2019.08.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.362.2019.2.KK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.362.2019.2.KK
z 23 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2019 r. (data wpływu 12 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych w ramach rekompensaty z tytułu utraconych korzyści w uprawach rolnych, wynikającej z umowy dzierżawy–jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych w ramach rekompensaty z tytułu utraconych korzyści w uprawach rolnych, wynikającej z umowy dzierżawy.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 18 lipca 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.362.2019.1.KK wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 18 lipca 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 22 lipca 2019 r.). W dniu 31 lipca 2019 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 24 lipca 2019 r. (data nadania 26 lipca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 11 listopada 2012 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę przedwstępną dzierżawy nieruchomości. Nieruchomość rolna została wydzierżawiona pod budowę elektrowni fotowoltaicznej. Umowa przedwstępna była podpisana z firmą …. Firma ta odsprzedała umowę oraz zawarte w niej prawa i warunki …..

W dniu 5 marca 2019 r. podpisana została umowa w formie aktu notarialnego na dzierżawę ww. nieruchomości rolnej pod budowę elektrowni fotowoltaicznej. Zarówno w umowie wstępnej jak i umowie zawartej w formie aktu notarialnego jest zapis, że jeśli Wnioskodawczyni utraci uprawę lub inwestycje rolnicze pod uprawę na działce w trakcie przekazywania nieruchomości dzierżawcy, to dzierżawca zapłaci Jej rekompensatę kosztów poniesionych na uprawę lub też utratę uprawy. Tak ustalona kwota jest częściowym zwrotem kosztów, które Wnioskodawczyni poniosła.

W dniu 11 maja 2019 r. Wnioskodawczyni przekazała działkę rolną protokołem przekazania dzierżawcy. Działka była nawożona, zaorana i przygotowana pod uprawę. Zgodnie z umową, z tego tytułu Wnioskodawczyni otrzymała kwotę w wysokości 20 000 zł. Kwota ta została przekazana na konto Wnioskodawczyni w terminie 6 dni roboczych, tj. 16 maja 2019 r., tytuł rekompensaty, którą Wnioskodawczyni otrzymała został wymieniony w § 6 pkt 4 umowy dzierżawy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że powierzchnia wydzierżawionej nieruchomości wynosi 5 ha. Umowa została zawarta na okres 25 lat, czynsz dzierżawny wynosi 12 000 zł za l ha rocznie, łącznie za nieruchomość 60 000 zł w skali jednego roku. W momencie przekazania działki nie była ona zasiana.

Wnioskodawczyni nie ma dokumentów potwierdzających poniesienie kosztów na przygotowanie ziemi rolnej pod uprawę. Mąż Wnioskodawczyni orał ziemie własnym ciągnikiem, bronował własnymi bronami, wyrównał działkę za pomocą agregatu rolnego, nawoził nawóz naturalny z własnej obory za pomocą rozrzutnika rolniczego. Działkę dodatkowo nawoził nawozem typu wapno oraz nawozem trójskładnikowy „…..”, które kupił w sklepie nie biorąc faktury zakupu za łączną kwotę ok. 7 000 zł. Mąż Wnioskodawczyni do rozsiania nawozów używał własnych maszyn rolniczych. Do wykonania powyższych czynności rolnych mąż zużył paliwo za kwotę ok. 2 000 zł, na zakup paliwa Wnioskodawczyni posiada faktury zakupu.

Wnioskodawczyni wysokość rekompensaty ustaliła na zasadzie porozumienia i negocjacji, obliczonej na podstawie średniej przewidzianej korzyści rocznej z nieruchomości, jaką uzyskałaby, gdyby była na niej uprawa i którą by sprzedała. Wysokość rekompensaty ustalona została w wyniku porozumienia, na podstawie przewidywanej korzyści finansowej ze sprzedaży zebranego plonu kukurydzy ok. 16 000 zł, powiększonej o dopłaty bezpośrednie z ARMiR, które są wypłacane od uprawy wysokości ok. 5 500 zł.

Nakład finansowy na przygotowanie działki pod uprawę to koszt ok. 9 000 zł. Dodatkowo praca fizyczna męża Wnioskodawczyni oraz amortyzacja maszyn rolniczych to koszt ok. 2 000 zł.

Rekompensatą jest łączna kwota poniesionych kosztów oraz korzyści nieuzyskanych w wyniku zaprzestania działalności rolniczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy od kwoty 20 000 zł Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek? Jeśli tak, w jakiej wysokości i od kiedy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymana kwota jest częściową rekompensatą za straty jakie Wnioskodawczyni poniosła na nawozy sztuczne organiczne, naturalne oraz zaoranie i przygotowanie do siewu pola. Ta kwota nie jest nagrodą lub czystym dochodem Wnioskodawczyni, a więc Wnioskodawczyni nie powinna zapłacić podatku. Wnioskodawczyni jest rolnikiem, który poniósł straty w wyniku poniesionych kosztów oraz utraconej korzyści z tytułu straty w dopłatach bezpośrednich oraz braku uprawy. Straty, które Wnioskodawczyni poniosła w wyniku przekazania działki w tym okresie znacznie przewyższają kwotę 20 000 zł. Sama uprawa, która byłaby na tej działce, to około 24 000 zł, straty poniesionych kosztów to kwota około 18 000 zł.

Kwota 20 000 zł, którą Wnioskodawczyni otrzymała, w części pokryła Jej straty z tej działki jako rolniczki. Od dzierżawy nieruchomości Wnioskodawczyni będzie płacić podatek rolny oraz od uzyskanej dzierżawy, ale jest to swego rodzaju rekompensata strat rolnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są: „inne źródła”.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użyte w ww. przepisie sformułowanie „w szczególności”, świadczy o tym, że wskazanie przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy. Zatem do tej kategorii można zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 11 listopada 2012 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę przedwstępną dzierżawy nieruchomości rolnej i nieruchomość ta została wydzierżawiona pod budowę elektrowni fotowoltaicznej. Umowa przedwstępna była podpisana z firmą ….. Firma ta odsprzedała umowę oraz zawarte w niej prawa i warunki …..

W dniu 5 marca 2019 r. podpisana została umowa w formie aktu notarialnego na dzierżawę ww. nieruchomości rolnej pod budowę elektrowni fotowoltaicznej. Powierzchnia wydzierżawionej nieruchomości wynosi 5 ha. Umowa została zawarta na okres 25 lat, czynsz dzierżawny wynosi 12 000 zł za l ha rocznie, łącznie za nieruchomość 60 000 zł w skali roku. Zarówno w umowie wstępnej jak i umowie zawartej w formie aktu notarialnego jest zapis, że jeśli Wnioskodawczyni utraci uprawę lub inwestycje rolnicze pod uprawę na działce w trakcie przekazywania nieruchomości dzierżawcy, to dzierżawca zapłaci Jej rekompensatę poniesionych kosztów poniesionych na uprawę lub utratę uprawy.

Wnioskodawczyni nie ma dokumentów potwierdzających poniesienie kosztów na przygotowanie ziemi rolnej pod uprawę. Mąż Wnioskodawczyni orał ziemie własnym ciągnikiem, bronował bronami własnymi, wyrównał działkę za pomocą agregaty rolnego, nawoził nawozem naturalnym z własnej obory za pomocą rozrzutnika rolniczego. Działkę dodatkowo nawoził wapnem oraz nawozem „….”, które kupił w sklepie, nie biorąc faktury zakupu za łączną kwotę ok. 7 000 zł. Mąż Wnioskodawczyni do rozsiania nawozów używał własnych maszyn rolniczych. Do wykonania powyższych czynności rolnych mąż zużył paliwo za kwotę ok. 2 000 zł, na zakup paliwa Wnioskodawczyni posiada faktury zakupu.

Wnioskodawczyni wysokość rekompensaty ustaliła na zasadzie porozumienia i negocjacji, obliczonej na podstawie średniej przewidzianej korzyści rocznej z nieruchomości, jaką uzyskałaby Ona, gdyby uprawa została sprzedana. Wysokość rekompensaty ustalona została w wyniku porozumienia, na podstawie przewidywanego zysku ze sprzedaży zebranego plonu kukurydzy ok. 16 000 zł, powiększonego o dopłaty bezpośrednie z ARMiR, które są wypłacane od uprawy wysokości ok. 5 500 zł.

Nakład finansowy na przygotowanie działki pod uprawę to koszt ok. 9 000 zł. Dodatkowo praca fizyczna męża Wnioskodawczyni oraz amortyzacja maszyn rolniczych to koszt ok. 2 000 zł. Rekompensatą jest łączna kwota poniesionych kosztów oraz korzyści nieuzyskanych w wyniku zaprzestania działalności rolniczej.

W myśl art. 693 § 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Zgodnie natomiast z art. 709 Kodeksu cywilnego, przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. W rezultacie, zgodnie z obowiązującymi regułami prawa cywilnego, przedmiotem dzierżawy może być jedynie rzecz (przedmiot materialny) i prawo.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r,. poz. 1040 i 1043).

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień.

Stosownie do treści art. 120 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania wypłacone, na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód), posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tytułu:

ustanowienia służebności gruntowej,
rekultywacji gruntów,
szkód powstałych w uprawach rolnych i drzewostanie

– w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 i 2348 oraz z 2019 r., poz. 270, 492 i 801).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 120a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego jest wynagrodzenie otrzymane za ustanowienie służebności przesyłu w rozumieniu przepisów prawa cywilnego.

Podkreślić należy, że ww. zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych są wyjątkami od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie należności opisanych w art. 21 ust. 1 pkt 3, pkt 3b, pkt 120, pkt 120a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowych zwolnień. Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145). Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego. W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych wynika, że zwolnieniu podlegają odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Zwolnienie od podatku wynikające z tego przepisu nie dotyczy odszkodowań odpowiadających utraconej korzyści w związku z zawarciem umowy dzierżawy. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, rekompensata została ustalona w drodze porozumienia i negocjacji, i obliczona na podstawie średniej przewidzianej korzyści rocznej z nieruchomości – przewidywanej korzyści ze sprzedaży plonów kukurydzy, powiększonej o dopłaty bezpośrednie. Ponadto, w momencie przekazywania działki rolnej dzierżawcy, na działce nie znajdowała się uprawa. Zatem, nie doszło do zniszczenia uprawy i powstania szkody. Podkreślić należy, że na podstawie umowy dzierżawy Wnioskodawczyni uzyskuje czynsz, zobowiązując się do oddania dzierżawcy gruntów rolnych do użytkowania i pobierania pożytków, a więc korzystania z nieruchomości w zakresie umownym, zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki, bez zmiany przeznaczenia przedmiotu dzierżawy bez zgody wydzierżawiającego.

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, zwalnia z podatku odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie. Wnioskodawczyni otrzymała rekompensatę z tytułu utraconych korzyści z upraw rolnych w wyniku negocjacji i zawartej umowy cywilnoprawnej. Otrzymana przez Wnioskodawczynię rekompensata, nie mieści się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia oraz nie została ustalona w wysokości ustalonej w wyroku lub ugodzie sądowej, tym samym stwierdzić należy, że nie może ona korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie przedmiotowa rekompensata nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 120 ww. ustawy, gdyż zwolnienie te dotyczy jedynie odszkodowań dla posiadaczy gruntów rolnych z tytułu szkód powstałych w uprawach rolnych w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Ponadto, rekompensata z tytułu strat w uprawach nie stanowi wynagrodzenia otrzymanego za ustanowienie służebności przesyłu w rozumieniu przepisów prawa cywilnego i nie korzysta ze zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 120a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktycznych, stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawczynię rekompensata z tytułu utraconej korzyści w uprawach rolnych stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 ww. ustawy, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W konsekwencji, Wnioskodawczyni winna otrzymaną kwotę doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) i wykazać w zeznaniu podatkowym za rok, w którym dokonana została wypłata.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Podkreślić należy, że stosownie do treści art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z tym, przedmiotem interpretacji indywidulanej są jedynie przepisy prawa podatkowego.

W związku z powyższym, Organ nie może dokonywać wyliczenia kwoty podatku do zapłaty. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, gdyż prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy ).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin