Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.150.2018.3.PM
z 13 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 21 listopada 2018 r. (data wpływu – 23 listopada 2018 r.), uzupełnionym 16 stycznia i 11 marca 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przekazania na konto bankowe przez współkredytobiorcę środków pieniężnych na spłatę kredytu mieszkaniowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przekazania na konto bankowe przez współkredytobiorcę środków pieniężnych na spłatę kredytu mieszkaniowego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 20 grudnia 2018 r. znak: 0111-KDIB4.4015.150.2018.1.PM oraz w piśmie z 13 lutego 2019 r. 0111-KDIB4.4015.150.2018.2.PM wezwano Wnioskodawczynię o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono odpowiednio 16 stycznia 2019 r. i 11 marca 2019 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wspólnie z ciocią zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania a poręczycielami tego kredytu są rodzice Wnioskodawczyni. Umowa notarialna kupna mieszkania zawarta została z Wnioskodawczynią i jej ciocią jako współwłaścicielami mieszkania w udziałach po ½ każda. Ciocia chciałaby w całości spłacić kredyt, jednakże bank stwierdził, że z jej konta nie może zostać pobrana kwota na spłacenie kredytu, gdyż to konto Wnioskodawczyni przypisane jest do kredytu (z konta Wnioskodawczyni ściągane są raty na spłatę kredytu). Z uwagi na stanowisko banku, ciocia chce przelać na konto Wnioskodawczyni kwotę 160.000 zł (kwota ta od razu po przelaniu na konto Wnioskodawczyni zostanie wskazana jako dyspozycja do spłaty części kredytu).

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Organu 16 stycznia 2019 r. wynika, że zgodnym zamiarem stron jest aby czynność cywilnoprawna była poleceniem darowizny, gdyż środki pieniężne są przekazywane przez ciocię na obdarowanego w celu spłaty przez obdarowanego kredytu, którego współkredytobiorcą jest darczyńca (solidarnie odpowiadający za kredyt). Darczyńca zgodnie z umową kredytową nie może przelać środków pieniężnych ze swojego konta. Kwota musi przejść przez konto obdarowanego.

Natomiast z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Organu 11 marca 2019 r. wynika, że przekazanie środków pieniężnych w wysokości 160.000 zł będzie jedynie czynnością techniczną wynikająca z faktu, że spłata kredytu nie mogła nastąpić z konta cioci lecz z konta Wnioskodawczyni, gdyż to jej konto jest przypisane do kredytu. W istocie zatem przekazanie pieniędzy celem spłaty zadłużenia nastąpi jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, nie zaś chęci obdarowania współkredytobiorcy i w rezultacie wskazane w uzupełnieniu polecenie – jako że nie będzie wynikać z zawartej umowy darowizny, nie będzie kwalifikowane na gruncie regulacji prawa cywilnego jako polecenie darczyńcy; zatem jak wyżej wskazano, będzie jedynie czynnością techniczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w sytuacji gdy obie kredytobiorczynie są solidarnie zobowiązane do spłaty kredytu, przelanie środków z konta jednej z nich na konto drugiej z przeznaczeniem na spłatę kredytu objęte jest obowiązkiem zapłaty podatku od darowizny? Czy jeżeli ciocia przeleje na konto Wnioskodawczyni kwotę 160.000 zł, aby Wnioskodawczyni spłaciła kredyt, to czy Wnioskodawczyni powinna od tej kwoty zapłacić podatek?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przekazanie środków pomiędzy kontami bankowymi osób solidarnie zobowiązanych do spłaty kredytu i z przeznaczeniem na spłatę tego kredytu, w sytuacji gdy bank odmawia przyjęcia środków z konta tej osoby, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r., poz. 644, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem: darowizny, polecenia darczyńcy.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji darowizny oraz polecenia darczyńcy, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025, ze zm.).

Na podstawie art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Z kolei stosownie do art. 893 Kodeksu cywilnego darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).

Polecenie polega na nałożeniu na obdarowanego obowiązku określonego działania lub zaniechania. Zasadniczo zawierane jest w umowie darowizny. „Nie da się jednak wykluczyć sytuacji, kiedy za zgodą obdarowanego nastąpi to już po zawarciu umowy.” (Komentarz do Kodeksu cywilnego pod redakcją prof. dr. hab. Edward Gniewek, prof. dr. hab. Piotr Machnikowski C.H. Beck, rok 2013). Obciążenie obdarowanego obowiązkiem spełnienia polecenia może więc także nastąpić po zawarciu umowy darowizny, jak i po jej wykonaniu (wówczas wymaga zgody obdarowanego). Darczyńca obciążając obdarowanego poleceniem musi dokładnie wskazać, na czym polecenie ma polegać, a także kogo dotyczyć. Obowiązek określonego zachowania będący przedmiotem polecenia może, ale nie musi mieć związku z przedmiotem darowizny, może dotyczyć sfery majątkowej, jak i osobistej wskazanej przez darczyńcę osoby. Osobą, której dotyczyć ma objęte poleceniem zachowanie (działanie lub zaniechanie) może być darczyńca, osoba trzecia, a nawet sam obdarowany. Poleceniem może być np. obowiązek przekazania przez obdarowanego wskazanej poleceniem osobie pieniędzy na wskazany przez darczyńcę cel.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy – obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń. Z kolei przy nabyciu z polecenia darczyńcy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania polecenia (art. 6 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy).

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z ciocią zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania. Umowa notarialna kupna mieszkania zawarta została z Wnioskodawczynią i jej ciocią jako współwłaścicielami mieszkania w udziałach po ½ każda. Ciocia chciałaby w całości spłacić kredyt. Z konta Wnioskodawczyni ściągane są raty na spłatę kredytu. Z uwagi na stanowisko banku (wg którego kredyt winien być spłacony z konta Wnioskodawczyni, które przypisane jest do kredytu), ciocia chce przelać na konto Wnioskodawczyni kwotę 160.000 zł (kwota ta od razu po przelaniu na konto Wnioskodawczyni zostanie wskazana jako dyspozycja do spłaty części kredytu). Przekazanie środków pieniężnych w wysokości 160.000 zł będzie jedynie czynnością techniczną wynikająca z faktu, że spłata kredytu nie mogła nastąpić z konta cioci lecz z konta Wnioskodawczyni, gdyż to jej konto jest przypisane do kredytu – w istocie zatem przekazanie pieniędzy celem spłaty zadłużenia nastąpi jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, nie zaś chęci obdarowania współkredytobiorcy i w rezultacie wskazane w uzupełnieniu polecenie – jako że nie będzie wynikać z zawartej umowy darowizny, nie będzie kwalifikowane na gruncie regulacji prawa cywilnego jako polecenie darczyńcy, zatem jak wyżej wskazano, będzie jedynie czynnością techniczną.

Zatem z opisanego zdarzenia przyszłego i jego uzupełnienia wynika, że w analizowanej sprawie nie dochodzi w istocie do zawarcia umowy darowizny, a wskazane w uzupełnieniu wniosku z 16 stycznia 2019 r. polecenie – jako że nie będzie wynikać z zawartej umowy darowizny, nie będzie kwalifikowane na gruncie regulacji prawa cywilnego jako polecenie darczyńcy, zatem jak wyżej wskazano, będzie jedynie czynnością techniczną.

A zatem, skoro pomiędzy Wnioskodawczynią a jej ciocią nie zostanie zawarta umowa darowizny, gdyż przekazanie pieniędzy celem spłaty zadłużenia nastąpi jedynie w zamiarze zwolnienia z długu i w rezultacie, polecenie ww. spłaty nie będzie kwalifikowane jako polecenie darczyńcy – stanowić będzie jedynie czynnością techniczną – to należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż w przedstawionej sytuacji nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn. Z opisu przedstawionego we wniosku nie wynika, iżby środki pieniężne były przekazane na podstawie któregokolwiek tytułu wymienionego w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Opisana we wniosku „czynność techniczna” nie mieści się w katalogu określającym przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn – czynność, która nie ma charakteru prawnego darowizny w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu ww. podatkiem.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie pokrywał się z opisem zdarzenia podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ nadmienia, że dokonywanie ustaleń, czy istotnie planowana czynność przekazania środków pieniężnych pomiędzy współkredytobiorczyniami, solidarnie zobowiązanymi do spłaty kredytu, nie będzie stanowić darowizny, a dokonana w jej wykonaniu spłata zobowiązania – polecenia darczyńcy, może być ustalone wyłącznie w postępowaniu podatkowym (dowodowym), do którego prowadzenia Organ wydający interpretację nie jest uprawniony.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.