2019.07.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.132.2019.5.KK
z 18 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 10 maja 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 26 kwietnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.132.2019.3.KK (doręczone Stronie w dniu 6 maja 2019 r.), oraz ponownie uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2019 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 29 maja 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 maja 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.132.2019.4.KK (doręczone Stronie w dniu 24 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe;

zastosowania właściwej stawki podatku w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości w części, na której znajdował się Pawilon – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu 10 maja 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 26 kwietnia 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.132.2019.3.KK (skutecznie doręczonym w dniu 6 maja 2019 r.) oraz ponownie uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2019 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 29 maja 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 23 maja 2019 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.132.2019.4.KK (skutecznie doręczonym w dniu 24 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej oraz stawki podatku w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej. Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości w drodze spadku wraz z pozostałymi współwłaścicielami. Nieruchomość objęta jest jedną księgą wieczystą oraz składa się z jednej działki geodezyjnej. Na nieruchomości posadowiony jest Budynek mieszkalny (dalej: Budynek) i Pawilon z płyty obornickiej nietrwale związany z gruntem (dalej: Pawilon). Pawilon był przedmiotem najmu. Wynajmującymi byli wszyscy współwłaściciele nieruchomości. Budynek nie był i nie jest przedmiotem najmu. W momencie nabycia udziału w nieruchomości przez Wnioskodawcę istniał zarówno Budynek jak i Pawilon.

Wnioskodawca w związku z najmem Pawilonu korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy VAT. Wnioskodawcy w związku z nabyciem Pawilonu, Budynku ani nieruchomości zabudowanej, na której znajdowały się Budynek i Pawilon, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W odniesieniu do Budynku oraz Pawilonu nie poniesiono nakładów na ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w związku z najmem nieruchomości. Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów związanych z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 10 maja 2019 r. (data wpływu) Wnioskodawca wskazał, że nabył udział w nieruchomości w drodze dziedziczenia częściowo po ojcu Wnioskodawcy z dniem jego śmierci, tj. 12 sierpnia 1985 roku oraz częściowo w drodze dziedziczenia po matce Wnioskodawcy z dniem jej śmierci, tj. 12 czerwca 2008 roku. Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości sprzedał udział w nieruchomości w dniu 6 grudnia 2018 r.

Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem Pawilon nie stanowi budynku ani budowli w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Zdaniem Wnioskodawcy Pawilon stanowi tymczasowy obiekt budowlany. Przepisy ustawy Prawo budowlane nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Niemniej jednak przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które stanowią podstawę niniejszej interpretacji, nie zawierają definicji budynku ani budowli. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą oraz doktryną w tym zakresie, aby poprawnie odczytać definicję budynku lub budowli należy odnieść się do definicji zawartych w ustawie Prawo budowlane. Mając na uwadze powyższe zdaniem Wnioskodawcy Pawilon nie jest ani budynkiem ani budowlą w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane.

Budynek został wybudowany przez ojca Wnioskodawcy w latach 60 XX wieku. Wnioskodawca nie zna dokładnej daty wybudowania i oddania do użytkowania Budynku, natomiast posiada informację, iż nastąpiło to najpóźniej w 1965 roku. Budynek od momentu oddania go do użytkowania do dnia sprzedaży nieruchomości, na której posadowiony jest Budynek, przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli był wykorzystywany wyłącznie jako budynek mieszkalny. W żadnym okresie posiadania tego Budynku przez rodziców Wnioskodawcy oraz w okresie posiadania go przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli, Budynek nie był wykorzystywany w innych celach niż jako dom mieszkalny. W szczególności Budynek nigdy nie był przedmiotem najmu, dzierżawy oraz nie była w nim prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza.

Wnioskodawca nie sprzedawał w przeszłości innych nieruchomości (zabudowanych ani niezabudowanych). Strona łącznie z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości zawarła z nabywcami umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Umowa przedwstępna przewidywała zapłatę zadatku na rzecz współwłaścicieli nieruchomości, datę ostatecznego przeniesienia własności nieruchomości oraz dokonanie wpisu roszczenia o przeniesienie na rzecz nabywców nieruchomości. Wnioskodawca nie udzielił pełnomocnictwa nabywcy do działania w jego imieniu. Ponadto, Wnioskodawca chciałby doprecyzować, iż Pawilon był przedmiotem najmu, który zakończył się przed sprzedażą nieruchomości. W momencie dokonania sprzedaży nieruchomości, Pawilon nie był wynajmowany lub użytkowany w inny sposób.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 maja 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że dla przedmiotowej nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jak również dla przedmiotowej nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego przedmiotowa nieruchomość składa się z jednej działki geodezyjnej. Wnioskodawca wskazał, że Budynek oraz Pawilon posadowione były na tej jednej działce geodezyjnej. Ponadto Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, iż nieruchomość stanowi nieruchomość zabudowaną. Przedmiotem niniejszego wniosku nie jest sprzedaż nieruchomości niezabudowanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości?
Jaką stawką podatku od towarów i usług należało opodatkować sprzedaż nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, był on podatnikiem podatku od towarów i usług tylko w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon. Wnioskodawca nie był podatnikiem w odniesieniu do sprzedaży nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje Budynek.

Najem prywatny na tle przepisów Ustawy VAT traktowany jest jako świadczenie usług, który wypełnia również przesłanki uznania go za prowadzenie działalności gospodarczej zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Potwierdza to szereg interpretacji indywidualnych, np. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 grudnia 2018 r. sygn. 0112-KDIL1-2.4012.676.2018.2.JO.

W związku z powyższą wykładnią, Wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do najmu Pawilonu, w odniesieniu do której to czynności korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 Ustawy VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną, w myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest (ustanowioną w art. 198 Kodeksu cywilnego), iż każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. I FPS 2/11, stwierdził, iż na gruncie przepisów Ustawy VAT, również zbycie udziału w towarze stanowi odpłatną dostawę towarów.

Zatem sprzedaż udziału w prawie własności gruntu należy traktować jako dostawę towaru, która podlega opodatkowaniu tylko w przypadku gdy jest wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, iż występował on jako podatnik podatku VAT jedynie w odniesieniu do najmu Pawilonu, wyłącznie sprzedaż nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon, stanowiła dostawę towaru. Budynek nie był nigdy przedmiotem najmu, ani nie był wykorzystywany do prowadzenia innej działalności gospodarczej, zatem sprzedaż nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Budynek nie podlegało przepisom ustawy VAT, jako sprzedaż majątku prywatnego. Czynność sprzedaży nieruchomości w części, na której znajduje się Budynek nie stanowiła zatem czynności objętej przepisami ustawy VAT (czynność niepodlegająca opodatkowaniu VAT). Tym samym w odniesieniu do czynności sprzedaży nieruchomości, w części, na której znajduje się Budynek Wnioskodawca nie był podatkiem podatku od towarów i usług.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegała jedynie sprzedaż nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje Pawilon, która korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 Ustawy VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%; stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%. Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. W ust. 12a ww. przepisu ustawodawca wyjaśnił co należy rozumieć pod pojęciem budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i są to obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Pawilon nie spełnia przesłanek mogących uznać go za obiekt budownictwa mieszkaniowego ani za lokal mieszkalny w budynku niemieszkalnym sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12. Zatem dostawa udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon nie może zostać opodatkowana obniżoną stawką 8%. W związku z tym, iż sprzedaż nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje Budynek nie podlegała reżimowi ustawy VAT, nie będzie w dalszej części analizowana kwestia opodatkowania i zastosowania odpowiedniej stawki VAT bądź zwolnienia z opodatkowania VAT w odniesieniu do tej sprzedaży.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Powyższe zwolnienia odnoszą się do dostawy budynków, budowli lub ich części, zatem należy przeanalizować czy Pawilon spełnia wymagania do uznania go za któryś z tych obiektów. Ustawa VAT nie zawiera definicji budynku ani budowli, zatem należy posłużyć się definicjami zawartymi w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.; dalej: Prawo budowlane). Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Biorąc powyższe definicje pod uwagę oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Pawilon nie może być uznany za budynek. Pawilon nie jest trwale z gruntem związany, a z definicji przytoczonej powyżej wynika, iż jest to warunek konieczny dla uznania danego obiektu budowlanego za budynek. Pawilon jednocześnie nie spełnia warunków dla uznania go za budowlę. Powyższe prowadzi do wniosku, iż dostawa udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon nie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy VAT.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o tymczasowym obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, Pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. Zatem tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem. Pawilon, jak wskazał Wnioskodawca, nie jest trwale z gruntem połączony i jest zbudowany z płyty obornickiej. W ocenie Wnioskodawcy, Pawilon należy uznać za tymczasowy obiekt budowlany.

Na gruncie ustawy VAT ustawodawca nie posługuje się definicją tymczasowego obiektu budowlanego. W ocenie Wnioskodawcy Pawilon na gruncie ustawy VAT należy uznać za towar ruchomy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż w związku z najmem Pawilonu, korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy VAT oraz w związku z nabyciem Pawilonu, Budynku ani nieruchomości zabudowanej, na której znajdują się Budynek i Pawilon, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ustawodawca w powyżej powołanym przepisie posługuje się stwierdzeniem „wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku” oraz jednocześnie nie precyzuje co należy rozumieć poprzez działalność zwolnioną od podatku. Zdaniem Wnioskodawcy działalnością zwolnioną będzie działalność objęta zwolnieniem, o której mowa w art. 43 ustawy VAT oraz działalność objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę, dostawa udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 29 lipca 2015 r., sygn. IPTPP3/4512-132/15-4/UNR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe – w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży nieruchomości zabudowanej;

nieprawidłowe – zastosowania właściwej stawki podatku w związku ze sprzedażą udziału w nieruchomości w części, na której znajdował się Pawilon.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145).

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Nieruchomość spełnia bowiem definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając np. grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z kolei, kwestię zawierania umów reguluje ustawa Kodeks cywilny. Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej. Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości w drodze spadku wraz z pozostałymi współwłaścicielami. Nieruchomość objęta jest jedną księgą wieczystą oraz składa się z jednej działki geodezyjnej. Na nieruchomości posadowiony jest Budynek mieszkalny i Pawilon z płyty obornickiej nietrwale związany z gruntem. Pawilon był przedmiotem najmu. Wynajmującymi byli wszyscy współwłaściciele nieruchomości. Budynek nie był i nie jest przedmiotem najmu. W momencie nabycia udziału w nieruchomości przez Wnioskodawcę istniał zarówno Budynek jak i Pawilon.

Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami sprzedał nieruchomość zabudowaną. Nieruchomość zabudowana nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy VAT, jedynie Pawilon był wynajmowany do momentu sprzedaży nieruchomości. W momencie dokonania sprzedaży nieruchomości, Pawilon nie był wynajmowany lub użytkowany w inny sposób.

Wnioskodawca w związku z najmem Pawilonu korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy VAT. Wnioskodawcy w związku z nabyciem Pawilonu, Budynku ani nieruchomości zabudowanej, na której znajdowały się Budynek i Pawilon, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W odniesieniu od Budynku oraz Pawilonu nie poniesiono nakładów na ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości w drodze dziedziczenia częściowo po ojcu Wnioskodawcy z dniem jego śmierci, tj. 12 sierpnia 1985 roku oraz częściowo w drodze dziedziczenia po matce Wnioskodawcy z dniem jej śmierci, tj. 12 czerwca 2008 roku. Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości sprzedał udział w nieruchomości w dniu 6 grudnia 2018 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, Pawilon nie stanowi budynku ani budowli w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane - stanowi tymczasowy obiekt budowlany. Budynek został wybudowany przez ojca Wnioskodawcy w latach 60 XX wieku. Wnioskodawca nie zna dokładnej daty wybudowania i oddania do użytkowania Budynku, natomiast posiada informację, iż nastąpiło to najpóźniej w 1965 roku. Budynek od momentu oddania go do użytkowania do dnia sprzedaży nieruchomości, na której posadowiony jest Budynek, przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli był wykorzystywany wyłącznie jako budynek mieszkalny. W żadnym okresie posiadania tego budynku przez rodziców Wnioskodawcy oraz w okresie posiadania go przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli, Budynek nie był wykorzystywany w innych celach niż jako dom mieszkalny. W szczególności Budynek nigdy nie był przedmiotem najmu, dzierżawy oraz nie była w nim prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza. Wnioskodawca nie sprzedawał w przeszłości innych nieruchomości (zabudowanych ani niezabudowanych).

Strona łącznie z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości zawarła z nabywcami umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Umowa przedwstępna przewidywała zapłatę zadatku na rzecz współwłaścicieli nieruchomości, datę ostatecznego przeniesienia własności nieruchomości oraz dokonanie wpisu roszczenia o przeniesienie na rzecz nabywców nieruchomości. Wnioskodawca nie udzielił pełnomocnictwa nabywcy do działania w jego imieniu.

Dla przedmiotowej nieruchomości nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako również dla przedmiotowej nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego przedmiotowa nieruchomość składa się z jednej działki geodezyjnej. Wnioskodawca wskazał, że Budynek oraz Pawilon posadowione były na tej jednej działce geodezyjnej. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość stanowi nieruchomość zabudowaną.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia, czy z tytułu sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej był on podatnikiem podatku VAT.

W celu rozstrzygnięcia powyższej wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy dla opisanej transakcji Wnioskodawca występuje w roli podatnika, a następnie, czy status ten dotyczy całego przedmiotu sprzedaży.

Jak już wskazano pojęcie „majątku prywatnego”, nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści cyt. wyżej orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć zatem należy, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uwagi na powyższe, analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Budynek mieszkalny nie miała miejsca w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawca podejmował aktywne działania zmierzające do przygotowania tej części nieruchomości zabudowanej do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np.: przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, czynności zmierzające do podniesienia wartości i atrakcyjności przedmiotu sprzedaży, złożone działania marketingowe, itp.). Ponadto, udział we współwłasności Budynku nigdy nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, czy innej umowy o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie wykorzystywał udziału w Budynku mieszkalnym do prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji, sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej, w części na której znajduje się Budynek mieszkalny nie była dokonana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, Wnioskodawca z tego tytułu, nie występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, czynność sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej, na której znajduje się Budynek mieszkalny mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, do którego unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Podsumowując, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części na której znajduje się Budynek mieszkalny nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ustawy, a Wnioskodawca w stosunku do tej części transakcji nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT.

Natomiast, w zakresie pozostałego posiadanego przez Wnioskodawcę udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej, na której znajduje się Pawilon z płyty obornickiej, który jak wynika z przedstawionego opisu sprawy był wynajmowany, to należy stwierdzić, że dostawa tej części nieruchomości była dokonana w ramach działalności gospodarczej.

Jak to już wcześniej wskazano, najem stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. Zatem Wnioskodawca był podatnikiem z tytułu najmu Pawilonu, korzystającym ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy.

Tym samym, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon z płyty obornickiej, który był wykorzystywany w działalności gospodarczej polegającej na najmie, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanej w sprawie w związku z dostawą udziału we współwłasności nieruchomości w tej części, Wnioskodawca wypełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy, pozwalające uznać ww. sprzedaż za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla której Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Reasumując, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się Pawilon z płyty obornickiej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ustawy, a Wnioskodawca w stosunku do tej części transakcji występuje w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem, w tej części wniosku (pyt. nr 1) stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

W pozostałym zakresie wniosku Wnioskodawca ma wątpliwości jaką stawką podatku od towarów i usług należy opodatkować sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości w części, na której znajdował się Pawilon.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie zaś z art. 146aa ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 lub ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga natomiast przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków oraz budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Jak wynika z opisu sprawy, przed dokonaniem sprzedaży Pawilon był przedmiotem najmu, z tytułu którego Wnioskodawca korzystał ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Nie sposób zatem uznać, że dostawa gruntu na którym jest posadowiony Pawilon może zostać wyłączona z opodatkowania jako dostawa majątku wykorzystywanego wyłącznie na cele osobiste. Był on bowiem podobnie jak Pawilon wykorzystywany na potrzeby najmu.

Należy wskazać, że sprzedaż gruntu, w części na której znajduje się Pawilon nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9. Działka na której znajduje się Pawilon jest bowiem zabudowana Budynkiem mieszkalnym, który został wybudowany najpóźniej w 1965 roku, jednak Wnioskodawca nie ma informacji o dokładnej dacie wybudowania Budynku. Zatem, o ile obiekt nie powstał w ramach samowoli budowlanej, jego budowa wymagała odpowiednich dokumentów, przez co grunt należy uznać za teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Na uwagę zasługuje fakt, że z opisu stanu faktycznego wynika, że Pawilon nie jest ani budynkiem ani budowlą w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Ponadto nie jest trwale związany z gruntem. Powyższa okoliczność powoduje, że stawka podatku dla dostawy Pawilonu nie determinuje stawki podatku dla gruntu, na którym jest on posadowiony. Ponadto z tego samego powodu sprzedaż Pawilonu nie może skorzystać, ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy (ww. zwolnienie odnosi się do dostawy budynków, budowli lub ich części).

W przedmiotowej sprawie nie są spełnione także warunki do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Wnioskodawca wskazał bowiem, że Pawilon był przedmiotem najmu, który zakończył się przed sprzedażą nieruchomości. W momencie dokonania sprzedaży nieruchomości, Pawilon nie był wynajmowany lub użytkowany w inny sposób. Tym samym zarówno Pawilon jak i grunt na którym się znajduje nie był w całym okresie posiadania przez Wnioskodawcę wykorzystywany do czynności zwolnionych od podatku.

Należy ponadto zauważyć, że zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie ma zastosowania w sytuacji, gdy brak odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie ponieważ Wnioskodawca nabył udział we współwłasności nieruchomości w drodze spadku, zatem przy nabyciu nie był naliczony podatek VAT, który mógłby podlegać odliczeniu.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług należy również przeanalizować możliwość zwolnienia sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości, w części na której znajduje się Pawilon oraz udziału we własności Pawilonu na podstawie art. 113 ustawy.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 10 ustawy).

Stosownie do art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  - energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  - wyrobów tytoniowych,
  - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy art. 113 ustawy należy wskazać, że – co do zasady – o ile podatnik nie przekroczył kwoty sprzedaży określonej w art. 113 ust. 1 ustawy, ma prawo do korzystania z ww. zwolnienia do momentu przekroczenia tej kwoty, pod warunkiem, że nie wykonuje czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy.

Jak już wyżej rozstrzygnięto, grunt na którym znajduje się Pawilon stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Skoro przedmiotem dostawy jest teren budowlany, to Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy, ponieważ zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, do podatników dokonujących dostawy terenów budowlanych zwolnienie to nie ma zastosowania.

Z uwagi na to, że wykonanie czynności wskazanej w art. 113 ust. 13 ustawy powoduje utratę prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku w odniesieniu do całej sprzedaży opodatkowanej Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości, w części na której znajduje się Pawilon jak i udziału we współwłasności Pawilonu nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ustawy.

Reasumując należy stwierdzić, że sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości, w części na której znajduje się Pawilon jak i udziału we współwłasności Pawilonu nie korzysta ze zwolnienia od podatku lecz jest opodatkowana podstawową stawką podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku w związku ze sprzedażą nieruchomości należy uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin