2019.07.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4015.98.2019.1.SK
z 1 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 27 maja 2019 r. (data wpływu 5 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu hipotecznego przez brata – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu hipotecznego przez brata.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w dniu 15 lutego 2019 r. zawarła umowy deweloperskie w formie aktu notarialnego na zakup lokalu mieszkalnego oraz dwóch miejsc postojowych w garażu podziemnym. Przedmiotowe nieruchomości zarówno na moment podpisywania umowy deweloperskiej, jak i składania niniejszego wniosku są na etapie budowy. Wnioskodawczyni postanowiła, że ureguluje całość ceny za miejsca postojowe oraz część ceny za lokal mieszkalny z własnych środków.

W dniu 4 marca 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała przelewów na rachunek bankowy dewelopera tytułem zapłaty za miejsca postojowe oraz wkładu własnego na poczet lokalu mieszkalnego. Środki, które wydatkowała pochodziły z darowizny otrzymanej od rodzonego brata (zgłoszonej do właściwego urzędu skarbowego na formularzu SD-Z2).

W dniu 4 marca 2019 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytu hipotecznego w banku na zapłatę pozostałej, określonej w umowie deweloperskiej, części ceny za lokal mieszkalny. Z uwagi na brak zdolności kredytowej, współkredytobiorcą został jednocześnie rodzony brat Wnioskodawczyni. Zgodnie z zapisami umowy kredytowej zobowiązani do spłaty zaciągniętego kredytu zostali wszyscy współkredytobiorcy.

Docelowo, właścicielem opisanych wyżej nieruchomości na podstawie zawartego w przyszłości aktu notarialnego przenoszącego własność będzie wyłącznie Wnioskodawczyni.

Począwszy od pierwszej raty, zobowiązanie kredytowe (kapitał i odsetki) spłaca tylko jeden ze współkredytobiorców – brat Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie wyklucza, że w ten sposób zostanie spłacona całość zobowiązania.

W związku ze spłatą kredytu hipotecznego tylko przez jednego z kredytobiorców oraz ze względu na niejednoznaczną treść przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn w odniesieniu do spłaty wierzytelności przy odpowiedzialności solidarnej wszystkich kredytobiorców Wnioskodawczyni prosi o odpowiedź na zadane poniżej pytanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy fakt spłaty kredytu hipotecznego tylko przez jednego ze współkredytobiorców (brata Wnioskodawczyni) solidarnie zobowiązanego do jego spłaty wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego po stronie Wnioskodawczyni, określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn, i w związku z tym podlega obowiązkowi zgłoszenia nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2?

Zdaniem Wnioskodawczyni, fakt spłaty kredytu hipotecznego przez tylko jednego z kredytobiorców (brata Wnioskodawczyni) solidarnie zobowiązanego do jego spłaty nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u Wnioskodawczyni i w związku z tym nie podlega zgłoszeniu do właściwego urzędu skarbowego na formularzu SD-Z2.

Art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn (zwana dalej: ustawą) definiuje przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zgodnie z brzmieniem ust. 1 powyższego artykułu, opodatkowaniu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
darowizny, polecenia darczyńcy;
zasiedzenia;
nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Należy zauważyć, iż art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn definiuje w sposób precyzyjny i enumeratywny przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Udzielony Wnioskodawczyni i jej bratu kredyt hipoteczny stanowi zobowiązanie solidarne, które zgodnie z brzmieniem art. 366 § 1 Kodeksu Cywilnego oznacza sytuację, w której kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

Natomiast art. 366 § 2 Kodeksu Cywilnego stanowi, iż aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Spłata długu przez drugiego ze współkredytobiorców (brata) stanowi zatem spłatę jego własnego długu do którego zdecydował się przystąpić.

W myśl art. 367 § 1 Kodeksu Cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników.

Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Oznacza to, iż fakt spłaty zobowiązania przez jednego z dłużników oznacza, iż może on stać się wierzycielem wobec pozostałych współdłużników.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wobec powyższego należy stwierdzić, iż fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez jednego ze współkredytobiorców (brata) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u drugiego kredytobiorcy – Wnioskodawczyni.

Stanowisko Wnioskodawczyni w podobnych stanach faktycznych potwierdzane było w innych interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 czerwca 2014 r. Znak: IPPB2/436-313/14-2/MZ.

W konsekwencji, w przypadku braku wystąpienia obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni uważa, iż złożenie zgłoszenia nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2 jest bezprzedmiotowe i wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 644 ze zm.) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Jak stanowi art. 5 ww. ustawy – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – przy nabyciu w drodze darowizny obowiązek podatkowy powstaje – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 15 lutego 2019 r. zawarła umowy deweloperskie w formie aktu notarialnego na zakup lokalu mieszkalnego oraz dwóch miejsc postojowych w garażu podziemnym. W dniu 4 marca 2019 r. Wnioskodawczyni dokonała przelewów na rachunek bankowy dewelopera tytułem zapłaty za miejsca postojowe oraz wkładu własnego na poczet lokalu mieszkalnego. Środki, które wydatkowała pochodziły z darowizny otrzymanej od rodzonego brata (zgłoszonej do właściwego urzędu skarbowego na formularzu SD-Z2). W dniu 4 marca 2019 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytu hipotecznego w banku na zapłatę pozostałej, określonej w umowie deweloperskiej, części ceny za lokal mieszkalny. Z uwagi na brak zdolności kredytowej, współkredytobiorcą został jednocześnie rodzony brat Wnioskodawczyni. Zgodnie z zapisami umowy kredytowej zobowiązani do spłaty zaciągniętego kredytu zostali wszyscy współkredytobiorcy. Docelowo, właścicielem opisanych wyżej nieruchomości na podstawie zawartego w przyszłości aktu notarialnego przenoszącego własność będzie wyłącznie Wnioskodawczyni. Począwszy od pierwszej raty, zobowiązanie kredytowe (kapitał i odsetki) spłaca tylko jeden ze współkredytobiorców – brat Wnioskodawczyni.

Istota przedmiotowej sprawy sprowadza się do kwestii, czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym spłata rat kredytu przez brata Wnioskodawczyni rodzi obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy wskazać, że zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego – kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu – aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym źródłem spłaty rat kredytu przez brata Wnioskodawczyni jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłaty kredytu przez współkredytobiorcę – brata Wnioskodawczyni, tj. dłużnika solidarnego z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym, z tytułu spłaty rat kredytu przez brata Wnioskodawczyni, na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin