Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.320.2019.2.AWA
z 1 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2019 r. (data wpływu 6 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 września 2019 r. (data wpływu 13 września 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania przy sprzedaży samochodu według procedury VAT marża – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 września 2019 r. o podpis osoby upoważnionej do reprezentowania Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zarejestrował działalność pod kątem sprzedaży samochodów. Zainteresowany zarejestrował się na portalu aukcyjnym (…).

Właścicielem i dostawcą samochodu jest A.

Po wylicytowaniu przez Wnioskodawcę pojazdu otrzymuje On fakturę proformę zawierającą 4 pozycje:

• samochód,
• przygotowanie i wysyłka dokumentów,
• wydanie pojazdu,
• opłata aukcyjna (marża portalu za sprzedany pojazd).
  
  

Płatność dokonywana jest na podstawie ww. proformy przelewem bankowym na konto A.

Po zaksięgowaniu płatności w firmie B, generują się faktury, które z kolei wystawione są przez podmioty C. Jedna faktura jest na samochód, a druga za usługi (ich suma jest równa z sumą z proformy). Wystawca faktury za auto ma inny NIP niż wystawca faktury za usługi.

Jeżeli klient decyduje się na transport organizowany również przez B, zostaje wygenerowana proforma i analogicznie po zaksięgowaniu płatności generowana jest faktura (NIP taki sam jak na fakturze za usługi – inny niż na fakturze na samochód).

Kwoty na fakturach za usługi oraz transportowej sięgają zazwyczaj kilkuset euro, zazwyczaj sumując jest to kwota pomiędzy 500 a 1000 euro.

Płatność za samochód, transport i za opłaty dodatkowe aukcyjne dokonywane są zawsze na to samo konto bankowe, tj. wystawcę proformy A. W zależności od tego czego dotyczy płatność nazwa odbiorcy się różni, ale przelew jest dokonywany zawsze na to samo konto bankowe – wystawcę proformy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając taki pojazd według procedury VAT marża tutaj, tj. w Polsce, Wnioskodawca może jako zakup pojazdu do faktury VAT marża, generowanej przez Zainteresowanego, uwzględnić wszystkie wymienione wcześniej faktury, tj. 1) samochód, 2) usługi aukcyjne, 3) transport, w związku z tym, że wszystkie płatności dokonywane są zawsze na to samo konto bankowe, tj. wystawcę proformy A?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z definicją zawartą w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej przez cenę nabycia w procedurze VAT marża należy rozumieć wszystkie składniki wynagrodzenia uzyskanego przez dostawcę lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika – pośrednika włączając w to subwencje bezpośrednio związane z transakcją, podatki, cła, opłaty i należności oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizja, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik – pośrednik obciąża nabywcę. Zatem, za cenę nabycia należy rozumieć cenę, którą podatnik zapłacił dostawcy towaru. Nie może ona zawierać innych należności, które zostały poniesione przez nabywcę towaru, ale nie zostały zapłacone dostawcy. Tak rozumiana cena towaru (kwota nabycia) obejmuje wszystkie koszty związane bezpośrednio z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. W związku z tym, że właścicielem i dostawcą samochodu jest A i płatności za samochód, transport i za opłaty dodatkowe aukcyjne dokonywane są zawsze na to samo konto bankowe, tj. wystawcę proformy A, określając podstawę opodatkowania (marżę) Wnioskodawca powinien wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą, którą zapłaci wystawcy proformy i zarazem odbiorcy wszystkich kosztów związanych z ww. transakcją – płatności jakich dokonuje na A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży – w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy – rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika – art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży.

Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

I tak, stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy – przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Powyższe regulacje wskazują, że dla potrzeb zastosowania procedury marży, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy).

Należy zauważyć, że formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca określając podstawę opodatkowania (marżę) powinien wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą przez Wnioskodawcę pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zarejestrował działalność pod kątem sprzedaży samochodów. Zainteresowany zarejestrował się na portalu aukcyjnym (…). Właścicielem i dostawcą samochodu jest A. Po wylicytowaniu przez Wnioskodawcę pojazdu otrzymuje On fakturę proformę zawierająca 4 pozycje: samochód, przygotowanie i wysyłka dokumentów, wydanie pojazdu, opłata aukcyjna (marża portalu za sprzedany pojazd). Płatność dokonywana jest na podstawie ww. proformy przelewem bankowym na konto A. Po zaksięgowaniu płatności w firmie B, generują się faktury, które z kolei wystawione są przez podmioty C. Jedna faktura jest na samochód, a druga za usługi (ich suma jest równa z sumą z proformy). Wystawca faktury za auto ma inny NIP niż wystawca faktury za usługi. Jeżeli klient decyduje się na transport organizowany również przez B, zostaje wygenerowana proforma i analogicznie po zaksięgowaniu płatności generowana jest faktura (NIP taki sam jak na fakturze za usługi – inny niż na fakturze na samochód). Płatność za samochód, transport i za opłaty dodatkowe aukcyjne dokonywane są zawsze na to samo konto bankowe, tj. wystawcę proformy A. W zależności od tego czego dotyczy płatność nazwa odbiorcy się różni, ale przelew jest dokonywany zawsze na to samo konto bankowe – wystawcę proformy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy sprzedając taki pojazd według procedury VAT marża w Polsce, Zainteresowany może jako zakup pojazdu do faktury VAT marża, generowanej przez Wnioskodawcę, uwzględnić wszystkie wymienione wcześniej faktury, tj. 1) samochód, 2) usługi aukcyjne, 3) transport, w związku z tym, że wszystkie płatności dokonywane są zawsze na to samo konto bankowe, tj. wystawcę proformy A.

Jak wskazano powyżej, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru otrzymał od podatnika (nabywcy). Tak rozumiana cena towaru (kwota nabycia) obejmuje wszystkie koszty związane z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie sprzedawcy. Do kwoty nabycia, o której mowa wyżej, nie mogą zostać zaliczone koszty, które nie zostały zapłacone i nie są należne sprzedawcy towaru.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedstawionym opisie sprawy podmiot dokonujący dostawy samochodu, jak i podmiot świadczący usługi związane z jego nabyciem (tj. usługi aukcyjne oraz transport) są odrębnymi podatnikami VAT, co potwierdzają różne numery NIP.

W związku z powyższym, usługi aukcyjne i transport samochodu nie stanowią składników wynagrodzenia, które sprzedawca samochodu otrzymuje od Wnioskodawcy jako nabywcy samochodu. Faktury dokumentujące ww. usługi – jak wynika z wniosku – wystawione są przez różne podmioty o różnych nazwach i numerach NIP, co oznacza, że wykazane w nich kwoty należne są różnym podmiotom, a nie jedynie sprzedawcy samochodu.

To, że Wnioskodawca należności za samochód, opłaty aukcyjne i transport samochodu wpłacił na to samo konto bankowe oraz to, że wszystkie wystawione faktury dotyczą zakupu tego samego pojazdu, nie zmienia tego, że ostatecznie nabył różne towary i usługi od różnych podmiotów, wobec których Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić te należności. Należności z tytułu usług aukcyjnych i transportu samochodu przysługują innemu podmiotowi niż pierwotnemu sprzedawcy samochodu, co potwierdzają faktury wystawione przez różne podmioty. W związku z powyższym, nie mogą one zwiększać kwoty nabycia, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Podsumowując należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania przy sprzedaży przez Wnioskodawcę towaru używanego (samochodu) jest różnica między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (kwotą należną sprzedawcy samochodu zapłaconą przez Wnioskodawcę), pomniejszona o kwotę podatku od towarów i usług. Przy czym, przy określaniu kwoty nabycia winien uwzględnić on kwotę wynikającą z faktury za samochód, bez uwzględnienia kwot wynikających z faktur za usługi aukcyjne i transport samochodu, które są należne innym podmiotom, a nie sprzedawcy samochodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (sformułowanego pytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji. Dotyczy to w szczególności możliwości zastosowania procedury VAT marża przy sprzedaży samochodu.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.