Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.255.2019.2.BK
z 10 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniach 2 i 4 września 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 2 i 4 września 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W dniu 30 marca 2007 r. przez rozwód zostało rozwiązane małżeństwo Wnioskodawczyni z P. S. Orzeczenie o rozwodzie uprawomocniło się dnia 21 kwietnia 2007 r.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią córką K. (ur. 2003 r.) powierzono obojgu rodzicom, a miejsce pobytu ustalono przy Wnioskodawczyni. Sąd zasądził alimenty w wysokości 250 zł. Natomiast w kwestii kontaktów z dzieckiem rodzice porozumiewali się samodzielnie.

Obecnie Wnioskodawczyni żyje w związku, w którym razem z partnerem prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i wychowują ich dwójkę dzieci (ur. 2010 r. i 2016 r.) oraz córkę Wnioskodawczyni – K.

W grudniu 2006 r. były mąż Wnioskodawczyni wrócił do S., skąd pochodzi, i od tego momentu każde z nich prowadzi życie na własny rachunek.

Córka K. zamieszkuje z Wnioskodawczynią i to Wnioskodawczyni przez cały czas sprawuje nad nią faktyczną opiekę.

Kontakty córki z ojcem są sporadyczne – ograniczają się właściwie do rozmów telefonicznych, wysyłania sm-sów. Od ukończenia przez córkę 5 lat ojciec zabierał ją do siebie na 2 tygodnie wakacji i jeden raz na tydzień ferii zimowych. Od sierpnia 2016 r. nie spotkali się ani razu. Przez wszystkie lata po rozwodzie ojciec był tylko raz na jej urodzinach, nigdy nie spędzili razem świąt. Od dnia rozwodu do dnia dzisiejszego, tj. przez okres 12 lat, Wnioskodawczyni nie występowała do sądu o podwyższenie alimentów. Kwotę alimentów ustalali samodzielnie. Od 2014 r. była to kwota 360 zł, jednak w kwietniu 2016 r. ojciec K. sam zdecydował o ich zmniejszeniu do kwoty zasądzonej przez Sąd, tj. 250 zł. Od maja 2017 r. do dzisiejszego dnia wpłaca 300 zł.

Tak naprawdę do Wnioskodawczyni należy wychowywanie córki, dbanie o jej rozwój i potrzeby. To Wnioskodawczyni ponosi wszelkie koszty (tj. czynsz, wyżywienie, ubrania, opieka medyczna, dodatkowe zajęcia, wyjazdy szkolne i wakacyjne oraz inne potrzeby córki).

Ojciec nigdy z własnej woli nie przejawiał chęci pójścia na wywiadówkę, nie pomaga w nauce, nie opiekuje się córką podczas choroby. Jak podkreśla Wnioskodawczyni, poza zasądzonymi alimentami nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów. Jego władza rodzicielska jest jedynie formalna.

W latach 2013-2018 Wnioskodawczyni wykonywała również władzę rodzicielską w stosunku do innych małoletnich dzieci, na które przysługiwała jej ulga prorodzinna. Począwszy od roku 2013 do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni samodzielnie wykonuje władzę rodzicielską w stosunku do córki K., bez udziału jej ojca.

Wnioskodawczyni wskazała, że pomiędzy Nią a byłym mężem istniało słowne porozumienie w sprawie ulgi, dlatego też za lata 2013-2018 dokonywała jej odliczenia 100%.

Wnioskodawczyni uzyskuje dochody opodatkowane według skali podatkowej.

W czerwcu 2019 r. Wnioskodawczyni została poinformowana przez urząd skarbowy, że drugi rodzic, czyli były mąż, dokonał odliczenia 50% ulgi na dziecko – K. W związku z tym, w ramach czynności sprawdzających, Wnioskodawczyni skorygowała rozliczenie za 2018 r. (odliczając 50%) i przekazała do urzędu kwotę należnego podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni miała prawo korzystać z ulgi prorodzinnej w 100% za lata 2013- 2018?

Jeżeli w kwestii sprawowania opieki nad córką K. przez jej ojca nic się nie zmieni, to czy będzie mogła korzystać z odliczenia ulgi prorodzinnej w 100% w kolejnych latach?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przysługuje Jej 100% ulgi na dziecko, ponieważ to Ona opiekuje się córką, dba o jej zdrowie i potrzeby, ponosi koszty związane z jej zdrowiem, nauką, zainteresowaniami. Wnioskodawczyni decyduje o wyborze lekarza, pomaga córce wybrać szkołę, zabiera ją na zakupy, przypomina o urodzinach babć, dziadków i taty. Wnioskodawczyni uważa, że wykonywanie władzy rodzicielskiej to nie tylko wywiązywanie się z obowiązku alimentacyjnego, a samo posiadanie władzy rodzicielskiej jest niewystarczające do korzystania z ulgi prorodzinnej. Według Wnioskodawczyni ojciec nie wykonuje władzy rodzicielskiej, w związku z tym nie przysługuje mu ulga prorodzinna, która Jej zdaniem ma pomóc rodzicom, faktycznie sprawującym władzę wychowawczą, w wychowaniu i zaspokajaniu potrzeb dziecka, a nie służyć tylko obniżeniu podatku.

Wnioskodawczyni uważa więc, że to ona – jako rodzic sprawujący opiekę nad córką przez cały rok i ponoszący koszty jej utrzymania – powinna korzystać w 100% z ulgi na córkę, a nie jej ojciec.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

W myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. – odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na każde dziecko.
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota stanowiąca:
   
   
   
   
   1. 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 1/4 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na trzecie dziecko,
      
   3. 1/3 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2014 r. – odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a (art. 27f ust. 2a).

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b).

W myśl art. 27f ust. 2c ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3).

Stosownie do art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

W myśl art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r. – odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Stosownie zaś do art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2017 r. – odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej – o czym stanowi art. 27f ust. 6 ww. ustawy.

Treść powołanego wyżej art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że obejmuje on swoją dyspozycją dzieci:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym i nauce lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b lub uzyskały przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

W myśl art. 27f ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zgodnie z zacytowanymi przepisami ulga prorodzinna, przy spełnieniu określonych wymogów, przysługuje podatnikowi:

• wykonującemu władzę rodzicielską w stosunku do małoletniego dziecka/małoletnich dzieci, a także
• utrzymującego pełnoletnie dziecko/dzieci w związku z wykonywaniem ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia – w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych, czy będących w separacji. Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki określone w art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dachowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) – to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować.

Zatem w przypadku, gdy władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko rodzic, który faktycznie ją wykonuje. Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem, a jego kontakty z dzieckiem są sporadyczne należy uznać, iż nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 30 marca 2007 r. przez rozwód zostało rozwiązane małżeństwo Wnioskodawczyni z P. Sz. Orzeczenie o rozwodzie uprawomocniło się dnia 21 kwietnia 2007 r. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią córką K. (ur. 22 grudnia 2003 r.) powierzono obojgu rodzicom, a miejsce pobytu ustalono przy Wnioskodawczyni. Sąd zasądził alimenty w wysokości 250 zł. Natomiast w kwestii kontaktów z dzieckiem rodzice porozumiewali się samodzielnie. Obecnie Wnioskodawczyni żyje w związku, w którym razem z partnerem prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i wychowują ich dwójkę dzieci (ur. 7 maja 2010 r. i 26 sierpnia 2016 r.) oraz córkę Wnioskodawczyni – K. W grudniu 2006 r. były mąż Wnioskodawczyni wrócił do Ś., skąd pochodzi, i od tego momentu każde z nich prowadzi życie na własny rachunek. Córka K. zamieszkuje z Wnioskodawczynią i to Wnioskodawczyni przez cały czas sprawuje nad nią faktyczną opiekę. Kontakty córki z ojcem są sporadyczne – ograniczają się właściwie do rozmów telefonicznych, wysyłania sm-sów. Od ukończenia przez córkę 5 lat ojciec zabierał ją do siebie na 2 tygodnie wakacji i jeden raz na tydzień ferii zimowych. Od sierpnia 2016 r. nie spotkali się ani razu. Przez wszystkie lata po rozwodzie ojciec był tylko raz na jej urodzinach, nigdy nie spędzili razem świąt. Od dnia rozwodu do dnia dzisiejszego, tj. przez okres 12 lat, Wnioskodawczyni nie występowała do sądu o podwyższenie alimentów. Kwotę alimentów ustalali samodzielnie. Od 2014 r. była to kwota 360 zł, jednak w kwietniu 2016 r. ojciec K. sam zdecydował o ich zmniejszeniu do kwoty zasądzonej przez Sąd, tj. 250 zł. Od maja 2017 r. do dzisiejszego dnia wpłaca 300 zł. Tak naprawdę do Wnioskodawczyni należy wychowywanie córki, dbanie o jej rozwój i potrzeby. To Wnioskodawczyni ponosi wszelkie koszty (tj. czynsz, wyżywienie, ubrania, opieka medyczna, dodatkowe zajęcia, wyjazdy szkolne i wakacyjne oraz inne potrzeby córki). Ojciec nigdy z własnej woli nie przejawiał chęci pójścia na wywiadówkę, nie pomaga w nauce, nie opiekuje się córką podczas choroby. Jak podkreśla Wnioskodawczyni, poza zasądzonymi alimentami nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów. Jego władza rodzicielska jest jedynie formalna. W latach 2013-2018 Wnioskodawczyni wykonywała również władzę rodzicielską w stosunku do innych małoletnich dzieci, na które przysługiwała jej ulga prorodzinna. Począwszy od roku 2013 do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni samodzielnie wykonuje władzę rodzicielską w stosunku do córki K., bez udziału jej ojca. Wnioskodawczyni wskazała, że pomiędzy Nią a byłym mężem istniało słowne porozumienie w sprawie ulgi, dlatego też za lata 2013-2018 dokonywała jej odliczenia 100%. Wnioskodawczyni uzyskuje dochody opodatkowane według skali podatkowej. W czerwcu 2019 r. Wnioskodawczyni została poinformowana przez urząd skarbowy, że drugi rodzic, czyli były mąż, dokonał odliczenia 50% ulgi na dziecko – K. W związku z tym, w ramach czynności sprawdzających, Wnioskodawczyni skorygowała rozliczenie za 2018 r. (odliczając 50%) i przekazała do urzędu kwotę należnego podatku.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności oświadczenie Wnioskodawczyni, że w stosunku do małoletniej córki K. tylko Wnioskodawczyni wykonuje władzę rodzicielską – sprawując nad nią faktyczną pieczę bez udziału ojca, dbając o jej rozwój i potrzeby, ponosząc koszty związane z dodatkowymi zajęciami, wyjazdami szkolnymi i wakacyjnymi, z jej zdrowiem – to za lata 2013-2018 przysługuje Jej wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy, tj. 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie Wnioskodawczyni miała prawo odliczyć od podatku w zeznaniu podatkowym za ww. lata ulgę prorodzinną w pełnej wysokości na córkę K. Jak bowiem twierdzi Wnioskodawczyni – ojciec K. nie uczestniczy w jej wychowywaniu, nie pomaga w nauce, nie przejawia chęci chodzenia na wywiadówki, nie opiekuje się córką podczas choroby, nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów. Sporadycznych kontaktów z córką (od sierpnia 2016 r. nie spotkali się ani razu), które ograniczają się właściwie do rozmów telefonicznych, wysyłania SMS-ów oraz wykonywania obowiązku alimentacyjnego nie sposób uznać za wystarczające dla przyjęcia, że wykonywał on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania takiej władzy.

Wskazać również należy, że wyłączne prawo do dokonywania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej w stosunku do córki K. będzie przysługiwało Wnioskodawczyni także za rok 2019 i za lata następne (do ukończenia przez córkę pełnoletności) – pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy, tzn. nadal wyłącznie Wnioskodawczyni wykonywać będzie władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.