Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.234.2019.2.AK
z 29 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu 14 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą aktualnie działalności gospodarczej. Od kilku lat Wnioskodawczyni jest emerytką. Wnioskodawczyni w ramach wynajmu krótkoterminowego wynajmuje dwa mieszkania i w zakresie tego najmu odprowadza podatek od towarów i usług. Na dzień składania wniosku Wnioskodawczyni posiada status czynnego podatnika VAT.

W latach 2007-2015 Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni nabyła Nieruchomość. Dla Nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Agencja Nieruchomości Rolnych opodatkowała dostawę Nieruchomości podatkiem VAT wg stawki 22%.

W ewidencji gruntów przedmiotowa Nieruchomość jest oznaczona symbolem R-grunty orne. W dniu zakupu dla Nieruchomości obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP), w którym ten grunt przeznaczony został pod tereny aktywności gospodarczej (średnie i duże przedsiębiorstwa, bazy, składy i magazyny). MPZP był zmieniany przez Gminę w roku 2014 i 2016, jednak klasyfikacja gruntu w wyniku tych zmian nie uległa zmianie. Aktualnie w MPZP Nieruchomość jest przeznaczona pod tereny obiektów produkcyjnych, składów, magazynów i zabudowy usługowej.

Wnioskodawczyni nabyła Nieruchomość do majątku osobistego. Zakupiona nieruchomość nie była wykorzystywana w prowadzonej w latach 2007-2015 działalności gospodarczej, nie została również wykazana w ewidencji środków trwałych, czy też innych ewidencjach, do których prowadzenia jest zobowiązana osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Z tytułu nabycia Nieruchomości Wnioskodawczyni nie dokonała odliczenia podatku VAT. Przedmiotowa Nieruchomość jako grunt rolny była w latach 2014-2017 dzierżawiona innej osobie fizycznej z przeznaczeniem na prowadzenie na Nieruchomości działalności rolniczej w zakresie produkcji roślinnej. Dzierżawa w związku z jej charakterem była zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wnioskodawczyni od dnia nabycia Nieruchomości nie ponosiła nakładów na grunt oraz nie podejmowała czynności dodatkowych dotyczących ewentualnej zmiany przeznaczenia gruntu. Grunt nadal pozostaje gruntem niezabudowanym. W trakcie posiadania Nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności mających przygotowywać przedmiotowy grunt do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie poszukiwała aktywnie nabywcy Nieruchomości oraz nie oferowała sprzedaży gruntu żadnym podmiotom.

Na przełomie 2018 i 2019 r. do Wnioskodawczyni zgłosiła się spółka z ofertą nabycia tej Nieruchomości. W związku z tym Wnioskodawczyni planuje dokonanie sprzedaży przedmiotowej Nieruchomości i powzięła wątpliwość w zakresie opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży gruntu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni na zadane pytania udzieliła następujących odpowiedzi:

1. W jakim celu Wnioskodawczyni w czerwcu 2010 r. nabyła od Agencji Nieruchomości Rolnych nieruchomość oznaczoną w ewidencji gruntów symbolem R-grunty rolne?
   Odp.: Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość gruntową do swojego majątku prywatnego z przeznaczeniem na cele osobiste.
2. W jaki sposób Wnioskodawczyni wykorzystywała nabytą nieruchomość do czasu jej dzierżawy w 2014 r.?
   Odp.: Przedmiotowa nieruchomość od momentu jej nabycia do czasu jej dzierżawy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię. Z nieruchomości nie korzystał również w tym czasie żaden inny podmiot.
3. Co było przyczyną zakończenia przez Wnioskodawczynię w 2017 r. umowy dzierżawy?
   Odp.: Umowa dzierżawy została rozwiązana za porozumieniem stron na koniec 2017 r., ponieważ dzierżawca – osoba fizyczna, zaprzestał jej wykorzystywania.
4. W jaki sposób Wnioskodawczyni wykorzystywała nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży po zakończeniu jej dzierżawy w 2017 r.?
   Odp.: Przedmiotowa nieruchomość po zakończeniu umowy dzierżawy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię, ani inny podmiot.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą Nieruchomości Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i czy sprzedaż tej niezabudowanej Nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku ze sprzedażą Nieruchomości nie będzie ona występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), a planowana transakcja sprzedaży nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Zarówno krajowe, jak i unijne orzecznictwo wypracowało pewne kryteria pomagające ocenić, kiedy zbywca nieruchomości występuje w roli podatnika VAT, a kiedy jedynie zarządza własnym majątkiem. Wskazano je m.in. w wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. (C-180/10 i C 181/10) oraz w wyrokach NSA: z dnia 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10) i z dnia 1 czerwca 2017 r. (I FSK 451/17). W przytoczonych wyrokach składy orzekające uznały, że decydujące znaczenie dla określenia czy sprzedawca będzie występował w roli podatnika VAT ma stopień aktywności zbywcy w zakresie obrotu nieruchomościami, który dowodzi, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Działania na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego należy przy tym uwzględnić w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno. Istotne są przede wszystkim te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. Dla ustalenia zawodowego charakteru działalności istotne zaś będą takie czynniki jak ewentualne uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych lub działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykle formy ogłoszenia. Mogą one bowiem wskazywać na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, przybierającą formę zawodową (profesjonalną), a zatem zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać może również uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy terenu czy wystąpienie o opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zbywanego gruntu, zwłaszcza gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, deweloperskich lub innych o podobnym charakterze.

Dla wskazanej transakcji Wnioskodawczyni nie występuje jako podatnik podatku VAT. Własność przedmiotowej nieruchomości nabyła w drodze zakupu od Agencji Nieruchomości Rolnych. Z tego tytułu nie odliczała podatku VAT. Nieruchomość w momencie nabycia była objęta MPZP, a Wnioskodawczyni nie występowała o zmiany planu zagospodarowania lub objęcie nieruchomości tym planem.

Aktywność Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami nie wskazuje, że czynności przybierają formę zorganizowaną. Na przykład, Wnioskodawczyni nie dokonywała uzbrojenia terenu, nie dokonywała podziału działek, nie wydzielała na ich terenie dróg wewnętrznych, nie podejmowała działań marketingowych w celu sprzedaży działek, nie uzyskiwała decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), nie występowała o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. A zatem, jeżeli nie podjęła takich działań, to sprzedaż powinna nastąpić w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Co więcej, tym samym z całą pewnością nie ma mowy o ciągu powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a jedynie taki ciąg mógłby wskazywać na tego rodzaju aktywność „handlową”.

Wnioskodawczyni uważa, że w tym przypadku nie można przyjąć, że sprzedając nieruchomość będzie działała w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, ponieważ jej działalność w tym zakresie nie przybiera formy zawodowej (profesjonalnej). Czynności Wnioskodawczyni nie mają zorganizowanego charakteru i nie są wykonywane w sposób ciągły.

Na profesjonalny charakter działań nie wskazuje również skala podejmowanych działań, która ogranicza się do sprzedaży gruntu co świadczy o jedynie okazjonalnej a nie zorganizowanej na stałe działalności w tym zakresie. Należy także podkreślić, że potencjalny kupiec sam zgłosił się do Wnioskodawczyni z ofertą zakupu nieruchomości.

Podsumowując, działania Wnioskodawczyni w stosunku do składników majątkowych stanowiących własność nie wykazują cechy zorganizowania i ciągłości, ponieważ podejmowane czynności nie odbiegają od normalnego wykonywania prawa własności, a Wnioskodawczyni nie uczyni z takich operacji stałego źródła zarobkowania.

Zgodnie z orzecznictwem sądów, nie ma znaczenia cel nabycia działek. Sądy podkreślają, że istota sprowadza się do tego, czy podatnik działa podobnie jak handlowiec, a Wnioskodawczyni niniejszym dowodzi, że nie podejmuje czynności takich jak handlowcy. Nie ma więc podstaw, aby uznać Wnioskodawczynię za podatnika VAT. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata.

Podsumowując w przypadku przedstawionej transakcji sprzedaży Nieruchomości z majątku osobistego (prywatnego), Wnioskodawczyni nie będzie występować jako podatnik podatku od towarów i usług, a sama sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Podobne zdanie przyjęte zostało w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

• I FSK 451/17 – wyrok NSA z dnia 1 czerwca 2017 r.,
• I SA/Ol 51/15 – wyrok WSA w Olsztynie z dnia 11 marca 2015 r.,
• Interpretacja indywidualna z dnia 10 listopada 2015 r. sygn. ILPP3/4512-1-112/15-6/DC.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w czerwcu 2010 r. nabyła od Agencji Nieruchomości Rolnych nieruchomość, stanowiącą działkę gruntu nr 112/5 o obszarze 2,1317 ha (dalej nieruchomość). Dla nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Agencja Nieruchomości Rolnych opodatkowała dostawę nieruchomości podatkiem VAT wg stawki 22%. W ewidencji gruntów przedmiotowa nieruchomość jest oznaczona symbolem R-grunty orne. W dniu zakupu dla nieruchomości obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP), w którym ten grunt przeznaczony został pod tereny aktywności gospodarczej (średnie i duże przedsiębiorstwa, bazy, składy i magazyny). MPZP był zmieniany przez Gminę w roku 2014 i 2016, jednak klasyfikacja gruntu w wyniku tych zmian nie uległa zmianie. Aktualnie w MPZP nieruchomość jest przeznaczona pod tereny obiektów produkcyjnych, składów, magazynów i zabudowy usługowej. Zakupiona nieruchomość nie była wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawczynię w latach 2007-2015 działalności gospodarczej, nie została również wykazana w ewidencji środków trwałych czy też innych ewidencjach, do których prowadzenia jest zobowiązana osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Z tytułu nabycia nieruchomości Wnioskodawczyni nie dokonała odliczenia podatku VAT. Przedmiotowa nieruchomość jako grunt rolny była w latach 2014-2017 dzierżawiona innej osobie fizycznej z przeznaczeniem na prowadzenie na nieruchomości działalności rolniczej w zakresie produkcji roślinnej. Dzierżawa w związku z jej charakterem była zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni od dnia nabycia nieruchomości nie ponosiła nakładów na grunt oraz nie podejmowała czynności dodatkowych dotyczących ewentualnej zmiany przeznaczenia gruntu. Grunt nadal pozostaje gruntem niezabudowanym. W trakcie posiadania nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmowała czynności mających przygotowywać przedmiotowy grunt do sprzedaży. Wnioskodawczyni nie poszukiwała aktywnie nabywcy nieruchomości oraz nie oferowała sprzedaży gruntu żadnym podmiotom. Na przełomie 2018 i 2019 r. do Wnioskodawczyni zgłosiła się spółka z ofertą nabycia tej nieruchomości. Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość do swojego majątku prywatnego z przeznaczeniem na cele osobiste. Przedmiotowa nieruchomość od momentu jej nabycia do czasu jej dzierżawy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię. Z nieruchomości nie korzystał również w tym czasie żaden inny podmiot. Umowa dzierżawy została rozwiązana za porozumieniem stron na koniec 2017 r., ponieważ dzierżawca – osoba fizyczna, zaprzestał jej wykorzystywania. Przedmiotowa nieruchomość po zakończeniu umowy dzierżawy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię, ani inny podmiot.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) – przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i świadczona jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Sam charakter stosunku prawnego jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. M. van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wykorzystanie przez Wnioskodawczynię nieruchomości gruntowej mającej być przedmiotem sprzedaży w działalności polegającej na jej wydzierżawieniu (w latach 2014-2017), stanowiło odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Czynność ta bowiem wypełniała określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, a Wnioskodawczyni w związku z jej realizacją działała w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż nieruchomości odbywać się będzie z majątku osobistego (prywatnego).

W związku z powyższym należy wyjaśnić, że pojęcie „majątku osobistego/prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Wnioskodawczyni wykorzystywała przedmiotową nieruchomość w sposób zorganizowany i ciągły, której nie można przypisać znamion wykorzystywania majątku w celach osobistych. Zauważyć bowiem należy, że przedmiotowa nieruchomość była w latach 2014-2017 dzierżawiona innej osobie fizycznej z przeznaczeniem na prowadzenie działalności rolniczej w zakresie produkcji roślinnej. Ponadto z treści wniosku nie wynika, że nieruchomość była wykorzystywana na cele osobiste Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że powyższa nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię w celach osobistych w żadnym momencie posiadania tej nieruchomości. Natomiast udostępnienie przez Wnioskodawczynię nieruchomości na podstawie umowy dzierżawy innej osobie fizycznej stanowi w swej istocie – na tle okoliczności sprawy – świadome podejmowanie działań Wnioskodawczyni, mające na celu gospodarowanie przedmiotową nieruchomością w celach gospodarczych.

Zatem, wynikająca z opisanego wyżej działania Wnioskodawczyni koncepcja wykorzystania nieruchomości przez inną osobę fizyczną na podstawie umowy dzierżawy dowodzi, że zostały wykonane czynności, które świadczą o tym, że przedmiotowa sprzedaż nieruchomości nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego, w niniejszej sprawie nie miało to miejsca.

Analiza przedstawionego opisu sprawy dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa prowadzi do wniosku, że podjęte przez Wnioskodawczynię działania nie były podjęte w celu wykorzystywania nieruchomości do zaspokojenia jej potrzeb osobistych (np. budowa domu), tylko w celach gospodarczych. Takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

Wobec powyższego nie cele osobiste – w przypadku Wnioskodawczyni brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw jej działania, wobec czego zbycie przedmiotowej nieruchomości nie będzie – jak wskazała Wnioskodawczyni – się odbywać z majątku osobistego (prywatnego). Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. A skoro sprzedaż wykracza poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, stanowi działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawczyni występuje w charakterze podatnika tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Ponadto należy wskazać, że powołany wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie. Dotyczy on uznania za podatnika podatku od wartości dodanej osoby fizycznej zbywającej grunt wykorzystywany w ramach działalności rolniczej, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. W analizowanej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca, ponieważ przedmiotem sprzedaży będzie dzierżawiona nieruchomość, a więc wykorzystywana przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a nie majątek prywatny.

Mając na uwadze to, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, to sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, ponieważ czynność ta będzie dokonywana przez Wnioskodawczynię jako podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podsumowując, w związku ze sprzedażą nieruchomości Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy i sprzedaż tej niezabudowanej nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawczynię należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają. Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.