Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.746.2018.2.PC
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 listopada 2018 r.), uzupełnionym w dniu 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 17 stycznia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 31 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania świadczonych usług. Wniosek został uzupełniony w dniu 10 stycznia 2019 r. (data wpływu 17 stycznia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 31 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i zarejestrowaną jako indywidualny podatnik VAT w Republice Korei (Korea Południowa). Na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie posiada numeru identyfikacyjnego NIP.

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nawiązał współpracę ze spółką prawa koreańskiego (dalej: „Podmiot A”), która w ramach prowadzonej działalności wykonuje montaż maszyn („oil heaters”, tj. podgrzewaczy do oleju) w fabryce położonej w Polsce, na rzecz polskiej spółki prawa handlowego (dalej: „Inwestor”). Wnioskodawca, w ramach ww. współpracy, wykonuje usługi montażu ww. podgrzewaczy do oleju. Po wykonaniu montażu maszyny nie będą stanowiły części składowej nieruchomości, w której są instalowane.

W ramach usług montażu Wnioskodawca wykonuje szereg czynności, tj. czynności instalatorskie (w tym celu Wnioskodawca dokonuje zakupu części instalacyjnych, narzędzi i innych ruchomości, które następnie są wykorzystywane do instalacji maszyn), czynności koordynowania instalacji przez poszczególnych monterów oraz inne czynności o charakterze doradczym. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zaplecza osobowego oraz materialnego do prowadzenia działalności gospodarczej, dlatego przedmiotowe usługi wykonawca wykonuje za pomocą dalszych podwykonawców, tj. podmiotów posiadających swoją siedzibę w Polsce (dalej: „Podmiot B”). Wnioskodawca nie wykonuje dostawy towarów na rzecz Podmiotu A lub Inwestora.

Schemat współpracy:

• Inwestor - polska spółka prawa handlowego, na terenie której fabryki instalowane są podgrzewacze do oleju;
  

• Podmiot A - spółka prawa koreańskiego, która dokonuje dostawy i montażu maszyn na rzecz Inwestora; brak siedziby oraz stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej w Polsce;
  

• Wnioskodawca - podwykonawca; wykonuje usługi montażu maszyn na rzecz Podmiotu A;
  

• Podmiot B - dalsi podwykonawcy posiadający siedzibę w Polsce; wykonuje usługi na rzecz Wnioskodawcy.
  
  
  

Za wykonane usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie od Podmiotu A, jak również wypłaca wynagrodzenie na rzecz Podmiotu B.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi montażu na rzecz Podmiotu A mającego siedzibę w Republice Korei, należy uznać za usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, czy też podlegają one opodatkowanie na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 28b ust. 1 ww. ustawy? (dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (zwaną dalej; „Ustawą o VAT”) miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 28e Ustawy o VAT miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanym dalej: „Rozporządzeniem”): usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

• gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
  

• gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
  
  
  

W art. 31 ust. 2 Rozporządzenia wskazano natomiast przykładowy, otwarty katalog usług, które należy uznać za usługi związane z nieruchomościami, tj., np.: instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub zamontowaniu są uznane za nieruchomość.

Z kolei w ust. 3 ww. artykułu Rozporządzenia zawarty został katalog usług, do których art. 31 ust. 1 Rozporządzenie nie ma zastosowania, a więc należy do tych usług stosować zasady ogólne.

W ww. katalogu uwzględniono m.in. instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, utrzymanie i naprawę oraz kontrolę maszyn lub sprzętu, jak również nadzór nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości.

W przedmiotowym przypadku maszyny instalowane w fabryce inwestora nie będą stanowiły części składowej nieruchomości, a zatem należy uznać, iż zastosowanie znajdzie art. 31 ust. 3 Rozporządzenia. Podkreślić należy, że przepisy Rozporządzenia mają zastosowanie wprost w polskim prawie podatkowym i nie wymagają implementacji.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że do wykonywanych przez niego usług zastosowanie znajdzie zasada ogólna wyrażona w art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, zamiast wyjątku wynikającego z przepisu szczególnego, tj. art. 28e Ustawy o VAT.

Tym samym należy uznać, że miejscem opodatkowania usług świadczonych przez Wnioskodawcę będzie miejsce siedziby / stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez usługobiorcę. W przedmiotowym przypadku będzie to miejsce siedziby Podmiotu A, tj. Republika Korei.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w poglądach doktryny oraz orzecznictwa, np.:

• „Jeżeli w okolicznościach stanu faktycznego sprawy nie ulega wątpliwości, że przedmiotem usługi nie jest nieruchomość, a linia do warzyw (jej montaż i instalacja), natomiast związek usługi z nieruchomością sprowadza się do tego, że montaż linii do warzyw musi - dla jej prawidłowego funkcjonowania - mieć miejsce w hali/pomieszczeniu gospodarczym (przy czym maszyny mogą być zdemontowane i przeniesione w inne miejsce bez uszczerbku dla ich funkcjonalności), nie można zgodzić się z organem, że miejsce świadczenia usług powinno być określone w sposób przewidziany w art. 28e u.p.t.u.” - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt I FSK 1953/14 (analogicznie: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt I FSK 131/14);
  

• Należy zauważyć, że od 1.01.2017 r. pojęcie usług na nieruchomościach jest definiowane przez przepisy rozporządzenia 282.
  
  
  

Akt ten definiuje także pojęcie nieruchomości na potrzeby stosowania regulacji dotyczących miejsca świadczenia. Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282 za nieruchomość uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

Na uwagę zasługuje fakt, że przez pojęcie nieruchomości należy rozumieć - obok gruntu czy też budynku - także: budowle (konstrukcje trwale związane z gruntem); trwale zamontowane w budynku jego stałe integralne elementy, ale także każdy inny element, sprzęt lub maszynę trwale zamontowane w budynku. (Bartosiewicz Adam, VAT. Komentarz, wyd. XII; Opublikowano: WKP 2018)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nawiązał współpracę ze spółką prawa koreańskiego („Podmiot A”), która w ramach prowadzonej działalności wykonuje montaż maszyn (pogrzewaczy do oleju) w fabryce położonej w Polsce, na rzecz polskiej spółki prawa handlowego („Inwestor”). Wnioskodawca, w ramach ww. współpracy, wykonuje usługi montażu ww. podgrzewaczy do oleju. Po wykonaniu montażu maszyny nie będą stanowiły części składowej nieruchomości, w której są instalowane.

W ramach usług montażu Wnioskodawca wykonuje szereg czynności, tj. czynności instalatorskie (w tym celu Wnioskodawca dokonuje zakupu części instalacyjnych, narzędzi i innych ruchomości, które następnie są wykorzystywane do instalacji maszyn), czynności koordynowania instalacji przez poszczególnych monterów oraz inne czynności o charakterze doradczym. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zaplecza osobowego oraz materialnego do prowadzenia działalności gospodarczej, dlatego przedmiotowe usługi wykonuje za pomocą dalszych podwykonawców, tj. podmiotów posiadających swoją siedzibę w Polsce („Podmiot B”). Wnioskodawca nie wykonuje dostawy towarów na rzecz Podmiotu A lub Inwestora.

Podmiot A który dokonuje dostawy i montażu maszyn na rzecz Inwestora nie posiada siedziby oraz stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca wykonuje usługi montażu maszyn na rzecz Podmiotu A. Za wykonane usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie od Podmiotu A.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i zarejestrowaną jako indywidualny podatnik VAT w Republice Korei. Na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie posiada numeru identyfikacyjnego NIP.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości czy usługi montażu świadczone na rzecz Podmiotu A mającego siedzibę w Republice Korei, należy uznać za usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy, czy też podlegają one opodatkowaniu na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 28b ust. 1 ww. ustawy.

Należy zauważyć, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, w myśl art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Zmiany w tym zakresie obowiązują od dnia 1 stycznia 2017 r., jednak również do czynności wykonywanych przed dniem 1 stycznia 2017 r. stanowią wskazówkę, jak powinny być rozumiane w ramach wykładni pro wspólnotowej przepisów ustawy pojęcia „nieruchomość” i „usługa związana z nieruchomością”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. m rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub zamontowaniu są uznane za nieruchomość.

Natomiast w myśl art. 31a ust. 3 lit. f rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 nie ma zastosowania do instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości.

Rozwiązania wprowadzone powyższym rozporządzeniem mają na celu doprowadzić w całej Unii Europejskiej do wspólnej wykładni i spójnego stosowania przepisu szczególnego, jakim jest art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

Zatem zgodnie z przepisem art. 28e ustawy jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e ustawy ma zastosowanie, gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Również z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że dla uznania świadczonych usług za związane z nieruchomościami, musi wystąpić ścisły związek danego świadczenia z konkretną nieruchomością. Usługi te nie mogą mieć jedynie jakiegokolwiek związku z nieruchomością. Warunkiem uznania ich za związane z nieruchomością jest zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem, a daną nieruchomością.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy, w szczególności art. 31a rozporządzenia 282/2011, w celu określenia, czy opisane we wniosku usługi mają związek z nieruchomością, należy rozstrzygnąć czy związek ten jest wystarczająco bezpośredni.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie mają wystarczająco bezpośredniego związku z nieruchomością, aby można było uznać je za usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy. Należy podkreślić, że fakt wykonywania przedmiotowych prac w konkretnej nieruchomości nie jest wystarczający dla zastosowania art. 28e ustawy. Dla zastosowania art. 28e ustawy konieczne jest, aby montowane urządzenie było uznane za nieruchomość, zgodnie z art. 13b lit. d rozporządzenia 282/2011, tj. jego przeniesienie wiązałoby się ze zniszczeniem lub zmianą budynku, co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca. Tylko w takim przypadku usługi montażu można uznać za usługi związane z nieruchomościami, co wynika z art. 31a ust. 2 lit. m oraz art. 31a ust. 3 lit. f rozporządzenia 282/2011. Natomiast w analizowanym przypadku - jak wskazał Wnioskodawca - po wykonaniu montażu, maszyny nie będą stanowiły części składowej nieruchomości, w której są instalowane.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w odniesieniu do świadczonych przez Wnioskodawcę usług montażu maszyn (podgrzewaczy do oleju) nie ma zastosowania art. 28e ustawy, ponieważ świadczone usługi nie stanowią usług związanych z nieruchomościami. Jednocześnie pozostałe wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia, tj. art. 28b ust. 2-4, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n, również nie mają zastosowania dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

Kontrahent Wnioskodawcy posiada siedzibę na terytorium Republiki Korei oraz nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu ustawy, a zatem miejscem świadczenia przedmiotowych usług – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy – jest miejsce, w którym Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. na terytorium Republiki Korei. W konsekwencji świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.