Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.356.2019.2.KP
z 26 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 12 sierpnia 2019 r. (data wpływu 13 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 września 2019 r. (data wpływu 18 września 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 września 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 9 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości stanowiącej majatek prywatny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości stanowiącej majatek prywatny. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 14 września 2019 r. (data wpływu 18 września 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr 0114-KDIP1-3.4012.356.2019.1.KP z dnia 3 września 2019 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 9 września 2019 r.).

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
  Pani A. G.;
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Pani E. N.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczynie są w posiadaniu (po ½ udziału w prawie własności) działki nr 4013/3 z budynkiem drewnianym na podstawie prawomocnego postanowienia w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku po mamie spadkobierczyń.

Nieruchomość nie była obciążona żadnym ograniczonym prawem rzeczowym ani też dzierżawiona, wynajmowana itd. Działka służyła wyłącznie do celów prywatnych i nigdy działania te nie miały charakteru wykonywania działalności gospodarczej. Działka nie jest uzbrojona, nie była nigdzie ogłaszana na sprzedaż, ani reklamowana. Nieruchomość z budynkiem drewnianym niezamieszkałym ma zostać sprzedana osobie fizycznej okazjonalnie. Sprzedające nie zawierały żadnych przedwstępnych umów sprzedaży, ani też nie udzielały żadnych upoważnień, pełnomocnictw do działania przed Organami.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawczynie wskazały, że budynek drewniany znajdujący się na działce nr 4013/3 wykorzystywany był do celów mieszkaniowych od momentu zakupu tj. 1956 roku przez rodziców Wnioskodawczyń do roku 1980 r. Od tamtej chwili budynek jest niezamieszkały i jest pusty. Przed nabyciem budynku przez Wnioskodawczynie budynek użytkowany był do celów mieszkaniowych. Sytuacja prawna budynku nie jest znana Wnioskodawczyniom. Przedmiotowy budynek był wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych i Wnioskodawczynie jak również ich rodzice nie ponosili żadnych wydatków na ulepszenie tego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku zawarcia umowy sprzedaży między stronami na podstawie opisanego stanu faktycznego Wnioskodawczynie staną się podatnikami VAT w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy sprzedaż działki będzie miała charakter realizacji prawa własności typowego dla osoby fizycznej?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad 1 i 2

W świetle obowiązujących przepisów i orzecznictwa (w tym orzecznictwa UE) pojęcie majątku prywatnego nie istnieje. Aby dana czynność prawna skutkowała wystąpieniem należnego podatku uprzednio trzeba stwierdzić czy osoba fizyczna spełni przesłanki prowadzenia działalności gospodarczej i tym samym zostanie podatnikiem VAT.

Zastosowanie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług ww. stanie faktycznym nie jest możliwe. Wnioskodawczynie nie podejmowały żadnych działań w sprawie tej nieruchomości w celach zarobkowych a co najważniejsze brak takich działań nie może być utożsamiane z działaniami o chatakterze ciągłym zaplanowanym i typowym dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Z uwagi na brak zastosowania art. 15 ust. 2 ww. ustawy Wnioskodawczynie nie mogą zostać na okoliczność sprzedaży działki podatnikami VAT. Sprzedaż tej działki ma charakter okazjonalny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyń w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad 1 i 2

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawnia go do tego wysokość jego udziału.

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w związku z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodowa (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z ww. orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Ponadto Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Jak wynika z przywołanych przepisów dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczynie są w posiadaniu (po ½ udziału w prawie własności) działki nr 4013/3 z budynkiem drewnianym na podstawie prawomocnego postanowienia w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku po mamie spadkobierczyń. Nieruchomość nie była obciążona żadnym ograniczonym prawem rzeczowym ani też dzierżawiona, wynajmowana itd. Działka służyła wyłącznie do celów prywatnych i nigdy działania te nie miały charakteru wykonywania działalności gospodarczej. Działka nie jest uzbrojona, nie była nigdzie ogłaszana na sprzedaż, ani reklamowana. Nieruchomość z budynkiem drewnianym niezamieszkałym ma zostać sprzedana osobie fizycznej okazjonalnie. Sprzedające nie zawierały żadnych przedwstępnych umów sprzedaży, ani też nie udzielały żadnych upoważnień, pełnomocnictw do działania przed Organami. Ponadto budynek drewniany znajdujący się na działce nr 4013/3 wykorzystywany był do celów mieszkaniowych od momentu zakupu tj. 1956 roku przez rodziców Wnioskodawczyń do roku 1980 r. Od tamtej chwili budynek jest niezamieszkały i jest pusty. Przed nabyciem budynku przez Wnioskodawczynie budynek użytkowany był do celów mieszkaniowych. Przedmiotowy budynek był wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych i Wnioskodawczynie jak również ich rodzice nie ponosili żadnych wydatków na ulepszenie tego budynku.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawczynie mają wątpliwości, czy w przypadku zawarcia umowy sprzedaży między stronami na podstawie opisanego stanu faktycznego Wnioskodawczynie staną się podatnikami VAT w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, czy sprzedaż działki będzie miała charakter realizacji prawa własności typowego dla osoby fizycznej.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedmiotowej działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawczynie za podatnika tego podatku.

Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowej działki Wnioskodawczynie będą działały w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyń, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczynie nie podjęły bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działki). Wnioskodawczynie nabyły przedmiotową działkę w drodze spadku po mamie. Ponadto z wniosku wynika, że otrzymana nieruchomość nie była dzierżawiona, wynajmowana itd. Działka służyła wyłącznie do celów prywatnych i nigdy działania te nie miały charakteru wykonywania działalności gospodarczej. Budynek drewniany znajdujący się na działce nr 4013/3 wykorzystywany był do celów mieszkaniowych od momentu zakupu tj. 1956 roku przez rodziców Wnioskodawczyń do roku 1980 r. Działka nie jest uzbrojona, nie była nigdzie ogłaszana na sprzedaż, ani reklamowana. Zatem z wniosku wynika, że Wnioskodawczynie nie będą angażowały środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie będą wykazywały aktywności w przedmiocie zbycia wskazanej we wniosku działki porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynie za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Tym samym Wnioskodawczynie dokonując sprzedaży przedmiotowej działki, nie będą działały w charakterze podatnika podatku VAT, a będą jedynie korzystały z przysługującego Im prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowej działki nr 4013/3 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyń należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałego zagadnienia (oznaczonego we wniosku pytaniem nr 2) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.