Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.255.2019.3.PW
z 30 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2019 r. (data wpływu 4 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 lipca 2019 r. (data nadania 12 lipca 2019 r., data wpływu 16 lipca 2019 r.) na wezwanie z dnia 3 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.243.2019.2.PW oraz 0114-KDIP3-2.4011.318.2019.3.AK1 (data nadania 4 lipca 2019 r., data doręczenia 8 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z przekazywaniem Operatorowi spłat wierzytelności nabytych przez Inwestorów, dokonanych przez Pożyczkobiorców na konto Pożyczkodawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z przekazywaniem Operatorowi spłat wierzytelności nabytych przez Inwestorów, dokonanych przez Pożyczkobiorców na konto Pożyczkodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: „Wnioskodawca” lub „Pożyczkodawca”), tj. podmiotem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

W ramach swojej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi udzielania pożyczek na rzecz osób fizycznych, które to pożyczki są regulowane przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 993 ze zm.; dalej powoływana jako: „UoKK”). Pożyczkodawca jest podmiotem wpisanym do rejestru instytucji pożyczkowych prowadzonym przez Komisję Nadzoru Finansowego w oparciu o art. 59ab UoKK.

Pożyczkodawca udziela głównie pożyczek krótkoterminowych (do 30 dni) na zasadach przewidzianych w UoKK (dalej powoływane jako: „Pożyczka”). Pożyczki są udzielne osobom fizycznym na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą lub zawodową (dalej jako: „Pożyczkobiorca”).

Proces wyszukiwania potencjalnych Pożyczkobiorców odbywa się za pośrednictwem profesjonalnego podmiotu pośredniczącego, który prowadzi portal internetowy za pośrednictwem którego dochodzi do zawierania umów pożyczek między zainteresowanymi zawarciem umowy pożyczki klientami (Pożyczkobiorcami), tj. osobami fizycznymi, a Wnioskodawcą (dalej powoływany jako: „Partner”). Partner jako pośrednik odpowiada także za obsługę udzielonych za jego pośrednictwem pożyczek (tj. odpowiada za przekazywanie informacji na temat kredytu zaciągniętego przez Pożyczkobiorcę, udzielanie mu informacji na temat harmonogramu spłat oraz innych danych dotyczących zawartej umowy o kredyt konsumencki).

Partner jest podmiotem wpisanym do działu drugiego rejestru pośredników kredytowych, o którym mowa w art. 64 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r. poz. 819 ze zm.) zgodnie z art. 59da ust. 1 UoKK.

Odnosząc się do Pożyczki należy wskazać, że w oparciu o zapisy umowy Pożyczki Pożyczkobiorca zobowiązuje się dokonywać spłat:

• kwoty pożyczki;
  

• odsetek kapitałowych;
  

• prowizji;
  

• prowizji za przedłużenie pożyczki, w przypadku przedłużenia terminu spłaty pożyczki.
  
  
  

W przypadku braku terminowej płatności, Pożyczkodawca jest uprawniony do obciążenia Pożyczkobiorcy odsetkami za nieterminową płatność, które są naliczone w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 21 Kodeksu cywilnego, tj. dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki ustawowe za opóźnienie wynoszą sumę stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych).

W celu pozyskania dodatkowego źródła finansowania dla prowadzonej działalności pożyczkowej Wnioskodawca rozpoczął współpracę z podmiotem posiadającym siedzibę działalności oraz zarząd na terytorium Łotwy, podmiot ten jest rezydentem podatkowym Łotwy (dalej powoływany jako: „Operator”).

Operator prowadzi platformę internetową (dalej: „Platforma”), która oferuje osobom fizycznym z krajów Unii Europejskiej oraz podmiotom instytucjonalnym z Unii Europejskiej (np. spółką z siedzibą w kraju Unii Europejskiej; dalej powoływani jako: „Inwestor”) możliwość inwestowania w pożyczki udzielane przez firmy pożyczkowe, leasingowe oraz faktoringowe zlokalizowane w różnych krajach, w tym w Polsce.

Inwestor, po założeniu swojego indywidualnego konta na Platformie może zasilić wskazany przez Operatora rachunek bankowych określoną przez siebie kwotą, którą następnie może wykorzystać do inwestowania za pośrednictwem Platformy. Co do zasady, od zainwestowanych środków Inwestorowi przysługuje oprocentowanie określane każdorazowo przez Operatora (tj. przed rozpoczęciem danej inwestycji Inwestor zawsze ma świadomość według jakiego oprocentowania będą naliczane odsetki od zainwestowanych przez niego środków finansowych). Platforma przewiduje możliwość inwestowania w pożyczki udzielone w różnych walutach.

Podstawę dla określenia wartości inwestycji w daną pożyczkę stanowi jej wartość nominalna, tj. kwota udzielonego kredytu. Inwestor może wybrać, czy inwestuje w całą wartość pożyczki, tj. 100% nominału, czy w określony procent, np. 60%. Każda inwestycja jest rozliczana indywidulnie, tj. inwestor inwestując pieniądze wybiera konkretną pożyczkę (dalej powoływana jako: „Inwestycja”).

Współpraca między Operatorem a Pożyczkodawcą opiera się na następującej dokumentacji prawnej:

• Umowie Cesji („Assignment Agreement”);
  

• Umowie Współpracy („Cooperation Agreement”).
  
  
  

Umowa Cesji jest to umowa regulująca cesję wierzytelności pożyczkowej z Pożyczkodawcy na Inwestora przy wykorzystaniu Platformy (oraz całej infrastruktury IT) obsługiwanej przez Operatora za pośrednictwem której przeprowadzana jest cała Inwestycja oraz jej późniejsze rozliczenie.

Inwestycja realizowana jest poprzez zawarcie umowy cesji wierzytelności, której stronami są: Inwestor, Operator, Wnioskodawca oraz Partner.

Na podstawie Umowy Cesji, Inwestor kupuje od Wnioskodawcy roszczenie wobec Pożyczkobiorcy (tj. podmiotu który zaciągnął pożyczkę od Wnioskodawcy) za cenę określoną w Umowie Cesji, która co do zasady stanowi określony procent wartości kapitału udzielonej Pożyczkobiorcy Pożyczki (np. 60% wartości nominalnej).

Umowa cesji zawiera wyłącznie numer identyfikacyjny Inwestora - ID, tj. umowa nie wskazuje danych personalnych Inwestora, takich jak jego imię, nazwisko, adres. Operator posiada pełnomocnictwa od Wnioskodawcy oraz Inwestora do zawarcia w ich imieniu i na ich rzecz Umowy Cesji (umowa jest zawierana elektronicznie), co oznacza, że w istocie Umowa Cesji jest każdorazowo zawierana za pośrednictwem Operatora.

Za pośrednictwem Platformy, w przypadku wyboru Pożyczki Wnioskodawcy, Inwestor będzie zawierał Umowę Cesji każdorazowo po podjęciu decyzji o inwestowaniu w wybraną przez siebie pożyczkę udzieloną wcześniej przez Wnioskodawcę.

Umowa Cesji składa się z dwóch części: pierwsza część Umowy Cesji zawiera podstawowe informacje dotyczące konkretnej Inwestycji (dalej: „Podstawowe Warunki Umowy Cesji”), natomiast druga część Umowy Cesji zawiera ogólne warunki i zasady realizacji Inwestycji (dalej: „Ogólne Warunki Umowy Cesji”). Ogólne Warunki Umowy Cesji są takie same dla każdej Inwestycji. Natomiast Podstawowe Warunki Umowy Cesji są zmienne i każdorazowo zawierają przykładowo następujące informacje dotyczące konkretnej Inwestycji:

• ID Inwestora,
  

• ID Pożyczkobiorcy,
  

• numer Pożyczki będącej przedmiotem danej Umowy Cesji,
  

• określenie elementów, z których składają się nabywane przez Inwestora roszczenia wobec Pożyczkobiorcy (tj. np. wysokość kapitału pożyczki w jaką inwestuje Inwestor np. Inwestor może zainwestować w nie więcej niż 95% kwoty głównej (kapitału) udzielonej pożyczki, wysokość należnych odsetek tytułu udzielonej pożyczki),
  

• cenę po jakiej Inwestorzy nabywają prawa do roszczenia,
  

• zysk roczny Inwestora (odsetki przypadające proporcjonalnie na nabyty przez Inwestora kapitał w stosunku rocznym, jeśli odsetki są przewidziane),
  

• datę spłaty Pożyczki,
  

• informację czy Inwestor korzysta z prawa odsprzedaży roszczeń na rzecz Pożyczkodawcy w przypadku opóźniania się przez Pożyczkobiorcę w spłatach na zasadach określonych w Umowie Cesji.
  
  
  

Z Umowy Cesji wynika wprost obowiązek odkupienia od Inwestora Pożyczki przez Pożyczkodawcę, w sytuacji, gdyby Pożyczkobiorca opóźnia się ze zwrotem Pożyczki oraz zapłatą wymagalnych roszczeń, tj. odsetek oraz prowizji (tzw. opcja buy-back).

W rozpatrywanym przypadku, Wnioskodawca odkupuje od Inwestora roszczenia po cenie obliczonej zgodnie z formułą zawartą w Umowie Cesji. Umowa Cesji przewiduje sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Inwestorowi z tytułu wykonania przez Pożyczkodawcę opcji buy-back (tj. odkupu Pożyczki).

Na zasadach określonych w Umowie Cesji oraz Umowy Współpracy, Operator jest odpowiedzialny za rozliczanie Inwestycji za pośrednictwem Platformy oraz za fizyczne dokonywanie płatności związanych z realizacją i rozliczeniem Inwestycji w relacji między Pożyczkodawcą a Inwestorem. Co istotne, obsługa Pożyczki przez cały czas trwania Inwestycji jest wykonywana przez Pożyczkodawcę oraz Partnera, który - jak na to było już wskazane, prowadzi obsługę Pożyczki, tj. przekazuje informacje na temat Pożyczki, wymagalności rat itp. Pożyczkobiorcy za pośrednictwem udostępnionej Pożyczkobiorcy platformy.

Należy mieć na uwadze, że to Operator wykonuje płatności (przelewy bankowe) między Inwestorem, a Pożyczkodawcą i to Operator prowadzi bieżącą obsługę rachunkową inwestycji, tj. kalkuluje wysokość odsetek należnych Inwestorowi, monitoruje poziom spłat otrzymywanych od Pożyczkobiorców za pośrednictwem Pożyczkodawcy, jak również uzgadnia saldo rozliczeń między Pożyczkodawcą a Operatorem z tytułu przekazywanych środków od Inwestorów oraz spłat przekazywanych przez Pożyczkodawcę od Pożyczkobiorców.

Należy wskazać, że Wnioskodawca nie ma prawnej ani faktycznej możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na konta Inwestorów, jak również nie dysponuje żadną wiedzą na temat tożsamości Inwestorów. Należy podkreślić, że zarówno na mocy wiążących Wnioskodawcę i Operatora umów (tj. Umowy Cesji oraz Umowy Współpracy) - Wnioskodawca nie ma prawnej, ani też faktycznej możliwości dokonania bezpośredniego transferu otrzymanych od Pożyczkobiorców spłat na rachunkowi bankowe Inwestorów z uwagi na:

• brak wiedzy odnośnie kwoty należnej danemu Inwestorowi - jak już było na to wskazywane, jedynie Operator dysponuje systemem informatycznym umożliwiającym precyzyjne obliczanie kwot należnych poszczególnym Inwestorom w związku z dokonywaniem codziennie od kilku do kilkunastu tysięcy różnorodnych transakcji na Platformie, Wnioskodawca co najwyżej może następczo, tj. po zamknięciu rozliczeń z tytułu danej Inwestycji wyliczyć kwoty które są należne Wnioskodawcy ale Wnioskodawca nie jest w stanie wyliczyć kwot jakie są ostatecznie należne Inwestorowi;
  

• brak danych niezbędnych do dokonania przelewu - jak było na to wskazywane, Wnioskodawca nie dysponuje danymi osobowymi Inwestorów takimi jak imię, nazwisko, adres, narodowość, numer rachunku bankowego. Wnioskodawca zna jedynie zanonimizowany numer ID Inwestora, który w żaden sposób nie pozwala na jakąkolwiek identyfikację Inwestora.
  
  

Podkreślenia wymaga również, że zgodnie z Umową Cesji, Pożyczkodawca po przeprowadzeniu cesji danej Pożyczki na Inwestora nie ma prawa do swobodnego dysponowania środkami otrzymanymi od Pożyczkobiorcy. Pożyczkobiorca (winno być Pożyczkodawca) jest zobowiązany do przekazania wszystkich kwot otrzymanych od Pożyczkobiorcy, nawet wówczas, gdyby potencjalnie Pożyczkodawca (winno być Pożyczkobiorca) dokonał nadpłaty (tj. wpłacił kwoty wyższe niż te do których spłaty był zobowiązany w oparciu o umowę Pożyczki).

Pożyczkodawca ma obowiązek przekazywać Operatorowi otrzymane od Pożyczkobiorców spłaty kwot należnych Inwestorom w proporcji wynikającej z umowy cesji. Operator nie ma prawa do swobodnego dysponowania środkami otrzymanymi od Pożyczkodawcy. Operator ma obowiązek dokonać dalszego ich transferu odpowiednim Inwestorom.

Chcąc zaprezentować model rozliczenia spłat otrzymywanych od Pożyczkobiorców schemat poszczególnych płatności wyglądałby następująco:

• Na konto bankowe Pożyczkodawcy, Pożyczkobiorca spłaca kwotę pożyczki (albo część tej kwoty), tj. kwotę kapitału pożyczki wraz z należnymi odsetkami i prowizją.
  

• Niezwłocznie po otrzymaniu spłaty od Pożyczkobiorcy Pożyczkodawca przelewa do Operatora kwotę otrzymaną od Pożyczkobiorcy.
  

• Na podstawie informacji otrzymanej od Pożyczkodawcy oraz informacji o Inwestycjach zrealizowanych przez Inwestorów wygenerowanej przez Operatora za pośrednictwem Platformy, Operator kalkuluje jaka część spłaconej przez Pożyczkobiorcę kwoty należna jest Inwestorom, a następnie informuje o wyniku kalkulacji Pożyczkodawcę.
  

• Następnie Operator przekazuje kwoty należne Inwestorom oraz dokonuje zwrotu ewentualnych należności na rzecz Pożyczkodawcy. Od strony operacyjnej Operator dokonuje potrącenia należności podlegających zwrotowi do Pożyczkodawcy z kwotami, które są należne od Pożyczkodawcy, a między stronami, tj. Pożyczkodawcą oraz Operatorem dochodzi do przelewu kwot stanowiących różnicę między tymi wartościami.
  
  
  

Chcąc zobrazować techniczne rozliczenie z Inwestorem inwestującym za pośrednictwem Platformy w pożyczki Wnioskodawcy należałoby wskazać, że:

• Operator, dokonuje rozliczenia z Inwestorem z tytułu wszystkich Inwestycji realizowanych przez Inwestora za pośrednictwem Platformy. Wyłącznie Operator realizuje wszystkie płatności (wykonuje wszystkie przelewy bankowe) bezpośrednio do Inwestorów w związku z realizacją Umów Cesji. Jednak możliwa jest sytuacja, że mimo, iż Pożyczkobiorca spłacił pożyczkę albo Pożyczkodawca zrealizował opcję buy-back, Inwestor nie otrzyma wypłaty od Operatora, z uwagi na straty z innych inwestycji (jeśli ryzyko inwestycyjne ponosi Inwestor), albo w przypadku dalszego inwestowania środków przez Inwestora i wydanie odpowiednich dyspozycji za pośrednictwem Platformy.
  

• Wnioskodawca nie ma prawnej ani faktycznej możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na konta Inwestorów (zawierane Umowy nie dają Wnioskodawcy prawa ani nie nakładają obowiązku bezpośredniego przelewu środków na konta Inwestorów). Jak już było na to wskazywane, poza brakiem prawnej możliwości dokonania bezpośredniego przelewu na konto bankowe Inwestorów, Wnioskodawca nie ma do tego fizycznej możliwości z uwagi na:
  
  • brak wiedzy odnośnie finalnej kwoty należnej danemu Inwestorowi (to Operator dysponuje systemem informatycznym umożliwiającym mu precyzyjne obliczanie kwot należnych poszczególnym Inwestorom w związku z dokonywaniem codziennie przez Inwestorów od kilku do kilkunastu tysięcy transakcji na Platformie - Wnioskodawca nie ma jakiejkolwiek wiedzy na temat transakcji dokonywanych codziennie przez Inwestorów) oraz
    
  • braku danych niezbędnych do dokonania przelewu (Wnioskodawca nie dysponuje danymi osobowymi Inwestorów takimi jak imię, nazwisko, adres, narodowość, numer rachunku bankowego, Wnioskodawca zna jedynie anonimowy numer ID Inwestora, który w żaden sposób nie pozwala na jakąkolwiek identyfikację Inwestora ani na bezpośredni kontakt z Inwestorem).

• Należy także podkreślić, że Umowa Cesji wprost wyklucza możliwość dochodzenia przez Inwestora spłaty bezpośrednio od Pożyczkobiorcy, tj. Inwestor nie może dochodzić wierzytelności bezpośrednio od dłużnika, jak również się z nim kontaktować.
  

• Po zrealizowaniu poszczególnych Inwestycji, Inwestor może inwestować dalej lub – zlecając Operatorowi przelew - wypłacić pieniądze zdeponowane na koncie Operatora pomniejszone o opłatę serwisową należną Operatorowi. W konsekwencji, możliwa jest sytuacja, że odsetki otrzymane przez Inwestora od Pożyczkobiorcy będą jedynie widoczne w formie elektronicznych pieniędzy zaksięgowanych na Platformie i nie będą wypłacane Inwestorowi.
  
  
  

Podsumowując, w wyniku zawarcia Umowy Cesji, Inwestor nabywa roszczenia wobec Pożyczkobiorców m.in. do należnych odsetek. Pożyczkobiorcy spłacają kwoty należne w związku z wcześniejszym zawarciem umowy pożyczki na konto Wnioskodawcy.

Wnioskodawca, na zasadach określonych w Umowie o Współpracy, przelewa na konto bankowe Operatora, w imieniu Pożyczkobiorców, spłaty kwot należnych Inwestorom.

Wnioskodawca nie realizuje bezpośrednio jakichkolwiek płatności na rzecz Inwestorów i co istotne zarówno od strony prawnej, jak i faktycznej nie ma takiej możliwości. Wnioskodawca ani Operator nie są uprawnieni do odsetek spłacanych przez Pożyczkobiorców Inwestorom.

Wnioskodawca pośredniczy w przekazywaniu kwot należnych od Pożyczkobiorcy (tj. wynikających z umowy Pożyczki) do Inwestora za pośrednictwem Operatora. To Operator przelewa środki otrzymane od Pożyczkobiorcy przekazane technicznie przez Pożyczkodawcę na rachunek bankowy przypisany do Inwestora.

Należy podkreślić, że wszystkie umowy regulujące wzajemne prawa i obowiązki między stronami, tj. Umowa Cesji oraz Umowa Współpracy zostały sporządzone pod prawem Łotewskim.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące Operatora.

Operator jest osobą prawną oraz nie prowadzi w Polsce działalności poprzez zakład (w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT), w związku z czym dokonywane płatności nie są związane z działalnością Operatora prowadzącego działalność poprzez zakład w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru podatku zryczałtowanego w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w związku z przekazywaniem Operatorowi spłat kwot pobieranych od Pożyczkobiorców i przekazywanych na rzecz Operatora wynikających z nabytych przez Inwestorów Pożyczek, dokonanych przez Pożyczkobiorców na konto Pożyczkodawcy (Wnioskodawcy)?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru podatku zryczałtowanego w oparciu o przepisy ustawy o PIT w związku z przekazywaniem Operatorowi spłat kwot pobieranych od Pożyczkobiorców i przekazywanych na rzecz Operatora wynikających z nabytych przez Inwestorów Pożyczek, dokonanych przez Pożyczkobiorców na konto Pożyczkodawcy (Wnioskodawcy)?
   
   

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytania nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przekazywaniem na rachunek bankowy Operatora spłat wierzytelności pożyczkowych wynikających z umów Pożyczek przez Pożyczkobiorców na Wnioskodawcy nie będzie ciążyć obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej „ustawa o CIT”) w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r. osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego oraz Umowy Cesji i Umowy Współpracy należy wskazać, że Pożyczkobiorca spłaca pożyczkę na rachunek Pożyczkodawcy nawet w przypadku zawarcia Umowy Cesji. Jak wskazywano na to w stanie faktycznym niniejszego wniosku, z obu umów (tj. Umowy Cesji oraz Umowy Współpracy) wynika, że Wnioskodawca jest zobowiązany do przekazania Inwestorowi za pośrednictwem Operatora spłat Pożyczki otrzymanych od Pożyczkobiorcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca rozliczając się z Operatorem na podstawie Umowy o Współpracy i Umowy Cesji (w tym przelewając otrzymane od Pożyczkobiorcy pieniądze na konto bankowe Operatora) nie dokonuje wypłaty odsetek określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a zatem nie jest płatnikiem podatku zryczałtowanego na podstawie art. 26 ustawy o CIT.

Wnioskodawca jedynie pośredniczy w przekazaniu wypłaty dokonanej przez Pożyczkobiorcę do Operatora, a należnej Inwestorowi. Operator wylicza kwoty należne poszczególnym Inwestorom i dokonuje dalszych przelewów do Inwestorów. Wnioskodawca nie ma ani prawnej ani faktycznej możliwości dokonania przelewu bezpośrednio Inwestorowi. Co więcej, Wnioskodawca nie ma wiedzy ani odnośnie tożsamości ani rezydencji Inwestorów, ani też co do tego czy są oni osobami prawnymi czy fizycznymi, gdyż wiedzę taką posiada wyłącznie Operator.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że na gruncie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w odniesieniu do analogicznych stanów faktycznych potwierdzał, że pożyczkodawcy dokonujący wypłat na rzecz Operatora nie są zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym zakresie warto wskazać na interpretację indywidulaną przepisów prawa podatkowego z dnia 13 września 2018 r. wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.240.2018.2.PW) w odniesieniu do analogicznego stanu faktycznego, jak ten stanowiący przedmiot niniejszego wniosku. W wydanej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze stanowiskiem przedstawionym przez wnioskodawcę zgodnie z którym:

„Należy zauważyć, że art. 26 ust. 2c ustawy o CIT wskazuje na obowiązek poboru podatku wobec podmiotów pośredniczących w wypłacie niektórych świadczeń. Obowiązek ten dotyczy wyłącznie określonych kategorii przychodów, wśród których znajdują się m.in. odsetki od papierów wartościowych lub dywidendy. Zgodnie z tym przepisem, kategorie dochodów (przychodów), z tytułu których do poboru podatku zobowiązane są podmioty, za pośrednictwem których następuje wypłata tych świadczeń, nie zawierają przychodów z tytułu odsetek i dyskonta z innych tytułów niż od papierów wartościowych. Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że w pozostałych przypadkach, podmiot pośredniczący w wypłacie świadczenia nie jest obciążony obowiązkiem poboru podatku zryczałtowanego. W konsekwencji Pożyczkodawca jest jedynie podmiotem pośredniczącym w wypłacie świadczenia na rzecz Inwestora. W związku z tym, że Pożyczkodawca w zakresie przekazywania spłat dokonanych przez Pożyczkobiorców nie mieści się w katalogu określonym w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, to nie jest zobowiązany do pobierania podatku zryczałtowanego z tytułu spłat przekazywanych Operatorowi, a należnych Inwestorom.”

Podobnie organy podatkowe wypowiadały się także w innych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego dotyczących obowiązku poboru podatku u źródła:

• interpretacji z dnia 17 stycznia 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.315.2017.2.PW wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej;
  

• interpretacji z dnia 20 listopada 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.309.2017.1.PW wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej;
  

• interpretacji z dnia 1 sierpnia 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.135.2017.1.PW wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej;
  

• interpretacji z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.57.2017.l.PW wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.
  
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że powołane powyżej indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego zostały wydane na gruncie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. jednakże w ocenie Wnioskodawcy przedstawiona w nich interpretacja przepisów podatkowych w zakresie obowiązków płatnika podatku zryczałtowanego zachowuje swoją aktualność także na gruncie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w wersji obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.

Przepis art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. stanowił, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Różnica w treści art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. oraz w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. wynika z nowelizacji art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wprowadzonej ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustawy z dnia 23 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2193; dalej powoływana jako: „Ustawa nowelizacyjna”).

Zmiana treści art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT wynikała z chęci wprowadzenia odmiennego od dotychczas obowiązującego w przepisach ustaw o podatkach dochodowych mechanizmu poboru podatku zryczałtowanego (tzw. podatku u źródła). Jak wskazano na to w treści uzasadnienia do Ustawy nowelizacyjnej w odniesieniu do wprowadzonej zmiany:

„Polegać ona będzie na wprowadzeniu w pewnym zakresie, w miejsce ulgi stosowanej już w momencie wypłaty przez płatnika, obowiązku poboru podatku przez płatnika, połączonego z procedurą dokonania zwrotu podatku (ang. tax refund). Zwrot następować będzie po przeprowadzeniu odpowiedniej weryfikacji prawa do preferencyjnego opodatkowania podatkiem u źródła należności.” (s. 125-126 uzasadnienia do Ustawy nowelizacyjnej).

Jak wynika z treści uzasadnienia do Ustawy nowelizacyjnej wprowadzona od 1 stycznia 2019 r. zmiana w zakresie podatku u źródła dotyczyła wyłącznie kwestii samej metody poboru, a nie zakresu obowiązków do poboru podatku u źródła, tj. wprowadzone zmiany nie odnoszą się do kategorii przychodów (dochodów) które podlegają ewentualnemu poborowi podatku u źródła i w związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy prezentowana w interpretacjach indywidulanych wydanych w oparciu o art. 26 ust. 1 ustawy o CIT interpretacja przepisów ustawy o CIT zachowuje swoją aktualność.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że art. 26 ust. 2c ustawy o CIT wskazuje na obowiązek poboru podatku wobec podmiotów pośredniczących w wypłacie niektórych świadczeń. Zgodnie z art. 25 ust. 2c ustawy o CIT, w przypadku wypłaty należności z tytułu:

1. odsetek od papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2,
   
2. przychodów wymienionych w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a, b, e oraz g, uzyskanych z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych

- obowiązek, o którym mowa w ust. 1, stosuje się do podmiotów prowadzących rachunki papierów wartościowych albo rachunki zbiorcze, jeżeli wypłata należności następuje za pośrednictwem tych podmiotów. Zdanie pierwsze stosuje się także do podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 w zakresie, w jakim prowadzą działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, jeżeli rachunek, na którym zapisane są papiery wartościowe, jest związany z działalnością tego zakładu.

Jak wynika, z przytoczonego art. 26 ust. 2c ustawy o CIT, jeżeli ustawodawca nakłada na podmioty pośredniczące w wypłacie określonych płatności obowiązek poboru podatku u źródła, to wskazuje na to wprost w przepisach ustawy szczegółowej (w rozpatrywanym przypadku ustawy o CIT).

Z przytoczonych przepisów wynika, że jeżeli obowiązek poboru podatku u źródła nie wynika wprost z przepisów ustawy o CIT, to podmiot dokonujący określonej wypłaty (w rozpatrywanym przypadku Wnioskodawca) nie ma obowiązku poboru takiego podatku.

Reasumując, w związku z tym, że Pożyczkodawca w zakresie przekazywania spłat dokonanych przez Pożyczkobiorców nie mieści się w katalogu określonym w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, to nie jest zobowiązany do pobierania podatku zryczałtowanego z tytułu spłat przekazywanych Operatorowi, a należnych Inwestorom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia opisanego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.