Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.190.2019.1.MD
z 17 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2019 r. (data wpływu 17 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczeń z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczeń z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest ojcem niepełnoletniej O. urodzonej 2006 r. Dnia 16 września 2015 r. Sąd Okręgowy Wydział Cywilny Rodzinny, sygn. akt XXX, rozwiązał związek małżeński Wnioskodawcy z K. z domu B. bez orzekania o winie. Zgodnie z wyrokiem wykonywanie władzy rodzicielskiej nad córką O. powierzone zostało obojgu rodzicom i miejsce pobytu dziecka ustalone przy matce K. I. Obie strony zostały zobowiązane do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowywania wspólnej małoletniej córki.

Wnioskodawca ma ustalone prawo do nieograniczonych kontaktów z dzieckiem i zobowiązany jest do płacenia alimentów. Miesięczna kwota alimentów w okresie od dnia 8 października 2015 r. do dnia 21 czerwca 2017 r. wynosiła xxx zł, a od dnia 22 czerwca 2017 r. do chwili obecnej xxx zł.

Na podstawie decyzji Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności od dnia 6 kwietnia 2017 r. córka O. jest zaliczona do osób niepełnosprawnych z powodu Zespołu Aspergera. Orzeczenie jest wydane do 16 maja 2020 r. i zostały w nim zawarte następujące wskazania:

• „konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby – wymaga”;
• „korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki – wymaga”;
• „konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – wymaga”.

Ponadto z orzeczenia wynika, że „po dokonaniu oceny stanu zdrowia na podstawie dokumentacji medycznej, a także przeprowadzonych badań i wywiadów, stwierdzono naruszoną sprawność organizmu, powodującą konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w tym wieku, co kwalifikuje dziecko do osób niepełnosprawnych”.

Na podstawie decyzji Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie córka O. od 1 kwietnia 2017 r. do 31 maja 2020 r. ma przyznany zasiłek pielęgnacyjny. Od miesiąca kwietnia 2017 r. do października 2018 r. miesięczna kwota zasiłku pielęgnacyjnego wynosiła 153,00 zł natomiast od miesiąca listopada 2018 r. miesięczna kwota zasiłku pielęgnacyjnego wynosi 184,42 zł. Oprócz świadczeń alimentacyjnych i zasiłku pielęgnacyjnego córka nie osiąga innych dochodów.

Realizacja procesu wychowawczego wymagała i wymaga zaangażowania Wnioskodawcy i używania własnego samochodu osobowego do dowozu córki na dodatkowe zajęcia terapeutyczne, edukacyjne do szkoły, wyjazdy wypoczynkowe, do sklepu, przywożenie z miejsca zamieszkania dziecka do miejsca zamieszkania Wnioskodawcy. Używanie samochodu osobowego służy do ułatwienia wykonywania czynności życiowych.

Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za rok podatkowy 2017 i 2018. W latach tych Wnioskodawca osiągnął dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, pozwalające na odliczenie. Powyższe wydatki przekroczyły w roku podatkowym kwotę 2.280 zł.

Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające, że jest właścicielem samochodu osobowego Citroen C3, faktury na wydatki związane z utrzymaniem samochodu, na naprawę i ubezpieczenie w roku 2017 i 2018, faktury na paliwo od miesiąca grudnia 2017 r. Do miesiąca listopada 2017 r. Wnioskodawca nie brał faktur za paliwo, tylko paragony fiskalne. Aktualnie nie dysponuje nimi, prawdopodobnie zostały zniszczone. Wydatki na paliwo za ten okres Wnioskodawca może udokumentować wyciągami bankowymi z płatności kartą. Koszty z tytułu używania samochodu osobowego w celu ułatwienia wykonywania czynności życiowych, nie zostały Wnioskodawcy zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 26 ust. 7a pkt 14 Wnioskodawca spełnia warunku do odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne w związku z używaniem samochodu osobowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, córka Wnioskodawcy jest na jego utrzymaniu, ponieważ korzysta z jego dochodów. Wysokość alimentów uwzględnia koszty utrzymania dziecka: mieszkanie, wyżywienie, ubranie. Sąd zobowiązał obie strony do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania wspólnej małoletniej córki. Wnioskodawca ponosił dodatkowo koszty związane z wypoczynkiem dziecka, koszt wizyty pediatrycznej, leków, suplementów diety (o czym świadczą faktury potwierdzające).

W pierwszej połowie 2018 r. córka uczęszczała na zajęcia terapeutyczne dla osób z autyzmem dziecięcym w ramach NFOZ w NZOZ „S.” w XXX. Dowoził ją swoim samochodem.

Od listopada 2016 r. dziecko było pod opieką specjalistyczną w Poradni dla Osób z Autyzmem Dziecięcym przy NZOZ „M.” w ramach NFZ na podstawie zaświadczenia z dnia 12 lipca 2017 r. i 13 października 2017 r. Wymagało to również współudziału Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie brał rachunków ze sklepów spożywczych, odzieżowych, ponieważ uważa to za oczywistą potrzebę.

W sytuacji umożliwienia odliczenia od dochodu nie tylko wydatków na cele rehabilitacyjne, ale też związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, również wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na wyjazd do sklepu spełniają ten warunek.

W przypadku każdego wydatku ponoszonego w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne warunkiem odliczenia powinno być orzeczenie o niepełnosprawności, a w przypadku wydatków na używanie samochodu osobowego także posiadanie dowodu jego własności.

Wnioskodawca uważa, że spełnia warunki do odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne z tytułu używania samochodu osobowego w celach ułatwiających jego córce wykonywanie czynności życiowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 200 z późń. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zauważyć należy, że ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, ust. 7e i w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia (…).

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W świetle art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Przepis ten w brzmieniu zacytowanym powyżej i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. został wprowadzony przez art. 3 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1076).

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów prawa wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty do wysokości 2.280 zł z tytułu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy: być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Ponadto z brzmienia analizowanego przepisu – art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika także wprost, iż wysokość odliczeń z ww. tytułu w odniesieniu do danego podatnika nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Określona w przepisie kwota 2.280 zł jest więc maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstotliwości) używania samochodu. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osoby niepełnosprawnej czy też dziecka niepełnosprawnego, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest ojcem niepełnoletniej O. urodzonej 2006 r. Dnia 16 września 2015 r. Sąd Okręgowy Wydział Cywilny Rodzinny, sygn. akt xxx, rozwiązał związek małżeński Wnioskodawcy z K. z domu B. bez orzekania o winie. Zgodnie z wyrokiem wykonywanie władzy rodzicielskiej nad córką O. powierzone zostało obojgu rodzicom i miejsce pobytu dziecka ustalone przy matce K. I. Obie strony zostały zobowiązane do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowywania wspólnej małoletniej córki. Wnioskodawca ma ustalone prawo do nieograniczonych kontaktów z dzieckiem i zobowiązany jest do płacenia alimentów. Miesięczna kwota alimentów w okresie od dnia 8 października 2015 r. do dnia 21 czerwca 2017 r. wynosiła xxx zł, a od dnia 22 czerwca 2017 r. do chwili obecnej xxx zł. Na podstawie decyzji Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności od dnia 6 kwietnia 2017 r. córka O. jest zaliczona do osób niepełnosprawnych z powodu Zespołu Aspergera. Orzeczenie jest wydane do 16 maja 2020 r. i zostały w nim zawarte następujące wskazania:

• „konieczność zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie danej osoby – wymaga”;
• „korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki – wymaga”;
• „konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji – wymaga”.

Ponadto z orzeczenia wynika, że „po dokonaniu oceny stanu zdrowia na podstawie dokumentacji medycznej, a także przeprowadzonych badań i wywiadów, stwierdzono naruszoną sprawność organizmu, powodującą konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w tym wieku, co kwalifikuje dziecko do osób niepełnosprawnych”. Na podstawie decyzji Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie córka O. od 1 kwietnia 2017 r. do 31 maja 2020 r. ma przyznany zasiłek pielęgnacyjny. Od miesiąca kwietnia 2017 r. do października 2018 r. miesięczna kwota zasiłku pielęgnacyjnego wynosiła 153,00 zł natomiast od miesiąca listopada 2018 r. miesięczna kwota zasiłku pielęgnacyjnego wynosi 184,42 zł. Oprócz świadczeń alimentacyjnych i zasiłku pielęgnacyjnego córka nie osiąga innych dochodów. Realizacja procesu wychowawczego wymagała i wymaga zaangażowania Wnioskodawcy i używania własnego samochodu osobowego do dowozu córki na dodatkowe zajęcia terapeutyczne, edukacyjne do szkoły, wyjazdy wypoczynkowe, do sklepu, przywożenie z miejsca zamieszkania dziecka do miejsca zamieszkania Wnioskodawcy. Używanie samochodu osobowego służy do ułatwienia wykonywania czynności życiowych. Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za rok podatkowy 2017 i 2018. W latach tych Wnioskodawca osiągnął dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce, pozwalające na odliczenie. Powyższe wydatki przekroczyły w roku podatkowym kwotę 2.280 zł. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające, że jest właścicielem samochodu osobowego Citroen C3, faktury na wydatki związane z utrzymaniem samochodu, na naprawę i ubezpieczenie w roku 2017 i 2018, faktury na paliwo od miesiąca grudnia 2017 r. Do miesiąca listopada 2017 r. Wnioskodawca nie brał faktur za paliwo, tylko paragony fiskalne. Aktualnie nie dysponuje nimi, prawdopodobnie zostały zniszczone. Wydatki na paliwo za ten okres Wnioskodawca może udokumentować wyciągami bankowymi z płatności kartą. Koszty z tytułu używania samochodu osobowego w celu ułatwienia wykonywania czynności życiowych, nie zostały Wnioskodawcy zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny odpowiadając zarazem na zadane przez Wnioskodawcę pytanie stwierdzić należy, że Wnioskodawca, mający na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko, które nie ukończyło 16 roku życia spełnia warunki do odliczenia – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodów uzyskanych w 2017 i 2018 r. wydatków na cele rehabilitacyjne w związku z używaniem samochodu osobowego w celach ułatwiających Jego córce wykonywanie czynności życiowych do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym obowiązującego limitu wynoszącego 2.280 zł.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.