Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.552.2021.2.MM
z 13 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2021 r. (data wpływu 31 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2021 r. (data wpływu 1 września 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji podatkowej.

Na wezwanie Organu, pismem z dnia 27 sierpnia 2021 r. (data wpływu 1 września 2021 r.), wniosek został uzupełniony.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki Jawnej z 99% udziałem w Spółce, która jako sprzedawca hurtowy elementów składowych i komponentów rolet, jest jednocześnie pracodawcą. W chwili obecnej trwają rozmowy w jaki sposób bardziej zintegrować załogę i zatrzymać pracowników w firmie. Planowane jest wykonanie siłowni na terenie firmy - Wnioskodawca chciałby w ten sposób budować kulturę organizacyjną przedsiębiorstwa, a także markę i wizerunek. Jego celem jest dać pracownikom możliwość integracji w sposób, który połączy ich pasje. Większość pracowników Spółki stanowią osoby, które aktywnie uprawiają różne sporty oraz chętnie spędzają czas wspólnie. Ponadto organizowanie siłowni ma na celu podtrzymanie pomiędzy pracownikami dobrych relacji, które zwiększą motywację do pracy. Co więcej, miejsce to będzie służyło promowaniu aktywnego i zdrowego trybu życia wśród pracowników, który przyczyni się do poprawy ich kondycji fizycznej, a w efekcie większej efektywności w pracy i mniejszej absencji. Po godzinach pracy siłownia będzie dostępna dla pracowników i ich rodzin. Poprzez zorganizowanie siłowni Wnioskodawca chce jednocześnie budować pozytywny wizerunek siebie jako atrakcyjnego i konkurencyjnego pracodawcy, jak również umożliwić pracownikom lepszą identyfikację z celami Wnioskodawcy, jak i Spółki. Siłownia zostanie całkowicie sfinansowana ze środków bieżących działalności gospodarczej, a związane z tym wydatki nie zostaną zwrócone w jakikolwiek sposób. W szczególności, Wnioskodawca nie planuje pobierać opłat za korzystanie z siłowni przez pracowników, ani jakichkolwiek innych ekwiwalentów z tego tytułu. Przewidywany koszt netto to ok. 50 000 zł, na co składać się będą koszty zakupu urządzeń takich jak: (…). Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Ponadto przewidywany okres używania siłowni będzie dłuższy niż rok, a w dniu przyjęcia do używania siłownia będzie kompletna i zdatna do użytku.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że jest wspólnikiem w Spółce jawnej od dnia … kwietnia 2007 r. Każde z wymienionych w opisie urządzeń, wchodzących w skład siłowni będzie stanowiło samodzielne urządzenie. Ponadto, każde z wymienionych w opisie urządzeń zostanie zakwalifikowane jako odrębny środek trwały, natomiast razem będą stanowiły zorganizowaną siłownię w przystosowanym pomieszczeniu. Wartość żadnego urządzenia nie przekroczy 10 000 zł.

Wnioskodawca planuje zakwalifikować poszczególne środki trwałe do ewidencji środków trwałych jednorazowo w dacie przyjęcia do użytkowania, a jeżeli nie będzie to możliwe to ze stawką 20% metodą liniową, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych dla grupy 8. Przewidywany okres użytkowania środków trwałych będzie dłuższy niż rok. Środki trwałe będą kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Odpisy amortyzacyjne od środków trwałych zostaną dokonane jednorazowo, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zamierza wprowadzić środki trwałe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do używania jak tylko będzie miał klarowną sytuację, co do przepisów prawa podatkowego w zakresie amortyzacji. Siłownia zostanie wykonana wewnątrz budynku (siedziba firmy) – Spółka dysponuje pustymi pomieszczeniami, które chciałaby zagospodarować na siłownię.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy zakupione urządzenia do siłowni, sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, jako zakładu pracy, będą stanowiły środek trwały podlegający amortyzacji w myśl art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy zakupione urządzenia do siłowni, sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, jako zakładu pracy, będą stanowiły środek trwały podlegający amortyzacji w myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy odpisy amortyzacyjne od tych urządzeń będą stanowiły koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, zakupione urządzenia spełniają kryteria uznania ich za środki trwałe, czyli są współwłasnością Wnioskodawcy i Jego wspólnika, jako podatnika. Są kompletne i zdatne do użytku, o przewidywanym okresie użytkowania na cele związane z prowadzoną działalnością (cele firmowe) powyżej 1 roku, ale ich cena nie przekracza 10 000 zł (netto). Co do zasady, nie muszą zostać ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ale wspólnicy zdecydowali się na wprowadzenie ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi na niską wartość Wnioskodawca ma prawo zastosować amortyzację jednorazową, a odpis amortyzacyjny zaksięgowany zostanie w miesiącu przyjęcia środka trwałego do użytkowania.

W ocenie Wnioskodawcy, odpisy mogą być kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane są wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca (wspólnik Spółki jawnej) planuje wykonanie siłowni na terenie firmy. Chciałby w ten sposób budować kulturę organizacyjną przedsiębiorstwa, a także markę i wizerunek. Jego celem jest dać pracownikom możliwość integracji w sposób, który połączy ich pasje. Większość pracowników Spółki stanowią osoby, które aktywnie uprawiają różne sporty oraz chętnie spędzają czas wspólnie. Ponadto organizowanie siłowni ma na celu podtrzymanie pomiędzy pracownikami dobrych relacji, które zwiększą motywację do pracy. Co więcej, miejsce to będzie służyło promowaniu aktywnego i zdrowego trybu życia wśród pracowników, który przyczyni się do poprawy ich kondycji fizycznej, a w efekcie większej efektywności w pracy i mniejszej absencji.

Poniesione przez Spółkę wydatki na zorganizowanie siłowni mają zatem związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. przyczyniają się do poprawy stanu psychicznego pracowników, a tym samym jakości pracy osób zatrudnionych, co ma niewątpliwy wpływ na efekt końcowy tej pracy. W związku z tym wydatki, jakie poniósł Wnioskodawca na wyposażenie siłowni, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

–wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Środki trwałe stanowią jeden ze składników majątku trwałego firmy. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22d ust. 1 tej ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei, w myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo –w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik – nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych – może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
  

• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych, po czym dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym lub
  

• dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h-22m.
  
  

Natomiast, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest zobowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ww. ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalenia stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, urządzenie, itp. W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne składniki majątku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdatny do użytku.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Spółka zakupi poszczególne urządzenia wchodzące w skład siłowni ze środków obrotowych. Całkowita wartość poszczególnych urządzeń wchodzących w skład siłowni wyniesie ok. 50 000 zł netto. Będą one kompletne i zdatne do użytku, o przewidywanym okresie użytkowania powyżej jednego roku, cena jednostkowa za poszczególne urządzenie nie będzie przekraczać 10 000 zł (netto).

Zatem, jeżeli wartość poszczególnych urządzeń wchodzących w skład siłowni nie będzie przekraczać 10 000 zł, a każde z tych urządzeń będzie stanowić odrębny środek trwały, który będzie kompletny i zdatny do użytku, a okres jego użytkowania wyniesie ponad jeden rok oraz będzie on wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzonej w formie Spółki jawnej, to takie urządzenia będą stanowić odrębne środki trwałe i mogą zostać wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z uwagi na okoliczność, że wartość początkowa poszczególnych środków trwałych nie przekroczy 10 000 zł, Wnioskodawca może dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania ich do używania albo w miesiącu następnym.

Reasumując wydatki na zakupione urządzenia do siłowni mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do Jego udziału w zysku Spółki), jako tzw. koszty pośrednie, tj. poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro wartość poszczególnych urządzeń stanowiących odrębny środek trwały nie będzie przekraczać 10 000 zł, Wnioskodawca w myśl art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania takiego urządzenia do używania albo w miesiącu następnym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.