Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.848.2018.3.JM
z 8 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2018 r. (data wpływu 19 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 stycznia 2019 r. (data wpływu 16 stycznia 2019 r.) oraz pismem z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwot VAT zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta, który w momencie wystawienia tych faktur nie był podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwot VAT zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta, który w momencie wystawienia tych faktur nie był podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 stycznia 2019 r. (data wpływu 16 stycznia 2019 r.) oraz pismem z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 lutego 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

X jest zarejestrowana jako podatnik Vat czynny.

Rozlicza VAT składając deklaracje dla podatku od towarów i usług za okresy miesięczne. Wnioskodawca dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o Vat.

Wnioskodawca zawarł umowy na zakup zboża z podmiotem który posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju. Towary nabyte od kontrahenta są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Pierwsza umowa została podpisana 20.09.2018 r. na dostawę 500 ton pszenicy w cenie 795, - zł netto za tonę.

Dostawy w ramach tej umowy rozpoczęły się 24.09.18 r. a zakończyły 04.10.2018 r.

Kontrahent wystawił Wnioskodawcy następujące faktury Vat z wykazanym podatkiem należnym:

• Faktura numer … – data wystawienia i sprzedaży … na ilość 235,3 ton kwota netto – 187.063,50, Vat – 9.353,18, kwota brutto – 196.416,68.
  
  

Faktura ta dotyczy dostaw od 24.09.18 – 27.09.18 r. Ww. faktura została zapłacona 11.10.2018 r.

Data otrzymania faktury – 09.10.2018 r.

Faktura numer … – data wystawienia …, data sprzedaży 04.10.2018 r. na ilość 280,76 ton kwota netto – 223.204,20, Vat – 11.160,21, kwota brutto – 234.364,41 zł.

Faktura ta dotyczy dostaw od 01.10.18 r. – 04.10.18 r.

Data otrzymania faktury – 07.11.2018 r.

Druga umowa z tą samą firmą została podpisana 04.10.2018 r.

Przedmiotem umowy był też zakup pszenicy w ilości 500 ton w cenie 800, - za tonę.

Dostawy w ramach tej umowy miały miejsce w dniach: 08.10.18 - 17.10.2018 r.

Kontrahent wystawił następującą fakturę Vat z wykazanym podatkiem należnym: Numer faktury … – data wystawienia …, data sprzedaży 17.10.2018 r. na ilość 439,29 t, kwota netto – 351.432, Vat – 17.571,60, kwota brutto – 369.003,60.

Data otrzymania faktury – 31.10.2018 r.

Działając w dobrej wierze Wnioskodawca sprawdził swojego kontrahenta w Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, oraz dane z wpisu w rejestrze REGON w Głównym Urzędzie Statystycznym.

W wyniku weryfikacji na portalu podatkowym prowadzonym przez Ministerstwo Finansów statusu podmiotu okazało się, że kontrahent Wnioskodawcy nie jest zarejestrowany jako podatnik Vat czynny.

Z informacji od kontrahenta Wnioskodawca wie, że korzysta ze zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o Vat, do momentu osiągnięcia wartości sprzedaży /w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym/ w wysokości 200.000. – zł. Z informacji urzędu skarbowego właściwego dla kontrahenta Wnioskodawcy Wnioskodawca wie, że deklarację Vat-R złożył 16.10.2018 r. a od dnia 17.10.2018 r. jest czynnym podatnikiem Vat.

Z ww. faktur Wnioskodawca nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Współpracę z firmą … nawiązano drogą kontaktu telefonicznego z inicjatywy tejże firmy. Warunki transakcji zostały uzgodnione telefonicznie i potwierdzone w umowach. Umowy kupna-sprzedaży zostały podpisane przez uprawnionych przedstawicieli X i przesłane drogą elektroniczną do firmy … do podpisu przez uprawnionych przedstawicieli kontrahenta, skąd po podpisaniu została odesłana, również drogą elektroniczną. Kontrahent przedstawił Wnioskodawcy ofertę sprzedaży pszenicy o niskiej zawartości parametru glutenu, która w tym sezonie, ze względu na warunki klimatyczne panujące w okresie wegetacji zbóż, jest towarem trudno dostępnym.

Informację o braku rejestracji kontrahenta jako czynnego podatnika VAT Wnioskodawca uzyskał w połowie października 2018 roku.

Przed podpisaniem umowy, kontrahent nie został sprawdzony w portalu podatkowym, czy jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

W odpowiedzi na pytania:

• „Dlaczego przed dniem 17 października 2018 r. kontrahent Wnioskodawcy nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny?
  

• Dlaczego mimo braku rejestracji jako podatnik VAT czynny kontrahent Wnioskodawcy wystawiał faktury na rzecz Wnioskodawcy?
  

• Czy mimo braku rejestracji jako podatnik VAT czynny kontrahent Wnioskodawcy złożył deklaracje dla podatku od towarów i usług, w których wykazał podatek należny z faktur wystawionych na rzecz Wnioskodawcy lub w inny sposób odprowadził podatek należny wynikający z tych faktur?”,
  
  

Wnioskodawca wskazał, że dołącza pismo, które przekazał Wnioskodawcy kontrahent, firma.

Weryfikacji wiarygodności kontrahenta w obszarze zakresu prowadzonej działalności, uprawnień do reprezentowania firmy i podpisywania umów a także identyfikacji podatkowej, dokonano na istniejących portalach Ministerstwa Sprawiedliwości (Centralna Informacja Krajowego Rejestru Sądowego), Głównego Urzędu Statystycznego (Baza Internetowa Regon), Ministerstwa Przedsiębiorczości i Technologii (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej).

Faktury wystawione przez kontrahenta, firmę … dokumentują faktyczną sprzedaż pszenicy na rzecz Wnioskodawcy.

Przed dniem 17.X.2018 r. kontrahent Wnioskodawcy nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, gdyż wg jego informacji korzystał ze zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, do momentu osiągnięcia wartości sprzedaży w wysokości 200 000 zł /w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym/. Kontrahent podpisując z Wnioskodawcą umowę w dniu 20.09.2018 r. na kwotę 397 500 zł powinien dokonać rejestracji do celów VAT, ponieważ już w tym momencie wiedział, że przekroczy limit zwolnienia z podatku VAT w 2018 r. Jednak przez zaniedbanie nie dokonał tej rejestracji. Rejestracji dokonał dopiero w dniu 16 października 2018 r. O fakcie tym poinformował Wnioskodawcę dopiero 17 lub 18 października i wtedy Wnioskodawca uzyskał wiedzę, że nie miał prawa wystawić faktury VAT, ponieważ nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Kontrahent poinformował Wnioskodawcę, że przez swoją niewiedzę i nieświadomość wystawił fakturę z podatkiem VAT. Poinformował Wnioskodawcę, że jego księgowość prowadzi Biuro, natomiast za złożenie zgłoszenia Vat-R odpowiedzialny był Prezes Zarządu Spółki.

Kontrahent mimo braku rejestracji jako podatnik Vat czynny złożył deklarację Vat-7 za miesiąc wrzesień 2018 r., w której wykazał wartość sprzedaży netto w wysokości 187.064, - i podatek należny w kwocie 9.353, - zł. Zgodnie z urzędowym potwierdzeniem odbioru /UPO/ deklarację złożył 24.10.2018 r. a płatności dokonał 25.10.2018 r. na konto Urzędu Skarbowego.

Weryfikacji wiarygodności kontrahenta w obszarze zakresu prowadzonej działalności, uprawnień do reprezentowania firmy i podpisywania umów a także identyfikacji podatkowej, dokonano na istniejących portalach, w dniu zawarcia umowy. Natomiast weryfikacja pod względem statusu podmiotu w VAT na portalu podatkowym miała miejsce 17 lub 18 października 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwot Vat zawartych w fakturach otrzymanych od kontrahenta, który w momencie wystawienia faktur był podmiotem, ale nie zarejestrowanym jako podatnik Vat czynny.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 Wnioskodawca ma prawo do odliczenia Vat ze wszystkich faktur wykazanych w punkcie G nn. wniosku. Kontrahent podpisując z Wnioskodawcą umowę na pierwszą dostawę zboża wiedział, że przewidywana wartość sprzedaży przekroczy limit zwolnienia / art. 113 ust. 1/ ustawy o Vat i powinien już złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Niedopełnienie formalności rejestracyjnych przez kontrahenta nie powinno skutkować dla Wnioskodawcy brakiem odliczenia podatku Vat wykazanego w przedmiotowych fakturach.

Dostawy towarów miały faktycznie miejsce i wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Według art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Z kolei, stosownie do art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu pięciu lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zgodnie z tymi przepisami, z odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

1. powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
2. doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
3. podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.
   
   

Ustawodawca dał zatem podatnikom możliwość odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług udokumentowane fakturami będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W myśl uregulowań art. 88 ust. 3a ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
      
   2. (uchylony);
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
   
3. (uchylony);
   
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności,
      
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
      
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
   
6. (uchylony);
   
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.
   
   

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3. Z obowiązku tego zostały wyłączone jedynie podmioty zwolnione od podatku, które mogą przedmiotowe zgłoszenie złożyć, ale nie mają takiego obowiązku (art. 96 ust. 3). Jednocześnie w art. 96 ust. 4 ustawy został dokonany wyraźny podział podatników podatku od towarów i usług na „podatników VAT czynnych” oraz „podatników VAT zwolnionych”, co znajduje odzwierciedlenie w odmiennym kształtowaniu praw obowiązków tych dwóch grup podatników.

W myśl art. 96 ust. 13 ustawy, na wniosek zainteresowanego naczelnik urzędu skarbowego jest obowiązany potwierdzić, czy podatnik jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony. Zainteresowanym może być zarówno sam podatnik, jak i osoba trzecia mająca interes prawny w złożeniu wniosku.

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 106m ust. 1 ustawy, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury (art. 106m ust. 2 ustawy).

Przez integralność treści faktury – zgodnie z art. 106m ust. 3 ustawy – rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4 ustawy).

Wskazując, w przywołanym powyżej art. 106b ust. 1 ustawy, podmioty obowiązane do wystawienia faktur, ustawodawca posłużył się określeniem „podatnik”.

Podatnikiem natomiast, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 108 ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Tym samym w celu skutecznej realizacji prawa, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, podatnik wywodzący takie prawo winien je udokumentować fakturami spełniającymi wymogi formalne określone w art. 106e ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia kwot VAT zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta, który w momencie wystawienia tych faktur nie był podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Odnosząc się do powyższego należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika

z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 347, s. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa – stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy – konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Niewystarczającym przy tym dla prawa do odliczenia podatku z danej faktury jest jedynie ustalenie, że dana dostawa towaru została dokonana, jeżeli nie zostanie wykazane, że to w wyniku czynności udokumentowanej tą właśnie fakturą rodzącej u sprzedawcy powstanie obowiązku podatkowego, doszło do nabycia tego towaru.

W kontekście prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez podmioty niezarejestrowane należy również wskazać na wyrok w sprawie C-438/09 Dankowski, w którym TSUE orzekł, co następuje: „1) Artykuł 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy Rady 2006/18/WE z dnia 14 lutego 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej, w sytuacji gdy odnośne faktury zawierają wszystkie informacje wymagane przez wskazany art. 22 ust. 3 lit. b), a w szczególności zawierają informacje niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury, oraz rodzaju wykonanych usług.

2) Artykuł 17 ust. 6 szóstej dyrektywy 77/388 w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy 2006/18 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.”

Również TSUE w ww. wyroku w sprawach C-80/11 i C-142/11 stwierdził, że: „(...) określenie działań, jakich podjęcia w konkretnym przypadku można w sposób uzasadniony oczekiwać od podatnika, który zamierza skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, w celu upewnienia się, że dokonywane przez niego transakcje nie wiążą się z popełnieniem przestępstwa przez podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu, zależy przede wszystkim od okoliczności rozpatrywanego przypadku.” (pkt 59 wyroku). Ocena każdej z takich indywidualnych spraw należy (ostatecznie) do kompetencji sądów administracyjnych (pkt 55, 59 i 61 wyroku w sprawie C-439/04 i 440/04).

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Jednocześnie należy zauważyć, że prawidłowe funkcjonowanie systemu podatku VAT wymaga dobrej wiary podmiotów gospodarczych.

Dobra wiara – zgodnie z opinią Rzecznika Generalnego w połączonych sprawach C-131/13, C-63/13 i C-164/13) (Staatssecretaris van Financiën przeciwko Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti vof (C-131/13) oraz Turbu.com BV (C-163/13), Turbu.com Mobile Phone’s BV (C-164/13) przeciwko Staatssecretaris van Financiën) – jest rozumiana w sposób szeroki, wykraczający poza klasyczne znaczenie tego pojęcia. Wymóg dobrej wiary spełnia bowiem podatnik, który nie tylko nie uczestniczy czynnie w oszustwie, ale również nawet nie wie i nie może wiedzieć, że bierze w nim udział. Jest zatem wymagane, aby podatnik był uczciwy, ale także, by w razie potrzeby, podjął środki ostrożności celem upewnienia się w przedmiocie legalności prowadzonych transakcji. Jeżeli transakcja jest związana z oszustwem, skorzystanie z prawa do odliczenia jest uzależnione od dochowania przez podatnika należytej staranności, a więc od braku świadomego uczestnictwa w oszustwie i od podjęcia środków koniecznych celem pozyskania informacji dotyczących legalności przeprowadzanej transakcji. Przy czym wymóg dobrej wiary nie stanowi wymogu co do rezultatu, lecz zwykły wymóg odnoszący się do podjętych środków. Podmioty gospodarcze podejmujące wszelkie możliwe działania, których podjęcia można się od nich w sposób uzasadniony domagać celem zapewnienia, że realizowane przez nie transakcje nie są związane z oszustwem, powinny móc powołać się na ich legalność.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości akcentuje się, że przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności (zob. np. pkt 38 postanowienia w sprawie Jagiełło, C-33/13).

Należy również wskazać, że możliwość zawarcia transakcji z podmiotem uczestniczącym w oszustwie podatkowym, to także element ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, z którym obecnie muszą liczyć się przedsiębiorcy.

Takie zdarzenia wyznaczają uczestnikom obrotu gospodarczego jeszcze wyższe standardy staranności kupieckiej. Problem ten dostrzegł także ustawodawca, wprowadzając do ustawy nowe regulacje, tj. obowiązujący od 1 stycznia 2014 r. przepis z art. 106m, który wprowadza pojęcie autentyczności pochodzenia i integralności faktury (ust. 1), wskazuje, że autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nawiązując współpracę sprawdził swojego kontrahenta w Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, oraz dane z wpisu w rejestrze REGON w Głównym Urzędzie Statystycznym. Kontrahent wystawił Wnioskodawcy faktury z wykazanym podatkiem należnym.

Uzyskując w połowie października informację, że kontrahent Wnioskodawcy nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, Wnioskodawca nie dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Wnioskodawca wskazał, że kontrahent rejestracji dokonał dopiero w dniu 16 października 2018 r., a o fakcie tym poinformował Wnioskodawcę 17 lub 18 października i wtedy Wnioskodawca uzyskał wiedzę, że nie miał prawa wystawić faktury VAT, ponieważ nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że towary nabyte od kontrahenta są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Faktury wystawione przez kontrahenta dokumentują faktyczną sprzedaż pszenicy na rzecz Wnioskodawcy.

Ponadto kontrahent mimo braku rejestracji jako podatnik VAT czynny złożył deklarację Vat-7 za miesiąc wrzesień 2018 r., w której wykazał wartość sprzedaży netto w wysokości 187.064, - i podatek należny w kwocie 9.353, - zł. Zgodnie z urzędowym potwierdzeniem odbioru /UPO/ deklarację złożył 24.10.2018 r. a płatności dokonał 25.10.2018 r. na konto Urzędu Skarbowego.

Wobec powyższego oraz mając na uwadze, że czynności udokumentowane wskazanymi we wniosku fakturami były opodatkowane właściwą stawką podatku VAT a Wnioskodawca nabyte od kontrahenta towary wykorzystywał do czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta, za okresy gdy dokonując dostaw towarów na rzecz Wnioskodawcy, kontrahent zachowywał się jak podatnik podatku VAT, pomimo że nie figurował w rejestrze podatników VAT czynnych. Ponadto kontrahent, złożył deklarację VAT-7 za okres, gdy nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i w ww. deklaracji wykazał podatek należny wynikający z faktury wystawionej w tym okresie.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.