2019.09.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.296.2019.2.AZ
z 2 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data nadania 19 sierpnia 2019 r., data wpływu 23 sierpnia 2019 r.) na wezwanie z dnia 6 sierpnia 2019 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.296.2019.1.AZ (data nadania 6 sierpnia 2019 r., data odbioru 14 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości odliczenia od dochodu darowizny składników majątku, których koszt nabycia został zaliczony zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako koszt uzyskania przychodów (pytanie nr 1) – jest prawidłowe,

określenia czy dokumentem wystarczającym do udokumentowania przekazania darowizny rzeczowej będzie umowa zawarta z obdarowanym (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania darowizny rzeczowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Bank (zwany dalej „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym (podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). Wnioskodawca nabywa składniki majątku (zwane dalej: „składnikami” lub „rzeczami”) w celu wykorzystania ich w prowadzonej działalności gospodarczej.

Składniki te można podzielić na dwie kategorie:

zaliczane do środków trwałych gdzie w kosztach uzyskania przychodu rozpoznawane są poprzez odpisy amortyzacyjne;

nie zaliczane do środków trwałych i rozpoznawane jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów.

Wydatek na zakup tych składników majątku spełnia przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą o PDOP”, został bowiem poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wnioskodawca przekazuje lub zamierza w przyszłości przekazać niektóre z tych składników jako darowiznę rzeczową. Darowizna może mieć miejsce zarówno w roku, w którym te składniki zostały zakupione lub po kilku latach od zakupu. Rzeczy te przed ich przekazaniem w formie darowizny faktycznie były wykorzystywane w prowadzonej działalności zgodnie z celem w jakim zostały zakupione.

Dokumentem potwierdzającym przekazanie darowizny rzeczowej będzie umowa zawarta pomiędzy stronami, w której strony określą wartość darowizny. Darowizna nie jest przekazywana w podatkowej grupie kapitałowej.

Wnioskodawca pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r. doprecyzował zdarzenie przyszłe poprzez wskazanie, że nie przekazuje ani nie zamierza opisanych we wniosku darowizn rzeczowych przekazywać na rzecz osób fizycznych bądź na rzecz osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali lub handlu tymi wyrobami.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przekazuje lub zamierza przekazywać opisane we wniosku darowizny rzeczowe na rzecz organizacji, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego - prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele.

Natomiast darowizny o których mowa we wniosku przekazywane są lub będą na cele określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego - prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele.

Umowy będące dokumentem potwierdzającym przekazanie darowizn rzeczowych opisanych we wniosku będą zawierały dane identyfikujące zarówno darczyńcę jaki i obdarowanego oraz zostanie złożone oświadczenie o przyjęciu darowizny przez obdarowanego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przekazanie w formie darowizny, wskazanych w stanie faktycznym składników majątku, których koszt nabycia został ujęty zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP jako koszt uzyskania przychodu, daje prawo do odliczenia od dochodu zgodnie z art. 18 ust.1 pkt 1 wyżej wymienionej ustawy?
Czy dokumentem wystarczającym do udokumentowania przekazania darowizny rzeczowej będzie umowa zawarta z obdarowanym, w której strony określą wartość darowizny?

Stanowisko Wnioskodawcy, przekazanie składników majątku w formie darowizny zgodnie z art. 18 ust.1 pkt 1 ustawy o PDOP daje prawo do odliczenia wartości tej darowizny od dochodu, również wówczas kiedy te składniki majątku zostały ujęte zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP jako koszt uzyskania przychodu (jednorazowo lub poprzez odpisy amortyzacyjne).

Dokumentem wystarczającym do udokumentowania odliczenia wartości tej darowizny od dochodu jest umowa zawarta pomiędzy stronami w której strony określiły aktualną wartość przekazywanych przedmiotów.

Wnioskodawca z założenia dokonuje nabycia składników majątku w celu wykorzystania ich w prowadzonej działalności, a nie w celu przekazania w formie darowizny. Tym samym, w momencie nabycia składnika majątku i dokonania kwalifikacji podatkowej tego zdarzenia, Wnioskodawca miał prawo do ujęcia wydatków na jego zakup w kosztach uzyskania przychodów (jednorazowo lub poprzez odpisy amortyzacyjne). Na taką kwalifikację podatkową nie wpływa fakt, przekazania składników w formie darowizny, po dacie zakupu. Przed przekazaniem składnika majątku w formie darowizny, był on bowiem faktycznie wykorzystywany w prowadzonej działalności, tj. używany w celach, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie Banku, brak jest podstaw do korekty kosztów uzyskania przychodów w chwili przekazania tych składników majątku jako darowizny rzeczowej, jeżeli składniki te przed przekazaniem wykorzystywane były w prowadzonej działalności, a więc w celu, w jakim zostały zakupione. Wnioskodawca poprzez przekazaną darowizną pomniejsza swój majątek.

Kwalifikacja danego wydatku jako kosztu podatkowego i określenie momentu, w którym taki wydatek może być uznany za koszt podatkowy, wynika wprost z treści przepisów ustawy o CIT, a w szczególności art. 15 ust. 1 i 4 tej ustawy. Późniejsze przekazanie w formie darowizny nie powinno mieć więc wpływu na decyzję o kwalifikacji wydatku na jego nabycie, jako kosztu uzyskania przychodów, podjętą w okresie wcześniejszym. Warunkiem zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów, jest bowiem, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, istnienie związku między poniesionym wydatkiem, a potencjalnym przychodem oraz brak wyłączenia z zakresu kosztów uzyskania przychodów w katalogu wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT wskazuje, że „(...) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju (...) podjęcie przez Wnioskodawcę decyzji o dokonaniu darowizny rzeczy, zakupionej wcześniej w celu wykorzystania jej w prowadzonej działalności i faktycznie wykorzystywanej w tym celu, nie powoduje poniesienia kolejnego wydatku na jej zakup. Oznacza to, że bez względu na to, czy w przyszłości zostanie dokonana darowizna tych rzeczy, to koszt związany z ich zakupem został poniesiony w celu gospodarczym, związanym z uzyskiwaniem przychodów. Składniki te są bowiem niezbędne w prowadzonej działalności i ich zakup jest tylko i wyłącznie z tym związany. Tym samym, w ocenie Spółki, brak jest podstaw do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wartości przekazywanej rzeczy, jeżeli wcześniej została ona ujęta w kosztach podatkowych, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, mogłyby podlegać co najwyżej koszty transportu, czy montażu rzeczy podlegających darowiźnie.

Poniesienie wydatku, z uwagi na konieczność wykorzystania w prowadzonej działalności, a następnie dokonanie darowizny, nie powoduje natomiast wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków na zakup rzeczy. Wskazanie w art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT nie dotyczy bowiem wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków, które zostały uprzednio rozpoznane w kosztach podatkowych, bowiem spełniały przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W przypadku darowizny środków trwałych podlegających amortyzacji, do kosztów uzyskania przychodu, nie zostaje zaliczona jedynie nieumorzona część odpisów amortyzacyjnych. Odpisy amortyzacyjne za okres, w którym środek trwały był faktycznie użytkowany w prowadzonej działalności nie podlegają korekcie (wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów). W przypadku darowizny całkowicie zamortyzowanego środka trwałego nie wystąpią natomiast żadne negatywne konsekwencje.

Dokonanie czynności darowizny to dla darczyńcy wydatek, który jest ponoszony kosztem jego majątku i nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Darowizna to umowa bezpłatna, gdzie darczyńca nie oczekuje nic w zamian.

Powyższe konkluzje potwierdzają interpretacje organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 listopada 2014 roku (IPPB5/423-748/14-2/AS) organ wskazał: „Wobec braku definicji „darowizny” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga sięgnięcia - w myśl reguł wykładni systemowej - do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana. Stosownym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jest to więc świadczenie jednostronne i nieekwiwalentne, tzn. kwota darowizny przekazana na rzecz obdarowanego nie może wiązać się ze świadczeniem wzajemnym z jego strony względem darczyńcy. Zatem, umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) - do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli - i jednostronnej, jako nie przynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego - do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów). Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny nie ma znaczenia motyw dokonanego nieodpłatnie świadczenia, w tym także określone racje gospodarcze.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku”.

Zgodnie z art. 18 ust. 1c UPDOP w przypadku odliczenia darowizny innej niż pieniężna, dokonuje się na podstawie dokumentu, z którego wynika wartość tej darowizny. Nie jest wskazane jaki to ma być konkretnie dokument, ani sposób ustalenia wartości przekazywanych rzeczy. Zatem odnosząc się do samego procesu właściwego udokumentowania przekazanej darowizny rzeczowej na rzecz organizacji pożytku publicznego należy zauważyć, że podstawą może być umowa darowizny zawarta przez strony, w której darczyńca i obdarowany określają aktualną wartość przekazywanych składników majątku, a obdarowany oświadcza, że darowiznę przyjmuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

musi zostać właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym Bank nabywa składniki majątku w celu wykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczej. Ww. składniki majątku można podzielić na dwie kategorie, tj. zaliczane do środków trwałych odnośnie których koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są poprzez odpisy amortyzacyjne oraz nie zaliczane do środków trwałych, które są jednorazowo rozpoznawane w kosztach uzyskania przychodów. Wnioskodawca przekazuje lub zamierza w przyszłości przekazać niektóre z tych składników jako darowiznę rzeczową.

W odniesieniu do wyżej przedstawionego zagadnienia, Wnioskodawca ma wątpliwości czy przekazanie w formie darowizny składników majątku, których koszt nabycia został ujęty przez Wnioskodawcę w kosztach uzyskania przychodów, daje prawo do odliczenia od dochodu darowizny ww. składników majątku, w myśl art. 18 ust. 1 ustawy o CIT oraz czy dokumentem wystarczającym do udokumentowania przekazania darowizny rzeczowej jest umowa zawarta z obdarowanym.

Zdaniem Wnioskodawcy przekazanie składników majątku w formie darowizny, daje prawo do odliczenia wartości tej darowizny w myśl art. 18 ust. 1 ustawy o CIT, nawet wówczas gdy wskazane składniki majątku zostały ujęte jako koszt uzyskania przychodu (jednorazowo lub poprzez odpisy amortyzacyjne). Ponadto zdaniem Wnioskodawcy dokumentem wystarczającym do udokumentowania odliczenia wartości darowizny od dochodu jest umowa zawarta pomiędzy stronami, w której określiły aktualna wartość przekazywanych przedmiotów.

Po dokonaniu analizy treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy stwierdzić, że tut. organ podziela stanowisko Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wobec braku definicji „darowizny” w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę wymaga sięgnięcia – w myśl reguł wykładni systemowej – do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana. Stosownym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019, poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jest to więc świadczenie jednostronne i nieekwiwalentne, tzn. kwota darowizny przekazana na rzecz obdarowanego nie może wiązać się ze świadczeniem wzajemnym z jego strony względem darczyńcy. Zatem, umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) – do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli – i jednostronnej, jako nie przynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego – do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów). Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny nie ma znaczenia motyw dokonanego nieodpłatnie świadczenia, w tym także określone racje gospodarcze.

Jak wykazano powyżej, z samego charakteru umowy darowizny wynika, że wydatek ponoszony przez darczyńcę tytułem wykonania umowy darowizny, nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Umowa darowizny jest bowiem umową bezpłatną, wskutek której darczyńca nie oczekuje niczego w zamian.

Na gruncie podatkowym kosztami podatkowymi, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wydatek na darowiznę nie jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodów. Darczyńca dokonując wydatków, nie oczekuje bowiem niczego w zamian, nie zakłada osiągnięcia przychodów. Z samej zatem istoty darowizny wynika, że wydatek poniesiony na jej wykonanie, nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Pomiędzy wydatkiem poczynionym tytułem darowizny, a potencjalnymi przychodami nie istnieje i nie może istnieć żaden związek przyczynowy, który mógłby uzasadniać zaliczenie tych wydatków do kosztów podatkowych.

Wydatek poniesiony w wykonywaniu darowizny nie może być zaliczony w koszty uzyskania przychodów także na mocy wyraźnego postanowienia ustawowego.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazywanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r., o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Zauważyć jednak należy, że powyższego wyłączenia nie można w każdym przypadku stosować wprost. W sytuacji kiedy podatnik dokona wydatku na zakup składnika majątku i wykaże, że składnik ten był faktycznie wykorzystywany w działalności i przyczynił się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), to ma prawo wydatki na jego nabycie zaliczyć do kosztów, bez względu na późniejsze jego przekazanie tytułem darowizny. Jeśli bowiem po zakupie składniki majątku były wykorzystywane w działalności gospodarczej, to uzasadnia to jego pozostawienie w kosztach, bez względu na sposób jego późniejszego wykorzystania.

W oparciu o powyższe należy zatem stwierdzić, że darowizna niektórych ze składników majątku, które zostały bądź też nie zaliczone do środków trwałych, – których koszt nabycia został wcześniej ujęty albo poprzez odpisy amortyzacyjne bądź jednorazowo w kosztach uzyskania przychodu – nie powoduje negatywnych skutków w podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, że – jak wskazał Wnioskodawca – nabywa składniki majątku (które ma zamiar przekazać w darowiźnie), w celu wykorzystania ich w prowadzonej działalności gospodarczej – podatnik ma prawo wydatki na ich nabycie pozostawić w kosztach uzyskania przychodów.

Oznacza to, że dokonanie darowizny ww. składników majątku – po uprzednim wykorzystaniu tych składników w celu określonym w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w prowadzonej działalności gospodarczej – nie spowoduje konieczności wyłączenia tych wydatków z kosztów uzyskania przychodu. Późniejsze przekazanie składników majątku w formie darowizny nie wywiera bowiem wpływu na decyzję o kwalifikacji wydatku na jego nabycie jako kosztu uzyskania przychodów, podjętą w okresie wcześniejszym.

Ponadto zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, po odliczeniu darowizn przekazanych na cele określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organizacjom, określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego, obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele – łącznie do wysokości nieprzekraczającej 10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1.

Z ww. przepisu art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że aby można było dokonać odliczenia od dochodu darowizny, musi ona spełniać następujące warunki:

obdarowanym musi być organizacja określona w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2019 r., poz. 688), prowadząca działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych,
być przekazana na cele określone w art. 4 tej ustawy.

Wnioskodawca w uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wskazał, że przekazuje lub zamierza przekazywać opisane we wniosku darowizny rzeczowe na rzecz organizacji, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego - prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele. Natomiast darowizny o których mowa we wniosku przekazywane są lub będą na cele określone w art. 4 ww. ustawy.

Podkreślenia wymaga także fakt, że w myśl z art. 18 ust. 1a ustawy o CIT, łączna kwota odliczeń z tytułów określonych w ust. 1 pkt 1 i 7 nie może przekroczyć 10% dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 albo w art. 7a ust. 1, z tym, że odliczeniom nie podlegają darowizny na rzecz:

osób fizycznych,
osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali, lub handlu tymi wyrobami.

Art. 18 ust. 1b ustawy o CIT stanowi natomiast, że jeżeli przedmiotem darowizny są towary opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za kwotę darowizny uważa się wartość towaru wraz z podatkiem od towarów i usług, w części przekraczającej kwotę podatku naliczonego, którą podatnik ma prawo odliczyć zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług dokonania tej darowizny. Przy określaniu wartości tych darowizn stosuje się odpowiednio art. 14.

W myśl art. 18 ust. 1c ustawy o CIT, odliczenie darowizn, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 7 i 8 oraz odliczenie wynikające z odrębnych ustaw stosuje się, jeżeli wysokość darowizny jest udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna – dokumentem, a którego wynika wartość tej darowizny, oraz oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu.

Podsumowując, w oparciu o opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że przekazanie w formie darowizny wskazanych we wniosku składników majątku, których koszt nabycia został ujęty, zgodnie z art. 15 ust. 1 jako koszt uzyskania przychodu, nie implikuje obowiązku wyłączenia tych wydatków z kosztów uzyskania przychodu.

Ponadto z uwagi na fakt, że Wnioskodawca spełnia warunki wskazane w art. 18 ust 1 ustawy o CIT, obliczając podstawę opodatkowania może pomniejszyć dochód o darowiznę przekazaną na cele określone w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, organizacjom prowadzącym działalność pożytku publicznego, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy do wysokości kwoty stanowiącej maksymalnie 10% dochodu darczyńcy.

Natomiast z literalnego brzmienia art. 18 ust. 1c ustawy o CIT wynika, że w przypadku darowizny innej niż pieniężna prawidłowe udokumentowanie darowizny występuje w sytuacji posiadania przez podatnika dokumentu, z którego wynika wartość darowizny oraz złożenia oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny. Tym samym, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że podstawą do właściwego udokumentowania przekazanej darowizny rzeczowej jest umowa darowizny zawarta przez strony, w której darczyńca i obdarowany określają wartość przekazywanych składników majątku, a obdarowany oświadcza, że darowiznę przyjmuje.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego charakteryzuje się w szczególności tym, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej (stanowisko podatnika).

Organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych tylko okoliczności wyraża następnie swoje stanowisko, które musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę, że interpretacje indywidualne są wydawane wyłącznie w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy, w przypadku podania we wniosku opisu stanu faktycznego niezgodnego z rzeczywistością, interpretacja nie wywołuje skutków w postaci ochrony, o której mowa w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa. Ewentualna weryfikacja powyższego możliwa jest jedynie w ramach postępowania podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin