2019.10.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.338.2019.2.PP
z 8 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 29 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2019 r. (data nadania 1 października 2019 r., data wpływu 3 października 2019 r.) na wezwanie z dnia 23 września 2019 r. (data nadania 23 września 2019 r., data odbioru 30 września 2019 r.) Nr 0114-KDIP2-2.4010.338.2019.1.PP, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczeń, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do kosztów wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Licencjodawców z tytułu nabywania praw do korzystania z licencji udzielonych na rzecz Wnioskodawcy oraz sublicencji wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczeń, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do kosztów wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Licencjodawców z tytułu nabywania praw do korzystania z licencji udzielonych na rzecz Wnioskodawcy oraz sublicencji wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (…) (dalej: „Grupa”), jednego z czołowych producentów materiałów budowlanych o światowej renomie.

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na wydobyciu, produkcji i sprzedaży różnego rodzaju kruszyw dla potrzeb budownictwa - piaskowca, dolomitu, piasku, mączki wapiennej, granodiorytu, bazaltu, żwirów. Kruszywa są wykorzystywane przez klientów w różnego rodzaju projektach budowlanych, od małych projektów budowlanych, po wymagające pod względem technicznym i architektonicznym projekty infrastrukturalne. Wnioskodawca oferuje również usługi i rozwiązania dla swoich klientów polegające na doradztwie przy odpowiednim doborze, wykonaniu i prawidłowej eksploatacji produktów i rozwiązań pod kątem planowanego projektu.

Wnioskodawca jest także wspólnikiem (komandytariuszem) w (…) sp. z o.o. spółka komandytowa (dalej: „Spółka Zależna”), której przedmiotem działalności jest m. in. wydobycie i obróbka kruszyw wykorzystywanych na potrzeby budownictwa.

Wnioskodawca wyjaśnia, że z uwagi na historyczny rozwój działalności Grupy w Polsce, obecnie większość działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw w ramach Grupy na terytorium Polski realizowana jest przez Wnioskodawcę, niemniej analogiczna działalność (na mniejszą skalę) prowadzona jest także przez inne spółki z Grupy, w tym przez Spółkę Zależną.

Licencja na używanie Znaków Towarowych

Jedna ze spółek z Grupy tj. (…) S.A. z siedzibą na terenie Francji (dalej: „Licencjodawca 1”), będąca podmiotem powiązanym Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11a ust.1 pkt 4 ustawy o CIT, jest właścicielem zarejestrowanego, renomowanego znaku towarowego „X” stosowanego na całym świecie do identyfikacji działalności w zakresie produkcji materiałów budowlanych.

Wnioskodawca oraz Licencjodawca 1 zawarli nową umowę (obowiązującą od dnia 1 stycznia 2019 r.), na podstawie której Licencjodawca 1 udzielił na rzecz Wnioskodawcy licencji na używanie Znaków Towarowych w działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw (dalej: „Umowa licencyjna 1”).

Zgodnie z umową zawartą z Licencjodawcą 1, sposób wykorzystania Znaków Towarowych powinien być zgodny z wytycznymi i instrukcjami od Licencjodawcy 1, a wszelkie odstępstwa od standardowego użycia Znaków Towarowych określonego w umowie, powinny podlegać zatwierdzeniu przez Licencjodawcę 1.

Udzielona przez Licencjodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy licencja ma charakter ograniczony, częściowo niewyłączny oraz obejmuje wyłącznie terytorium Polski. Zgodnie z postanowieniami Umowy licencyjnej 1 Wnioskodawca posiada prawo do udzielania sublicencji podmiotom powiązanym na terytorium Polski. Na mocy zawartej odrębnej umowy, Wnioskodawca udzielił m.in. Spółce Zależnej sublicencji na korzystanie ze Znaków Towarowych.

Wynagrodzenie Licencjodawcy 1 za udzielenie licencji na Znaki Towarowe zostało określone jako ustalony procent od przychodów netto ze sprzedaży osiąganych przez Wnioskodawcę oraz przychodów ze sprzedaży netto osiąganych przez podmioty z Grupy (w tym Spółkę Zależną), którym Wnioskodawca udzielił sublicencji na używanie Znaków Towarowych.

W ramach opisanego modelu rozliczeń, Wnioskodawca jest obciążany przez Licencjodawcę 1 kosztem związanym z nabyciem prawa do używania Znaków Towarowych w odniesieniu do opisanej działalności Wnioskodawcy oraz działalności podmiotów z Grupy na terytorium Polski, którym Wnioskodawca udzielił sublicencji. Następnie na podstawie zawartych umów sublicencji, Wnioskodawca obciąża poszczególne podmioty powiązane proporcjonalną częścią opłat za licencję na używanie Znaków Towarowych w działalności prowadzonej przez te podmioty.

W związku z udzieleniem sublicencji na korzystanie ze Znaków Towarowych na rzecz Spółki Zależnej, Wnioskodawca obciąża także Spółkę Zależną proporcjonalną częścią opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaków Towarowych.

Licencje na Znaki Towarowe nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT i w związku z tym Wnioskodawca nie dokonuje żadnych odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu.

Wnioskodawca wyjaśnia, że przedmiotem niniejszego wniosku są koszty licencji na Znaki Towarowe, które (finalnie) ekonomicznie obciążają Wnioskodawcę, a także koszty licencji, którymi Wnioskodawca obciąża Spółką Zależną w związku udzieleniem jej sublicencji na korzystanie ze Znaków Towarowych w działalności prowadzonej przez Spółkę Zależną.

Wykorzystanie Znaku Towarowego w działalności Wnioskodawcy i Spółki Zależnej

Wykorzystanie Znaku Towarowego w działalności Wnioskodawcy i Spółki Zależnej polegającej na produkcji i sprzedaży kruszyw obejmuje zróżnicowane obszary. Znaki Towarowe umieszczane są na zamówieniach, materiałach sprzedażowych, ofertach kierowanych do potencjalnych klientów, na stronach internetowych Wnioskodawcy, samochodach przedstawicieli handlowych/doradców technicznych, odzieży roboczej pracowników.

Wnioskodawca oraz Spółka Zależna dokonują sprzedaży swoich produktów na rzecz szerokiej gamy klientów o różnych potrzebach biznesowych. Kruszywa wydobywane przez Wnioskodawcę I Spółkę Zależną dostarczane są kontrahentom przy wykorzystaniu transportu kolejowego bądź kołowego (samochody ciężarowe/dostawcze zewnętrznych podwykonawców).

Znaki Towarowe umieszczane są również na dokumentach przewozowych, kartach technicznych opisujących właściwości sprzedawanych materiałów oraz certyfikatach jakości.

Znaki Towarowe eksponowane są także w siedzibie Wnioskodawcy m.in. w salach konferencyjnych przeznaczonych do spotkań z kontrahentami.

Wnioskodawca i Spółka Zależna wykorzystują Znaki Towarowe również w działalności marketingowej. Znaki Towarowe są umieszczane na stanowiskach Wnioskodawcy i Spółki Zależnej podczas organizowanych targów, spotkań z klientami, szkoleń dla klientów w zakresie wykorzystania oraz najlepszych praktyk stosowania produktu, jak również w działalności usługowej Wnioskodawcy i Spółki Zależnej związanej z doradztwem technicznym oraz obsługą reklamacji.

Licencja na używanie Praw Własności Intelektualnej

Wnioskodawca zawarł również nową umowę (obowiązującą od dnia 1 stycznia 2019 r.) ze spółką z Grupy z siedzibą w Szwajcarii – (…) Ltd. („Licencjodawca 2”) będącą podmiotem powiązanym Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11a ust.1 pkt 4 ustawy o CIT, na podstawie której Licencjodawca 2 udostępnia Spółce prawa własności intelektualnej:

patenty i ulepszenia, know-how, tajemnice przedsiębiorstwa w zakresie produkcji, prawa w zakresie wzornictwa i grafiki, prawa w zakresie świadczenia usług oraz inne podobne prawa lub formy ochrony ww. praw w odniesieniu do produktów kruszywowych (Technologia 1), a także
prawa własności intelektualnej dotyczące specyfikacji technicznej produktów innowacyjnych (Technologia 2).

Prawa udostępniane przez Licencjodawcę 2 w odniesieniu do Technologii 1 oraz Technologii 2 określane będą dalej łącznie jako Prawa Własności Intelektualnej, natomiast umowa zwarta pomiędzy Wnioskodawcą a Licencjodawcą 2 obwiązująca od 1 stycznia 2019 r. zwana będzie Umową licencyjną 2.

Udzielona licencja na korzystanie z Praw Własności Intelektualnej ma charakter częściowo niewyłączny oraz obejmuje wyłącznie terytorium Polski. Zgodnie z postanowieniami umownymi, Wnioskodawca jest uprawniony do wykorzystywania Praw Własności Intelektualnej wyłącznie w celu produkcji i dystrybucji produktów i nie ma prawa do adaptacji lub zmiany know-how lub patentów.

Know-how, na które Licencjodawca 2 udzielił Wnioskodawcy licencji obejmuje wszelkie informacje i dane techniczne, receptury, specyfikacje, surowce i źródła ich pochodzenia, metody, wynalazki, cały związany z nimi sprzęt do produkcji oraz procesy produkcyjne, a także wszelkie podlegające ochronie informacje, które są własnością lub pod kontrolą Licencjodawcy 2 i dotyczą (i) produktów, (ii) procesów i wyposażenia do wytwarzania produktów, oraz (iii) badań w ramach kontroli jakości produktów. Know-how obejmuje także oprogramowanie oraz rozwiązania cyfrowe będące własnością Licencjodawcy 2.

Zgodnie z postanowieniami Umowy licencyjnej 2 Wnioskodawca posiada prawo do udzielania sublicencji podmiotom powiązanym na terytorium Polski. Na mocy zawartej odrębnej umowy, Wnioskodawca udzielił m.in. Spółce Zależnej sublicencji na korzystanie z Praw Własności Intelektualnej.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy 2 za udzielenie licencji na używanie Praw Własności Intelektualnej określone zostało w sposób odmienny w odniesieniu do Technologii 1 i Technologii 2.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy 2 za udzielenie licencji na używanie Praw Własności Intelektualnej dotyczących Technologii 1 kalkulowane jest jako określony procent od przychodów netto ze sprzedaży osiąganych przez Wnioskodawcę oraz poszczególne podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udziela sublicencji, przy czym wartość procentowa stanowiąca podstawę do wyliczenia wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy 2 mieści się w określonym przedziale liczbowym określonym Umową licencyjną 2 i kalkulowana jest w oparciu o określone dane i wskaźniki finansowe wykazane przez Wnioskodawcę oraz poszczególne podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udziela sublicencji.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy 2 za udzielenie licencji na używanie Praw Własności Intelektualnej dotyczących Technologii 2 kalkulowane jest jako procent od przychodów netto ze sprzedaży produktów innowacyjnych Wnioskodawcy oraz przychodów netto ze sprzedaży produktów innowacyjnych przez podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udziela sublicencji.

W ramach opisanego modelu rozliczeń, Wnioskodawca jest obciążany przez Licencjodawcę 2 kosztem związanym z nabyciem prawa do używania Praw Własności Intelektualnej na Technologię 1 oraz Technologię 2 w odniesieniu do opisanej działalności Wnioskodawcy oraz działalności podmiotów z Grupy na terytorium Polski, którym Wnioskodawca udziela sublicencji. Następnie na podstawie zawartych umów sublicencji, Wnioskodawca obciąża poszczególne podmioty powiązane proporcjonalną częścią opłat za licencję (w przypadku Technologii 1 z uwzględnieniem właściwych danych i wskaźników finansowych sub-licencjobiorców) na używanie Praw Własności Intelektualnej na Technologię 1 oraz Technologię 2 w działalności prowadzonej przez te podmioty.

Licencje na Prawa Własności Intelektualnej nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT i w związku z tym Wnioskodawca nie dokonuje żadnych odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu.

Wnioskodawca wyjaśnia, że przedmiotem niniejszego wniosku są koszty licencji na Prawa Własności Intelektualnej, które (finalnie) ekonomicznie obciążają Wnioskodawcę, a także koszty licencji, którymi Wnioskodawca obciąża Spółką Zależną w związku z udzieleniem jej sublicencji na korzystanie z Praw Własności Intelektualnej w działalności prowadzonej przez Spółkę Zależną.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 1 października 2019 r. (data nadania 1 października 2019 r., data wpływu 3 października 2019 r.) Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące odpowiednio dla każdej ze spółek zagranicznych, będących stroną opisanych w stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym transakcji, zespołu transakcji lub innych zdarzeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 1 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 1 (obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.) na używanie Znaków Towarowych na potrzeby produkcji i sprzedaży kruszyw w części odnoszącej się do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów i świadczeniem usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania?
Czy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 (obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.) na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji kruszyw w części odnoszącej się do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania?
Czy koszty ponoszone przez Spółkę Zależną wynikające z zawartej umowy sublicencji na używanie Znaków Towarowych wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej na potrzeby produkcji i sprzedaży kruszyw, które dla celów rozliczenia podatku dochodowego są alokowane do Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki Zależnej proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki Zależnej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów i świadczeniem usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania?
Czy koszty ponoszone przez Spółkę Zależną wynikające z zawartej umowy sublicencji na używanie Praw Własności Intelektualnej wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji kruszyw, które dla celów rozliczenia podatku dochodowego są alokowane do Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki Zależnej proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki Zależnej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 1 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 1 (obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.) na używanie Znaków Towarowych na potrzeby produkcji i sprzedaży kruszyw w części odnoszącej się do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów i świadczeniem usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania.
Zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 (obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.) na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji kruszyw w części odnoszącej się do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania.
Zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone przez Spółkę Zależną wynikające z zawartej umowy sublicencji na używanie Znaków Towarowych wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej na potrzeby produkcji i sprzedaży kruszyw, które dla celów rozliczenia podatku dochodowego są alokowane do Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki Zależnej proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki Zależnej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów i świadczeniem usług w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania.
Zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone przez Spółkę Zależną wynikające z zawartej umowy sublicencji na używanie Praw Własności Intelektualnej wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji kruszyw, które dla celów rozliczenia podatku dochodowego są alokowane do Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki Zależnej proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki Zależnej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania.

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.), podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Natomiast zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ani ustawa o CIT ani żaden inny akt prawny nie definiują pojęcia kosztów uzyskania przychodów „bezpośrednio związanych z wytworzeniem przez podatnika towaru”. W ustawie o CIT znajdują się jedynie postanowienia dotyczące kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów. Na mocy art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca zdecydował się na użycie dwóch różnych terminów – „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami” oraz „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem przez podatnika towaru” – zdaniem Wnioskodawcy nie powinno się ich utożsamiać przypisując im to samo znaczenie.

Podobne konkluzje zostały zaprezentowane również w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów do art. 15e ustawy o CIT opublikowanych 25 kwietnia 2018 r., w których Ministerstwo Finansów uznało, że pojęcia „kosztów bezpośrednich uzyskania przychodów” i „kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem towarów" nie są tożsame i opowiedziało się za funkcjonalnym rozumieniem art. 15e ust. 11 ustawy o CIT:

„Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT – w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. – nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą”.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy koszty wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 1 na używanie Znaków Towarowych w działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie powinno znaleźć do nich zastosowania.

Należy zwrócić uwagę, że Wnioskodawca należy do renomowanej Grupy, której produkty są powszechnie rozpoznawane w branży ze względu na swoją wysoką jakość. Jakkolwiek oznaczanie wydobywanych kruszyw Znakami Towarowymi jest utrudnione z uwagi na wielkość zamówień od klientów (zazwyczaj na potrzeby dużych projektów infrastrukturalnych) i właściwości samego towaru, fakt posługiwania się Znakami Towarowymi w sytuacjach kiedy jest to możliwe (np. poprzez oznaczenie samych zakładów/kopalni), umożliwia Wnioskodawcy utrzymanie stabilnej pozycji na rynku kruszyw w Polsce i zwiększanie produkcji/sprzedaży produktów.

Oznaczenie towarów Znakami Towarowymi stanowi dla kontrahentów gwarancję wysokiej jakości kojarzonej z produktami Grupy, a prawna możliwość posługiwania się Znakami Towarowymi przez Wnioskodawcę przekłada się na fakt osiągania zwiększonych przychodów ze sprzedaży. W sytuacji gdyby Wnioskodawca nie dysponował prawem korzystania ze Znaków Towarowych, wytwarzanie oraz sprzedaż produktów na obecną skalę byłoby znacznie utrudnione.

Zdaniem Wnioskodawcy, między kosztami ponoszonymi na opłaty licencyjne za używanie Znaków Towarowych a wytworzoną jednostką produktu występuje związek funkcjonalny w rozumieniu przedstawionym w wyjaśnieniach Ministra Finansów. Znaki Towarowe są wykorzystywane przez Wnioskodawcę także do prowadzenia działalności marketingowej (Znaki Towarowe są wykorzystywane na stanowiskach Wnioskodawcy podczas organizowanych targów, spotkań z klientami, szkoleń dla klientów w zakresie wykorzystania oraz najlepszych praktyk stosowania produktu). Pozbawienie możliwości korzystania ze Znaków Towarowych uniemożliwiłoby Wnioskodawcy czerpanie zysków z faktu dokonywania sprzedaży pod renomowanym znakiem firmowym Grupy. Okoliczność ta świadczy o występowaniu ekonomicznego powiązania między Znakami Towarowymi a towarami wytwarzanymi przez Wnioskodawcę.

Również w odniesieniu do usług okołosprzedażowych świadczonych przez Wnioskodawcę polegających na doradztwie przy doborze produktów, fakt posługiwania się Znakami Towarowymi (np. na samochodach przedstawicieli handlowych/doradców technicznych) stanowi pewnego rodzaju gwarancję zapewnienia standardów obsługi klienta wypracowanych w ramach Grupy. Fakt, że kompleksowe świadczenie Wnioskodawcy (tj. produkt wraz z usługą) sygnowane jest marką (...) niewątpliwie przekłada się na osiąganie wyższych przychodów ze sprzedaży produktów.

Za bezpośrednim związkiem kosztów ponoszonych na opłaty licencyjne za Znaki Towarowe z wytworzonymi produktami przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy 1, tj. uzależnienie wysokości opłat licencyjnych od przychodu Wnioskodawcy ze sprzedaży kruszyw. Powiązanie kosztu opłat licencyjnych z przychodem ze sprzedaży poszczególnych produktów, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami a wytwarzanymi produktami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Końcowo, należy także wskazać, że stanowisko o uznaniu opłat licencyjnych za używanie znaków towarowych za bezpośrednio powiązane z wytworzeniem towaru zostało przedstawione w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

interpretacji indywidualnej z dnia 20 marca 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.103.2019.1.AP;

interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-3.4010.638.2018.2.BM;

interpretacji indywidualnej z dnia 25 lutego 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.545.2018.1.AT;

interpretacji indywidualnej z dnia 28 stycznia 2019 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.602.2018.1.AS;

interpretacji indywidualnej z dnia 9 lipca 2018 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.194.2018.1.MG.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy koszty wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 na używanie Praw Własności Intelektualnej w działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie powinno znaleźć do nich zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy za bezpośrednim związkiem kosztów opłat licencyjnych na Prawa Własności Intelektualnej z wytworzonymi produktami przemawia fakt, że w przypadku gdyby Wnioskodawca takich kosztów nie poniósł, wytworzenie jednostki produktu nie byłoby w ogóle możliwe.

Prawa Własności Intelektualnej w postaci patentów oraz know-how są bezpośrednio wykorzystywane w procesie produkcyjnym i warunkują wytworzenie produktów (tj. różnego rodzaju kruszyw wydobywanych przez Wnioskodawcę) sprzedawanych następnie przez Wnioskodawcę. Z uwagi na specyfikę i wysoką specjalizację w ramach prowadzonej działalności, brak dostępu do Praw Własności Intelektualnej uniemożliwiałoby techniczną produkcję i obróbkę towarów przez Wnioskodawcę.

W przypadku braku zawarcia umowy z Licencjodawcą 2 na nabycie Praw Własności Intelektualnej, Wnioskodawca chcąc prowadzić działalność związaną z wydobyciem i produkcją kruszyw byłby zobowiązany do zawarcia umowy z innym podmiotem, co jednak nie gwarantowałoby Wnioskodawcy wytworzenia produktów tak wysokiej jakości, jakie znajdują się obecnie w asortymencie Wnioskodawcy. W tym miejscu Wnioskodawca chciałby zauważyć, że zachowanie najwyższych standardów wytworzenia produktów oferowanych przez Wnioskodawcę stanowi istotny element pozwalający na skuteczne konkurowanie Wnioskodawcy z innymi podmiotami operującymi na rynku kruszyw. Dzięki nabywaniu Praw Własności Intelektualnej opracowanych w ramach Grupy Wnioskodawca zapewnia sobie stały dostęp do najnowszych technologii w zakresie wydobycia i obróbki produktu, czym jednocześnie gwarantuje utrzymanie niekwestionowanej pozycji na rynku materiałów budowlanych.

Tym samym, nie powinno ulegać wątpliwości, że między kosztami ponoszonymi na nabycie Praw Własności Intelektualnej, a wytworzonymi produktami zachodzi bezpośredni związek o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Za bezpośrednim związkiem kosztów ponoszonych na opłaty licencyjne za Prawa Własności Intelektualnej z wytworzonymi produktami przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia dla Licencjodawcy 2 tj. uwzględnienie w algorytmie służącym do obliczenia opłaty licencyjnej za korzystanie z Praw Własności Intelektualnej przychodu generowanego przez Wnioskodawcę ze sprzedaży kruszyw. Powiązanie kosztu opłat licencyjnych na nabycie Praw Własności Intelektualnej z przychodem ze sprzedaży kruszyw, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami a wytwarzanymi produktami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Końcowo, należy także wskazać, że stanowisko o uznaniu opłat licencyjnych za używanie praw własności intelektualnej wykorzystywanych w procesie wytworzenia produktów za bezpośrednio powiązane z wytworzeniem towaru zostało przedstawione w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

interpretacji indywidualnej z dnia 26 lutego 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.536.2018.2.JK;

interpretacji indywidualnej z dnia 5 lutego 2019 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.623.2018.1.SJ;

interpretacji indywidualnej z dnia 23 stycznia 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.506.2018.1.BJ;

interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.483.2018.1.BJ;

interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.465.2018.1.BKD.

Ad.3 i 4

Na wstępie Wnioskodawca chciałby wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o CIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast stosownie do ust. 2 zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Zgodnie z art. 15e ust. 6 przez koszty poniesione przez podatnika, o których mowa w ust. 1, rozumie się również koszty przypisane podatnikowi zgodnie z art. 5.

Jak wynika z literalnego brzmienia powyższych przepisów, regulacje art. 15e ustawy o CIT odnoszą się nie tylko do podmiotów bezpośrednio ponoszących koszty usług niematerialnych, ale także do tych podatników, którym takie koszty zostały przypisane zgodnie z art. 5 ustawy o CIT.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby zauważyć, że Spółka Zależna prowadzi działalność w formie spółki komandytowej, co oznacza, że nie jest podatnikiem podatku dochodowego (jest podmiotem transparentnym podatkowo). Powyższe oznacza, że wszelkie skutki podatkowe w podatku dochodowym, związane z funkcjonowaniem Spółki Zależnej należy rozpatrywać w odniesieniu do wspólników Spółki Zależnej (proporcjonalnie do udziału wspólników w zyskach Spółki Zależnej).

W konsekwencji, wszelkie skutki podatkowe na gruncie art. 15e ustawy o CIT w odniesieniu do opłat licencyjnych na używanie Znaków Towarowych oraz Praw Własności Intelektualnej w części ponoszonej przez Spółkę Zależną powinny być odnoszone do Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki Zależnej, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki Zależnej.

Powyższe obejmuje również możliwość zastosowania wyłączenia przewidzianego w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT w związku z wystąpieniem bezpośredniego związku między zakupioną usługą niematerialną, a wytworzeniem produktu.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez Spółkę Zależną w związku z opłatami za używanie Znaków Towarowych wykorzystywanych w działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw, alokowane do Wnioskodawcy proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki Zależnej, powinny być uznane za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT i tym samym podlegać wyłączeniu z zastosowania art. 15e ustawy o CIT.

Podobnie jak Wnioskodawca, Spółka Zależna należy do renomowanej Grupy, której produkty są powszechnie rozpoznawane w branży materiałów budowlanych ze względu na swoją wysoką jakość. Jakkolwiek oznaczanie wydobywanych kruszyw Znakami Towarowymi jest utrudnione z uwagi na wielkość zamówień od klientów (zazwyczaj na potrzeby dużych projektów infrastrukturalnych) i właściwości samego towaru, fakt posługiwania się Znakami Towarowymi w sytuacjach kiedy jest to możliwe (np. poprzez oznaczenie samych zakładów/kopalni), umożliwia Spółce Zależnej utrzymanie stabilnej pozycji na rynku kruszyw w Polsce i zwiększanie produkcji/sprzedaży produktów.

Oznaczenie produktów Znakami Towarowymi stanowi dla kontrahentów gwarancję wysokiej jakości kojarzonej z produktami Grupy, a prawna możliwość posługiwania się Znakami Towarowymi przez Spółkę Zależną przekłada się na fakt osiągania zwiększonych przychodów ze sprzedaży przez Spółkę Zależną. W sytuacji gdyby Spółka Zależna nie dysponowała prawem korzystania ze Znaków Towarowych, wytwarzanie oraz sprzedaż produktów na obecną skalę byłoby znacznie utrudnione.

Zdaniem Wnioskodawcy, między kosztami ponoszonymi na opłaty licencyjne za używanie Znaków Towarowych a wytworzoną jednostką produktu w Spółce Zależnej występuje związek funkcjonalny w rozumieniu przedstawionym w wyjaśnieniach Ministra Finansów. Marka (…) jest wykorzystywana przez Spółkę Zależną także do prowadzenia działalności marketingowej (Znaki Towarowe są wykorzystywane na stanowiskach Spółki Zależnej podczas organizowanych targów, spotkań z klientami, szkoleń dla klientów w zakresie wykorzystania oraz najlepszych praktyk stosowania produktu). Pozbawienie możliwości korzystania ze Znaków Towarowych uniemożliwiłoby Spółce Zależnej realizowanie sprzedaży pod renomowanym znakiem firmowym Grupy. Okoliczność ta świadczy o występowaniu ekonomicznego powiązania między Znakami Towarowymi a towarami wytwarzanymi przez Spółkę Zależną.

Również w odniesieniu do usług okołosprzedażowych świadczonych przez Spółkę Zależną polegających na doradztwie przy doborze produktów, fakt posługiwania się Znakami Towarowymi (np. na samochodach przedstawicieli handlowych/doradców technicznych) stanowi pewnego rodzaju gwarancję zapewnienia standardów obsługi klienta wypracowanych w ramach Grupy. Fakt, że kompleksowe świadczenie Spółki Zależnej (tj. produkt wraz z usługą) sygnowane jest marką (...) niewątpliwie przekłada się na osiąganie wyższych przychodów ze sprzedaży produktów.

Za bezpośrednim związkiem kosztów ponoszonych na opłaty licencyjne za Znaki Towarowe z wytworzonymi produktami przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia za używanie Znaków Towarowych tj. uzależnienie wysokości opłat licencyjnych od przychodu ze sprzedaży produktów (materiałów kruszywowych). Powiązanie kosztu opłat licencyjnych z przychodem ze sprzedaży poszczególnych produktów, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami a wytwarzanymi produktami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Tym samym ww. koszty ponoszone przez Spółkę Zależną z tytułu opłat licencyjnych za używanie Znaków Towarowych wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej na potrzeby produkcji i sprzedaży kruszyw, oraz przypisane podatnikowi (tu: Wnioskodawcy) proporcjonalnie do udziału w zyskach Spółki Zależnej, nie powinny podlegać pod ograniczenia wynikające z art. 15e ustawy o CIT.

Podobnie, zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone przez Spółkę Zależną na używanie Praw Własności Intelektualnej wykorzystywanych w działalności Spółki Zależnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji kruszyw, alokowane do Wnioskodawcy proporcjonalnie do jego udziału w zyskach Spółki Zależnej, również stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie powinno znaleźć do nich zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy za bezpośrednim związkiem kosztów opłat licencyjnych na Prawa Własności Intelektualnej z wytworzonymi produktami przemawia fakt, że w przypadku gdyby Spółka Zależna takich kosztów nie ponosiła, wytworzenie jednostki produktu nie byłoby w ogóle możliwe.

Prawa Własności Intelektualnej w postaci patentów oraz know-how są bezpośrednio wykorzystywane w procesie produkcyjnym i warunkują wytworzenie produktów (tj. różnego rodzaju kruszyw wydobywanych przez Spółkę Zależną) sprzedawanych następnie przez Spółkę Zależną. Z uwagi na specyfikę i wysoką specjalizację w ramach prowadzonej działalności, brak dostępu do Praw Własności Intelektualnej uniemożliwiałoby techniczne wydobycie i obróbkę towarów przez Spółkę Zależną.

W przypadku braku zawarcia umowy z Licencjodawcą 2 na nabycie Praw Własności Intelektualnej, Spółka Zależna chcąc prowadzić działalność związaną z wydobyciem i produkcją kruszyw byłaby zobowiązana do zawarcia umowy z innym podmiotem, co jednak nie gwarantowałoby Wnioskodawcy wytworzenia produktów tak wysokiej jakości, jakie znajdują się obecnie w asortymencie Spółki Zależnej. W tym miejscu Wnioskodawca chciałby zauważyć, że zachowanie najwyższych standardów wytworzenia produktów oferowanych przez Spółkę Zależną stanowi istotny element pozwalający na skuteczne konkurowanie Spółki Zależnej z innymi podmiotami operującymi na rynku kruszyw. Dzięki nabywaniu Praw Własności Intelektualnej opracowanych w ramach Grupy, Spółka Zależna zapewnia sobie stały dostęp do najnowszych technologii w zakresie wydobycia i obróbki produktu, czym jednocześnie gwarantuje utrzymanie niekwestionowanej pozycji na rynku materiałów budowlanych.

Tym samym, nie powinno ulegać wątpliwości, że między kosztami ponoszonymi przez Spółkę Zależną na nabycie Praw Własności Intelektualnej, a wytworzonymi produktami zachodzi bezpośredni związek o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Za bezpośrednim związkiem kosztów ponoszonych na opłaty licencyjne za Prawa Własności Intelektualnej z wytworzonymi produktami przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia za używanie Praw Własności Intelektualnej tj. uwzględnienie w algorytmie służącym do obliczenia opłaty licencyjnej przychodu generowanego przez Spółkę Zależną ze sprzedaży kruszyw. Powiązanie kosztu opłat licencyjnych na nabycie Praw Własności Intelektualnej z przychodem ze sprzedaży poszczególnych produktów, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami a wytwarzanymi produktami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin