Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.81.2019.4.AM
z 9 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 28 lutego 2019 r. (data wpływu 6 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności z wykorzystaniem instytucji przekazu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny – uzupełniony pismem z 18 kwietnia 2019 r. (data wpływu 24 kwietnia 2019 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności z wykorzystaniem instytucji przekazu.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem w dwóch spółkach komandytowych: b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa („Spółka 1”) oraz c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa („Spółka 2”).

Oprócz Wnioskodawczyni wspólnikami Spółki 1 są Zainteresowany 1 oraz b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością („Zainteresowany 2”).

Oprócz Wnioskodawczyni wspólnikami Spółki 2 są Spółka 1, c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością („Zainteresowany 3”), Zainteresowany 4, Zainteresowany 5.

Wszystkie wymienione podmioty podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu − są polskimi rezydentami podatkowymi.

W przyszłości Spółka 1 planuje wystąpić ze Spółki 2, zaś Wnioskodawczyni planuje podwyższyć swój wkład w Spółce 2. Wnioskodawczyni planuje podwyższyć wkłady poprzez wniesienie wkładu pieniężnego.

W efekcie powyższych zdarzeń w relacjach między Wnioskodawczynią, Spółką 1 a Spółką 2 wystąpią określone zobowiązania:

1. zobowiązanie Spółki 2 do wypłaty Spółce 1 środków pieniężnych z tytułu wystąpienia ze Spółki 2,
2. zobowiązanie Wnioskodawczyni do wpłaty środków pieniężnych tytułem podwyższenia wkładów w Spółce 2.
   
   

Jednocześnie z uwagi na uchwałę wspólników Spółki 1, która zostanie podjęta w przyszłości, Spółka 1 będzie zobowiązana do wypłaty zysku na rzecz Wnioskodawczyni. Wypłata zysku może uwzględniać zarówno kwoty zgromadzone na kapitale zapasowym i pochodzące z zysku z lat ubiegłych, jak również zysk bieżący wypracowany przez Spółkę 1 w 2018 r.

W związku z wystąpieniem powyższych zobowiązań/wierzytelności pieniężnych pomiędzy wskazanymi podmiotami, w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń i uniknięcia potrzeby dokonywania fizycznych przepływów pieniężnych, zobowiązania zostaną uregulowane w drodze umownego przekazu i potrącenia, tj.:

• jeden z dłużników rozliczy swoje zobowiązanie wierzytelnością przysługującą mu od swojego dłużnika poprzez jednostronną czynność przekazu, w taki sposób, że wierzytelność od swojego dłużnika (przekazanego) przekaże na rzecz własnego wierzyciela (odbiorcy przekazu); w efekcie przekazany stanie się dłużnikiem odbiorcy przekazu,
• jednocześnie z uwagi na fakt, że przekazany będzie wierzycielem odbiorcy przekazu z tytułu własnych wierzytelności, wzajemne zobowiązania przekazanego i odbiorcy przekazu zostaną uregulowane poprzez potrącenie wzajemnych należności,
• a zatem ostatecznie wskazane powyżej zobowiązania pomiędzy Wnioskodawczynią, Spółką 1 a Spółką 2 wygasną.
  
  

Przykładowo Wnioskodawczyni upoważni Spółkę 1 do spełnienia świadczenia na rzecz Spółki 2, zaś Spółkę 2 upoważni do przyjęcia świadczenia od Spółki 1 na rachunek Wnioskodawczyni. Po czym Spółka 1 i Spółka 2 dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności, w wyniku którego wygasną wszystkie trzy wierzytelności, tj. wierzytelność Spółki 1 wobec Spółki 2, wierzytelność Wnioskodawczyni wobec Spółki 1 oraz wierzytelność Spółki 2 wobec Wnioskodawczyni. Możliwe jest również, że Wnioskodawczyni wystąpi w roli przekazanego lub odbiorcy przekazu.

W piśmie z 18 kwietnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, podano następujące informacje.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni wystąpi jako ten z dłużników, który rozliczy swoje zobowiązanie wierzytelnością przysługującą jej od swojego dłużnika poprzez jednostronną czynność przekazu, w taki sposób, że Wnioskodawczyni wierzytelność od swojego dłużnika, tj. spółki b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (występującej w roli przekazanego), przekaże na rzecz własnego wierzyciela, tj. spółki c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (występującej w roli odbiorcy przekazu). W efekcie b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (przekazany) stanie się dłużnikiem c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (odbiorcy przekazu).

Zatem w roli:

• jednego z dłużników, który rozliczy swoje zobowiązanie wierzytelnością przysługującą mu od dłużnika, będzie występować Wnioskodawczyni (w treści wniosku zdefiniowana jako „Wnioskodawczyni”),
• przekazanego będzie występować b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (w treści wniosku zdefiniowana jako „Spółka 1”),
• odbiorcy przekazu będzie występować c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (w treści wniosku zdefiniowana jako „Spółka 2”).
  
  

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni upoważni:

• b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (Spółkę 1) do spełnienia świadczenia na rzecz c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (Spółki 2),
• zaś Spółkę 2 (c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k.) do przyjęcia świadczenia od Spółki 1 (b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k.) na rachunek Wnioskodawczyni.
  
  

Po czym b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa i c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności, w wyniku którego wygasną wszystkie trzy wierzytelności, tj.:

• wierzytelność b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa wobec c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa,
• wierzytelność Wnioskodawczyni wobec b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa,
• oraz wierzytelność c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa wobec Wnioskodawczyni.
  
  

W opisanym zdarzeniu przyszłym w roli:

• przekazanego będzie występować b spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (w treści wniosku zdefiniowana jako „Spółka 1”),
• odbiorcy przekazu będzie występować c spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (w treści wniosku zdefiniowana jako „Spółka 2”).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonanie trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w tym z wykorzystaniem instytucji przekazu, będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego po stronie któregokolwiek z podmiotów biorących udział w trójstronnym potrąceniu wzajemnych wierzytelności?

Zdaniem Zainteresowanych dokonanie trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w tym z wykorzystaniem instytucji przekazu, nie będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego po stronie któregokolwiek z podmiotów biorących udział w trójstronnym potrąceniu wzajemnych wierzytelności, tj. ani dla Wnioskodawczyni, ani dla pozostałych podmiotów występujących w charakterze podatników z tytułu udziału w Spółce 1 (Zainteresowany 1 i Zainteresowany 2) i Spółce 2 (Zainteresowany l, Zainteresowany 2, Zainteresowany 3, Zainteresowany 4, Zainteresowany 5).

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawczyni:

Przepisy Ustawy o CIT, jak i Ustawy o PIT, nie odnoszą się wprost do kwestii rozliczania zobowiązań w drodze kompensaty, instytucji przekazu czy jakiejkolwiek formy uregulowania zobowiązania w postaci bezgotówkowej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Analogicznie na gruncie Ustawy o CIT, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, przychodami są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, czy wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Przy tym, aby można było mówić o przychodzie po stronie otrzymującego, musi wystąpić realne przysporzenie, o wymiernej wartości finansowej. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi. O powstaniu przychodu podatkowego można mówić tylko wówczas, gdy podatnik osiąga trwałą korzyść w postaci zwiększenia stanu jego aktywów lub zmniejszenia stanu pasywów.

(Czynność przekazu)

Prawo cywilne przewiduje możliwość uregulowania zobowiązań w postaci instytucji przekazu. Zgodnie z art. 9211 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 2018, poz. 1025 ze zm., „Kodeks cywilny”) kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego.

Funkcja przekazu polega na ułatwieniu spełniania świadczeń wynikających ze stosunków zobowiązaniowych i uproszczeniu obrotu. Instytucja przekazu zakłada istnienie trzech podmiotów. Jeden podmiot (nazywany przekazującym) poleca innej osobie (nazywanej przekazanym albo przekazicielem) spełnienie określonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej (nazywanej odbiorcą przekazu). Możliwość zastosowania przekazu przy wykonywaniu zobowiązań wiąże się z faktem, że obowiązujące prawo zasadniczo nie wymaga, by dłużnik osobiście spełniał świadczenie ani aby wierzyciel osobiście świadczenie odbierał. Świadczenie należne w ramach stosunku zobowiązaniowego może być przez dłużnika spełnione („przekazane” wierzycielowi) przy pomocy innego podmiotu. Zastępstwo w wykonaniu zobowiązania jest uzasadnione zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba A jest wierzycielem osoby B w ramach określonego stosunku prawnego, a zarazem dłużnikiem osoby C w ramach innego stosunku prawnego. Osoba A, zamiast domagać się od osoby B spełnienia świadczenia do swoich rąk, a następnie po otrzymaniu tego świadczenia przekazywać je osobie C, może polecić osobie B, aby spełniła swoje świadczenie bezpośrednio do rąk osoby C. Dzięki temu rozwiązaniu jedno świadczenie rzeczywiste na linii B-C zastępuje dwa świadczenia pośrednie na linii B-A i A-C. Konstrukcja przekazu oparta jest na założeniu, że świadczenie spełnione faktycznie przez osobę B do rąk osoby C zostaje zaliczone (zarachowane) na dwa stosunki prawne, tj. stosunek A-B oraz stosunek A-C.

Treść przekazu zawiera zatem podwójne upoważnienie (jednostronna czynność upoważniająca). Pierwsze wyraża się w tym, że przekazujący (A) upoważnia przekazanego (B) do spełnienia świadczenia na rzecz odbiorcy przekazu (C). Drugim jest upoważnienie udzielane przez przekazującego (A) odbiorcy przekazu (C) do przyjęcia świadczenia od przekazanego na rachunek przekazującego. Przekaz jest zatem jednostronną czynnością upoważniającą.

Potwierdza to orzecznictwo sądowe:

• Przekaz nie jest ani czynnością prawną zobowiązującą, ani rozporządzającą, tylko upoważniającą (tak w wyroku SA w Warszawie z 14.12.2005 r., I ACa 494/05),
• Przekaz jest powszechnie kwalifikowany jako jednostronna czynność prawna przekazującego i nie wymaga akceptacji przekazanego ani odbiorcy przekazu (wyrok SN 22.09.1997 r., III CKN iSS/9; wyrok SA w Warszawie z 14 grudnia 2005 r., I ACa 494/05; wyrok SA w Katowicach z 8 listopada 2006 r., I ACa 1043/06).
  
  

W wyniku przekazu spełnienie jednego świadczenia powoduje wygaśnięcie dwóch stosunków zobowiązaniowych. Przekaz prowadzi zatem jedynie do uproszczenia obrotu − uproszczenia rozliczeń między trzema podmiotami.

W konsekwencji z tytułu dokonania przekazu żaden z podmiotów uczestniczących w przekazie (przekazujący, przekazany ani odbiorca przekazu) nie otrzymuje żadnej dodatkowej wartości majątkowej − przekaz nie stanowi czynności przysparzającej.

Wobec powyższego czynność przekazu nie skutkuje powstaniem przychodu dla Wnioskodawczyni ani dla pozostałych podmiotów występujących w charakterze podatników z tytułu udziału w Spółce 1 (Zainteresowany l i Zainteresowany 2) i Spółce 2 (Zainteresowany l, Zainteresowany 2, Zainteresowany 3, Zainteresowany 4, Zainteresowany 5).

(Czynność potrącenia)

Zasady i skutki dokonywania kompensaty (potrącenia) reguluje przepis art. 498 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z ww. przepisem, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Wprawdzie, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 Ustawy o PIT, przychodem jest m.in. wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (analogicznie na mocy art. 12 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT przychodem jest m.in. wartość umorzonych zobowiązań), niemniej jednak ww. przepisy nie mają zastosowania do sytuacji wzajemnego potrącenia zobowiązań.

Odwołując się do wykładni językowej zawartej w Słowniku języka polskiego, „umorzyć” oznacza „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”. W świetle ww. przepisów umorzenie traktowane jest jako rezygnacja wierzyciela z przysługujących mu od podatnika świadczeń, czyli zwolnienie podatnika z długu. Warunkiem osiągnięcia przychodu z tytułu umorzenia zobowiązań jest przysporzenie po stronie podatnika, jakie wiąże się ze zwolnieniem z długu pod tytułem darmym. Przepisy art. 14 ust. 2 pkt 6 Ustawy o PIT i art. 12 ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT dotyczą takiego umorzenia zobowiązań, które prowadzi do wzrostu majątku podatnika (dłużnika).

Zaś w przypadku wzajemnego potrącenia wierzytelności nie dochodzi do wzrostu majątku. Zdarzenie to powoduje jednocześnie zmniejszenie stanu należności i zobowiązań o tę samą wartość. Istotą i skutkiem potrącenia jest, że strony transakcji fizycznie nie dokonują płatności z uwagi na wzajemność ich świadczeń. W efekcie, pomimo braku transferów środków, dochodzi do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania.

W wyniku potrącenia, o którym mowa w art. 498 Kodeksu cywilnego, wzajemne zobowiązania dłużników ulegają umorzeniu tak, jakby dłużnicy spełnili świadczenia. Wprawdzie przez potrącenie strony nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, ale wskutek zaliczenia wierzytelności jednej z nich na poczet wierzytelności drugiej każda ze stron zostaje zwolniona ze swego długu, co pozwala uznać ich długi za spłacone. W sytuacji zaś, gdy dochodzi do umorzenia należności poprzez potrącenie wierzytelności, u stron transakcji nie występuje przychód podatkowy.

W konsekwencji na skutek wzajemnej kompensaty wierzytelności pomiędzy odbiorcą przekazu a przekazanym nie dojdzie do trwałego przysporzenia majątkowego, a tym samym wzajemne potrącenie nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego dla żadnego z uczestniczących podmiotów.

Zatem zarówno w przypadku potrącenia, jak i przekazu, w wyniku zastosowania tych instytucji dochodzi do uregulowania wzajemnych zobowiązań, mimo że pomiędzy określonymi podmiotami nie miała miejsca płatność gotówkowa (nie było transferu środków).

Planowana zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego czynność przekazu i potrącenia mają charakter bezgotówkowego wywiązania się z wzajemnych zobowiązań. Stanowią formę spełnienia tych świadczeń, gdyż prowadzą do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązań bez dokonywania dodatkowych przepływów pieniężnych.

Z uwagi na powyższe dokonanie trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w tym z wykorzystaniem instytucji przekazu, pozostanie neutralne podatkowo dla wszystkich uczestniczących podmiotów (w tym podatników podatku dochodowego z tytułu udziału w Spółce 1 i Spółce 2). Przekaz wraz z potrąceniem stanowi jedynie uproszczenie w rozliczeniach trójstronnych pomiędzy Spółką l, Spółką 2 a Wnioskodawczynią.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdzają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, m.in. w:

• interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 12.04.2016 r. sygn. IPPB2/4511-15/16-4/MK, gdzie wnioskodawca wskazał, że planowany sposób uproszczenia wzajemnych rozliczeń w stosunkach trójstronnych poprzez uregulowanie zobowiązań w drodze przekazu i potrącenia, nie będzie rodzić jakichkolwiek skutków w podatku dochodowym, a organ uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe;
• interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 14.08.2014 r. sygn. IPPB1/415-563/14-7/IF, gdzie wnioskodawca wskazał, że „czynność przekazu i potrącenia, jako czynność faktyczna mająca charakter bezgotówkowego wywiązania się podmiotów biorących udział w tej operacji z wzajemnych zobowiązań, nie będzie stanowić przychodu dla Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o PIT i pozostanie neutralna podatkowo w podatku dochodowym dla Wnioskodawcy i pozostałych podmiotów”; organ uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe;
• interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 27.11.2013 r. sygn. IPPB3/423-676/13-2/AG.
  
  

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe w zakresie, w jakim dokonanie trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w tym z wykorzystaniem instytucji przekazu, nie będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego po stronie któregokolwiek z podmiotów biorących udział w trójstronnym potrąceniu wzajemnych wierzytelności.

Zdaniem Wnioskodawczyni dokonanie trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności, w tym z wykorzystaniem instytucji przekazu, nie będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego po stronie któregokolwiek z podmiotów biorących udział w trójstronnym potrąceniu wzajemnych wierzytelności, tj. ani dla Wnioskodawczyni, ani dla pozostałych podmiotów występujących w charakterze podatników z tytułu udziału w Spółce l (Zainteresowany 1 i Zainteresowany 2) i Spółce 2 (Zainteresowany l, Zainteresowany 2, Zainteresowany 3, Zainteresowany 4, Zainteresowany 5).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższej części oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Organ wskazuje, że ocenie interpretacyjnej podlegała tylko kwestia dotycząca skutków podatkowych uregulowania wzajemnych zobowiązań między Wnioskodawczynią, Spółką 1 i Spółką 2 w wyniku trójstronnego potrącenia wzajemnych wierzytelności z wykorzystaniem instytucji przekazu. Organ nie dokonał natomiast oceny skutków podatkowych czynności, w wyniku których te zobowiązania powstały, tj. dotyczących wystąpienia Spółki 1 ze Spółki 2, podwyższenia wkładu Wnioskodawczyni w Spółce 2 oraz wypłaty zysku przez Spółkę 1 na rzecz Wnioskodawczyni, ponieważ kwestie te nie były przedmiotem zapytania.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie Organ wskazuje, że wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.