Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.291.2019.4.MJ
z 17 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2019 r. (data wpływu – 1 lipca 2019 r.) uzupełnionym w dniu 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2019 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 14 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca ma zamiar w przyszłości rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiotem będzie świadczenie usług dla nieograniczonej liczby odbiorców na terytorium Polski w postaci tworzenia dokumentów o charakterze prawnym, takich jak umowy cywilnoprawne (w tym ugody) oraz dokumenty prawa handlowego, jak też wewnątrzzakładowe akty prawa pracy (regulaminy pracy, regulaminy wynagrodzeń i inne). Usługi będą świadczone na indywidualne zamówienie, przy użyciu środków porozumiewania się na odległość (strona internetowa, telefon, Skype itp.) oraz w formie tradycyjnej (biuro w A.). Czynności Wnioskodawcy będą polegały na projektowaniu oraz odpłatnym przenoszeniu praw do wykorzystywania określonych dokumentów stanowiących wartość niematerialną (art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Usługi będą świadczone według zasad określonych w ogólnych warunkach umów. Wszelkie wpłaty ze strony usługobiorców będą trafiały na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej ani na podstawie wpisu do CEiDG, ani na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców KRS. Wnioskodawca docelowo ma zamiar prowadzić tzw. jednoosobową działalność gospodarczą, jako przedsiębiorca podlegający wpisowi do CEiDG. Przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej Wnioskodawca chce sprawdzić rentowność świadczenia ww. usług na rynku poprzez prowadzenie tzw. działalności nieewidencjonowanej (zdarzenie przyszłe, do którego odnosi się niniejszy wniosek). Wnioskodawca prognozuje, że przez bliżej nieokreślony czas przychody ze świadczenia ww. usług nie będą przekraczały progu określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Stosownie do tego przepisu nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano:

Przedmiotem planowanej działalności będą usługi prawnicze (tworzenie dokumentów o charakterze prawnym). W ramach planowanej działalności Wnioskodawca nie będzie świadczył na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych usług w zakresie doradztwa podatkowego, jak też czynności notarialnych.

W ramach planowanej działalności Wnioskodawcy potencjalnie będą mieściły się czynności wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca będzie odpłatnie przenosił na inne podmioty (osoby fizyczne, osoby prawne, tzw. ułomne osoby prawne) prawa do wykorzystywania wzorów dokumentów o charakterze prawnym (będzie figurował w tych stosunkach prawnych jako sprzedający). Przedmiotem sprzedaży będą wartości niematerialne i prawne w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Wnioskodawca będzie to czynił zawodowo, mimo że – w okresie prowadzenia działalności nieewidencjonowanej – jednak nie w ramach działalności gospodarczej. Zawodowy charakter działalności przemawia, zdaniem Wnioskodawcy, za opodatkowaniem opisywanych czynności podatkiem od towarów i usług, nie zaś podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano min. następujące pytanie (po przeformułowaniu):

Czy przychód uzyskany ze źródła, o którym mowa we wniosku może być opodatkowany zgodnie z postanowieniami art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wskazać należy, że niniejsze rozstrzygniecie dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, w pozostałym zakresie zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z działalności opisanej w niniejszym wniosku będą opodatkowane zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako inne źródła. Ten sposób opodatkowania przychodu będzie obowiązywał za okres, w którym Wnioskodawca nie przekroczy z tytułu prowadzenia działalności nieewidencjonowanej progu przychodu określonego w art. 5 ustawy Prawo przedsiębiorcy (p.p.). Za okres, w którym Wnioskodawca będzie obowiązany zarejestrować działalność gospodarczą rozliczanie przychodów będzie następowało na zasadach dotyczących przedsiębiorców. Jeżeli zostanie przekroczony próg przychodowy z art. 5 p.p., od miesiąca przekroczenia tego progu Wnioskodawca będzie podlegał wpisowi do CEiDG i będzie rozliczał się na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług jako przedsiębiorca. Rozliczenie według tych zasad dotyczy tylko przychodów za okres począwszy od zaistnienia obowiązku zarejestrowania działalności gospodarczej, nie zaś za okres prowadzenia działalności nieewidencjonowanej (art. 5 p.p.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa określa źródła przychodów, jednym z których – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy – są „inne źródła”.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Stosownie do art. 20 ust. 1ba cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się również przychody osiągane z działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, nie stanowi działalności gospodarczej działalność wykonywana przez osobę fizyczną, której przychód należny z tej działalności nie przekracza w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r., poz. 847 oraz z 2018 r., poz. 650), i która w okresie ostatnich 60 miesięcy nie wykonywała działalności gospodarczej.

Stosowanie tego przepisu jest prawem, a nie obowiązkiem potencjalnego przedsiębiorcy - osoba wykonująca działalność może w każdej chwili złożyć wniosek o wpis do CEiDG, wchodząc w reżim obowiązujący zarejestrowanych przedsiębiorców (art. 5 ust. 2 ustawy Prawo przedsiębiorców).

Działalność określona w art. 5 ust. 1 ww. ustawy stanowi tzw. działalność nierejestrową.

Stosownie do art. 5 ust. 6 ww. ustawy, przez przychód należny, o którym mowa w ust. 1, rozumie się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wskazać należy, że zwolnienie z rejestracji przysługuje jedynie osobom fizycznym, podejmującym działalność w sposób samodzielny. Zwolnienie nie przysługuje działalności wykonywanej w ramach spółki cywilnej. Stanowi o tym art. 5 ust. 5 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca ma zamiar w przyszłości rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiotem będzie świadczenie usług dla nieograniczonej liczby odbiorców na terytorium Polski w postaci tworzenia dokumentów o charakterze prawnym, takich jak umowy cywilnoprawne oraz dokumenty prawa handlowego, jak też wewnątrzzakładowe akty prawa pracy (regulaminy pracy, regulaminy wynagrodzeń i inne). Usługi będą świadczone na indywidualne zamówienie, przy użyciu środków porozumiewania się na odległość (strona internetowa, telefon, Skype itp.) oraz w formie tradycyjnej. Czynności Wnioskodawcy będą polegały na projektowaniu oraz odpłatnym przenoszeniu praw do wykorzystywania określonych dokumentów stanowiących wartość niematerialną. Usługi będą świadczone według zasad określonych w ogólnych warunkach umów. Wszelkie wpłaty ze strony usługobiorców będą trafiały na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej ani na podstawie wpisu do CEiDG, ani na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców KRS. Wnioskodawca docelowo ma zamiar prowadzić tzw. jednoosobową działalność gospodarczą, jako przedsiębiorca podlegający wpisowi do CEiDG. Wnioskodawca prognozuje, że przez bliżej nieokreślony czas przychody ze świadczenia ww. usług nie będą przekraczały progu określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że usługi, które Wnioskodawca planuje wykonywać w ramach działalności nierejestrowej, z wykonywania których przychód należny nie przekroczy w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, i będą one wykonywane przez niego samodzielnie, mogą stanowić źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym zakresie, jako przychody z innych źródeł.

Podkreślić jednak należy, ze zgodnie z art. 5 ust. 3 ww. ustawy - Prawo przedsiębiorców, jeżeli przychód należny z działalności, o której mowa w ust. 1, przekroczył w danym miesiącu wysokość określoną w ust. 1, działalność ta staje się działalnością gospodarczą, począwszy od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

Jak wynika z art. 5 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 3, osoba wykonująca działalność gospodarczą, składa wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiło przekroczenie wysokości, o którym mowa w ust. 1.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1bb, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie przekroczenia limitu przychodu należnego określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców uznaje się, że podatnik, poczynając od dnia złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a jeżeli wniosek nie został złożony w terminie określonym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców – poczynając od dnia następującego po dniu, w którym nastąpił bezskuteczny upływ tego terminu, uzyskuje przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Natomiast art. 20 ust. 1 pkt 1bc ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychody osiągnięte w okresie od dnia, w którym przekroczono limit określony w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, do dnia poprzedzającego dzień złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a jeżeli wniosek nie został złożony w terminie określonym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców – do dnia, w którym nastąpił bezskuteczny upływ tego terminu, zalicza się do przychodów, o których mowa w ust. 1ba

Zgodnie zaś z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Użyte w ww. przepisie pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże, brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Natomiast, przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Natomiast w myśl art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

W związku z powyższym, jeśli wykonywana przez Wnioskodawcę działalność będzie spełniała przesłanki ww. definicji działalności gospodarczej, oraz nie będzie spełniała warunków o których mowa w ww. art. 5b ust. 1, w razie przekroczenia przez Wnioskodawcę limitu przychodu należnego określonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców należy uznać, że poczynając od dnia złożenia wniosku o wpis do CEiDG, a jeżeli wniosek nie zostanie złożony w terminie określonym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców – poczynając od dnia następującego po dniu, w którym nastąpił bezskuteczny upływ tego terminu, będzie uzyskiwał przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Natomiast przychody osiągane w okresie do dnia przekroczenia limitu oraz od dnia, w którym Wnioskodawca przekroczy limit określony w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, do dnia poprzedzającego dzień złożenia wniosku o wpis do CEiDG,
a jeżeli wniosek nie zostanie złożony w terminie określonym w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia
6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców – do dnia, w którym nastąpi bezskuteczny upływ tego terminu, należy zaliczyć się do przychodów, o których mowa w ust. 1ba, tj. przychody z innych źródeł.

W związku z powyższymi uregulowaniami prawnymi stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że z przepisów normujących instytucję interpretacji indywidualnej wynika, że zakres żądania wnioskodawcy wyznacza w szczególności:

• stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony (przedstawione) we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz w korelacji z zaprezentowanym własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z póżn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.