Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.206.2019.2.MG
z 6 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2019 r. (data wpływu 26 marca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 maja 2019 r. (data wpływu 30 maja 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.206.2019.1.MG z dnia 17 maja 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do lokalu przy przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo własności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do lokalu przy przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo własności.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-1.4011.206.2019.1.MG z dnia 17 maja 2019 r. (data nadania 17 maja 2019 r., data doręczenia 21 maja 2019 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 24 maja 2019 r. (data nadania 27 maja 2019 r., data wpływu 30 maja 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą do opodatkowania której wybrał podatek liniowy.
Na potrzeby osobiste na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Lokal ten nie będzie wprowadzony do ewidencji środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza wynajmować ten lokal w ramach najmu prywatnego, a uzyskane przychody z tytułu czynszu opodatkować na zasadach ogólnych tj. według skali podatkowej. Wnioskodawca będzie amortyzować lokal przy zastosowaniu stawki w wysokości 2,5% właściwej dla wartości niematerialnych i prawnych. Koszty amortyzacji Wnioskodawca zaliczy do kosztów podatkowych.

Jednakże Wnioskodawca zamierza złożyć wniosek do spółdzielni o wyodrębnienie lokalu i założenie księgi wieczystej. Wskazać należy, że budynek, w którym znajduje się lokal został wybudowany w latach 60 - tych.

Z chwilą przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność tego lokalu, dojdzie do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej stanowiącej składnik majątku Wnioskodawcy. W jego miejsce powstanie natomiast nowy składnik majątku, lokal mieszkalny będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały. W celu jego amortyzacji Wnioskodawca zobowiązany będzie zatem ustalić nową, właściwą stawkę amortyzacyjną.

W wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku. Po założeniu księgi Wnioskodawca zamierza amortyzować lokal mieszkalny (odrębna własność) według indywidualnej stawki 10%.

Wnioskodawca wskazuje, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zostało przez niego nabyte w dniu 8 stycznia 2019 r.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 17 maja 2019 r. 0114-KDIP3-1.4011.206.2019.1.MG (data nadania 17 maja 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie:

• Czy lokal w stosunku do którego zmieni się stan prawny przed nabyciem był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela, co najmniej przez okres 60 miesięcy?
  
  

Pismem z dnia 24 maja 2019 r. (data wpływu 30 maja 2019 r.) Wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie, że:

1. Lokal co do którego w przyszłości zmieni się stan prawny (ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego na własność hipoteczną) przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany na cele mieszkaniowe przez poprzednich właścicieli przez okres powyżej 60 miesięcy;
2. Wnioskodawca nabył ten lokal aktem notarialnym 8 stycznia 2019 roku.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po wyodrębnieniu własności lokalu mieszkalnego (założeniu księgi) można zakończyć amortyzację spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w ramach wartości niematerialnych i prawnych i wprowadzić ten lokal do ewidencji środków trwałych i amortyzować według stawki 10%, a odpisy amortyzacyjne zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z najmu prywatnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 oraz art. 22b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki lub lokale będące odrębną własnością oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, o okresie używania dłuższym niż rok i oddane do używania na podstawie umowy najmu.

Na podstawie powyższych regulacji, w opinii Wnioskodawcy, odpisów amortyzacyjnych będzie można dokonywać od spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nabytego w drodze kupna w sytuacji spełnienia przesłanek wyszczególnionych w ww. przepisach uprawniających do dokonywania amortyzacji, tj. przedmiot amortyzacji będzie stanowił własność podatnika, jest zdatny do używania, okres używania dłuższy niż rok i został oddany do używania na podstawie umowy najmu.

W przypadku spełnienia przez Wnioskodawcę powyższych przesłanek będzie podlegał amortyzacji.

Według Wnioskodawcy po zmianie statusu lokalu na własność hipoteczną z księgą wieczystą, można zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% na podstawie przepisu art. 22j ust. 3 pkt 7 w związku z ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na fakt, że przed nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z uwagi na fakt wybudowania budynku, w którym mieści się lokal mieszkalny w latach 60-tych zachodzi okoliczność spełnienia przesłanki wykorzystywania co najmniej 5 lat przed dniem nabycia, a tym samym spełnienia warunku umożliwiającego zastosowanie stawki indywidualnej w wysokości 10 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Należy podkreślić, że z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się tytuł prawny do tego lokalu. Nie będzie on już stanowił wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku, gdy podatnik zadecyduje o jego amortyzowaniu, pozyska on środek trwały po raz pierwszy wprowadzony przez niego do ewidencji środków trwałych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 8 stycznia 2019 r. Wnioskodawca nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Budynek, w którym znajduje się lokal został wybudowany w latach 60 - tych. Wnioskodawca zamierza wynajmować ten lokal w ramach najmu prywatnego, a uzyskane przychody z tytułu czynszu opodatkować na zasadach ogólnych tj. według skali podatkowej. Wnioskodawca będzie amortyzować lokal przy zastosowaniu stawki w wysokości 2,5%. Wnioskodawca zamierza złożyć wniosek do spółdzielni o wyodrębnienie lokalu i założenie księgi wieczystej. W wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku. Po założeniu księgi Wnioskodawca zamierza amortyzować lokal mieszkalny (odrębna własność) według indywidualnej stawki 10%. Lokal co do którego w przyszłości zmieni się stan prawny (ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego na własność hipoteczną) przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany na cele mieszkaniowe przez poprzednich właścicieli przez okres powyżej 60 miesięcy.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały. Nowopowstały środek trwały należy wpisać do ewidencji środków trwałych. Ponieważ lokal ten był wykorzystywany przed nabyciem przez okres ponad 60 miesięcy Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w oparciu o art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. wg indywidualnej stawki 10%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.