzi Wnioskodawczyni – nie uczestniczył w 2020 r. i obecnie nie uczestniczy w rozwoju i wychowywaniu córki, a nawet nie wykazuje żadnej chęci i zainteresowania w tym zakresie, uznać należy, że Wnioskodawczyni przysługuje ulga prorodzinna na małoletnie dziecko, wynikająca z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pełnej wysokości za 12 miesięcy w rozliczeniu za rok 2020.

Prawo do odliczenia ulgi na małoletnią córkę (do uzyskania pełnoletności) będzie przysługiwało Wnioskodawczyni również w latach przyszłych pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy, w szczególności Wnioskodawczyni będzie nadal wyłącznie wykonywała władzę rodzicielską.

Końcowo wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji tut. organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W rezultacie w wydanej interpretacji organ nie rozstrzyga, który z rodziców i w jakim zakresie wykonuje władzę rodzicielską. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletniego dziecka faktycznie wykonywał w stosunku do dziecka władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie, jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Wnioskodawczynię wyroków wskazać należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.