Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.48.2019.2.LS
z 22 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 28 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 marca 2019 r. (data wpływu 14 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 14 marca 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i wskazanie przepisów prawa podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zdarzenie przyszłe polegające na sprzedaży gruntów (nieuzbrojonych działek), których Wnioskodawca jest wyłącznym właścicielem. Działki te różnią się sposobem nabycia. Wnioskodawca jest osobą fizyczną, niebędącą przedsiębiorcą, zatem sprzedaż nie jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej.

Zdarzenie nr 1 – sprzedaż – działka o nr A, o powierzchni 4140 m² (położona w (…)) została nabyta poprzez darowiznę od członka rodziny (babci) w dniu 23 marca 2009 r.

Zdarzenie nr 2 – sprzedaż – działka o nr B, o powierzchni 3281 m² (położona (…)) została nabyta poprzez akt kupna-sprzedaży od osoby fizycznej w dniu 20 marca 2015 r. (z brakiem bezpośredniego zamiaru sprzedaży). Działka w dniu zakupu nie nadawała się do zabudowy – jedynie użytkowanie rolne. Zakup tej działki (przylegającej do działki otrzymanej w akcie darowizny) został dokonany z myślą o powiększeniu terenu i ewentualnym wydzieleniu drogi dojazdowej.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 11 marca 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że był płatnikiem podatku VAT w przeszłości, z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jednoosobowej – PKD 47.91.Z, natomiast działalność została zamknięta w 2015 roku. Nieruchomości, których dotyczy pytanie nigdy nie były/nie są/nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. Nieruchomości były wykorzystywane jako wybieg do pasienia konia. Wnioskodawca nie ma planów na dalsze korzystanie z tego terenu w przyszłości, nigdy nie udostępniał/nie udostępnia i nie będzie udostępniał przedmiotowych nieruchomości żadnym osobom trzecim. Z tytułu nabycia działki nr B Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Wnioskodawca nie planuje dostawy innego gruntu, dokonał sprzedaży jednego 0,9504 m² pola rolnego (teren zalewowy sklasyfikowany jako nieużytki rolne i łąki trwałe) w styczniu 2016 roku. Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów w celu uatrakcyjnienia działek, natomiast w przypadku ewentualnej sprzedaży (spowodowanej trudną sytuacją finansową) Wnioskodawca rozważyłby wydzielenie drogi wewnętrznej oraz podział działek tylko i wyłącznie w przypadku konieczności takich działań w przyszłości. Zainteresowany nie ogłaszał/nie ogłasza/nie będzie ogłaszał sprzedaży działek oraz nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu ich sprzedaży. Z przedmiotowych działek nie były dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych. Wnioskodawca nie ma statusu rolnika. Działki nr A i nr B są objęte Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego jako teren 1.MU (mieszkaniowa z dopuszczalną nieuciążliwą funkcją usługową). Dla działek nr A i B nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Działki nie są zabudowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy po podziale działki o powierzchni 4140 m² na 3 mniejsze wyodrębnione działki a późniejszym ewentualnym zamiarem sprzedaży (niebędącej czynnością ciągłą) w szczególnych okolicznościach (np. w przypadku trudnej sytuacji finansowej) jednej z nich, czy nie dotyczy Wnioskodawcy w tym przypadku zapłata podatku VAT (23%) od kwoty sprzedanej działki?
2. Czy po podziale działki o powierzchni 3281 m² na 4 mniejsze wyodrębnione działki a późniejszym ewentualnym zamiarem sprzedaży w szczególnych okolicznościach (np. w przypadku trudnej sytuacji finansowej) jednej z nich, czy nie dotyczy Wnioskodawcy w tym przypadku zapłata podatku VAT (23%) od kwoty sprzedanej działki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku zapłaty podatku VAT od kwoty sprzedanych działek. O nienałożeniu na osobę fizyczną obowiązku zapłaty podatku VAT od kwoty sprzedanych działek świadczy m.in. interpretacja US z dn. 23 lutego 2007 r. (sygn. PP/443-1/07) w której stwierdzono: „jeżeli osoba fizyczna dokona sprzedaży działki niezabudowanej innej niż budowlana lub przeznaczona pod zabudowę ze swojego majątku osobistego w warunkach wskazujących, że czynność ta nie ma charakteru zorganizowanego i nie będzie kontynuowana a przedmiotowa działka nie została nabyta tylko i wyłącznie w celu jej dalszej odsprzedaży, czynność ta nie będzie uznana za element prowadzonej działalności gospodarczej”. Dla poparcia poglądu Zainteresowany powołuje się również na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 03/07 o tezach: Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54 poz. 535 ze zm.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Interpretacja art. 15 ust. 2 u.p.t.u. – nie jest bowiem działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży.

Sprzedaż nawet kilkukrotna przedmiotów majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca prosi o potwierdzenie słuszności i prawidłowości swojej interpretacji na podstawie przedłożonych wyroków sądów w danej sprawie, będących jednocześnie źródłem prawa RP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

W kwestii opodatkowania sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C 181/10). Jak wynika z ww. orzeczenia czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestie opodatkowania dostawy gruntu rozstrzygnięto w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r.,
sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W świetle powyższego, w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne, konieczne staje się ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości
w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje sprzedaż gruntów (nieuzbrojonych działek), których jest wyłącznym właścicielem. Wnioskodawca jest osobą fizyczną, niebędącą przedsiębiorcą, zatem sprzedaż nie jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej.

Działka o nr A, o powierzchni 4140 m² (położona w X) została nabyta poprzez darowiznę od członka rodziny (babci) w dniu 23 marca 2009 r.

Działka o nr B, o powierzchni 3281 m² (położona w X) została nabyta poprzez akt kupna-sprzedaży od osoby fizycznej w dniu 20 marca 2015 r. (z brakiem bezpośredniego zamiaru sprzedaży). Działka w dniu zakupu nie nadawała się do zabudowy – jedynie użytkowanie rolne. Zakup tej działki (przylegającej do działki otrzymanej w akcie darowizny) został dokonany z myślą o powiększeniu terenu i ewentualnym wydzieleniu drogi dojazdowej. Wnioskodawca wskazał, że był płatnikiem podatku VAT w przeszłości, z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jednoosobowej – PKD 47.91.Z, natomiast działalność została zamknięta w 2015 roku. Ww. nieruchomości nigdy nie były/nie są/nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. Nieruchomości były wykorzystywane jako wybieg do pasienia konia. Wnioskodawca nie udostępniał/nie udostępnia i nie będzie udostępniał przedmiotowych nieruchomości żadnym osobom trzecim. Z tytułu nabycia działki nr B Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Wnioskodawca nie planuje dostawy innego gruntu, dokonał sprzedaży 0,9504 m² pola rolnego (teren zalewowy sklasyfikowany jako nieużytki rolne i łąki trwałe) w styczniu 2016 r. Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów w celu uatrakcyjnienia działek, natomiast w przypadku ewentualnej sprzedaży działek (spowodowanej trudną sytuacją finansową) Wnioskodawca rozważyłby wydzielenie drogi wewnętrznej oraz podział działek. Zainteresowany nie ogłaszał/nie ogłasza/nie będzie ogłaszał sprzedaży działek oraz nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu ich sprzedaży. Z przedmiotowych działek nie były dokonywane dostawy (sprzedaż) produktów rolnych. Wnioskodawca nie ma statusu rolnika. Działki są objęte Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego jako teren 1.MU (mieszkaniowa z dopuszczalną nieuciążliwą funkcją usługową). Dla działek nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Działki nie są zabudowane.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w związku ze sprzedażą działek wydzielonych z działki A i B będzie on zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu jako sprzedaż niezwiązana z prowadzeniem działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ustawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Powyższe wynika z faktu, że działka nr A została nabyta w formie darowizny od babci, działkę nr B nabyto poprzez akt kupna-sprzedaży od osoby fizycznej (z brakiem bezpośredniego zamiaru sprzedaży). Nieruchomości nie były/nie są/nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. Nieruchomości były wykorzystywane jako wybieg dla konia. Wnioskodawca nigdy nie udostępniał/nie udostępnia/nie będzie udostępniał przedmiotowych nieruchomości żadnym osobom trzecim. Wnioskodawca nie planuje dostawy innego gruntu. Zainteresowany nie poniósł żadnych nakładów w celu uatrakcyjnienia działek, w przypadku ewentualnej sprzedaży (spowodowanej trudną sytuacją finansową) Wnioskodawca rozważałby jedynie wydzielenie drogi wewnętrznej oraz podział działek. Wnioskodawca nie ogłasza/nie ogłaszał/nie będzie ogłaszał sprzedaży działek oraz nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu ich sprzedaży. Wnioskodawca nie ma statusu rolnika, z przedmiotowych działek nie były dokonywane dostawy produktów rolnych.

W niniejszej sprawie brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpi bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż działek wydzielonych z działki nr A i nr B wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął/nie podejmie takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając wydzielone działki będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego należy uznać, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży działek wydzielonych z działki nr A i nr B będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie będzie wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu będzie pozbawiało Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych nieruchomości, a ich dostawy, cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedając ww. nieruchomości Zainteresowany nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, w tym w szczególności na informacji, że Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów w celu uatrakcyjnienia działek, a jedynie rozważyłby wydzielenie drogi wewnętrznej i podział działek. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Zainteresowanego w przedmiotowym wniosku wyroku sądu, tut. Organ pragnie wyjaśnić, że powołany wyrok jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazany we wniosku wyrok sądu nie ma wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.