Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.417.2019.1.GG
z 18 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2019 r. (data wpływu 18 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem (sfinansowaniem) przez Wnioskodawcę z ZFŚS wycieczki oraz spotkania integracyjnego dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem (sfinansowaniem) przez Wnioskodawcę z ZFŚS wycieczki oraz spotkania integracyjnego dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Urząd Gminy O… planuje zorganizować wyjazd integracyjny, wycieczkę o charakterze rekreacyjno-krajoznawczym dla wszystkich uprawnionych pracowników Urzędu Gminy. Celem wycieczki będzie integracja pracowników, co wpłynie na polepszenie atmosfery pracy, zwiększenie motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy. Pracownicy o możliwości skorzystania z wycieczki zostaną poinformowani przez członków komisji socjalnej osobiście oraz mailowo. W ramach wycieczki zostaną poniesione wydatki związane z transportem (wynajem autokaru), zakwaterowaniem łącznie z wyżywieniem, usługami przewodnika dla grupy oraz bilety umożliwiające wejście np. do muzeum.

Koszty wycieczki zostaną podzielone pomiędzy uczestników poprzez zsumowanie wszystkich wydatków oraz ich podział pomiędzy uczestników. Wycieczka zostanie sfinansowana częściowo ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) oraz z dopłaty pracowników. Dopłata z ZFŚS zostanie przyznana zgodnie z wysokością kryterium dochodowego. Jednocześnie Wnioskodawca planuje zorganizowanie spotkania integracyjnego dla pracowników Urzędu Gminy w formie wspólnej kolacji. Spotkanie będzie miało charakter integracyjny, co wpłynie na polepszenie atmosfery pracy. Spotkanie zostanie zorganizowane dla wszystkich uprawnionych pracowników. Wnioskodawca nie podjął jeszcze decyzji czy spotkanie zostanie sfinansowane w całości ze środków ZFŚS, czy będzie konieczna dopłata ze strony pracowników. Wycieczka oraz spotkanie integracyjne są organizowane w interesie pracodawcy, gdyż integracja pracowników wpływa na efektywność pracy pracowników oraz wzajemne relacje służbowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki, które zostaną poniesione w związku z organizacją wycieczki oraz spotkania integracyjnego należy uznać jako świadczenie na rzecz pracowników, które będzie stanowić przychód ze stosunku pracy, a co się z tym wiąże, czy Wnioskodawca będzie zobowiązany obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek z funduszu socjalnego na pokrycie całości lub części kosztów wyjazdu lub spotkania integracyjnego nie stanowi przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy.

Tym samym Wnioskodawca, będący płatnikiem, nie zamierza dokonać obliczenia, pobrania i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizyczny w przypadku wycieczki oraz spotkania integracyjnego. To w interesie pracodawcy jest bowiem podniesienie efektywności w pracy poprzez zapewnienie pracownikom nawiązywania więzi emocjonalnych, dzięki którym pracownik będzie pracował wydajniej. Pracownik nie musi ponieść kosztu wycieczki/spotkania, tj. w ogóle nie musi brać udziału w takim rodzaju integracji. Organizowanie wyjazdu, integracyjnego dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zatem, wycieczka lub wspólna kolacja jest wyjazdem integracyjnym, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy. Nie istnieje zatem po stronie pracownika realny charakter przysporzenia w postaci zaoszczędzenia wydatku, który stanowi warunek objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Wskazać należy, że wszyscy pracownicy będą zaproszeni do wzięcia udziału w wycieczce oraz wspólnej kolacji. Zatem, imprezy mają charakter ogólnodostępny, a udział w nich jest dobrowolny, więc nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Udział w wycieczce lub spotkaniu integracyjnym organizowanym przez pracodawcę nie jest zatem uzyskaniem przychodu, więc sfinansowanie całości lub części kosztów wycieczki integracyjnej/spotkania integracyjnego ze środków ZFŚS nie może generować po stronie pracowników przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym nie ma On obowiązku, jako płatnik, obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, ani jego wpłaty we właściwym terminie do organu podatkowego.

W zakresie powyższej problematyki wykształciła się jednolita linia orzecznicza, którą zapoczątkował wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Zgodnie z treścią wyroku, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Jest mało prawdopodobne, że pracownicy Urzędu sami zorganizowaliby taki wyjazd lub spotkanie integracyjne oraz skorzystali z niego w sytuacji gdyby nie był dofinansowany lub w całości sfinansowany ze środków ZFŚS, więc trudno jest mówić w tym przypadku o uniknięciu wydatku.

Zgodnie z tą linią, w odniesieniu do imprez integracyjnych po stronie pracownika nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu.

Stanowisko to zostało potwierdzone w następujących orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego:

• z dnia 12 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 3274/14,
  

• z dnia 13 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 3738/14,
  

• z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. akt II FSK 1126/13,
  

• z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2393/13.
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie lub całkowite sfinansowanie dobrowolnego udziału pracownika w wycieczce lub spotkaniu integracyjnym organizowanym wyłącznie dla pracowników przez pracodawcę nie może generować po stronie pracowników przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Sposób ustalania wartości pieniężnej wyżej określonych świadczeń regulują dalsze przepisy przywołanego artykułu.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizować wyjazd integracyjny, wycieczkę o charakterze rekreacyjno-krajoznawczym dla wszystkich uprawnionych pracowników Urzędu Gminy. Celem wycieczki będzie integracja pracowników, co wpłynie na polepszenie atmosfery pracy, zwiększenie motywacji, wydajności oraz jakości wykonywanej przez pracowników pracy. W ramach wycieczki zostaną poniesione wydatki związane z transportem (wynajem autokaru), zakwaterowaniem łącznie z wyżywieniem, usługi przewodnika dla grupy oraz bilety umożliwiające wejście np. do muzeum. Koszty wycieczki zostaną podzielone pomiędzy uczestników poprzez zsumowanie wszystkich wydatków oraz ich podział pomiędzy uczestników. Wycieczka zostanie sfinansowana częściowo ze środków ZFŚS oraz z dopłaty pracowników. Dopłata z ZFŚS zostanie przyznana zgodnie z wysokością kryterium dochodowego. Jednocześnie Wnioskodawca planuje zorganizowanie spotkania integracyjnego dla pracowników Urzędu Gminy w formie wspólnej kolacji. Spotkanie będzie miało charakter integracyjny, co wpłynie na polepszenie atmosfery pracy.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe należy wyjaśnić, że dokonując oceny czy udział w wycieczce oraz spotkaniu integracyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że udział w wycieczce oraz spotkaniu integracyjnym sfinansowanym z ZFŚS, które będą miały na celu integrację pomiędzy pracownikami, polepszenie współpracy, zwiększenie ich motywacji do pracy, nie będzie stanowić dla pracowników, przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wydatki poniesione na dofinansowanie (sfinansowanie) przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki oraz spotkania integracyjnego dla pracowników należy uznać jako świadczenie, które nie generuje powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.