Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.45.2019.1.MM
z 26 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do organu 7 lutego 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie objęcia Wnioskodawcy podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2019 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie objęcia Wnioskodawcy podatkiem od przychodów z budynków, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Aktem notarialnym zawartym w dniu xx 2017 r. Rep. A Nr xx została utworzona i zarejestrowana podatkowa grupa kapitałowa (dalej: „Wnioskodawca”, „PGK”), działająca na zasadach przewidzianych przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”). A S.A. jest spółką dominującą w PGK. Pierwszym rokiem obowiązywania PGK był rok 2018. W skład PGK wchodzi B S.A. (dalej: „Spółka”).

Na podstawie uchwały nr xx Rady Miasta X z dnia xx 2009 r. z pózn. zm. (dalej: „Uchwała”), Gmina Miejska X powierzyła Spółce realizacje zadania własnego polegającego na przygotowaniu i prowadzeniu inwestycji, budowie i zarządzaniu halą widowiskowo-sportową w X (dalej: „Budynek”, „Hala”, „Obiekt”).

Spółka jest podatnikiem czynnym podatku VAT. W zakresie podatku VAT zobowiązana jest do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku CIT, od 1 stycznia 2018 r. Spółka wchodzi w skład PGK. Rokiem podatkowym PGK jest okres 12 miesięcy liczony od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

W ramach powierzonego uchwałą Rady Miasta X zadania, Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu Hali podmiotom gospodarczym i osobom fizycznym. Budynek jest wpisany do ewidencji środków trwałych Spółki. Łączna wartość początkowa Budynku przekracza kwotę 10.000.000 zł i wynosi 219.399.394 zł. Spółka dokonuje od niego odpisów amortyzacyjnych.

Spółka zaciągnęła kredyt i wybudowała Budynek w ramach inwestycji na terenach należących do Gminy Miejskiej X. Prawo zabudowy działek zrealizowano na podstawie umowy użyczenia nieruchomości zawartej w dniu xx 2010 r. Zgodnie z umową, Gmina Miejska X użyczyła bezpłatnie Spółce działki stanowiące jej własność. Umowa użyczenia została zawarta na czas oznaczony, do czasu pozyskania przez Spółkę prawa własności nieruchomości lub jej części tytułem wniesienia wkładu niepieniężnego, o którym mowa w § 4 ust. 1 Uchwały. Do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji Spółka nie pozyskała prawa własności użyczonych terenów i nie jest jeszcze właścicielem nieruchomości.

Spółka zarządza Halą, której całkowita powierzchnia użytkowa wynosi 58.442 m². Specyfika działalności Spółki oraz funkcjonalność Hali sprawia, że Obiekt wynajmowany jest okresowo, na czas realizacji wydarzenia, jako najem krótkoterminowy. Najczęściej najem obejmuje okres jednego lub kilku dni w miesiącu. Dodatkowo, w zależności od charakteru wydarzenia, wielokrotnie najem dotyczy części powierzchni, a nie całego Obiektu.

Spółka oddaje w najem poszczególne powierzchnie w zależności od ilości i rodzaju organizowanych wydarzeń zgodnie z przyjętym cennikiem. W każdym miesiącu kalendarzowym Obiekt wynajmowany jest z różną częstotliwością. Zdarzają się miesiące, w których Obiekt w ogóle nie jest wynajmowany lub takie, w których wynajmowany jest sporadycznie, np. z 30 dni miesiąca dana część Obiektu oddana jest w najem na 2 lub 3 dni. Średnia ilość dni wynajęcia Obiektu (o różnej powierzchni) w miesiącu w ciągu roku wynosi 5-6 dni.

W ramach Budynku funkcjonuje także hala treningowa - tzw. Mała Hala. Jest ona wkomponowana w cały Obiekt. Posiada jednak odrębne wejścia, dzięki czemu może funkcjonować, jako wyodrębniona część. Mała Hala ma powierzchnię 1.750 m².

Zasadniczo wynajmowana jest ona na potrzeby cyklicznych (okresowych) treningów sportowych, co nie oznacza, że w Małej Hali nie są organizowane jednostkowe wydarzenia nie związane z treningami sportowymi, jak konferencje, małe koncerty, bankiety, gale i turnieje sportowe. Na potrzeby treningów sportowych, obiekt wynajmowany jest na określone godziny doby. W zależności od potrzeb na 1 godzinę lub kilku godzin tygodniowo. Najem realizowany jest zarówno na podstawie umów zawieranych na okresy od 1 miesiąca do roku jak i na podstawie kart najmu. W celu zorganizowania wydarzenia o charakterze sportowym lub kulturalnym zawierane są każdorazowo umowy na jeden dzień lub kilka dni.

W Obiekcie znajdują się także 2 sale konferencyjne o powierzchni ok. 260 m² każda. Oddawane są w najem na podstawie umów. Najmy sal konferencyjnych są sporadyczne, w zależności od potrzeb rynku, średnio 2 do 3 dni w miesiącu.

Ponadto Spółka zawarła kilka stałych, długoterminowych umów najmu poszczególnych powierzchni lub wyodrębnionych pomieszczeń. Na dzień składania wniosku o wydanie interpretacji Spółka ma zawarte długoterminowe umowy najmu:

• 3.048 m² zajętych pod działalność gastronomiczną do xx 2024 r.,
  
• 836,48 m² na potrzeby prowadzenia treningów sportowych i innych aktywności do xx 2022 r.,
  
• 20 m² na potrzeby składowania krzeseł do xx 2020 r.,
  
• 759,22 m² na potrzeby przechowywania mobilnej podłogi sportowej do xx 2019 r.,
  
• pomieszczenie A0070 o powierzchni 25,30 m² na potrzeby prób muzycznych na czas nieokreślony,
  
• loże VIP na okresy wynikające z umów z poszczególnymi najemcami, tj.:
  
  • L01 o powierzchni 44,65 m² od dnia xx 2019 r. do xx 2019 r.,
  • L02 o powierzchni 30,11 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L03 o powierzchni 43,05 m² od dnia xx 2019 r. do xx 2019 r.,
  • L04 o powierzchni 23,15 m² od dnia xx 2019 r. do xx 2019 r.,
  • L05 o powierzchni 39,60 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L06 o powierzchni 39,11 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L07 o powierzchni 37,93 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L08 o powierzchni 37,91 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L09 o powierzchni 39,10 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2020 r.,
  • L10 o powierzchni 39,10 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L11 o powierzchni 23,15 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L13 o powierzchni 30,12 m² od dnia xx 2018 r. do xx 2019 r.,
  • L14 o powierzchni 78,59 m² od dnia xx 2015 r. do xx 2020 r.
    
  
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku uzyskania przez Spółkę prawa własności nieruchomości lub jej części tytułem wniesienia wkładu niepieniężnego PGK jako podatnik będzie zobowiązana do naliczenia i deklarowania oraz płacenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego (budynku), który został oddany w całości lub w części do używania w formie umowy najmu na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc, to jest w formie najmu sporadycznego, okresowego, krótkoterminowego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

PGK jako podatnik od dnia uzyskania przez Spółkę prawa własności nieruchomości lub jej części tytułem wniesienia wkładu niepieniężnego nie będzie zobowiązany do naliczenia i deklarowania oraz płacenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego (budynku), który został oddany w całości lub w części do używania w formie umowy najmu na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc, to jest w formie najmu sporadycznego, okresowego, krótkoterminowego.

Art. 24b ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. stanowi, że podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego nalicza się od budynku, który:

1. stanowi własność lub współwłasność podatnika;
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

i wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Przepis art. 24b ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, iż dopiero spełnienie opisanych wyżej wszystkich trzech przesłanek wypełnia normę przepisu stanowiącego podstawę do naliczenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego. W przypadku niespełnienia jednej z przesłanek nie ma podstawy do naliczenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego.

Ustawodawca wskazał w ww. przepisie, iż podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego wynosi 0,0035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc. Wynika z powyższego, iż opodatkowaniu podlega oddanie w całości lub w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, której to czas trwania będzie wynosił pełny miesiąc. W związku z powyższym oddanie w całości lub w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze na okres krótszy niż jeden miesiąc winno skutkować stwierdzeniem braku podstawy do naliczenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że powierzchnie, które 1-szego dnia każdego danego miesiąca kalendarzowego nie są oddane do używania w najem długoterminowy lub na okres krótkoterminowy trwający co najmniej pełny miesiąc, tylko sporadycznie na potrzeby organizacji wydarzenia trwającego jeden lub kilka dni albo w najem cykliczny na potrzeby przeprowadzenia treningów sportowych, nie będą podlegały normie art. 24b ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym, podatnik od takiego rodzaju najmu nie będzie zobowiązany naliczać podatku od przychodów z budynków.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie było intencją ustawodawcy nakładanie na podatnika obowiązku naliczania i płacenia podatku od powierzchni komercyjnych od przychodów ze środka trwałego, który oddawany jest w najem sporadycznie, krótkoterminowo, na okresy krótsze niż 1 miesiąc, przykładowo na 5 dni w miesiącu. Taki najem powszechnie ma miejsce w przypadku hal widowiskowo-sportowych, które są wynajmowane przez organizatorów na konkretne wydarzenie i konkretny czas.

Zgodnie z uzasadnieniem do zmian ustawy o CIT, ustawodawca wskazał, iż wprowadzenie podatku od przychodów z budynku podyktowane jest tym, iż w wielu przypadkach podatnicy nie wykazują dochodów do opodatkowania lub wykazują dochody w kwocie nieadekwatnej do skali i rodzaju prowadzonej działalności. Dalej w uzasadnieniu ustawodawca wskazuje, że podatkiem objęci będą podatnicy posiadający środki trwałe, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł, a podstawą opodatkowania będzie przychód odpowiadający wartości początkowej tych środków trwałych przekraczającej kwotę 10 mln zł. Od tak ustalonej podstawy opodatkowania pobierany będzie miesięczny podatek w wysokości 0,035%.

Sam ustawodawca wskazał w uzasadnieniu, że ma być to podatek miesięczny, czyli zgodnie z logiką naliczany od miesięcznych przychodów. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie należy naliczać podatku od powierzchni, które na pierwszy dzień danego miesiąca nie są oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, co najmniej na cały miesiąc.

W uzasadnieniu do zmian ustawy o CIT podkreślono, iż odniesienie się w regulacji do wartości początkowej środka trwałego nie stoi na przeszkodzie uznania wprowadzonego rozwiązania za element systemu opodatkowania podatkiem dochodowym. Celem przyjętej formuły jest rzeczywiste opodatkowanie uzyskiwanego przez podatnika inwestującego w nieruchomość komercyjną zwrotu z takiej inwestycji, czyli posługując się kategoriami podatkowymi - dochodu podatnika. Przyjęty poziom opodatkowania wynika z idei stojącej za wprowadzeniem tego rozwiązania, którą jest opodatkowanie podatnika podatkiem dochodowym w minimalnym stopniu, w odniesieniu do rzeczywistych zysków, których można by zasadnie oczekiwać przy prowadzeniu określonego rodzaju działalności.

Hala nie jest obiektem, do którego można przykładać formułę inwestycji w nieruchomość komercyjną, od której oczekuje się zwrotu z inwestycji. Nakłady na tego typu obiekty wymagają poniesienia kilkuset milionów złotych. Osiągane przychody z najmu od organizatorów wydarzeń, czy też innych cyklicznych i okresowych wynajmów nie zapewniają dochodu. Praktyka wskazuje, że jeśli uda się takim obiektom pokryć koszty bieżącej eksploatacji, przeglądów, konserwacji i wykazać przy tym dodatni wskaźnik EBITDA, można mówić o sukcesie ich funkcjonowania. Dlatego w przypadku hal widowiskowo-sportowych, nie można oczekiwać opodatkowania w odniesieniu do rzeczywistych zysków. Hale widowiskowo sportowe w Polsce to obiekty w znakomitej większości, z uwagi na brak ich rentowności, wybudowane ze środków publicznych lub z udziałem środków publicznych. Zadaniem ich nie jest generowanie zysków a misja wzmacniania rozwoju jednostek samorządu terytorialnego (gminy, powiatu, województwa), a nawet kraju poprzez zapewnienie obywatelom szerokiego dostępu do kultury, rozrywki, sportu i rekreacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, założeniem ustawodawcy było wprowadzenie regulacji polegającej na wykazywaniu podatku, ale za pełny dany miesiąc. Podatnik wynajmując powierzchnie okazjonalnie, w sposób nieciągły, tj. nie na cały miesiąc kalendarzowy a jedynie na kilka dni w miesiącu, naliczałaby podatek od nierzeczywistych przychodów z tytułu najmu. Nie byłoby to zgodne z celem ustawodawcy wskazanym w uzasadnieniu, tj. neutralne dla podatnika a wręcz przeciwnie, w sposób znaczny obciążałoby podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że ustawą dnia z 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r. poz. 1291; dalej: „ustawa nowelizująca”) zmieniono z dniem 1 stycznia 2019 r. brzmienie przepisu art. 24b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

• stanowi własność albo współwłasność podatnika,
• został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
• jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

-zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 ustawy o CIT, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Art. 24b ust. 6 ustawy o CIT stanowi, że w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku (art. 24b ust. 7 ustawy o CIT).

Jak stanowi art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Na podstawie art. 24b ust. 11 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o CIT z dniem 1 stycznia 2019 r. minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto ustawodawca wskazał, że nie ustala się przychodu od środka trwałego będącego budynkiem, który stanowi własność albo współwłasność podatnika oraz został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w przypadku, gdy łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Ustawodawca z zakresu tego podatku nie wyłączył natomiast przychodów z budynków, w których pomieszczenia wynajmowane są na godziny lub poszczególne dni w danym miesiącu.

Gdyby wolą ustawodawcy było dokonanie takich wyłączeń z podatku od przychodów z budynków, dałby temu wyraz w przepisie, jak to uczynił w ww. art. 24b ust. 2 i 7 ustawy o CIT.

Za powyższym rozumowaniem przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A): „Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 2175) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: »ustawa PIT«) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: »ustawa CIT«) zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

1. objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości – budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;
2. stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;
3. zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;
4. możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.
   
   

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako »podatek od przychodów z budynków«), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że warunkiem kwalifikującym budynek do objęcia podatkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT, poza warunkiem własności lub współwłasności, położenia na terytorium RP, jest jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, wszystkie powyższe warunki zostaną spełnione.

Wobec powyższego należy wskazać, że w przypadku, gdy budynek został oddany w najem (dzierżawę) w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni wynajętej (dzierżawionej) w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję ustala się na pierwszy dzień każdego miesiąca, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji. Czas, na jaki zawarto umowę najmu jest we wskazanym kontekście pozbawiony znaczenia. Z art. 24b ustawy o CIT nie wynika, by warunkiem objęcia opodatkowaniem podatkiem od przychodów z budynków było oddanie do używania, w rozumieniu tego przepisu, budynku lub jego części na cały miesiąc. Udostępnianie budynku lub jego części na podstawie umów, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT na godziny lub poszczególne dni w miesiącu również wypełnia przesłanki do objęcia podatkiem od przychodów z budynków.

Skutkować to powinno tym, że przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego Budynek, którego powierzchnia użytkowa wynajmowana będzie na kilka godzin lub dni w danym miesiącu powinien zostać objęty podatkiem wynikającym z art. 24b ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym PGK jako podatnik od dnia uzyskania przez Spółkę prawa własności nieruchomości lub jej części tytułem wniesienia wkładu niepieniężnego nie będzie zobowiązana do naliczania i deklarowania oraz płacenia podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego (budynku), który został oddany w całości lub w części do używania w formie umowy najmu na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc, to jest w formie najmu sporadycznego, okresowego, krótkoterminowego, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.