Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.195.2019.1.SJ
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2019 r. (data wpływu 20 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości wspólnego rozliczenia z małżonką – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości wspólnego rozliczenia z małżonką.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która cały 2018 r. pozostawała w związku małżeńskim objętym ustawową wspólnością majątkową małżeńską. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą zarejestrowaną w CEIDG od 2016 r., wybierając opodatkowanie podatkiem liniowym 19%. Wnioskodawca wybrał więc wtedy opodatkowanie dochodu na zasadach określonych w art. 9a ust. 2 w zw. z art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.). W 2017 r. podatnik zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, a w marcu 2018 r. – wobec jej niepodjęcia zlikwidował działalność i został wykreślony z CEIDG. W roku 2018 Wnioskodawca nie osiągnął żadnych przychodów z działalności gospodarczej, nie wykonywał żadnych czynności w związku z tą działalnością. W 2018 r. (do chwili obecnej) Wnioskodawca osiągał przychody z tytułu umowy o pracę. Płatnik pobierał zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rozliczając dochody osiągnięte w 2018 r. Wnioskodawca może rozliczyć się wspólnie z małżonką na podstawie art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f. skoro nie prowadził działalności gospodarczej w 2018 r., tj. nie osiągnął z tego tytułu żadnych dochodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, rozliczając dochody osiągnięte w 2018 r. Wnioskodawca może rozliczyć się wspólnie z małżonką na podstawie art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f., ponieważ nie prowadził działalności gospodarczej w 2018 r., tj. nie osiągnął z tego tytułu żadnych dochodów.

W ocenie Wnioskodawcy, sam fakt wyboru przez podatnika sposobu opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c u.p.d.o.f. (w 2016 r.), zawieszenie działalności gospodarczej (w 2017 r.) i całkowite zakończenie jej (w marcu 2018 r.) – w sytuacji gdy faktycznie nie zostały uzyskane żadne dochody z tego źródła przychodów w 2018 r., nie powoduje utraty możliwości wspólnego opodatkowania dochodów obojga małżonków.

Zgodnie bowiem z art. 14a ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i zastępującym te przepisy art. 25 (zwłaszcza ust. 1) ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, w okresie zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca nie mógł wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z działalności gospodarczej. Wnioskodawca opiera swoją argumentację także na stanowisku orzecznictwa sądowego: na stanowisku zajętym przez WSA w Łodzi w wyroku wydanym w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 772/14, a także wyroku WSA w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Po 837/17, w których Sądy przyjęły, że w takiej sytuacji nie ma uzasadnionych podstaw do zastosowania wyłączenia z art. 6 ust. 8 ustawy o p.d.o.f. Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.d.o.f., małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26c; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

W myśl przepisu art. 6 ust. 8 tej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie natomiast z art. 9a ust. 2 u.p.d.o.f., podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 3, mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego do dnia 20 stycznia roku podatkowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania (od dnia 1 stycznia 2019 r. do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego).

Z kolei według art. 9a ust. 4 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r.), wybór sposobu opodatkowania dokonany w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również lat następnych, chyba że podatnik w terminie do dnia 20 stycznia roku podatkowego zawiadomi w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tego sposobu opodatkowania lub złoży w tym terminie pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma treść art. 30c u.p.d.o.f., do którego odwołuje się art. 6 ust. 8, zgodnie z którym podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d, wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Ponadto wskazać należy na treść art. 14a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: u.s.d.g.) i przepis, który go zastąpił w trakcie 2018 r. – art. 23 ust. 2 Prawa przedsiębiorców, które stanowią, że przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 1a.

W myśl art. 14a ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i art. 25 ust. 1 Prawa przedsiębiorców, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednak zgodnie z art. 14a ust. 4 u.s.d.g., w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1. ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
2. ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
   
   

W świetle obowiązującego od dnia 30 kwietnia 2018 r. art. 25 ust. 2 Prawa przedsiębiorców – w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1. może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;
2. może przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. może zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą;
8. może powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629).
   
   

W kontekście powołanych przepisów zauważyć należy, że ustawodawca nie zawarł w żadnym przepisie ustawy podatkowej bezwzględnego i wyraźnego zakazu łącznego opodatkowania małżonków, jako konsekwencji dokonania przez jednego z nich wyboru opodatkowania 19% podatkiem liniowym. Podobnie z samego faktu zawieszenia działalności gospodarczej nie wynikają żadne prawne konsekwencje dotyczące dokonanego uprzednio przez przedsiębiorcę wyboru formy opodatkowania dochodów z tej działalności (poza wspomnianym zakazem uzyskiwania bieżących przychodów).

W art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f., ani w żadnym innym przepisie, ustawodawca nie stwierdził w ten sam sposób, że podatnikowi, który dokonał wyboru opodatkowania według stawki liniowej 19%, z zasady nie przysługuje prawo do łącznego opodatkowania z małżonkiem. Zdaniem Wnioskodawcy, takiego wniosku nie sposób wyprowadzić na podstawie wykładni zawartego w tym przepisie wyrażenia „(...) mają zastosowanie przepisy art. 30c”.

Wnioskodawca wskazuje, że na gruncie prawa podatkowego przyjmuje się przede wszystkim dyrektywę prymatu wykładni językowej. Stoi za tym ochrona podatnika, tak aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu do tego, że nałożone na niego przez ustawodawcę ciężary i świadczenia publiczne nie zostaną ukształtowane na jego niekorzyść w oparciu o funkcjonalne czy celowościowe dyrektywy interpretacji prawa. W świetle zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, będącej implikacją klauzuli demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), oraz zasady, zgodnie z którą obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych jest ograniczony nakazem absolutnej wyłączności ustawy (art. 84 i art. 217 Konstytucji RP), nie jest dopuszczalne wymaganie od podatnika ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, które nie wynikają wprost z wypowiedzi ustawodawcy, lecz zostały ukształtowane przez organy stosujące prawo na skutek metod wykładni pozajęzykowej. Nie jest zatem dopuszczalne, aby przepisy określające ciężary lub świadczenia publiczne były w praktyce organów podatkowych czy sądów interpretowane w sposób rozszerzający przy wykorzystaniu pozajęzykowych metod wykładni prawa. Wykładnia językowa powinna uwzględniać reguły znaczeniowe języka powszechnego, języka prawnego i języka prawniczego. Sięgając po pozajęzykowe metody wykładni należy pamiętać, że ich wynik musi się mieścić w językowym znaczeniu słów tworzących dany przepis prawa, gdyż przyjęcie wyniku wykładni, który ewidentnie jest nie do pogodzenia z szeroko rozumianym znaczeniem interpretowanych zwrotów, byłoby równoznaczne z wykładnią contra legem (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. akt II FPS 3/15, i powołana w niej judykatura oraz piśmiennictwo; dostępna na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że treść przepisu art. 6 ust. 8 i zawarte w nim wyrażenie nie budzą wątpliwości interpretacyjnych na gruncie językowych reguł wykładni. Jak wskazuje WSA w Poznaniu w powołanym już wyroku: „Nie powinno budzić wątpliwości stwierdzenie, że ujęta w danym przepisie norma prawna znajduje zastosowanie wtedy, gdy wystąpi pewien zespół okoliczności, według których adresat normy powinien w określony sposób postąpić. Z art. 30c wynika norma, która nakazuje jej adresatowi (tutaj małżonkowi, który wybrał opodatkowanie według stawki liniowej), opodatkowanie dochodu osiągniętego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, podatkiem który wynosi 19% jego podstawy obliczenia. Warunkiem stosowania tej normy jest uzyskanie dochodu. Potencjalny adresat tej normy nie zastosuje stawki 19%, jeżeli dochodu nie uzyska. W ocenie Sądu taki wynik wykładni znajduje uzasadnienie w regułach wykładni celowościowej. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że przewidziana w art. 6 ust. 2 u.p.d.o.f. możliwość wspólnego opodatkowania obojga małżonków stanowi przywilej podatkowy, albowiem w określonych przypadkach zapewnia finalnie niższe opodatkowanie małżonków, w porównaniu do sytuacji, gdyby rozliczali się oni oddzielnie (np. wyrok NSA z dnia 7 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1316/12; dostępny na stronie internetowej: orzeczenia nsa.gov.pl). Z kolei wybór opodatkowania według stawki liniowej 19% jest dla podatnika korzystny, ponieważ powoduje uniknięcie progresji podatkowej, a więc opodatkowania części dochodów według wyższej stawki podatkowej. Wybór tej formy opodatkowania, w odniesieniu do opodatkowania na zasadach ogólnych, może być jednak w pewnych przypadkach dla podatnika mniej korzystny, szczególnie w sytuacji, gdy w danym roku podatnik osiągnął dochody nie przekraczające pierwszego progu skali podatkowej. Jak słusznie zauważono w orzecznictwie, dokonując wyboru danego systemu opodatkowania podatnik powinien dokonać swoistego rodzaju kalkulacji, który system jest korzystniejszy. Ustawodawca pozostawił wybór podatnikowi i określił jego konsekwencje. Przede wszystkim wybór ten nie może być dokonywany ex post, gdy podatnik stwierdzi, że wysokość dochodów uzyskanych z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej nie zrekompensuje mu korzyści, które wynikają z łącznego opodatkowania małżonków (powołany wyżej wyrok WSA w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1443/15). O ile intencji i celów jakie założył ustawodawca nie można odtworzyć na podstawie uzasadnienia projektu powołanej wyżej ustawy nowelizacyjnej z 2003 r. (Sejm RP IV kadencji, nr druku; 2056), o tyle nie powinno budzić wątpliwości racjonalne założenie ustawodawcy, że podatnik (małżonek, który wybrał opodatkowanie podatkiem liniowym 19%) nie ma swobodnego wyboru, czy skorzysta z przywileju podatkowego wspólnego rozliczenia z małżonkiem, w każdym wypadku, gdy jednocześnie uzyska dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu, zawarte w art. 6 ust. 8 wyrażenie – „(...) mają zastosowanie przepisy art. 30c”, rozstrzyga swego rodzaju zbieg dwóch korzystnych dla podatnika sposobów opodatkowania dochodu w ten sposób, że podatnik taki może skorzystać tylko z jednego z nich, przy czym opodatkowanie wspólnie z małżonkiem będzie możliwe tylko w sytuacji nie uzyskania dochodu opodatkowanego przy zastosowaniu stawki liniowej 19%, o której mowa w art. 30c u.p.d.o.f. Zauważyć bowiem należy, że podatnik, który wybrał ten sposób opodatkowania, dochody z innych źródeł opodatkowuje na zasadach ogólnych, ponieważ przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie łączy się z pozostałymi źródłami, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali podatkowej (art. 30c ust. 6). (...) W świetle powyższych rozważań i w kontekście bezspornych okoliczności faktycznych sprawy, szczególnego zwrócenia uwagi wymaga sytuacja podatnika (przedsiębiorcy) w okresie zawieszenia działalności gospodarczej. Skarżący akcentował, powołując się na stanowisko cytowanego w skardze wyroku WSA w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 772/14), że nie ma on nawet potencjalnej możliwości uzyskania dochodu z uwagi na zakaz wykonywania działalności gospodarczej i zakaz osiągania bieżących przychodów z tej działalności (art. 14a ust. 3 u.s.d.g.). Odnosząc się do stanowiska skarżącego w tym zakresie podkreślić jednak należy, że w okresie zawieszenia działalności gospodarczej podatnik może uzyskać przychody z tego źródła, skoro ma prawo przyjmować należności oraz osiągać przychody finansowe, ale powstałe przed zawieszeniem działalności gospodarczej (art. 14a ust. 4 pkt 2 i 6 u.s.d.g.). A zatem nie można wykluczyć takiej sytuacji, w której otrzymane należności z okresu poprzedzającego zawieszenie działalności, np. z uwagi na szczególne zasady powstania obowiązku podatkowego, rozliczone będą na bieżąco, w roku podatkowym ich otrzymania. Nie powinno budzić wówczas wątpliwości, że w takim wypadku zastosowanie znajdzie, mimo zawieszenia działalności, art. 30c u.p.d.o.f., a w konsekwencji także wyłączenie z art. 6 ust. 8 tej ustawy. W przedstawionych przez skarżącego okolicznościach taka sytuacja nie wystąpiła, ponieważ zawieszenie działalności nastąpiło w kwietniu 2013 r., co przy uwzględnieniu przedmiotu działalności skarżącego (działalność sportowa) oznacza, że ewentualne (potencjalne) dochody dotyczyć mogły roku 2013 lub lat poprzednich, nie mogły być zaś rozliczone w roku 2014. Z powyższego wynika, że skarżący w 2014 r. nie mógł nawet potencjalnie uzyskać dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanych stawką liniową 19%. Wobec nie uzyskania z tego źródła dochodu w roku 2014, w stosunku do skarżącego nie mógł znaleźć zastosowania art. 30c u.p.d.o.f., a tym samym zastosowania nie mógł znaleźć także sporny art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f. Wobec uzyskania przez skarżącego w 2014 r. dochodu z innego źródła, opodatkowanego na zasadach ogólnych, skarżący miał prawo do rozliczenia się wspólnie z małżonkiem, przy spełnieniu pozostałych przesłanek z art. 6 ust. 2 ustawy o p.d.o.f.”

Wnioskodawca jest zdania, że rozliczając dochody osiągnięte w 2018 r. może On rozliczyć się wspólnie z małżonką na podstawie art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f., ponieważ nie prowadził działalności gospodarczej w 2018 r., tj. nie osiągnął z tego tytułu żadnych dochodów, ponieważ w świetle prawa – nie mógł ich osiągnąć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, późn. zm.), małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Stosownie do art. 6 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26e; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

Stosownie do treści art. 6 ust. 2a cyt. ustawy wniosek, o którym mowa w ust. 2, może być wyrażony przez jednego z małżonków. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

W myśl art. 6 ust. 3 ww. ustawy, zasada wyrażona w ust. 2 ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości niepowodującej obowiązku uiszczenia podatku.

Natomiast stosownie do treści art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2195) w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza się następujące zmiany: w art. 6 uchyla się ust. 10. Ponadto, na mocy art. 16 tej ustawy zmieniającej przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 6 i art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 7b ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r. Oznacza to, że wyłącznie (przychody) dochody małżonków uzyskane od dnia 1 stycznia 2018 r. podlegają tym regulacjom.

Zatem w świetle ww. przepisów ustawy, z wnioskiem o wspólne opodatkowanie dochodów mogą wystąpić małżonkowie, jeżeli spełnią łącznie, określone w art. 6 ust. 2 i 8 ustawy, następujące warunki:

• oboje podlegają nieograniczonemu obowiązku podatkowemu,
  

• przez cały rok podatkowy pozostają w związku małżeńskim,
  

• przez cały rok podatkowy istnieje między nimi wspólność majątkowa małżeńska,
  

• żaden z małżonków nie prowadzi działalności gospodarczej opodatkowanej zryczałtowanym podatkiem dochodowym lub podatkiem liniowym,
  

• nie mają do nich zastosowania przepisy ustawy o podatku tonażowym oraz ustawy o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.
  
  

Wskazać należy, że ustawodawca wprowadzając uprawnienie polegające na możliwości wspólnego rozliczenia się małżonków, wyraźnie określił warunki jakie należy spełnić by móc z niego skorzystać. Spełnienie ww. warunków powoduje możliwość skorzystania z prawa do łącznego opodatkowania dochodów małżonków.

W myśl art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 3, mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego do dnia 20 stycznia roku podatkowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, oświadczenie może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, a jeżeli podatnik nie złożył oświadczenia na podstawie tych przepisów – pisemne oświadczenie składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu.

Wybór sposobu opodatkowania dokonany w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również lat następnych, chyba że podatnik, w terminie do dnia 20 stycznia roku podatkowego, zawiadomi w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tego sposobu opodatkowania lub złoży w tym terminie pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym (art. 9a ust. 4 ww. ustawy).

Art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera regulacje dotyczące opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że przepis art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi odstępstwo od generalnej zasady odrębnego opodatkowania. Możliwość jego zastosowania obwarowana jest szeregiem warunków wyraźnie wskazanych w tej ustawie.

Z treści art. 6 ust. 8 ww. ustawy, bezspornie wynika, że prawa do łącznego opodatkowania dochodów określonych w art. 9 ust. 1 i 1a pozbawieni zostali małżonkowie w sytuacji, gdy w roku podatkowym chociażby do jednego z nich miały zastosowanie przepisy art. 30c ustawy. W konsekwencji już sam fakt dokonania wyboru sposobu opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c ww. ustawy (nawet bez faktycznego ich uzyskania), stanowi przesłankę do utraty możliwości wspólnego opodatkowania dochodów obojga małżonków (nawet uzyskiwanych ze źródeł innych niż prowadzona działalność gospodarcza).

Z przestawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2018 r. pozostawał w związku małżeńskim objętym ustawową wspólnością majątkową małżeńską. Prowadził działalność gospodarczą zarejestrowaną w CEIDG od 2016 r., wybierając opodatkowanie podatkiem liniowym 19%. Wnioskodawca wybrał wtedy opodatkowanie dochodu na zasadach określonych w art. 9a ust. 2 w zw. z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2017 r. zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, a w marcu 2018 r. – wobec jej niepodjęcia zlikwidował działalność i został wykreślony z CEIDG. W roku 2018 Wnioskodawca nie osiągnął żadnych przychodów z działalności gospodarczej, nie wykonywał żadnych czynności w związku z tą działalnością. W 2018 r. (do chwili obecnej) Wnioskodawca osiągał przychody z tytułu umowy o pracę. Płatnik pobierał zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18%.

Wskazać należy, że sam wybór opodatkowania dochodów osiąganych z działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c powołanej ustawy oraz niezłożenie w terminie do 20 stycznia roku podatkowego innych oświadczeń – w myśl art. 9a ust. 4 ww. ustawy, tj. dotyczących likwidacji działalności gospodarczej lub zmiany formy opodatkowania, wyklucza możliwość opodatkowania dochodów uzyskanych przez współmałżonków w sposób przewidziany w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa, w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że w 2018 r. (do czasu likwidacji działalności gospodarczej) do dochodów Wnioskodawcy będą miały niewątpliwie zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt ten wyklucza możliwość opodatkowania dochodów uzyskanych przez współmałżonków w 2018 r. w sposób przewidziany w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż po zakończeniu roku podatkowego Wnioskodawca zobowiązany jest do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36L. Bez znaczenia jest w tej sytuacji, że Wnioskodawca w trakcie roku podatkowego 2018 zakończył prowadzenie działalności gospodarczej oraz że do dnia likwidacji działalności nie osiągnął żadnych przychodów opodatkowanych podatkiem liniowym. W konsekwencji, Wnioskodawca nie może skorzystać z możliwości rozliczenia dochodów osiągniętych w 2018 r. wspólnie z małżonką.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i są wiążące tylko w tych sprawach, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną. Ponadto zauważyć należy, że wskazany przez Wnioskodawcę wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt I SA/Po 897/17 jest nieprawomocny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto należy wskazać, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych względem małżonki Wnioskodawcy, gdyż osoba ta nie jest wnioskodawcą.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.