Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.15.2019.1.KS
z 30 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2019 r. (data wpływu 9 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Łotwy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Łotwy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Polski, w związku z tym spoczywa na Nim nieograniczony obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż i serwis tekturnic. Spółka w ramach tej działalności w kwietniu 2018 r. podpisała umowę zlecenia z obywatelem Łotwy.

Łotysz nie wykonuje pracy w ramach wolnego zawodu, jak również nie należy do grup wymienionych w art. 16, 17, 20 i 21 Umowy sporządzonej w dniu 17 listopada 1993 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285, dalej: „umowa polsko-łotewska”).

Obywatel Łotwy jest trenerem i przeprowadza szkolenia dotyczące obsługi i działania maszyn sprzedawanych i serwisowanych przez Wnioskodawcę.

Łotysz na stałe zamieszkuje na Łotwie, w Polsce przebywa w ciągu roku podatkowego tylko kilka dni (poniżej 183 dni) oraz nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych), co udokumentowane zostało wystawionym certyfikatem rezydencji za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. Przedstawiony i przekazany Wnioskodawcy certyfikat rezydencji wydany został w czerwcu 2018 r. przez łotewską administrację podatkową, spełnia ustawowe wymogi i wskazuje okres ważności certyfikatu przypadający na okres trwania przedmiotowej umowy.

Obywatel Łotwy nie jest zatrudniony ani nie prowadzi działalności gospodarczej w żadnym kraju. Nie posiada On w Polsce zakładu ani stałej placówki, za pomocą której wykonuje działalność, gdyż usługi dla Wnioskodawcy wykonuje na terenie całego świata. Do Polski (do siedziby Wnioskodawcy) przyjeżdża tylko w celach administracyjno-biurowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do obliczenia, pobrania i wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umowy zlecenia w przypadku, gdy prowadzący szkolenia obywatel Łotwy legitymuje się certyfikatem rezydencji, przebywa na terytorium Polski w ciągu roku podatkowego poniżej 183 dni i nie posiada na terenie Polski ośrodka interesów życiowych, zakładu ani stałej placówki, za pomocą której wykonuje działalność?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z umowy zlecenia osiągane przez obywatela Łotwy przebywającego na terytorium Polski w ciągu roku podatkowego poniżej 183 dni i nieposiadającego na terenie Polski ośrodka interesów życiowych, zakładu ani stałej placówki, za pomocą której wykonuje działalność oraz posiadającego ważny certyfikat rezydencji są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od należności wypłacanych obywatelowi Łotwy z tytułu umów zlecenia, z uwagi na:

• postanowienia art. 14 ust. 1 polsko-łotewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidujące, że ww. przychody tych osób podlegają opodatkowaniu tylko na Łotwie oraz
  

• udokumentowanie rezydencji podatkowej zleceniobiorcy certyfikatem rezydencji ważnym na okres zawarcia umowy (art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (pochody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników o których mowa powyżej, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

• działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 2),
  

• tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 2b pkt 7).
  
  

Stosownie natomiast do art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się m.in. przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej (art. 13 pkt 8 lit. a) ww. ustawy).

Opodatkowanie nierezydenta wykonującego pracę na podstawie umowy zlecenia regulują art. 29 ust. 1 i art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Według tych przepisów płatnik pobiera podatek dochodowy od uzyskanych w Polsce przez nierezydentów przychodów z umów cywilnoprawnych w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Zasadę określoną w art. 29 pkt 1) ustawy, stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W opisanym stanie faktycznym Spółka (osoba prawna mająca siedzibę na terytorium RP) zawarła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowę zlecenia z osobą fizyczną, obywatelem Łotwy, która nie posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) i przebywa na terytorium Polski mniej niż 183 dni w roku podatkowym. Osoba fizyczna, z którą Wnioskodawca zawarł umowę nie ma więc miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych — jest osobą o ograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce (tzw. nierezydentem). Przedmiotem umowy jest przeprowadzanie przez zleceniobiorcę szkoleń dotyczących obsługi i działania maszyn sprzedawanych i serwisowanych przez Wnioskodawcę.

Wobec powyższego, przychody uzyskiwane przez zleceniobiorcę (osobę przeprowadzającą szkolenia) z tytułu ww. umowy mieszczą się w kategorii przychodów z działalności wykonywanej osobiście (samodzielnie), o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Szkolenia przeprowadzane przez zleceniobiorcę są wykonywane na terenie całego świata. Do Polski (do siedziby Wnioskodawcy) zleceniobiorca przyjeżdża tylko w celach administracyjno-biurowych.

Mimo że szkolenia nie są przeprowadzane na terytorium RP, to niezależnie od miejsca wykonania świadczenia, wynagrodzenie z tego tytułu wypłacane jest przez osobę prawną (Wnioskodawcę) mającą siedzibę na terytorium RP, co oznacza że wynagrodzenie to jest przychodem osiągniętym na terytorium Polski (art. 3 ust. 2b pkt 7), a zleceniobiorca objęty jest ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

Ponieważ przychody uzyskiwane przez zleceniobiorcę spełniają warunki uznania ich za przychody z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w wysokości 20%.

W takiej sytuacji Wnioskodawca, jako osoba prawna dokonująca wypłat (świadczeń) lub stawiająca do dyspozycji podatnika pieniądze lub wartości pieniężne z tytułów określonych w art. 29 ww. ustawy, ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, wynikający z art. 41 ust. 4 tej ustawy.

Jednakże, zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis art. 29 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (umowy mogą przewidywać niższe stawki podatkowe lub zwolnienie z podatku). Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Certyfikat rezydencji jest specyficznym dokumentem, potwierdzającym status podatnika dla celów podatku dochodowego. Ustawa o podatku dochodowym, jak również umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie określają formy certyfikatu rezydencji, więc każde państwo wydając taki certyfikat ma pewną dowolność w tym zakresie.

Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony — stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jeżeli w certyfikacie rezydencji jest wskazany okres, którego certyfikat dotyczy, certyfikat jest uwzględniany wyłącznie w odniesieniu do wypłat ze wskazanego okresu niezależnie od momentu jego wydania (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 października 2017 r., nr 0114-KDIP3-1.4011.264.2017.1.IF).

W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca otrzymał od zleceniobiorcy certyfikat rezydencji potwierdzający jego miejsce zamieszkania w 2018 r. na Łotwie, a zatem powinien uwzględniać postanowienia umowy polsko-łotewskiej z dnia 17 listopada 1993 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 tej umowy, dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce.

Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie przebywa w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w jakimkolwiek dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym to uważa się, że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w tym drugim Państwie, a dochód osiągnięty z wykonywanej przez nią działalności w tym drugim Państwie przypisuje się stałej placówce.

W opisanym stanie faktycznym zleceniobiorca samodzielnie (osobiście) przeprowadza szkolenia, a zatem wykonuje czynności mieszczące się w pojęciu „innej działalności o samodzielnym charakterze”. Jednocześnie, jak wskazano w stanie faktycznym, zleceniobiorca ma miejsce zamieszkania na Łotwie i nie posiada w Polsce stałej placówki w celu wykonywania swej działalności, a zatem stosownie do art. 14 ust. 1 polsko-łotewskiej umowy o unikaniu opodatkowania jego dochody z wykonywania umowy zlecenia jako dochody z „innej działalności o samodzielnym charakterze” są zwolnione od opodatkowania w Polsce i podlegają opodatkowaniu tylko w Łotwie.

W odniesieniu do wypłacanych lub stawianych do dyspozycji należności z tytułu opisanych umów zlecenia Spółka jako płatnik, o którym mowa w art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powinna więc pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 29 ust. 2 tej ustawy w zw. z art. 14 ust. 1 polsko-łotewskiej umowy o unikaniu opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanym przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca zawarł umowę zlecenia z obywatelem Łotwy. Obywatel Łotwy jest trenerem i przeprowadza szkolenia dotyczące obsługi i działania maszyn sprzedawanych i serwisowanych przez Wnioskodawcę. Łotysz na stałe zamieszkuje na Łotwie, w Polsce przebywa w ciągu roku podatkowego tylko kilka dni (poniżej 183 dni) oraz nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych), co udokumentowane zostało wystawionym certyfikatem rezydencji za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. Przedstawiony i przekazany Wnioskodawcy certyfikat rezydencji wydany został przez łotewską administrację podatkową, spełnia ustawowe wymogi i wskazuje okres ważności certyfikatu przypadający na okres trwania przedmiotowej umowy. Obywatel Łotwy nie jest zatrudniony ani nie prowadzi działalności gospodarczej w żadnym kraju. Obywatel Łotwy nie posiada w Polsce zakładu ani stałej placówki, za pomocą której wykonuje działalność, gdyż usługi dla Wnioskodawcy wykonuje na terenie całego świata. Do Polski (do siedziby Wnioskodawcy) przyjeżdża tylko w celach administracyjno-biurowych.

W związku z tym, że Wnioskodawca zawarł z rezydentem Łotwy umowę zlecenia, do wynagrodzenia wypłacanego z tego tytułu ma zastosowanie Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie w dniu 17 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 53, poz. 285).

W rozumieniu art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce rejestracji albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to obejmuje również rząd tego Państwa, jego jednostki terytorialne i władze lokalne oraz agencje lub jednostki należące całkowicie do tego Państwa, jego jednostek terytorialnych lub władz lokalnych, utworzone zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. Umowy, dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie przebywa w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w jakimkolwiek dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, to uważa się, że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w tym drugim Państwie, a dochód osiągnięty z wykonywanej przez nią działalności w tym drugim Państwie przypisuje się stałej placówce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. Umowy, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

Odnosząc się zatem do użytego w ww. Umowie określenia „działalności o samodzielnym charakterze” w znaczeniu wynikającym z prawa krajowego wskazać należy, że w myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

–z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W kontekście powyższego, działalność obywatela Łotwy, wykonywaną na podstawie umowy zlecenia zawartej z Wnioskodawcą, uznać należy za działalność o samodzielnym charakterze w rozumieniu Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Jak stanowi art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Należy wskazać, że ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jeżeli zatem do przychodów uzyskiwanych przez osobę zatrudnioną na podstawie umowy zlecenia ma zastosowanie przepis art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik stosuje stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobiera podatku zgodnie z taką umową jeżeli podatnik przedstawi certyfikat rezydencji potwierdzający jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym kraju.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem stwierdzić, że dochód osiągnięty przez obywatela Łotwy, mającego miejsce zamieszkania na Łotwie, który ponadto udokumentował ten fakt łotewskim certyfikatem rezydencji podatkowej – będzie opodatkowany tylko na Łotwie, zgodnie z art. 14 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Wobec tego, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych z tytułu powyższej umowy wynagrodzeń.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.