Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.260.2019.1.BS
z 22 sierpnia 2019 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 czerwca 2019 r. (data wpływu 21 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ww. ustawy) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej. ustawy), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA – jest nieprawidłowe.
(dotyczy zarówno stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego)
UZASADNIENIE
W dniu 21 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ww. ustawy) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej. ustawy), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”). Siedziba i miejsce zarządu Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Polski.
Przeważający przedmiot działalności Wnioskodawcy wg KRS to „Działalność prawnicza”, oznaczona symbolem PKD 69.10.Z. Podstawowym obszarem działalności Wnioskodawcy jest nabywanie i zarządzanie krótkoterminowymi wierzytelnościami konsumenckimi. Ponadto w 2017 r. Spółka rozszerzyła swoją działalność o zarządzanie wierzytelnościami sekurytyzowanymi.
Wnioskodawca nie jest przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 ustawy o CIT. Wnioskodawca nie tworzy podatkowej grupy kapitałowej (nie należy do podatkowej grupy kapitałowej). Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy.
Wnioskodawca, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponosi koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 1 w zw. ust. 12 ustawy o CIT, w szczególności odsetki od zaciągniętych pożyczek oraz odsetki od wyemitowanych obligacji. Przy tym, nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 w zw. z ust. 3 ustawy o CIT, w poszczególnych latach podatkowych (począwszy od 2019 r.), przekracza u Wnioskodawcy kwotę 3.000.000 zł.
Koszty finansowania dłużnego, ponoszone przez Spółkę:
- spełniają warunki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT dla zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, tj. są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
- nie stanowią kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
W przyszłości Wnioskodawca również będzie ponosić koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 1 w zw. ust. 12 ustawy o CIT, w szczególności odsetki od zaciągniętych pożyczek oraz odsetki od wyemitowanych obligacji. Przy tym nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 w zw. z ust. 3 ustawy o CIT, w poszczególnych latach podatkowych (począwszy od 2019 r.), przekraczać będzie u Wnioskodawcy kwotę 3.000.000 zł.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
- Czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA?
(pytanie dotyczy stanu faktycznego) - Czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegać będą u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA?
(pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego)
Ad. 1 (dotyczy stanu faktycznego)
Zdaniem Wnioskodawcy art. 15c ust. 1 oraz ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA), a więc inaczej rzecz ujmując, kwota nadwyżki kosztów finansowani dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.
Ad. 2 (dotyczy zdarzenia przyszłego)
Zdaniem Wnioskodawcy art. 15c ust. 1 oraz ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegać będą u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA), a więc inaczej rzecz ujmując, kwota nadwyżki kosztów finansowani dłużnego, która u Wnioskodawcy będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.
Uzasadniając własne stanowisko w sprawie (zarówno dotyczące stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego), Wnioskodawca wskazał, że przepisy ustawy o CIT definiują koszty finansowania dłużnego, jako wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 ustawy o CIT).
Za przychody o charakterze odsetkowym uważa się natomiast przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT).
Wnioskodawca, jako podatnik CIT ponoszący koszty finansowania dłużnego, o których mowa powyżej, jest zobowiązany do stosowania przewidzianego ustawą ograniczenia w zakresie wysokości wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu z tego tytułu (limitowanie kosztów finansowania dłużnego na podstawie art. 15c ustawy o CIT).
Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, tj. w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 30% tzw. podatkowego wskaźnika EBITDA.
Zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.
Na podstawie art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT przepisu art. 15c ust. 1 nie stosuje się jednak do „nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł”.
Dla dokonania właściwej wykładni ww. przepisów, w zakresie sposobu określania w jakiej wysokości koszty finansowania dłużnego mogą stanowić u podatnika koszty uzyskania przychodów, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego u podatnika przekracza kwotę 3.000.000 zł – należy w pierwszej kolejności dokonać analizy ich literalnej treści.
Pierwszeństwo zasady wykładni językowej jest potwierdzane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, które traktuje pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową i funkcjonalną, jako subsydiarne (por. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r. sygn. akt FPS 14/99 i z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10 oraz wyroki z dnia 9 sierpnia 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1824/03 i z dnia 25 czerwca 2010 r. sygn. akt II FSK 445/09).
Mając na uwadze powyższe, jak wynika z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, w zakresie tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która jest niższa lub równa kwocie 3.000.000 zł, nie stosuje się przepisu art. 15c ust. 1, co oznacza że podatnik w żadnym przypadku nie jest zobowiązany do jej wyłączania kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodu (na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy).
Zatem, ta część nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która spełnia określony w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT warunek, tj. nie przekracza w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł – jest wyłączona z zastosowania ograniczeń przewidzianych w art. 15c ust. 1 ww. ustawy.
Przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, analizowany zgodnie z regułami wykładni językowej, wskazuje na pełne wyłączenie oznaczonej w nim części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego spod działania przepisu art. 15c ust. 1, czego logiczną konsekwencją jest wniosek, że przepis art. 15c ust. 1 ma w tej sytuacji zastosowanie jedynie do pozostałej części tej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, tj. tej jej części, która przekracza u podatnika w roku podatkowym kwotę 3.000.000 zł. Dopiero w odniesieniu do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie spełnia warunku wyłączającego, określonego w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, zastosowanie znajduje przepis art. 15c ust. 1 ww. ustawy, a limitem zaliczania kosztów finansowania dłużnego (nadwyżki kosztów finansowania dłużnego) do kosztów uzyskania przychodu jest wówczas suma:
- kwoty 3.000.000 zł, jako progu którego przekroczenie „rozpoczyna” stosowanie ograniczenia z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT oraz
- kwoty obliczonej jako 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. kwoty stanowiącej 30% podatkowego wskaźnika EBITDA).
Zatem, posiłkując się dla zobrazowania przykładem, gdy w danym roku podatkowym łączna wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego wyniesie u podatnika 15 mln zł, a 30% podatkowej EBITDA wyniesie 10 mln zł, wówczas na podstawie art. 15c ustawy o CIT, z kosztów uzyskania przychodów podatnik ten powinien wyłączyć kwotę 2 mln zł, ustaloną jako wynik działania: 15 mln zł - (3 mln zł + 10 min zł) (Wnioskodawca podkreśla, że ww. wartości kosztów finansowania dłużnego oraz podatkowej EBITDA zostały przedstawione wyłącznie na potrzeby przykładu kalkulacyjnego i tym samym nie odzwierciedlają wartości liczbowych przyjmowanych dla kalkulacji ograniczenia wskazanego w art. 15c ustawy o CIT, w odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy; przedmiotowe wartości nie stanowią elementu opisu stanu faktycznego w ramach niniejszego wniosku).
Reasumując, Wnioskodawca uważa za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym przepisy art. 15c ust. 1 oraz ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza kwotę 3.000.000 zł powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA).
Prezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie powołać następujące wyroki dotyczące analizowanego zagadnienia:
- WSA we Wrocławiu z dnia 13 listopada 2018 r. (sygn. akt I SA/Wr 833/18),
- WSA w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r. (sygn. akt I SA/Po 699/18),
- WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Wr 7/19),
- WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Wr 14/19),
- WSA w Gdańsku z dnia 8 maja 2019 r. (sygn. akt I SA/Gd 287/19),
- WSA w Warszawie z dnia 16 maja 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 1849/18).
Pogląd zbieżny ze stanowiskiem Wnioskodawcy przewertowany jest także w doktrynie.
Uwaga! Sprawdzając, jaka część kosztów finansowania dłużnego może być ujęta w rachunku podatkowym po stronie kosztów, podatnik winien dokonać obliczenia:
(kwota kosztów - 3.000.000 zł) - 30% EBITDA
Dodatni wynik takiego działania identyfikuje kwotę kosztów finansowania dłużnego, które nie mogą być ujęte w kosztach podatkowych.>
(Kowalski Radosław, Rozliczanie odsetek w kosztach podatkowych. Opublikowano: ABC) >
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865).
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odsetek (kosztów finansowania dłużnego).
W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”), dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki (art. 15c i art. 15ca ww. ustawy).
Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1. Zgodnie bowiem
z art. 15c ust. 14 przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.
Zgodnie z powyższym, podatnicy są zobowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów część kosztów finansowania dłużnego, jeżeli spełnione są dwa warunki. Po pierwsze, wyłączenie ma miejsce tylko wówczas, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza w roku podatkowym kwotę 3.000.000,00 zł. Po drugie, wyłączenie z kosztów uzyskania ma miejsce jeżeli kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% wyniku EBITDA. Zatem w danym roku podatkowym, do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wartości kosztów finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 30% wyniku EBITDA.
Prawidłowe określenie wartości kosztów uzyskania przychodów wymaga ustalenia kilku wielkości, które zostały zdefiniowane w ustawie.
Wynik EBITDA jest ustalany jako nadwyżka sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów (pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym) nad sumą kosztów uzyskania przychodów, które są pomniejszone o wartość podatkowych odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionej w wartości początkowej aktywów trwałych.
Kluczowe znaczenie ma określenie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, przez którą rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
Dla ustalenia uznawanych podatkowo kosztów finansowania dłużnego istotne jest określenie zakresu tych kosztów oraz zakresu przychodów odsetkowych. Do kosztów finansowania dłużnego zalicza się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 ww. ustawy). Do przychodów o charakterze odsetkowym zalicza się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy).
Kwota kosztów finansowania dłużnego, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, determinowana jest wysokością kosztów finansowania, wysokością przychodów o charakterze odsetkowym oraz wartością dochodu podatkowego. Ponadto istotna jest kwota odpisów amortyzacyjnych uwzględnionych w rachunku dochodu podatkowego.
Należy bowiem zauważyć, że pojęcie nadwyżki kosztów finansowania dłużnego art. 15c ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, definiuje jako kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym. Przy ustalaniu istnienia i wysokości tej nadwyżki nie uwzględnia się zatem wskaźnika 30%, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ww. ustawy.
Biorąc powyższe pod uwagę należy wyjaśnić, że 30% dochodu wyliczonego zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (30% EBITDA) wyznacza limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającymi rodzajowo tym kosztom przychodami. Do wysokości 3.000.000,00 zł kwoty takiej nadwyżki przepisu się nie stosuje. Jeżeli zatem przykładowo 30% EBITDA odpowiada kwocie 4.500.000,00 zł, to każde przekroczenie wartości nadwyżki kosztów finansowania ponad tę kwotę powoduje obowiązek wyłączenia wartości odpowiadającej temu przekroczeniu z kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli zaś 30% EBITDA jest niższe niż 3.000.000,00 zł, to ewentualna nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nad odpowiadającymi rodzajowo tym kosztom przychodami – do wysokości 3.000.000,00 zł – podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.
Kwota nadwyżki kosztów finansowania brana pod uwagę przy wyliczaniu wzoru określonego w ust. 1 art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie powinna być pomniejszana o 3.000.000,00 zł; kwota 3.000.000,00 zł może co najwyżej zwiększyć limit wynikający z zastosowania wzoru tj. stanowiąc jego górny pułap, gdy kwota wyliczona w oparciu o wzór jest niższa niż 3.000.000,00 zł.
Limit wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaka może być przez podatnika ujęta w kosztach uzyskania przychodów bazuje na wskaźniku EBITDA stosowanym w analizie finansowej przedsiębiorstw. Art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosi go jednak do kategorii podatkowych, wynikających z prowadzonej przez podatników ewidencji podatkowej.
Limit ten wynosi 30% kwoty „podatkowej EBITDA” i oblicza się go według następującego wzoru:
Limit = 30% x [(Psuma - Podsetkowe) - (Ksuma - Amortyzacja - KFD)]
gdzie:
Psuma – suma przychodów ze wszystkich źródeł przychodów,
Podsetkowe – przychody o charakterze odsetkowym,
Ksuma – suma kosztów uzyskania przychodów,
Amortyzacja – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
KFD – koszty finansowania dłużnego (nieujęte w wartości początkowej ŚT lub WNiP).
Biorąc, pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że zastosowanie wskazanego w art. 15c ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych progu 3.000.000,00 zł oznacza, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość kosztów finasowania dłużnego określoną przez limit potrącalności, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albo wartość określoną przez próg 3.000.000,00 zł, w zależności która z tych wartości jest wyższa.
W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, dotyczące zarówno stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ww. ustawy) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej. ustawy), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA – jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawyz 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.