Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.174.2019.2.JS
z 31 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 maja 2019 r. (data wpływu 24 maja 2019 r.) uzupełnionym pismem z 12 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury odwrotnego obciążenia podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury odwrotnego obciążenia podatkiem VAT. Ww. wniosek został przez Wnioskodawcę uzupełniony pismem z 12 czerwca 2019 r. (data wpływu 14 czerwca 2019 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 6 czerwca 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.174.2019.1.JS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

1. Zdarzenie rzeczywiste: Klient indywidualny jest właścicielem zużytych opon dłużej niż pół roku (4 sztuki).
   
2. Zdarzenie rzeczywiste: Klient przyjeżdża do wulkanizacji na zmianę opon. Zostawia odpłatnie zużyte opony (4 sztuki).
   Dokumenty księgowe: Wulkanizacja pobiera opłatę za składowanie zużytych opon – wystawia paragon 23%.
   
3. Zdarzenie rzeczywiste: Wulkanizacja po zebraniu 3 ton opon dzwoni do Spółki (Wnioskodawcy). Spółka po otrzymaniu informacji zbiera zużyte opony w ilości 3 tony.
   Dokumenty księgowe: Spółka wystawia faktur odwrotne obciążenie za zbieranie zużytych opon PKWiU 38.11.54.0 na 3 tony.
   
4. Zdarzenie rzeczywiste: Spółka informuje firmę utylizacyjną o posiadaniu odpowiedniej ilości odpadów gumowych – 10 ton (zużytych opon).
   Dokumenty księgowe: Firma utylizacyjna wystawia fakturę za odbiór i utylizację zużytych opon 8% w ilości 10 ton.
   
   

Firma wulkanizacyjna jest czynnym płatnikiem podatku VAT, niekorzystającym ze zwolnienia od podatku na podstawia art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

Firma wulkanizacyjna dokonując dostawy nie korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Spółka (Wnioskodawca) jest czynnym płatnikiem podatku VAT, niekorzystającym ze zwolnienia od podatku na podstawia art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

Faktury na zasadzie odwrotnego obciążenia Wnioskodawca wystawia dla firmy wulkanizacyjnej za odbiór odpadu gumowego.

W opisanej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy nabywa on towar. Faktury wystawia na ilość sztuk zużytych opon lub ilość ton zużytych opon, nie na usługę odbioru ani utylizacji. Na fakturze Wnioskodawca wpisuje treść „zużyte opony osobowe, zużyte opony ciężarowe – odpady inne niż niebezpieczne o kodzie 16 01 03”. Wnioskodawca wpisuje kod PKWiU 38.11.54.0.

Firma utylizacyjna świadczy usługę odbioru i utylizacji opon, Spółka obciążona jest za ilość ton opon zużytych przekazanych do recyklingu.

Firma utylizacyjna wystawia dla Wnioskodawcy fakturę o treści „Przyjęcie do recyklingu odpadów innych niż niebezpieczne. Kod odpadu 16 01 03” PKWiU 38.11.1.

Ponadto, pismem z 12 czerwca 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił powyższy opis o następujące informacje:

1. Jeżeli Wnioskodawca nabywa opony od czynnego podatnika VAT, wystawia fakturę odwrotne obciążenie. Natomiast jeżeli podatnik jest zwolniony lub nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik, w tym przypadku wystawiana jest faktura z VAT 8%.
2. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka w przypadku odbioru zużytych opon może wystawiać fakturę odwrotne obciążenie dla wulkanizatora będącego czynnym płatnikiem podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako firmy nie zajmującej się recyklingiem i jako pośrednika pomiędzy wulkanizatorem a firmą recyklingową wystawiane faktury z odwrotnym obciążeniem są prawidłowe, ponieważ firma recyklingowa obciąża Spółkę za przyjęcie opon do recyklingu fakturą ze stawką 8%, natomiast Spółka obciąża wulkanizatora za zużyte opony fakturą odwrotne obciążenie.

Pozostały złom gumowy (zużyte opony) PKWiU – 38.11.54.0 – stawka odwrotne obciążenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, „ustawą o VAT” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi przepis art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676 z późn. zm.).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, podatnikami są także osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 1c, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
3. dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 122 ustawy.
   
   

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Wskazać należy, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

W załączniku nr 11 do ustawy – stanowiącym wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy ustawodawca wskazał w poz. 32 Pozostałe odpady gumowe oznaczone kodem PKWiU 38.11.54.0.

W świetle wyżej powołanych przepisów mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. przedmiotem dostawy jest towar wymieniony w załączniku nr 11 do ustawy,
2. nabywcą towaru jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy,
3. dostawcą towaru jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy,
4. dostawa towaru nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 122 ustawy.
   
   

Jeżeli choćby jeden z wymienionych warunków nie jest spełniony, to mechanizm odwrotnego obciążenia nie będzie miał zastosowania, a zatem nabywca towaru nie powinien rozliczać podatku VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług dokonuje transakcji polegających na kupnie zużytych opon samochodowych od firmy wulkanizacyjnej, a następnie dokonuje sprzedaży tych opon na rzecz firmy zajmującej się ich utylizacją. Wnioskodawca nabywając zużyte opony od czynnego podatnika VAT wystawia fakturę odwrotne obciążenie, natomiast w sytuacji, gdy nabywa je od podatnika zwolnionego z podatku lub podmiotu niezarejestrowanego jako czynny podatnik VAT, Wnioskodawca wystawia fakturę ze stawką VAT w wysokości 8%. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że wystawia na rzecz firmy wulkanizacyjnej fakturę na zasadzie odwrotnego obciążenia za zbieranie zużytych opon o kodzie PKWiU 38.11.54.0. Z kolei firma utylizacyjna wystawia fakturę na rzecz Wnioskodawcy za „Przyjęcie do recyklingu odpadów innych niż niebezpieczne, kod odpadu 16 01 03, PKWiU 38.11.1” ze stawką VAT w wysokości 8%.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że ani on sam, ani firma wulkanizacyjna (od której nabywa zużyte opony) nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Firma wulkanizacyjna dokonując dostawy opon nie korzysta też ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, podkreślenia wymaga fakt, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się m.in. z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności. Organ wydając interpretację indywidualną opiera się bowiem na klasyfikacji towaru lub usługi wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wskazanej przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Stosownie do Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu, czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, że przedmiotowe towary, tj. zużyte opony samochodowe, które nabywa Wnioskodawca, zgodnie ze stwierdzeniem Wnioskodawcy zostały objęte klasyfikacją PKWiU 38.11.54.0 – a zatem stanowią towary wymienione w poz. 32 załączniku nr 11 do ustawy o VAT.

Ponadto zauważyć należy, że firma wulkanizacyjna będąca podmiotem dokonującym na rzecz Wnioskodawcy dostawy towaru (zużytych opon) jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Z kolei Wnioskodawca, tj. nabywca towaru jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotowa dostawa towaru nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, a także nie będzie miało zastosowania zwolnienie na podstawie art. 122 ustawy, gdyż dotyczy ono innego rodzaju towarów (złota inwestycyjnego).

Tym samym w przedmiotowej sprawie zostają spełnione łącznie wszystkie przesłanki wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, na podstawie którego następuje przesunięcie obowiązku rozliczenia podatku należnego na nabywcę, na rzecz którego jest dokonywana dostawa przedmiotowych towarów. Zatem odbiór zużytych opon przez Wnioskodawcę objęty będzie zasadami opodatkowania wynikającymi z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. W konsekwencji, odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca w przypadku odbioru (nabycia) zużytych opon powinien wystawiać fakturę odwrotne obciążenie na rzecz dostawcy – firmy wulkanizacyjnej będącej czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego zasadnie wystawia faktury z odwrotnym obciążeniem należało uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku, ściśle w zakresie zadanego przez Wnioskodawcę pytania i stanowi ocenę stanowiska Spółki dotyczącego możliwości wystawiania przez Spółkę faktur odwrotne obciążenie na rzecz dostawcy (firmy wulkanizacyjnej), będącego czynnym podatnikiem podatku VAT. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. W szczególności, niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii określenia stawki podatku VAT oraz prawidłowości wystawiania faktur przez nabywcę (firmę utylizacyjną) na rzecz Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.