2019.07.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-3.4011.428.2019.1.IR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.428.2019.1.IR
z 30 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2019 r. (data wpływu 29 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Związek Zawodowy (dalej: Wnioskodawca), zawarł ze Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) następujące umowy o świadczenie usług:

z dnia 6 lutego 2004 r. na czas określony do dnia 31 marca 2005 r., której przedmiotem było kierowanie pojazdami komunikacji miejskiej należącymi do Spółki oraz wykonywanie innych czynności związanych z obsługą pojazdów zgodnie z wymaganiami i zaleceniami,

z dnia 23 marca 2005 r. na czas określony, tzn. na okres 3 lat, której przedmiotem było kierowanie pojazdami komunikacji miejskiego należącymi do Spółki, zgodnie z wymaganiami i zaleceniami, włącznie z wykonywaniem innych czynności bezpośrednio i nierozerwalnie związanych z kierowaniem pojazdami komunikacji miejskiej,

z dnia 30 maja 2007 r. na czas określony 12 miesięcy, której przedmiotem było kierowanie pojazdami komunikacji miejskiej należącymi do Spółki zgodnie z wymaganiami i zaleceniami, włącznie z wykonywaniem innych czynności bezpośrednio i nierozerwalnie związanych z kierowaniem pojazdami komunikacji miejskiej,

z dnia 14 kwietnia 2008 r. na czas określony, tj. 36 miesięcy od dnia 30 maja 2008 r., której przedmiotem było kierowanie pojazdami komunikacji miejskiej należącymi do Spółki zgodnie z wymaganiami i zaleceniami włącznie z wykonywaniem innych czynności bezpośrednio i nierozerwalnie związanych z kierowaniem pojazdami komunikacji miejskiej.

Zgodnie z ww. umowami, Wnioskodawca przekazywał co miesiąc do Wnioskodawcy wykaz wszystkich osób zgłaszających chęć podjęcia pracy na podstawie umowy o wykonywanie obowiązków służbowych prowadzącego pojazd komunikacji miejskiej. W celu realizacji ww. umów Wnioskodawca zawierał umowy zlecenia m.in. z kierowcami i motorniczymi tramwajów zatrudnionymi przez Spółkę na podstawie umowy o pracę. Na podstawie umów zlecenia zawartych przez Wnioskodawcę, pracownicy Spółki pracowali na podstawie umów zlecenia na rzecz swojego pracodawcy to jest Spółki.

W latach 2004-2010 Spółka naliczyła i rozliczyła za pracowników składki na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych jedynie z tytułu umowy o pracę tych pracowników. Spółka nie naliczała i nie rozliczała w tamtym okresie za swoich pracowników – zleceniobiorców Wnioskodawcy składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi z tytułu umów zlecenia, jakie pracownik zawarł ze Związkiem Zawodowym.

ZUS, po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego wydał szereg decyzji, w których stwierdził, że łączne przychody osiągnięte przez ubezpieczonych pracowników Spółki (jednocześnie zleceniobiorców Wnioskodawcy) stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, tj. emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe, ubezpieczenie zdrowotne u płatnika składek – Spółki. Spółka zaskarżyła te decyzje ZUS do Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy, a następnie Sąd Apelacyjny (w ramach rozpoznawania apelacji od wyroków Sądu Okręgowego) potwierdził prawidłowość stanowiska ZUS przedstawionego w decyzjach wymiarowych.

Sądy oparły się przede wszystkim na przepisach art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z poźn. zm.), gdzie przepis ten stanowi, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, zaś zgodnie z dyspozycją przepisu art. 18 ust. 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w przypadku osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe uwzględnia się również przychód z tytułu umowy zlecenia.

W latach 2004-2010 Wnioskodawca z tytułu wypłacanych zleceniobiorcom wynagrodzeń z umów zleceń jako płatnik obliczał, potrącał i odprowadzał zaliczkę na podatek dochodowy oraz składkę zdrowotną od wypłaconych wynagrodzeń.

W związku z zapadłymi wyrokami Sądu Okręgowego i Apelacyjnego, Spółka zmuszona została do skorygowania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i składkę zdrowotną poprzez przyjęcie do podstawy wymiaru tych składek sumy wynagrodzenia wypłacanego z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia. W ten sposób doszło do „podwójnego” opłacenia składki zdrowotnej pracowników Spółki za okres lat 2004-2010 od tej części podstawy wymiaru składki – stanowiącej wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia.

ZUS stwierdził między innymi powstanie nadpłaty na koncie Wnioskodawcy protokołem z dnia 29 marca 2012 r. Wnioskodawca jako płatnik składki zdrowotnej rozważa wystąpienie o zwrot nadpłaty w zakresie składki zdrowotnej opłacanej od wynagrodzeń z tytułu umów zlecenia wypłacanych zleceniobiorcom będącym równocześnie pracownikami Spółki.

Rozważając wystąpienie o stwierdzenie nadpłaty w zakresie składki zdrowotnej opłacanej od wynagrodzeń z tytułu umów zlecenia wypłacanych zleceniobiorcom będącym równocześnie pracownikami Spółki – Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości obliczenia okresu przedawnienia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do obowiązku obliczenia i odprowadzenia jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłaconych zleceniobiorcom z tytułu zrealizowanych umów zleceń w latach 2004-2010.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że zgodnie z treścią art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe Wnioskodawcy jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu wynagrodzeń wypłaconych zleceniobiorcom z tytułu zrealizowanych umów zleceń w latach 2004-2010 uległo przedawnieniu z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku to jest najpóźniej z dniem 31 grudnia 2016 r., pomimo, że nadpłata została stwierdzona protokołem z dnia 29 marca 2012 r., a zwrot nadpłaconych składek przez ZUS na rzecz Wnioskodawcy nastąpi w 2019 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (u.p.d.o.f.), osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Wnioskodawca występował w charakterze płatnika podatku dochodowego od dochodów osiąganych przez zatrudnionych na podstawie umów zlecenia pracowników w opisanym powyżej stanie faktycznym. Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.), dokonywał On obliczenia i pobrania podatku i wpłacał we właściwym terminie do organu podatkowego.

W myśl art. 30 § 1 o.p., płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. W sytuacji, jeżeli organ podatkowy w postępowaniu podatkowym stwierdzi taką okoliczność, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku (art. 30 § 4 o.p.). Należy wskazać, że odpowiedzialność majątkowa płatnika powstaje z mocy samego prawa, a ewentualna decyzja wydana na podstawie art. 30 § 4 o.p. ma charakter deklaratoryjny (por. M. Budziarek [w:] Ordynacja podatkowa. Komentarz, red. H. Dzwonkowski, Warszawa 2016, s. 339 i nast.). Zobowiązanie płatnika powinno zaś zostać wykonane – zgodnie z art. 47 § 4 o.p. – w ostatnim dniu, w którym zgodnie z przepisami prawa podatkowego, powinna nastąpić wpłata należności z tytułu podatku.

Zgodnie z art. 71 pkt 1 o.p., przepisy art. 70, art. 70a i art. 70c, stosuje się odpowiednio do należności płatników lub inkasentów. Z przytoczonego przepisu wynika, że zasady dotyczące przedawnienia należności płatników podlegają przedawnieniu na zasadach właściwych dla przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Zgodnie z art. 70 § 1 o.p., zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Kierując się brzmieniem art. 71 pkt 1 w zw. z art. 70 § 1 o.p. należy uznać, że należności przypadające od płatników przedawniają się z upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin ich płatności. Konsekwencją upływu terminu przedawnienia jest – zgodnie z art. 59 § 2 pkt 5 o.p. – wygaśnięcie zobowiązania płatnika.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 71 pkt 1 o.p. w zw. z art. 70 o.p. jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie płatnika wygasa z mocy prawa.

Okres przedawnienia zgodnie z art. 70 § 1 o.p., co do zasady wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności. Termin przedawnienia zobowiązania płatnika zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania.

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania płatnika zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że zobowiązania płatnika: Wnioskodawcy w związku z pełnieniem funkcji płatnika z tytułu wynagrodzeń od umów zlecenia wypłacanych zleceniobiorcom w latach 2004-2010, na mocy art. 71 pkt 1 w zw. z art. 70 § 1 o.p., z dniem 31 grudnia 2016 r. uległo przedawnieniu.

W tym miejscu wskazać należy, że w o.p. wskazano także okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

W myśl art. 70 § 2 o.p., bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 o.p.). Jeżeli ogłoszenie upadłości, o którym mowa w § 3, nastąpiło przed rozpoczęciem biegu terminu przedawnienia, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

Jak stanowi art. 70 § 4 o.p., bieg terminu przedawnienia zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 o.p., bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje również zawieszony z dniem:

wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1201, 1475, 1954 i 2491 oraz z 2018 r. poz. 138 i 398).

Należy wskazać, że żadna z powyższych okoliczności nie miała miejsca w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, zobowiązania płatnicze płatnika za okres od 2004 do 2010 wygasły poprzez przedawnienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł ze Spółką umowy o świadczenie usług, których przedmiotem było kierowanie pojazdami komunikacji miejskiej należącymi do Spółki oraz wykonywanie innych czynności związanych z obsługą pojazdów. W celu realizacji ww. umów Wnioskodawca zawierał umowy zlecenia m.in. z kierowcami i motorniczymi tramwajów zatrudnionymi przez Spółkę na podstawie umowy o pracę. Na podstawie umów zlecenia zawartych przez Wnioskodawcę, pracownicy Spółki pracowali na podstawie umów zlecenia na rzecz swojego pracodawcy to jest Spółki. W latach 2004-2010 Spółka naliczyła i rozliczyła za pracowników składki na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne jedynie z tytułu umowy o pracę tych pracowników. Spółka nie naliczała i nie rozliczała w tamtym okresie za swoich pracowników – zleceniobiorców Wnioskodawcy składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi z tytułu umów zlecenia, jakie pracownik zawarł z Wnioskodawcą. ZUS, po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego wydał szereg decyzji, w których stwierdził, że łączne przychody osiągnięte przez ubezpieczonych pracowników Spółki (jednocześnie zleceniobiorców Wnioskodawcy) stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, tj. emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe, ubezpieczenie zdrowotne, u płatnika składek – Spółki, które zaskarżyło te decyzje ZUS do Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy, a następnie Sąd Apelacyjny (w ramach rozpoznawania apelacji od wyroków Sądu Okręgowego) potwierdził prawidłowość stanowiska ZUS przedstawionego w decyzjach wymiarowych. W latach 2004-2010 Wnioskodawca z tytułu wypłacanych zleceniobiorcom wynagrodzeń z umów zleceń jako płatnik obliczał, potrącał i odprowadzał zaliczkę na podatek dochodowy oraz składkę zdrowotną od wypłaconych wynagrodzeń. W związku z zapadłymi wyrokami Sądu Okręgowego i Apelacyjnego, Spółka zmuszona została do skorygowania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i składkę zdrowotną poprzez przyjęcie do podstawy wymiaru tych składek sumy wynagrodzenia wypłacanego z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia. W ten sposób doszło do „podwójnego” opłacenia składki zdrowotnej pracowników Spółki za okres lat 2004-2010, od tej części podstawy wymiaru składki – stanowiącej wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia. ZUS stwierdził między innymi powstanie nadpłaty na koncie Wnioskodawcy protokołem z dnia 29 marca 2012 r.). Rozważając wystąpienie o stwierdzenie nadpłaty w zakresie składki zdrowotnej opłacanej od wynagrodzeń z tytułu umów zlecenia wypłacanych zleceniobiorcom będącym równocześnie pracownikami Spółki Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości obliczenia okresu przedawnienia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do obowiązku obliczenia i odprowadzenia jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłaconych zleceniobiorcom z tytułu zrealizowanych umów zleceń w latach 2004-2010.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego powstała kwestia do rozstrzygnięcia, za które z ww. lat zobowiązanie z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od wypłat wynagrodzenia zleceniobiorcom uległo przedawnieniu.

Zgodnie z obowiązującą w latach 2004-2006 treścią art. 41 ust. 1 i 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 ust. 1, z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19 % należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b). Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Natomiast od 1 stycznia 2007 r. przepis art. 41 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (art. 41 ust. 1a ustawy).

Zgodnie zaś z treścią art. 41 ust. 1a cytowanej ustawy w brzmieniu od 1 stycznia 2009 r. zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1.

Przepis art. 42 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym w latach 2004-2006 – stanowi, iż płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku, w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, przesyłając równocześnie deklaracje według ustalonego wzoru.

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 1 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach rozumie się przez to również zaliczki na podatki.

Z kolei, stosownie do art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych przez niego świadczeń, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Zgodnie z treścią art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zatem, w świetle powołanego przepisu okres przedawnienia wynosi – co do zasady – pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Ponieważ, jak wskazano powyżej, pod pojęciem „podatek” należy również rozumieć zaliczki, art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, ma zastosowanie także dla ustalenia terminu przedawnienia zobowiązania z tytułu zaliczek, do odprowadzenia których zobowiązany był płatnik.

W przypadku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, do których odprowadzania zobowiązany był Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, okres przedawnienia biegnie od końca roku, w którym zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powstał obowiązek wpłaty do urzędu skarbowego zaliczek na podatek. Stosownie do powołanych przepisów, Wnioskodawca był zobowiązany do odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od umów zlecenia w terminie do 20 dnia następnego miesiąca po miesiącu, w którym powstał obowiązek poboru zaliczki. Zatem, zobowiązanie z tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych uległo przedawnieniu, jeśli od końca roku, w którym Wnioskodawca był zobowiązany do odprowadzenia zaliczki upłynęło 5 lat.

Zgodnie z art. 71 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisy art. 70, art. 70a, art. 70c i art. 70e, stosuje się odpowiednio do należności płatników lub inkasentów. Z przytoczonego przepisu wynika, że zasady dotyczące przedawnienia należności płatników podlegają przedawnieniu na zasadach właściwych dla przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Kierując się brzmieniem art. 71 pkt 1 w zw. z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, należy uznać, że należności przypadające od płatników przedawniają się z upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin ich płatności.

Konsekwencją upływu terminu przedawnienia jest – zgodnie z art. 59 § 2 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa – wygaśnięcie zobowiązania płatnika.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 71 pkt 1 w zw. z art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie płatnika wygasa z mocy prawa.

Okres przedawnienia zgodnie z art. 70 § 1 ww. ustawy, co do zasady wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności. Termin przedawnienia zobowiązania płatnika zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia wyznacza termin płatności tego zobowiązania.

W tym miejscu wskazać należy, że w art. 70 § 2 ww. ustawy wskazano także okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

W myśl art. 70 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

Jak stanowi art. 70 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje również zawieszony z dniem:

wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1201, 1475, 1954 i 2491 oraz z 2018 r. poz. 138 i 398).

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego i przywołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przyjmując za Wnioskodawcą, że w przedstawionym stanie faktycznym nie miała miejsca żadna z okoliczności zawieszających ani przerywających bieg terminu przedawnienia należy stwierdzić, że zobowiązania Wnioskodawcy w związku z pełnieniem funkcji płatnika z tytułu wynagrodzeń od umów zlecenia wypłacanych zleceniobiorcom w latach 2004-2010, na mocy art. 71 pkt 1 w zw. z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa uległy przedawnieniu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodać należy, że niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w odniesieniu wynagrodzeń wypłaconych zleceniobiorcom stanowiącej przedmiot zapytania. Natomiast nie odnosi się do innych kwestii przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku, które nie stanowiły przedmiotu zapytania.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na wnioskodawcy ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć też należy, że Organ interpretacyjny nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych dokumentów.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin