2019.02.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-1.4011.614.2018.2.RK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.614.2018.2.RK
z 21 lutego 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP - 21 grudnia 2018 r.; identyfikatory poświadczenia przedłożenia … i ….), uzupełnionym pismami, które wpłynęły w dniu 25 stycznia 2019 r. (za pośrednictwem … i platformy ePUAP, identyfikator poświadczenia …. - ….), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży nieruchomości.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 18 stycznia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.614.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 18 stycznia 2019 r. (data doręczenia za pośrednictwem platformy ePUAP 22 stycznia 2019 r., identyfikator poświadczenia doręczenia UPD – ….).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismami, które wpłynęły w dniu 25 stycznia 2018 r. za pośrednictwem …. i platformy ePUAP, identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP – ….).

We wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem wraz ze swoim bratem w X Spółka cywilna z siedzibą w R. Spółka posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a jej udziałowcami są wyłącznie osoby fizyczne posiadające obywatelstwo polskie. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Dla celów podatku dochodowego, Spółka ewidencjonuje swe przychody i koszty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Spółka rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej w 1992 r. w składzie dwuosobowym, który stanowili M. i Wnioskodawca - jeden z dzisiejszych wspólników. B. wstąpił do Spółki 1 czerwca 1994 r. W wyniku kolejnych zmian w 1996 r. skład Spółki przedstawiał się następująco - 4 wspólników: ojciec i matka obecnych wspólników, jeden z obecnych wspólników wraz ze swą (obecnie byłą) małżonką. Dnia 19 grudnia 1996 r. aktem notarialnym przed notariuszem w B. ojciec aktualnych wspólników zawarł umowę sprzedaży o następującej treści: § 1 „Na podstawie odpisu z księgi wieczystej Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w B. z dnia 31 lipca 1996 r. z poświadczoną aktualnością na dzień 11 grudnia 1996 r. notariusz stwierdził, że w księdze wieczystej Kw nr … zapisana jest własność nieruchomości położonej w M., składającej się z działki nr 3… - stanowiącej rolę o obszarze siedemdziesięciu czterech arów /0,7400 ha/ na podstawie umowy sprzedaży - z dnia 27 czerwca 1967 r. na rzecz Kółka Rolniczego w M., bez obciążeń. Natomiast na podstawie wyciągu z wykazu zmian gruntowych Urzędu Rejonowego w B. z dnia 25 lipca 1996 r. notariusz stwierdził, że działka nr 3... z mapy I stanowi obecnie teren zabudowany w roli. Stawający imieniem Kółka Rolniczego w M. oświadczyli, że wpisy w księdze wieczystej odpowiadają aktualnemu stanowi faktycznemu i planarnemu przy uwzględnieniu zmian wynikających z wyciągu z wykazu zmian gruntowych, a na nieruchomości Kw nr … znajdują się: - budynek biurowy, murowany, parterowy, kryty papą, składający się z czterech pomieszczeń, o powierzchni użytkowej 108,00 m², - połączone ze sobą kotłownia, magazyn, siedem garaży na ciągniki, murowane: parterowe kryte płytami korytkowymi i papą, - a nadto budynek murowany: parterowy, kryty płytami korytkowymi i papą, mieszczący dziesięć garaży budynek stacji paliw – murowany, parterowy, kryty eternitem, szopa - wiata murowana kryta eternitem z pięcioma bramami wjazdowymi, szopa - wiata murowana, kryta eternitem, zniszczona, bez bram wjazdowych, budynek warsztatu murowany, parterowy, kryty eternitem, - a także magazyn, kuźnia, nawierzchnia utwardzone, słupy z lampami elektrycznymi oraz ogrodzenie z siatki na słupkach betonowych.

§ 2 W związku z niniejszym aktem stawający przedłożyli: a/ protokół Walnego Posiedzenia Kółka Rolniczego w M. z dnia 15 stycznia 1996 r., z którego wynika, że baza Kółka Rolniczego w M. przeznaczona jest do sprzedaży na rzecz ojca aktualnych wspólników, b/ dwa protokoły z dnia 25 maja 1994 r. i 20 kwietnia 1995 r. dotyczące zbycia na rzecz j.w.- bazy w M. § 3 Stawający działający w niniejszym akcie wyłącznie w imieniu i na rzecz Kółka Rolniczego w M. sprzedają nieruchomość Kw nr … - opisaną bliżej w § 1 niniejszego aktu, za cenę w kwocie xxxxxx zł - ojcu aktualnych wspólników, a on opisaną nieruchomość za tę cenę kupuje i oświadcza, że nabycie następuje do majątku wspólnego jego i jego żony ze środków objętych ich dorobkiem. § 4 Strony zgodnie oświadczają, że cała cena została zapłacona przed podpisaniem niniejszego aktu. § 5 Wydanie przedmiotu umowy już nastąpiło, z dniem dzisiejszym przechodzą na nabywców wszelkie korzyści i ciężary. § 6 Strony wnoszą na podstawie umowy objętej niniejszym aktem, aby Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w ….. w księdze wieczystej Kw nr … - po wprowadzeniu zmian wynikających z wyciągu z wykazu zmian gruntowych - dokonał wpisu prawa własności na rzecz ojca dzisiejszych wspólników oraz jego żony w ustawowej współwłasności”. Dnia 31 stycznia 1997 r. wprowadzono do ewidencji środków trwałych Spółki ww. nieruchomość, opisując ją jako ... Dnia 3 stycznia 2005 r. do Spółki przystąpił R. (jeden z obecnych wspólników). Dnia 21 stycznia 2016 r. zmarł ojciec obecnych wspólników i w wyniku aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 marca 2016 r. spadek po nim nabyli po 1/3 jego żona i synowie (obecni wspólnicy Spółki). Tegoż dnia przed notariuszem w formie aktu notarialnego sporządzono protokół dziedziczenia. Zgodnie z § 9 tego protokołu stwierdzono między innymi, że w skład spadku wchodzą: udział wynoszący 1/2 części we współwłasności nieruchomości położonej w M. gmina O., powiat B., województwo O., składający się z działki nr 3… o powierzchni 0,7400 ha, dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą nr …inne nieruchomości. Dnia 1 lutego 2016 r. ponownie do Spółki przystąpił R. (drugi z obecnych wspólników). Dnia 21 lutego 2017 r. zmarła matka obecnych wspólników i w wyniku aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia 10 kwietnia 2017 r. spadek po niej nabyli po 1/2 jej synowie (obecni wspólnicy Spółki). Tegoż dnia przed notariuszem w formie aktu notarialnego sporządzono protokół dziedziczenia. Zgodnie z § 9 tego protokołu stwierdzono między innymi, że w skład spadku wchodzą: udział wynoszący 4/6 części we współwłasności nieruchomości położonej w M., gmina O., powiat B., województwo O., składający się z działki nr 3… o powierzchni 0,7400 ha, dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą nr.. inne nieruchomości. Obecnie Wnioskodawca i Jego brat, czyli wspólnicy Spółki, zamierzają zbyć nieruchomość położoną w M., gmina O., powiat B., województwo O., składającą się z działki nr 3… o powierzchni 0,7400 ha, dla której Sąd Rejonowy w B. prowadzi księgę wieczystą nr…

W pismach, które wpłynęły w dniu 25 stycznia 2019 r., doprecyzowano zdarzenie przyszłe wskazując, że Spółka cywilna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, prowadziła działalność gospodarczą w zakresie usług leśnych, tartacznictwa, do lipca 2018 r. Wnioskodawca w Spółce cywilnej posiada 50% udział w zyskach i stratach. Jako formę opodatkowania przychodów uzyskanych w Spółce cywilnej, Wnioskodawca wybrał podatek liniowy 19%.

Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie cała tj.: od stycznia 1997 r. do lipca 2018 r. (z tym, że w CEIDG jeszcze nie wykreślono tego miejsca). Tylko jedna nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych a nazwana tartak …, odpisy były uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów od lutego 1997 r. do lutego 2007 r. W kosztach uzyskania przychodów był uwzględniany podatek od nieruchomości, remonty. Spółka kontynuowała działalność gospodarczą wykorzystując w niej przedmiotową nieruchomość po śmierci rodziców Wnioskodawcy. W księdze wieczystej jako właściciel przedmiotowej nieruchomości występują: R. i Wnioskodawca - wpisani aktem poświadczenia dziedziczenia.

Przedmiotowa nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie zakupu (akt notarialny z dnia 19 grudnia 1996 r. przytoczony w treści opisu zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość w 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w pismach stanowiących uzupełnienie wniosku):

Czy przychód ze sprzedaży ww. nieruchomości należy zakwalifikować do źródła przychodów - działalność gospodarcza, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22l, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy składników majątku. W przypadku spółki cywilnej przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki. W myśl bowiem § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 2017 r., poz. 728, ze zm.), ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 2-6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązane są prowadzić osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1 tego rozporządzenia.

W związku z powyższym, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej musi wchodzić w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki).

Z powyższego wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje spółka a nie poszczególni jej wspólnicy.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego (określanego w dalszej części skrótem k.c.), przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 k.c. - wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. W myśl art. 862 k.c. - regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy - w przypadku, gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników, ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 k.c.).

W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Zaznaczyć przy tym należy, że wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci nieruchomości wymaga zachowania formy aktu notarialnego.

Zgodnie bowiem z treścią art. 158 k.c., umowa przenosząca własność nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Brak zachowania tej formy powoduje nieważność takiej umowy, a w konsekwencji brak skutku w postaci zmiany właściciela (art. 73 § 2 k.c.).

Mając na uwadze cyt. wyżej przepisy, w szczególności art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz § 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia stwierdzić należy, że aby spółka cywilna mogła dokonywać amortyzacji lokali do spółki tej musi zostać wniesione prawo ich własności.

Zgodnie bowiem z cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegać mogą jedynie lokale będące własnością lub współwłasnością podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych, tj. w przedmiotowej sprawie Spółki cywilnej. Z tego wynika, że ojciec obecnych wspólników Spółki cywilnej wniósł do tejże Spółki prawo użytkowania określonej we wniosku nieruchomości, stanowiącej własność ułamkową obecnych wspólników. Na spółkę nie zostało zatem przeniesione prawo jej własności. W konsekwencji właścicielami przedmiotowej nieruchomości są obecni wspólnicy spółki jako osoby fizyczne.

Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o jakiej mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (pozarolnicza działalność gospodarcza) uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Z mocy zaś art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisu przywołanego w dyspozycji art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątkowych będących środkami trwałymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł) i będących wartościami niematerialnymi i prawnymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nie ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z wyjątkiem przychodów z odpłatnego zbycia budynku mieszkalnego lub jego części, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, gruntu albo prawa użytkowania wieczystego gruntu związanego z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

Zgodnie z art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego, czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W komentarzu do tego przepisu znajdują się następujące wyjaśnienia: „Sprzeczność czynności prawnej z ustawą może polegać na tym, że czynność prawna nie ma wymaganego przez ustawę dla jej skuteczności minimum treści. To minimum jest różne w przypadku różnych typów czynności; można jedynie dokonywać pewnych uogólnień dla poszczególnych rodzajów czynności prawnych. Tak np. w przypadku umów zobowiązujących minimum treści stanowią postanowienia pozwalające na ustalenie podstawowych składników stosunku zobowiązaniowego - podmiotów występujących w charakterze wierzyciela i dłużnika, treści świadczenia, jego przedmiotu, ewentualnie powiązania pomiędzy kilkoma świadczeniami (zob. A. Klein, Pojęcie). Tę minimalną treść każdej czynności danego rodzaju ustawa może modyfikować (zwykle wzbogacać) w odniesieniu do poszczególnych typów czynności (zob. np. art. 878 § 1 k.c.). Drugi przypadek sprzeczności czynności prawnej z ustawą polega na tym, że czynność prawna ma wywoływać skutki (bezpośrednie, polegające na ustanowieniu, aktualizacji, zmianie czy zniesieniu uprawnień lub obowiązków), które są zabronione przez normy prawne. Zakaz taki może być ustanowiony wprost w przepisie (zob. np. art. 57 § 1, art. 311, art. 473 § 2 k.c.). Szczególną rolę odgrywa tu generalny zakaz dokonywania czynności prawnych mających tworzyć obowiązki, których realizacja jest obiektywnie niemożliwa. W odniesieniu do umów zobowiązujących wyrażono go wprost w art. 387 § 1 k.c., natomiast w odniesieniu do innych czynności prawnych wynika po prostu z założenia, że racjonalny ustawodawca nie może popierać swoją sankcją obowiązków niemożliwych do spełnienia. Zakaz dokonywania czynności prawnej o określonej treści może być też wyinterpretowany z przepisów określających przesłanki dopuszczalności dokonania określonej czynności prawnej (np. art. 483 § 1 k.c.), a także z przepisów normujących pewne stosunki prawne przy zastosowaniu zasady numerus clausus (zob. P Machnikowski, w: SPP, t. 3, 2007, s. 38 i n.). Zakaz dokonywania czynności prawnych o określonej treści istnieje wówczas, gdy ustawa określa skutki prawne czynności przy użyciu norm bezwzględnie wiążących lub semiimperatywnych (zob. uw. do art. 56, pkt III). Wówczas czynność prawna odmiennie kształtująca te skutki jest sprzeczna z ustawą i nieważna. Przypadkiem sprzeczności czynności prawnej z ustawą jest przekroczenie granic ogólnej kompetencji do kształtowania treści czynności prawnych przyznanej normą art. 353¹ KC lub dokonanie czynności prawnej bez wymaganej do tego szczególnej kompetencji lub z przekroczeniem jej granic (np. odstąpienie od umowy bez uprawnienia); w grę wchodzi także nadużycie kompetencji (zob. uw. do art. 5 Nb 16). Zakazy dokonywania określonych czynności prawnych mogą być ograniczone tylko do niektórych przedmiotów stosunków prawnych albo do niektórych podmiotów tych stosunków (co zwykle podlega na przyznaniu kompetencji do dokonywania czynności prawnych danego typu jedynie niektórym kategoriom podmiotów, np. bankom, ubezpieczycielom itp.; zob. wyr. SN z 27 czerwca 2001 r., II CKN 602/00, DSN 2002, Nr 2, poz. 28)”.

Bezpodstawne ujęcie w ewidencji środków trwałych nieruchomości, która jedynie została oddana do użytkowania Spółce przez spadkodawców dzisiejszych wspólników nie wywołuje skutków prawnych w rozumieniu art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten formuje dwa warunki dotyczące wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątkowych: będących środkami trwałymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł) i będących wartościami niematerialnymi i prawnymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Fakt ujęcia w ewidencji środków trwałych składnika majątkowego co prawda wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, ale nie spełniającego definicji środka trwałego pozostaje poza tezą art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; w przeciwnym wypadku każdorazowe zupełnie nieuprawnione wprowadzenie do ewidencji środków trwałych nieruchomości pozwalałoby np. obniżyć przychód z jej zbycia o stratę wygenerowaną w działalności gospodarczej.

Reasumując, sprzedaż ww. nieruchomości stanowić będzie przychód ze źródła sprzedaż nieruchomości zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniach pism, które wpłynęły w dniu 25 stycznia 2019 r., dodano, że ponieważ sprzedaż ww. nieruchomości stanowić będzie przychód ze źródła - sprzedaż nieruchomości, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to na pytanie, czy przychód ze sprzedaży ww. nieruchomości należy zakwalifikować do źródła przychodów - działalność gospodarcza, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - odpowiedź brzmi nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów, innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Jednakże w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei, przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c powołanej ustawy).

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził tych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładu. Zgodnie z treścią art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego, wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. W myśl art. 862 ww. ustawy, regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników, poprzez wniesienie rzeczy w przypadku, gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy, stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny.

Współwłasność łączna ma więc charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Wnosząc nieruchomość do spółki, należy mieć na względzie, że skuteczność czynności prawnej mającej za swój przedmiot przeniesienie własność nieruchomości wiąże się – pod rygorem nieważności tej czynności – z koniecznością dochowania szczególnej formy, tj. formy aktu notarialnego, co wynika bezpośrednio z przepisu art. 158 w związku z art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego, toteż w przypadku wniesienia do spółki nieruchomości niezbędna jest taka forma czynności prawnej.

Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 Kodeksu cywilnego). W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika, bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Spółka cywilna nie posiada własnego majątku. W spółce tej właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej.

Zauważyć należy, że niewprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej pozostaje bez wpływu na kwalifikację przychodu uzyskanego ze zbycia tych składników, w tym udziału w nieruchomości, do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej. Jednocześnie, z powołanych przepisów nie wynika, aby sposób opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej był uzależniony od tego, czy składnik majątku jest we współwłasności, czy też nie.

Generalnie przychód ze sprzedaży nieruchomości lub jej części, stanowiących własność podatnika, wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej działalności gospodarczej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi jego przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższa zasada ma zastosowanie również w przypadku sprzedaży nieruchomości, w tym budynków, stanowiących współwłasność, które wykorzystywano do celów działalności gospodarczej.

Powyższego nie zmienia fakt, że działalność była prowadzona przez spółkę cywilną. Jest to bowiem, na gruncie przepisów odnoszących się do podatku dochodowego od osób fizycznych, działalność gospodarcza prowadzona wspólnie przez wspólników spółki, gdzie każdy ze wspólników jest odrębnym przedsiębiorcą, a także podatnikiem z tytułu dochodów osiąganych z tego rodzaju działalności.

Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku spółki cywilnej przedsiębiorcą jest każdy ze wspólników tej spółki, a nie spółka cywilna. Stosownie bowiem do art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646, z późn. zm.), za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Powyższej zasady ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zmienia.

Spółka cywilna nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki cywilnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w tej spółce uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika.

Podkreślić należy, że stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem wraz ze swoim bratem w Spółce cywilnej. Spółka rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej w 1992 r. w składzie dwuosobowym. W wyniku kolejnych zmian w 1996 r. w skład Spółki wchodziło 4 wspólników, tj. ojciec i matka obecnych wspólników, jeden z obecnych wspólników wraz ze swą (obecnie byłą) małżonką. Dnia 19 grudnia 1996 r. aktem notarialnym przed notariuszem w B. ojciec aktualnych wspólników dokonał zakupu nieruchomości, składającej się z działki nr 3.., na której znajdują się: - budynek biurowy, murowany, parterowy, kryty papą, składający się z czterech pomieszczeń, o powierzchni użytkowej 108,00 m², - połączone ze sobą kotłownia, magazyn, siedem garaży na ciągniki, murowane: parterowe kryte płytami korytkowymi i papą, - a nadto budynek murowany: parterowy, kryty płytami korytkowymi i papą, mieszczący dziesięć garaży budynek stacji paliw - murowany, parterowy, kryty eternitem, szopa - wiata murowana kryta eternitem z pięcioma bramami wjazdowymi, szopa - wiata murowana, kryta eternitem, zniszczona, bez bram wjazdowych, budynek warsztatu murowany, parterowy, kryty eternitem, - a także magazyn, kuźnia, nawierzchnia utwardzone, słupy z lampami elektrycznymi oraz ogrodzenie z siatki na słupkach betonowych. Przedmiotowa nieruchomość dnia 31 stycznia 1997 r. została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jako tartak. Dnia 3 stycznia 2005 r. do Spółki przystąpił jeden z obecnych wspólników. Dnia 21 stycznia 2016 r. zmarł ojciec obecnych wspólników i w wyniku aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 marca 2016 r. spadek po nim nabyli po 1/3 jego żona i synowie (obecni wspólnicy Spółki). Tegoż dnia przed notariuszem w formie aktu notarialnego sporządzono protokół dziedziczenia, zgodnie z którym stwierdzono między innymi, że w skład spadku wchodzą: udział wynoszący 1/2 części we współwłasności nieruchomości, składający się z działki nr 3... Dnia 1 lutego 2016 r. ponownie do Spółki przystąpił drugi z obecnych wspólników. Dnia 21 lutego 2017 r. zmarła matka obecnych wspólników i wyniku aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia 10 kwietnia 2017 r. spadek po niej nabyli po 1/2 jego synowie (obecni wspólnicy Spółki). Tegoż dnia przed notariuszem w formie aktu notarialnego sporządzono protokół dziedziczenia. Zgodnie z § 9 tego protokołu w skład spadku wchodzą: udział wynoszący 4/6 części we współwłasności nieruchomości składający się z działki nr 3... Obecnie Wnioskodawca i Jego brat, czyli wspólnicy Spółki, zamierzają zbyć nieruchomość. Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie cała tj.: od stycznia 1997 r. do lipca 2018 r. Po śmierci rodziców Wnioskodawcy, Spółka kontynuowała działalność gospodarczą wykorzystując w niej przedmiotową nieruchomość. Odpisy były uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów od lutego 1997 r. do lutego 2007 r. W kosztach uzyskania przychodów były uwzględniane remonty, podatek od nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku sprzedaży tej części nieruchomości, która była wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki cywilnej, zastosowanie znajdzie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem uzyskany przychód ze sprzedaży tej części nieruchomości, proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę 50% udziału w zysku i stratach Spółki, stanowi dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu 19% podatkiem liniowym.

W związku z tym jedynie ta część nieruchomości, która nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i dla ustalenia zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży tej części nieruchomości będzie miał zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, skoro odpłatne zbycie tej części nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat od jej nabycia, to uzyskany z tego tytułu przychód nie będzie stanowił dla Wnioskodawcy źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc z uwagi na to, że zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie zastosowanie mieć będzie przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że sprzedaż nieruchomości nie będzie skutkowała powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu ww. podatkiem, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy zastrzec, że przedmiotowa interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych według stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku i nie odnosi się do przepisów prawa podatkowego obowiązujących po dniu złożenia wniosku.

Z uwagi na to, że wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony tylko przez Wnioskodawcę, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego wspólnika Spółki cywilnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin