Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.137.2019.2.MM
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2019 r. (data wpływu 18 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2019 r. (data wpływu 15 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), w związku z czym pismem z dnia 11 maja 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.137.2019.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 11 maja 2019 r. - identyfikator poświadczenia doręczenia … (data doręczenia 11 maja 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 14 maja 2019 r., które wpłynęło w dniu 15 maja 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - D z siedzibą w X - prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie wykonywania na terenie całego kraju posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych. Jest On podatnikiem czynnym VAT w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jako przedsiębiorca, był zobowiązany w 2018 r. do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wnioskodawca dla działalności gospodarczej prowadzi także księgi rachunkowe w 2019 r. oraz przewiduje, że dla ww. działalności będzie także prowadzić księgi rachunkowe w następnych latach podatkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca miesięcznie.

W dniu 27 listopada 2018 r. Wnioskodawca zawarł z firmą P., podatnikiem VAT czynnym (dalej: „finansujący”), umowę leasingu samochodu osobowego marki L. (dalej: „samochód osobowy”), który to pojazd użytkuje przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej od dnia 27 listopada 2018 r. Strony umowy ustaliły wartość ww. samochodu samochodowego w dniu zawarcia umowy na kwotę 1 143 374,80 zł oraz ustaliły, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty opłaty wstępnej w kwocie netto 285 843,70 zł wraz z podatkiem naliczonym w kwocie 65 744,05 zł do dnia 29 listopada 2018 r., która to kwota została udokumentowana przez finansującego fakturą, doręczoną Wnioskodawcy w dniu 7 grudnia 2018 r. Ww. kwota opłaty wstępnej została przez Wnioskodawcę finansującemu w całości zapłacona w dniu 29 listopada 2018 r. Następnie Strony w umowie ustaliły, że Wnioskodawca zapłaci od dnia 1 grudnia 2018 r. finansującemu 47 rat miesięcznych w wysokości netto 11 433,75 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług według stawki 23,00% w wysokości miesięcznej 2 632,06 zł. Otrzymując ww. samochód osobowy do użytkowania Wnioskodawca po dniu 27 listopada 2018 r. nie złożył w Urzędzie Skarbowym w X informacji na druku (VAT-26), o której to informacji mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 371) oraz nie zamierza przedmiotowej informacji złożyć w przyszłości. Wnioskodawca od dnia 27 listopada 2018 r. nie prowadzi dla ww. samochodu osobowego ewidencji przebiegu pojazdu, o której to ewidencji mowa w art. 86a ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) i nie zamierza prowadzić ww. ewidencji w przyszłości. Wnioskodawca postanowił, że od podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy będzie odliczał 50,00% podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe, w tym z ww. faktury z dnia 29 listopada 2018 r. dokumentującej wstępną opłatę leasingowa oraz z faktur dokumentujących nabywanie przez Wnioskodawcę paliwa do ww. samochodu osobowego i z faktur dokumentujących wydatki związane z eksploatacją, naprawami i remontami niniejszego samochodu osobowego. Wnioskodawca w dniu 31 stycznia 2019 r. poniósł wydatki na dodatkowe wyposażenie ww. samochodu osobowego, m.in. na nabycie opon i felg do ww. samochodu osobowego oraz czujnika ciśnienia w oponach, które to wydatki sfinansował z własnych środków finansowych.

Sprzedawca ww. towarów firma Q Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, podatnik VAT czynny, udokumentował sprzedaż opisanych powyżej wydatków fakturą, w której to fakturze wskazał między innymi: wartość netto sprzedanych towarów na kwotę 57 249,59 zł oraz podatek naliczony na kwotę 13 167,41 zł. Wnioskodawca w lutym 2019 r. odliczył od podatku należnego 50,00% podatku naliczonego wyszczególnionego w ww. fakturze oraz uznał, że powyższe wydatki to środek trwały o nazwie: nakłady na samochodzie osobowym marki L. (dalej: „nakłady na samochodzie osobowym”), które to nakłady zostały ustalone przez Wnioskodawcę na kwotę 63 833,30 zł oraz zostały przyjęte do użytkowania z dniem 1 lutego 2019 r., a Wnioskodawca będzie od dnia 1 marca 2019 r. dokonywał opisów amortyzacyjnych od ww. środka trwałego, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu według stawki indywidualnej przez okres trwania ww. umowy leasingu, tj. przez okres 44 miesięcy.

W piśmie z dnia 14 maja 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że opisany we wniosku samochód osobowy użytkowany przez Niego na podstawie umowy leasingu jest wykorzystywany wyłącznie przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą w zakresie wykonywania posadzek w obiektach handlowych i przemysłowych na terenie kraju oraz poza jego granicami prowadzi oraz nadzoruje ich wykonanie i to jednocześnie w wielu obiektach jednocześnie, skutkiem czego jest zmuszony bardzo szybko przemieszczać się, pokonując wielokrotnie w ciągu dnia setki kilometrów. Poniesione wydatki dotyczą między innymi nabycia zapasowych opon zimowych wraz z felgami, których leasingodawca nie zapewnił do opisanego powyżej pojazdu oraz wykonania zabezpieczenia w samochodzie osobowym szyb przed uszkodzeniami mechanicznymi, np. drobnymi kamieniami na autostradach. Z uwagi na powyższe należy uznać, że nakłady na samochodzie osobowym były konieczne oraz są związane pośrednio z zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Opisany powyżej wydatek ma pośredni związek z działalnością gospodarczą. Wskazać należy, że brak zabezpieczenia szyb naraziłby Wnioskodawcę na opłacanie dodatkowych opłat za ubezpieczenia ww. samochodu osobowego, gdyż poruszając się często po autostradach, ale z dużą dopuszczalną prędkością jest narażony, że każde uderzenie nawet małego kamyka może powodować uszkodzenie mechaniczne szyb. Wskazać także należy, że nabycie dodatkowych opon zimowych związane było z faktem, że leasingodawca nie zapewnił tego wyposażenia w zawartej umowie, a jego brak uniemożliwiłby Wnioskodawcy użytkowanie samochodu osobowego przy działalności gospodarczej w okresie jesienno-zimowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu od dnia 1 marca 2019 r. odpisów amortyzacyjnych naliczonych przez 44 miesiące, od wartości początkowej środka trwałego o nazwie: nadkłady na samochodzie osobowym, który to samochód osobowy jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika między innymi konieczność wykazania związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem, a uzyskanym przychodem. W tym celu niezbędne jest należyte udokumentowanie przez podatnika poniesienia tego wydatku, gdyż nie wystarcza jednak sama formalna poprawność dowodów księgowych, ale konieczne jest, by te były zgodne ze stanem rzeczywistym (rzetelne), a zatem - odzwierciedlały faktyczne zdarzenia gospodarcze. W przedmiotowej sprawie takie zdarzenie jak poniesienie nakładów na samochodzie miało miejsce, co więcej nabycie opon zimowych było konieczne, gdyż bez ich nabycia ww. pojazd nie mógłby być wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, a wydatki z tego tytułu zostały prawidłowo udokumentowane. Wskazać dodatkowo należy, że w przypadku Wnioskodawcy za koszty uzyskania przychodu, stosowanie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje się między innymi wydatki bezpośrednio lub pośrednio związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Opisane powyżej wydatki należy uznać za pośrednio związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę samodzielną działalnością gospodarczą. Wskazać także należy, że ustalony okres amortyzacji opisanego powyżej środka trwałego przekracza 30 miesięcy, tj. okres, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, że Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu od dnia 1 marca 2019 r. odpisów amortyzacyjnych naliczonych przez 44 miesiące, od wartości początkowej środka trwałego o nazwie: nadkłady na samochodzie osobowym, który to samochód osobowy jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• być należycie udokumentowany,
  

• nie znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Wydatki inwestycyjne stanowią koszt uzyskania przychodów głównie w sposób pośredni, tj. przez możliwość zaliczenia w koszty odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (tzw. odpisy amortyzacyjne).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b cyt. ustawy, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania

Przepis art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu użytkowania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Ustawa podatkowa nie definiuje wprost pojęcia inwestycji w obcych środkach trwałych. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który jest używany na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy. Inwestycje w obcym środku trwałym są to wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania przez podatnika.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 - okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

W związku z powyższym, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Należy wskazać, że omawiane nakłady na samochód osobowy wykorzystywany na podstawie umowy leasingu u korzystającego (Wnioskodawcy), mające charakter jego ulepszenia, stanowią inwestycję w obcym środku trwałym.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie wykonywania posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych na terenie całego kraju oraz poza jego granicami. W dniu 27 listopada 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu samochodu osobowego, który to pojazd użytkuje przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej od dnia 27 listopada 2018 r. Wnioskodawca w dniu 31 stycznia 2019 r. poniósł wydatki na dodatkowe wyposażenie ww. samochodu osobowego, m.in. na nabycie opon i felg do ww. samochodu osobowego oraz czujnika ciśnienia w oponach oraz wykonał zabezpieczenia szyb przed uszkodzeniami mechanicznymi, które to wydatki sfinansował z własnych środków finansowych. Ww. wydatki (środek trwały o nazwie: nakłady na samochodzie osobowym) zostały ustalone przez Wnioskodawcę na kwotę 63 833,30 zł oraz zostały przyjęte do użytkowania z dniem 1 lutego 2019 r.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny w świetle powołanych przepisów prawa, należy uznać, że przedmiotowe wydatki można uznać jako inwestycję w obcym środku trwałym i amortyzować indywidualną stawką amortyzacyjną, zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodu od dnia 1 marca 2019 r. odpisów amortyzacyjnych naliczonych przez 44 miesiące, od wartości początkowej środka trwałego o nazwie „nadkłady na samochodzie osobowym”, który to samochód osobowy jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.