2019.01.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.638.2018.1.JKU
z 25 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług środków finansowych uzyskiwanych z tytułu działania Miejskiej Komisji (…) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług środków finansowych uzyskiwanych z tytułu działania Miejskiej Komisji (…).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina Miasto (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Posiada osobowość prawną oraz pełną zdolność do czynności prawnych. Zgodnie z ustawą z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 280), od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina Miasto prowadzi wspólnie ze swoimi jednostkami organizacyjnymi rozliczenie VAT.

Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, t.j.), art. 8 ust. 3 i 4, nałożyły na marszałków, burmistrzów i prezydentów, obowiązek powołania komisji (…), stanowiących organ doradczy. Brak opinii komisji powoduje niedopełnienie toku postępowania, co skutkuje nieważnością przyjętej uchwały np. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako istotne naruszenie trybu sporządzania (art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Mając powyższe na uwadze, Prezydent Miasta, zarządzeniem z dnia 17 grudnia 2003 r. ustanowił taką Komisję, ustalając, w drodze regulaminu, jej organizację i tryb działania. W całym okresie funkcjonowania Komisji, zarządzenie było pięciokrotnie zmieniane. Kolejne zarządzenia: z 20 stycznia 2005 r.; z 12 lipca 2006 r.; z 28 czerwca 2007 r.; z 2 listopada 2010 r. oraz z 19 marca 2012 r., były podejmowane z konieczności zmiany składu osobowego lub zapisów w regulaminie.

Komisja, pełniąca funkcję organu doradczego w sprawach planowania i zagospodarowania przestrzennego, ma za zadanie:

opiniowanie projektów studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz składanie wniosków do tych opracowań,
opiniowanie projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz składanie wniosków do tych opracowań,
opiniowanie analiz zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gmin, ocen postępów w opracowywaniu planów miejscowych i wieloletnich programów sporządzania planów w nawiązaniu do ustaleń studiów, z uwzględnieniem decyzji zamieszczonych w rejestrach, o których mowa w art. 57 ust. 1-3 i art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz wniosków w sprawie sporządzenia lub zmiany planów miejscowych.

Wójtowie Gmin: A, B i C oraz Burmistrz D, nie powołali w swoich jednostkach takich Komisji, dlatego też, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zawarli porozumienia z Prezydentem Miasta, na mocy których, korzystają z usług Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie.

Wszyscy członkowie Komisji, których skład osobowy określa załącznik do zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 19 marca 2012 r., za udział w posiedzeniach otrzymują od Gminy wynagrodzenie (diety), które jest wypłacane za każdy opiniowany temat. Ponadto, Gminy: E, F oraz G, zgodnie z porozumieniami, przez cały okres ich obowiązywania, raz w miesiącu przekazują na konto Gminy Miasta, środki finansowe w kwocie 300 zł, na pokrycie kosztów obsługi technicznej Komisji (wykonanie kserokopii opracowań do opiniowania, wysyłka dokumentów, wynajęcie sali, zużycie prądu itd.). Środki, na pokrycie kosztów obsługi technicznej Komisji, stanowią dochód własny Gminy Miasta. Jest to kwota, która nie uwzględnia podatku VAT. Dodatkowo na mocy obowiązujących porozumień, za pracę członków Komisji, Gmina Miasto przedkłada Gminom: A, B i C, faktury za wykonaną usługę, dotyczącą zaopiniowanych tematów, skierowanych przez daną Gminę. W związku z powyższym, Gminy te zwracają Gminie Miasta koszty pracy członków Komisji (diety), co oznacza, że Gmina Miasto nie uzyskuje z tego tytułu korzyści.

Do dnia 31 lipca 2017 r., ww. usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi, były rozliczane na podstawie faktur, objętych stawką podatku VAT „zw”. W związku z wejściem w życie od 1 stycznia 2017 r. zmian wprowadzonych Rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736 oraz z 2016 r., poz. 1140), w zakresie uchylenia § 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zaszła konieczność zmiany warunków zawartych porozumień. Od dnia 1 sierpnia 2017 r. wprowadzono zmiany w zawartych porozumieniach. Było to następstwem tego, że usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi, dotychczas zwolnione od podatku, straciły możliwość korzystania ze zwolnienia zawartego w § 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2013 r. W związku z powyższym zostały objęte stawką VAT w wysokości 23%. W wyniku tej zmiany, dokonano korekt faktur i deklaracji VAT-7 za miesiące od stycznia 2017 r. zmieniając stawkę VAT na stawkę 23%.

Zgodnie z nowymi przepisami, obowiązujące porozumienia zostały aneksowane następująco:

§ 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie: „Środki finansowe na pokrycie kosztów obsługi technicznej Miejskiej Komisji (…) w wysokości 300 zł + 23% VAT = 369 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych) miesięcznie.

§ 2 pkt 2 otrzymał brzmienie: ,,Środki do pokrycia kosztów pracy Miejskiej Komisji (…), o których mowa w załączniku nr 3 do Regulaminu pracy Miejskiej Komisji (…), w przypadku analizowania przez Komisję opracowań planistycznych zgłoszonych przez Gminę. Usługa opodatkowana jest podatkiem od towarów i usług w stawce 23% VAT”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy środki finansowe uzyskiwane z tytułu działania Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie Miasta, w zakresie działania w charakterze organu doradczego na rzecz Gmin: A, B i C i Burmistrza D, w postaci środków uzyskiwanych na pokrycie kosztów obsługi technicznej Miejskiej Komisji (…) oraz środki na pokrycie kosztów pracy Miejskiej Komisji (…), w przypadku analizowania przez Komisję opracowań planistycznych zgłoszonych przez ww. Gminy, powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy prawodawstwa krajowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, należności z tytułu usług świadczonych na rzecz Gmin: A, B i C, za pracę Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie Miasta, nie należy zwiększać o podatek od towarów i usług, ponieważ Gmina Miasto pobierając wynagrodzenie w postaci zwrotu wysokości kosztów pracy członków Komisji (diety) oraz na pokrycie kosztów obsługi technicznej Komisji, nie działa zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2017 r., poz.1221, z późn.zm.), w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Zgodnie z jego brzmieniem, ,,nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”.

W związku z tym, że obowiązek działania Komisji ma charakter obligatoryjny i wynika z art. 8 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, tj.), środki finansowe uzyskiwane z tytułu działania Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie Miasta, w zakresie działania w charakterze organu doradczego na rzecz Gmin: A, B i C i Burmistrza D, w postaci środków uzyskiwanych na pokrycie kosztów obsługi technicznej Miejskiej Komisji (…) oraz środki na pokrycie kosztów pracy Miejskiej Komisji (…), w przypadku analizowania przez Komisję opracowań planistycznych zgłoszonych przez ww. Gminy, nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi mieć miejsce również odpłatność, tj. gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Należy wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Posiada osobowość prawną oraz pełną zdolność do czynności prawnych. Zgodnie z ustawą o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego, od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina Miasto prowadzi wspólnie ze swoimi jednostkami organizacyjnymi rozliczenie VAT. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 8 ust. 3 i 4, nałożyły na marszałków, burmistrzów i prezydentów, obowiązek powołania komisji (…), stanowiących organ doradczy. Brak opinii komisji powoduje niedopełnienie toku postępowania, co skutkuje nieważnością przyjętej uchwały np. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jako istotne naruszenie trybu sporządzania (art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Mając powyższe na uwadze, Prezydent Miasta, zarządzeniem nr 371/2003 z dnia 17 grudnia 2003 r. ustanowił taką Komisję, ustalając, w drodze regulaminu, jej organizację i tryb działania. W całym okresie funkcjonowania Komisji, zarządzenie było pięciokrotnie zmieniane. Kolejne zarządzenia były podejmowane z konieczności zmiany składu osobowego lub zapisów w regulaminie. Komisja, pełniąca funkcję organu doradczego w sprawach planowania i zagospodarowania przestrzennego, ma za zadanie: opiniowanie projektów studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz składanie wniosków do tych opracowań, opiniowanie projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz składanie wniosków do tych opracowań, opiniowanie analiz zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gmin, ocen postępów w opracowywaniu planów miejscowych i wieloletnich programów sporządzania planów w nawiązaniu do ustaleń studiów, z uwzględnieniem decyzji zamieszczonych w rejestrach, o których mowa w art. 57 ust. 1-3 i art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz wniosków w sprawie sporządzenia lub zmiany planów miejscowych. Wójtowie Gmin: A, B i C oraz Burmistrz D, nie powołali w swoich jednostkach takich Komisji, dlatego też, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zawarli porozumienia z Prezydentem Miasta, na mocy których, korzystają z usług Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie. Wszyscy członkowie Komisji, których skład osobowy określa załącznik do zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 19 marca 2012 r., za udział w posiedzeniach otrzymują od Gminy wynagrodzenie (diety), które jest wypłacane za każdy opiniowany temat. Ponadto, gminy: A, B oraz C, zgodnie z porozumieniami, przez cały okres ich obowiązywania, raz w miesiącu przekazują na konto Gminy Miasta, środki finansowe w kwocie 300 zł, na pokrycie kosztów obsługi technicznej Komisji (wykonanie kserokopii opracowań do opiniowania, wysyłka dokumentów, wynajęcie sali, zużycie prądu itd.). Środki, na pokrycie kosztów obsługi technicznej Komisji, stanowią dochód własny Gminy Miasta. Jest to kwota, która nie uwzględnia podatku VAT. Dodatkowo na mocy obowiązujących porozumień, za pracę członków Komisji, Gmina Miasto przedkłada Gminom: A, B i C, faktury za wykonaną usługę, dotyczącą zaopiniowanych tematów, skierowanych przez daną gminę. W związku z powyższym, Gminy te zwracają Gminie Miasta koszty pracy członków Komisji (diety), co oznacza, że Gmina Miasto nie uzyskuje z tego tytułu korzyści. Do dnia 31 lipca 2017 r., ww. usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi, były rozliczane na podstawie faktur, objętych stawką podatku VAT „zw”. W związku z wejściem w życie od 1 stycznia 2017 r. zmian wprowadzonych Rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, w zakresie uchylenia § 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zaszła konieczność zmiany warunków zawartych porozumień. Od dnia 1 sierpnia 2017 r. wprowadzono zmiany w zawartych porozumieniach. Było to następstwem tego, że usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi, dotychczas zwolnione od podatku, straciły możliwość korzystania ze zwolnienia zawartego w § 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2013 r. W związku z powyższym zostały objęte stawką VAT w wysokości 23%. W wyniku tej zmiany, dokonano korekt faktur i deklaracji VAT-7 za miesiące od stycznia 2017 r. zmieniając stawkę VAT na stawkę 23%.

Zgodnie z nowymi przepisami, obowiązujące porozumienia zostały aneksowane następująco:

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy środki finansowe uzyskiwane z tytułu działania Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie Miasta, w zakresie działania w charakterze organu doradczego na rzecz innych Gmin, w postaci środków uzyskiwanych na pokrycie kosztów obsługi technicznej Miejskiej Komisji (…) oraz środków na pokrycie kosztów pracy Miejskiej Komisji (…), w przypadku analizowania przez Komisję opracowań planistycznych zgłoszonych przez ww. Gminy, powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy prawodawstwa krajowego.

Istota problemu sprowadza się zatem do ustalenia, czy Wnioskodawca wykonując czynności z obszaru publicznoprawnego, spełnia obie wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy przesłanki, tj. czy jest organem władzy publicznej oraz czy pobieranie określonych opłat jest czynnością ze sfery cywilnoprawnej, czy publicznoprawnej.

Na wstępie należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak „organ władzy publicznej”, czy „urzędy obsługujące te organy” nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Choć w wielu aktach normatywnych ustawodawca posługuje się pojęciem „władza publiczna”, czy „organy władzy publicznej”, to jednocześnie nigdzie nie definiuje tych pojęć.

Kwestię tą rozważał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 maja 2010 r., w sprawie o sygn. akt I FSK 852/09, w którym stwierdził, że: „choć Konstytucja nie zawiera wprost definicji organu władzy publicznej, to jednak z jej treści da się wywieźć, że jednostki samorządu terytorialnego takie władztwo sprawują. W art. 16 ust. 2 Konstytucji ustrojodawca wskazał bowiem, że »Samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność«. Z kolei w art. 163 Konstytucji wskazano, że samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Powyższe wprost dowodzi, że ustrojodawca powierzył samorządowi terytorialnemu wykonywanie zadań administracji publicznej niezastrzeżonych do kompetencji innych organów władzy państwowej. W działaniach tych organy samorządu mogą korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej”.

Zatem w świetle sformułowań zawartych w Konstytucji RP, w szczególności w art. 16 ust. 2 i art. 163, samorząd terytorialny należy traktować jako organ władzy publicznej. W uchwale NSA w składzie pięciu sędziów NSA z dnia 9 października 2000 r., sygn. akt OPK 14/00, Sąd stwierdził, że pozycja jednostek samorządu terytorialnego jest wyznaczona przez dwie kategorie prawne, a mianowicie przez kompetencję i osobowość prawną. Na podstawie określonych prawem kompetencji gmina realizuje władztwo administracyjne i działa jako organ administracji publicznej, a w postępowaniu administracyjnym zajmuje pozycję organu prowadzącego postępowanie.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy należy więc zauważyć, że celem tej regulacji jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak już wyżej wskazano, naczelną zasadą regulacji wspólnotowych, jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Stąd też w tym kontekście należy rozpatrywać, czy czynności związane pobieraniem opłat wskazanych we wniosku są realizowane przez Gminę w ramach jej zadań z zakresu władzy publicznej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.) – gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu.

Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów, o czym stanowi art. 6 ust. 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym.

W myśl art. 7 ust 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;

3a. działalności w zakresie telekomunikacji;

lokalnego transportu zbiorowego;
ochrony zdrowia;
pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych;

6a. wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;

gminnego budownictwa mieszkaniowego;
edukacji publicznej;
kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych;
targowisk i hal targowych;
zieleni gminnej i zadrzewień;
cmentarzy gminnych;
porządku publicznego bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego;
utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych;
polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej;
wspierania upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej;
promocji gminy;
współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2018 r. poz. 450, 650 i 723);
współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej, a także z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów.

Zadania z zakresu administracji rządowej gmina może wykonywać również na podstawie porozumienia z organami tej administracji (art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina może wykonywać zadania z zakresu właściwości powiatu oraz zadania z zakresu właściwości województwa na podstawie porozumień z tymi jednostkami samorządu terytorialnego (art. 8 ust. 2a ustawy o samorządzie gminnym).

Stosownie do art. 3 ustawy o samorządzie gminnym, Gmina otrzymuje środki finansowe w wysokości koniecznej do wykonania zadań, o których mowa w ust. 1, 2 i 2a.

W oparciu o art. 4 ustawy o samorządzie gminnym, szczegółowe zasady i terminy przekazywania środków finansowych, o których mowa w ust. 3, określają ustawy nakładające na gminy obowiązek wykonywania zadań zleconych lub zawarte porozumienia.

Z kolei, zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, wykonywanie zadań publicznych może być realizowane w drodze współdziałania między jednostkami samorządu terytorialnego.

W myśl art. 10a ustawy o samorządzie gminnym, gmina może zapewnić wspólną obsługę, w szczególności administracyjną, finansową i organizacyjną:

jednostkom organizacyjnym gminy zaliczanym do sektora finansów publicznych,
gminnym instytucjom kultury,
innym zaliczanym do sektora finansów publicznych gminnym osobom prawnym utworzonym na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego

‒ zwanym dalej "jednostkami obsługiwanymi".

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Jednocześnie należy wskazać, że źródła dochodów jednostek samorządu terytorialnego oraz zasady ustalania i gromadzenia tych dochodów, a także zasady ustalania i przekazania subwencji ogólnej określa ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1530, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o jednostkach samorządu terytorialnego rozumie się przez to gminy, powiaty i województwa.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1-3 cyt. ustawy, dochodami jednostek samorządu terytorialnego są dochody własne, subwencja ogólna i dotacje celowe z budżetu państwa.

W świetle art. 3 ust. 2 powołanej ustawy, w rozumieniu ustawy dochodami własnymi jednostek samorządu terytorialnego są również udziały we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych oraz z podatku dochodowego od osób prawnych.

Dlatego też, w odniesieniu do środków finansowych będących przedmiotem wniosku, konieczna jest ocena stanu faktycznego, dokonywana z uwzględnieniem przepisów prawa, na podstawie których określone opłaty są wymagane.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945) dalej zwaną ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organem doradczym ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa w sprawach planowania i zagospodarowania przestrzennego jest Główna Komisja (…).

Przepis art. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa powołuje i odwołuje przewodniczącego i członków komisji, o której mowa w ust. 1, oraz ustala, w drodze zarządzenia, regulamin określający organizację i tryb jej działania.

Zgodnie z art. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, marszałek województwa, wójt, burmistrz albo prezydent miasta powołuje, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, odpowiednio wojewódzką albo gminną komisję (…), jako organ doradczy, oraz ustala, w drodze regulaminu, jej organizację i tryb działania.

W myśl art. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może powierzyć gminnej komisji (…) powołanej w innej gminie pełnienie funkcji organu doradczego, na mocy porozumienia zawartego z odpowiednim wójtem, burmistrzem lub prezydentem miasta.

Stosownie do treści art. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przy starostach powiatów mogą być powoływane powiatowe komisje (…) jako organy doradcze starostów powiatów oraz, na podstawie stosownych porozumień, wójtów, burmistrzów gmin albo prezydentów miast wchodzących w skład tych powiatów, które nie powołały gminnych komisji lub nie powierzyły funkcji pełnienia organu doradczego komisji powołanej w innej gminie, w trybie określonym w ust. 4.

Natomiast art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stanowi, że organ doradczy, o którym mowa w ust. 1, składa się z osób o wykształceniu i przygotowaniu fachowym związanym bezpośrednio z teorią i praktyką planowania przestrzennego.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Usługa w rozumieniu regulacji zawartej w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie czynności wykonywane przez strony, tj. Wnioskodawcę oraz Gminę A, B, C i Burmistrza D na podstawie zawartej umowy mają charakter świadczenia wzajemnych usług. Między działaniami Wnioskodawcy i Gmin A, B, C i Burmistrza D występuje bezpośredni związek prawny, a tym samym ekwiwalentność i wzajemność świadczeń.

Jak bowiem wynika z opisu sprawy Strony umowy są zobowiązane do wzajemnego świadczenia określonych w umowie czynności – usług. Wnioskodawca wskazuje, że:

,,wójtowie Gmin: A, B i C oraz Burmistrz D, nie powołali w swoich jednostkach takich Komisji, dlatego też, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zawarli porozumienia z Prezydentem Miasta, na mocy których, korzystają z usług Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie” oraz
,,(…) na mocy obowiązujących porozumień, za pracę członków Komisji, Gmina Miasto przedkłada Gminom: A, B i C, faktury za wykonaną usługę, dotyczącą zaopiniowanych tematów, skierowanych przez daną Gminę”.

Należy nadmienić, że z tytułu wydanych przez Miejską Komisję (…) opinii na rzecz Gminy Miasta, Wnioskodawca wypłaca członkom Komisji tylko diety.

Z powyższego wynika, że środki finansowe, które otrzymuje Wnioskodawca od Gmin: A, B, C i Burmistrza D, są związane ze świadczeniem ze strony Wnioskodawcy konkretnych czynności wynikających z umowy zawartej pomiędzy Zainteresowanym a Gminami i Burmistrzem D.

Zatem pomiędzy Wnioskodawcą a powyższymi Gminami i Burmistrzem D istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Tym samym w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach zawartej umowy czynności za odpłatne usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Ponadto, przekazywane Wnioskodawcy kwoty na pokrycie kosztów obsługi technicznej przez Gminy i Burmistrza D stanowią odpłatność za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy.

Podsumowując, środki finansowe uzyskiwane z tytułu działania Miejskiej Komisji (…), działającej przy Prezydencie Miasta, w zakresie działania w charakterze organu doradczego na rzecz Gmin: A, B, C i Burmistrza D, w postaci środków uzyskiwanych na pokrycie kosztów obsługi technicznej Miejskiej Komisji (…) oraz środki na pokrycie kosztów pracy Miejskiej Komisji (…), w przypadku analizowania przez Komisję opracowań planistycznych zgłoszonych przez ww. Gminy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy prawodawstwa krajowego.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin