Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.72.2019.2.SK
z 21 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 12 lutego 2019 r. (identyfikator poświadczenia ePUAP ...), ), uzupełniony pismem złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 8 marca 2019 r. (identyfikator poświadczenia ePUAP – ...), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 1 marca 2019 r., nr 0113 KDIPT3.4011.72.2019.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pomocą platformy ePUAP w dniu 4 marca 2019 r. (doręczono za pomocą platformy ePUAP w dniu 5 marca 2019 r. – identyfikator poświadczenia ePUAP – ...). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 8 marca 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2017 r. na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego Wnioskodawca wraz małżonką nabył do majątku wspólnego dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej wraz z działką. W trakcie spisywania umowy okazało się, że parametry fizyczne domu znacznie odbiegają od tych, o których sprzedawca zapewniał w trakcie podpisywania umowy deweloperskiej oraz przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 17 lutego 2017 r. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę i Jego żonę za środki pochodzące z kredytu. Po wielogodzinnych negocjacjach strony zawarły ugodę następującej treści:

„1. Deweloper zobowiązuje się zapłacić Nabywcy kwotę wynosząca łącznie 15 000 zł (piętnaście tysięcy złotych) i to w terminie najpóźniej do dnia 31 stycznia 2018 r. (trzydziestego pierwszego stycznia dwa tysiące osiemnastego roku), przelewem na wskazany przez Nabywcę rachunek bankowy numer (…), przy czym w kwocie tej zawierają się w szczególności kara umowna w wysokości 3 169 zł 40 gr (trzy tysiące sto sześćdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści groszy) oraz kwota stanowiąca rekompensatę za wady i usterki opisane w Protokole stanowiącym załącznik 3 do niniejszego aktu, do usunięcia których Deweloper zgodnie z postanowieniami niniejszych umów - nie jest zobowiązany.(...)”.

Sprzedawca wystawił odrębnie dla Wnioskodawcy i Jego żony formularz PIT-11 za rok 2018, gdzie w części F pod poz. 75 widnieje adnotacja „Rekompensata zgodnie z aktem notarialnym nr ...”, a pod poz. 76 widnieje kwota 7 500 zł dla każdego z nabywców z osobna. Wnioskodawca od chwili zawarcia małżeństwa rozlicza się z żoną wspólnie, nie zawierał też z nią małżeńskiej umowy majątkowej.

Deweloper wezwany przez Wnioskodawcę do korekty formularza PIT-11 i uwzględnienia w części F pod poz. 76 wyłącznie kwoty 3 169 zł 40 gr, czyli kwoty z tytułu kary umownej za nieterminowe wykonanie zobowiązania - odmówił. W uzasadnieniu wskazał, że w treści aktu notarialnego strony ustaliły cenę sprzedaży na kwotę 298 500 zł z tytułu nabycia domu wraz z działką, na której się znajduje oraz kwoty 500 zł z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej stanowiącej drogę dojazdową, zapewniającą dostęp do drogi publicznej. Sprzedawca stoi na stanowisku, że „nie dokonano obniżenia ceny sprzedaży Nieruchomości z kwoty 298 500 zł o kwotę 11 830 zł 60 gr (wyliczoną jako różnicę między [kwotą] 15 000 zł, a kwotą 3 169 zł 40 gr (z tytułu kary umownej)), lecz ustalono w ugodzie, między innymi obowiązek zapłaty przez stronę sprzedającą kwoty 15 000 zł i to w terminie do 31 stycznia 2018 r., a więc już po przeniesieniu własności nieruchomości, które nastąpiło w dniu zawarcia aktu notarialnego.”

W piśmie złożonym w dniu 8 marca 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że ugoda została zawarta w trybie pozasądowym, przed notariuszem w dniu podpisania umowy sprzedaży nieruchomości, tj. w dniu 20 grudnia 2017 r., na podstawie art. 3531 i 917 Kodeksu cywilnego (obie czynności prawne zostały spisane w jednym dokumencie). Świadczenie wpłynęło na rachunek bankowy nabywcy w dniu 1 lutego 2018 r., Wnioskodawca nie wnosił o wypłatę odsetek z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia. W treści ugody kwota 11 830 zł 60 gr została zapisana słowami „ (...) kwota stanowiąca rekompensatę za wady i usterki (...)” przy czym - jak wskazał Wnioskodawca w piśmie z dnia 12 lutego 2019 r. - Jego intencją było, co znajduje odzwierciedlenie w treści wskazanego wcześniej art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego, rzeczywiste uznanie, że kwota ta stanowi obniżenie ceny za wady rzeczy (art. 560 § 1 in principio Kc - jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny). Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że w języku polskim słowo „rekompensata” oznacza:

1. „zrównoważenie lub wyrównanie braku, niedoboru lub ujemnego charakteru czegoś”,
2. „zlikwidowanie poniesionych przez kogoś strat lub doznanych krzywd”,
3. „to, co równoważy braki, straty lub krzywdy” (cytat za: https: /sip.pwn.pl i zdaniem Wnioskodawcy jakakolwiek inna interpretacja tego zapisu jest nieuzasadniona).
   
   

Wnioskodawca złożył stosowne oświadczenie ustnie, a sprzedawca oświadczenie to przyjął, czego urzeczywistnieniem jest fakt zawarcia ugody pozasądowej - w treści aktu sformułowanie takie nie padło.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota otrzymana przez Wnioskodawcę z tytułu obniżenia ceny kupującemu nazwana w ugodzie „rekompensatą” w ramach rękojmi przy sprzedaży (art. 560 § 3 Kodeksu cywilnego) za wady rzeczy sprzedanej w wysokości 11 830 zł 60 gr, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 560 § 3 Kodeksu cywilnego stanowi, że jeżeli kupujący żąda obniżenia ceny z powodu wady rzeczy sprzedanej, obniżenie powinno nastąpić w takim stosunku, w jakim wartość rzeczy wolnej od wad pozostaje do jej wartości obliczonej z uwzględnieniem istniejących wad, a termin zapłaty kwoty z tego tytułu nie ma tu żadnego znaczenia, gdyż zależy od zgodnego oświadczenia stron.

W związku z tym przepisy ustawowe (art. 560 § 3 Kodeksu cywilnego) regulują zasady ustalania obniżenia ceny rzeczy przy dochodzeniu roszczenia z rękojmi za wady fizyczne rzeczy. W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustawowe, ani przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustaw, nie regulują wprost wysokości kwoty należnej od sprzedawcy rzeczy. Strony przedstawionego stosunku prawnego zawarły przed notariuszem ugodę pozasądową, w celu uniknięcia procesu sądowego i związanych z nim konsekwencji. W jej wyniku sprzedawca zapłacił nabywcy umówioną kwotę, z której 3 169 zł 40 gr stanowiło karę umowną za niedotrzymanie terminu oddania nabywcy nieruchomości. Pozostała część, 11 830 zł 60 gr, stanowiąca swoiste „dopełnienie” do kwoty 15 000 zł została uznana przez strony za obniżenie ceny, tudzież „rekompensatę” z tytułu opisanych wyżej wad, co wynika wprost z treści ugody - „kwota stanowiąca rekompensatę za wady i usterki opisane w Protokole stanowiącym załącznik 3 do niniejszego aktu”. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej Wnioskodawca wskazuje, że ocena charakteru umowy zależy nie od jej nazwy, ale od rzeczywistej treści oraz celu i zgodnego zamiaru stron (art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - zasadą powszechności opodatkowania opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przejawem tej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast, w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy - źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14. dopłaty nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego, przychodem z innych źródeł jest każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne. Z przychodem tym mamy jednakże do czynienia wyłącznie w przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe. Podstawą uzyskania ww. przychodu mogą być zatem tylko takie czynności faktyczne lub prawne, w wyniku których rzeczywiście następuje przyrost w majątku danej osoby fizycznej.

Z kolei zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W przedstawionym stanie faktycznym cena towaru uległa zmniejszeniu, w rezultacie więc rzeczywistą cenę adekwatną do wartości nabytej od sprzedawcy nieruchomości stanowi kwota zapłacona tytułem tego nabycia pomniejszona o kwotę wypłaconą Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy nie nabył On żadnego przysporzenia majątkowego, gdyż kwota którą otrzymał stanowi przywrócenie ekwiwalentności świadczeń.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności faktyczne oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę od sprzedawcy kwota 11 830 zł 60 gr tytułem obniżenia ceny (rekompensaty) na podstawie przepisów o rękojmi sprzedawcy rzeczy za wady fizyczne rzeczy - choć nie nazwana wprost - nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że nie ma żadnych wątpliwości co do konieczności uiszczenia stosownego podatku od kwoty 3 169 zł 40 gr otrzymanej z tytułu kary umownej za nieterminowe spełnienie świadczenia przez sprzedawcę.

Dodatkowo, w uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 8 marca 2019 r., Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w sprawie przedstawionego stanu faktycznego wskazując, że przedstawione przez Niego stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 12 lutego 2019 r., uzupełnione o dane przedstawione w niniejszym piśmie jest wystarczające i nie budzi żadnych wątpliwości i podkreśla, że wątpliwości natury semantycznej nie mają w przedmiotowej sprawie znaczenia, zarówno na gruncie przepisów prawa cywilnego (art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego), jak i prawa administracyjnego (art. 7a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego). Wnioskodawca jednocześnie wskazał na stanowisko Organu wyrażone w interpretacji nr ITPB2/415-1112/13/IB i całkowicie popiera jego argumentację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle powyższego przepisu, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się inne źródła (pkt 9).

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne. Z przychodem tym mamy jednakże do czynienia wyłącznie w przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe. Podstawą uzyskania ww. przychodu mogą być zatem tylko takie czynności faktyczne lub prawne, w wyniku których rzeczywiście następuje przyrost z majątku danej osoby fizycznej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 20 grudnia 2017 r. na mocy umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego Wnioskodawca wraz małżonką nabył do majątku wspólnego dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej wraz z działką. W trakcie spisywania umowy okazało się, że parametry fizyczne domu znacznie odbiegają od tych, o których sprzedawca zapewniał w trakcie podpisywania umowy deweloperskiej oraz przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 17 lutego 2017 r. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę i Jego żonę za środki pochodzące z kredytu. Po wielogodzinnych negocjacjach strony zawarły ugodę następującej treści: „1. Deweloper zobowiązuje się zapłacić Nabywcy kwotę wynosząca łącznie 15 000 zł (piętnaście tysięcy złotych) i to w terminie najpóźniej do dnia 31 stycznia 2018 r. (trzydziestego pierwszego stycznia dwa tysiące osiemnastego roku), przelewem na wskazany przez Nabywcę rachunek bankowy numer (…), przy czym w kwocie tej zawierają się w szczególności kara umowna w wysokości 3 169 zł 40 gr (trzy tysiące sto sześćdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści groszy) oraz kwota stanowiąca rekompensatę za wady i usterki opisane w Protokole stanowiącym załącznik 3 do niniejszego aktu, do usunięcia których Deweloper zgodnie z postanowieniami niniejszych umów - nie jest zobowiązany.(...)”.

Sprzedawca wystawił odrębnie dla Wnioskodawcy i Jego żony formularz PIT-11 za rok 2018, gdzie w części F pod poz. 75 widnieje adnotacja „Rekompensata zgodnie z aktem notarialnym nr ...”, a pod poz. 76 widnieje kwota 7 500 zł dla każdego z nabywców z osobna. Wnioskodawca od chwili zawarcia małżeństwa rozlicza się z żoną wspólnie, nie zawierał też z nią małżeńskiej umowy majątkowej. Deweloper wezwany przez Wnioskodawcę do korekty formularza PIT-11 i uwzględnienia w części F pod poz. 76 wyłącznie kwoty 3 169 zł 40 gr, czyli kwoty z tytułu kary umownej za nieterminowe wykonanie zobowiązania - odmówił. W uzasadnieniu wskazał, że w treści aktu notarialnego strony ustaliły cenę sprzedaży na kwotę 298 500 zł z tytułu nabycia domu wraz z działką, na której się znajduje oraz kwoty 500 zł z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej stanowiącej drogę dojazdową, zapewniającą dostęp do drogi publicznej. Sprzedawca stoi na stanowisku, że „nie dokonano obniżenia ceny sprzedaży Nieruchomości z kwoty 298 500 zł o kwotę 11 830 zł 60 gr (wyliczoną jako różnicę między [kwotą] 15 000 zł, a kwotą 3 169 zł 40 gr (z tytułu kary umownej)), lecz ustalono w ugodzie, między innymi obowiązek zapłaty przez stronę sprzedającą kwoty 15 000 zł i to w terminie do 31 stycznia 2018 r., a więc już po przeniesieniu własności nieruchomości, które nastąpiło w dniu zawarcia aktu notarialnego.” Ugoda została zawarta w trybie pozasądowym, przed notariuszem w dniu podpisania umowy sprzedaży nieruchomości, tj. w dniu 20 grudnia 2017 r., na podstawie art. 3531 i 917 Kodeksu cywilnego (obie czynności prawne zostały spisane w jednym dokumencie). Świadczenie wpłynęło na rachunek bankowy nabywcy w dniu 1 lutego 2018 r., Wnioskodawca nie wnosił o wypłatę odsetek z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia. W treści ugody kwota 11 830 zł 60 gr została zapisana słowami „ (...) kwota stanowiąca rekompensatę za wady i usterki (...)” przy czym - jak wskazał Wnioskodawca w piśmie z dnia 12 lutego 2019 r. - Jego intencją było, co znajduje odzwierciedlenie w treści wskazanego wcześniej art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego, rzeczywiste uznanie, że kwota ta stanowi obniżenie ceny za wady rzeczy (art. 560 § 1 in principio Kc - jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny). Wnioskodawca złożył stosowne oświadczenie ustnie, a sprzedawca oświadczenie to przyjął, czego urzeczywistnieniem jest fakt zawarcia ugody pozasądowej - w treści aktu sformułowanie takie nie padło.

Analizując, czy otrzymana przez Wnioskodawcę w dniu 1 lutego 2018 r. kwota wynikająca z ugody stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy odwołać się do przepisów regulujących instytucję rękojmi.

Instytucję rękojmi regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Rękojmia za wady została uregulowana w art. 556-576 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 556 Kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Artykuł 560 § 1 – 4 Kodeksu cywilnego przewiduje następujące uprawnienia kupującego i obowiązki sprzedającego z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej:

1. Jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że sprzedawca niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymieni rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunie. Ograniczenie to nie ma zastosowania, jeżeli rzecz była już wymieniona lub naprawiana przez sprzedawcę albo sprzedawca nie uczynił zadość obowiązkowi wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady.
2. Jeżeli kupującym jest konsument, może zamiast zaproponowanego przez sprzedawcę usunięcia wady żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo zamiast wymiany rzeczy żądać usunięcia wady, chyba że doprowadzenie rzeczy do zgodności z umową w sposób wybrany przez kupującego jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów w porównaniu ze sposobem proponowanym przez sprzedawcę. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość rzeczy wolnej od wad, rodzaj i znaczenie stwierdzonej wady, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie narażałby kupującego inny sposób zaspokojenia.
3. Obniżona cena powinna pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość rzeczy z wadą pozostaje do wartości rzeczy bez wady.
4. Kupujący nie może odstąpić od umowy, jeżeli wada jest nieistotna.
   
   

Natomiast, na podstawie z art. 561 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Z kolei, art. 5561 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z wypłatą kwoty pieniężnej, wynikającej z zawartej ugody pozasądowej pomiędzy Wnioskodawcą a deweloperem. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że w treści ugody pozasądowej zawartej w dniu 20 grudnia 2017 r., kwota pieniężna otrzymana przez Niego w dniu 1 lutego 2018 r., określona została przez dewelopera jako rekompensata za wady i usterki rzeczy sprzedanej. Pomimo wystosowanego przez Wnioskodawcę do dewelopera wezwania do złożenia przez niego korekty formularza PIT-11, poprzez uwzględnienie w tym formularzu wyłącznie kwoty z tytułu kary umownej za nieterminowe wykonanie zobowiązania, deweloper nie uznał ww. wezwania i stoi na stanowisku, że nie dokonano obniżenia ceny sprzedaży nieruchomości. W konsekwencji nie dokonał korekty formularza PIT-11, nie zmieniając tym samym tytułu wypłaconego Wnioskodawcy świadczenia.

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymana w 2018 r. przez Wnioskodawcę kwota pieniężna w wysokości 11 830 zł 60 gr, wynikająca z zawartej ugody pozasądowej (rekompensata za wady i usterki rzeczy sprzedanej), stanowi dla Niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, rzeczony przychód podlega wykazaniu w rocznym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2018.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego wskazać należy, że orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Tutejszy Organ wskazuje, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawcę kwoty tytułem rekompensaty za wady i usterki rzeczy sprzedanej, zgodnie z zapytaniem przedstawionym we wniosku, nie odnosi się natomiast do kwestii opodatkowania kary umownej za niedotrzymanie terminu oddania Wnioskodawcy nieruchomości przez sprzedającego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto wskazać należy, że niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.