Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.395.2019.1.MD
z 7 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2019 r. (data wpływu 21 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie terminu zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za ostatni miesiąc roku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 21 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe PIT-36L, w którym wykazała kwotę podatku do zapłaty w wysokości 230 461,00 zł. Całe zobowiązanie powstało w grudniu 2018 r. i zostało zapłacone do 30 kwietnia 2019 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego naliczył odsetki za zwłokę od zobowiązania do dnia zapłaty podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy powstała zaliczka za grudzień 2018 r., jeżeli w terminie do 21 stycznia 2019 r. został obliczony i wykazany podatek za 2018 r.?
2. Jakie zasady zapłaty podatku określa art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, zaliczkę należną za grudzień 2018 r. na poczet podatku należnego za cały 2018 r. należało wyliczyć w sytuacji, kiedy nie byłoby wyliczone całkowite zobowiązanie. Składając zeznanie podatkowe PIT-36L i wyliczając zobowiązanie podatkowe za cały rok, Wnioskodawczyni nie miała obowiązku wpłacania zaliczki za grudzień 2018 r. Art. 44 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zdanie czwarte stanowi, że „podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45”.

Art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa zasady zapłaty podatku w ust. 1 i 4, i tak:

• (ust. 1) podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8,
  

• (ust. 4) w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.
  
  

Zdanie czwarte w art. 44 ust. 6 ww. ustawy nie kończy się „i dokona zapłaty podatku”, co określiłoby termin zapłaty do 20 stycznia, a wskazuje zasady z art. 45, określa tym samym termin zapłaty zobowiązania do 30 kwietnia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Pozarolnicza działalność gospodarcza, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest odrębnym od pozostałych źródłem przychodów, przy czym kwalifikacja uzyskiwanego przysporzenia majątkowego do tego źródła przychodów uzależniona jest od spełnienia warunków określonych w art. 5a pkt 6 cyt. ustawy.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlana, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 9a ust. 1 powołanej ustawy, dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym podatnicy mogą złożyć na podstawie przepisów ustawy o CEIDG.

Zgodnie z art. 9a ust. 2 tej ustawy, podatnicy mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego do dnia 20 stycznia roku podatkowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego, pisemne oświadczenie składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Oświadczenie o wyborze opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c podatnicy mogą złożyć na podstawie przepisów o CEIDG.

Stosownie do art. 30c ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub ust. 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30 i 30d wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Przy czym, w myśl art. 44 ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

1. obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz najniższej stawki podatkowej określonej w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1;
2. zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b;
3. zaliczkę za dalsze miesiące ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.
   
   

Jak natomiast stanowi art. 44 ust. 3f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, opodatkowani na zasadach określonych w art. 30c, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonym zgodnie z art. 30c, a sumą należnych zaliczek za poprzednie miesiące, z uwzględnieniem art. 27b.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 ww. ustawy, zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8. Powyższa zasada ma również zastosowanie do podatników opodatkowanych tzw. podatnikiem liniowym, stosownie bowiem do treści art. 45 ust. 1a pkt 2 cyt. ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c.

Podkreślić należy, że uregulowania zawarte w art. 45 dotyczą obowiązku złożenia zeznania i zapłaty podatku wynikającego z tego zeznania, nie stanowią natomiast o obowiązku zapłaty zaliczek na podatek.

Jak natomiast wynika z art. 44 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym, podatnik nie ma obowiązku wpłacania zaliczki za ostatni miesiąc lub kwartał roku podatkowego, pod warunkiem, że złoży zeznanie roczne w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego i dokona zapłaty należnego podatku dochodowego za dany rok podatkowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 21 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe PIT-36L (dzień 20 stycznia 2019 r. był dniem ustawowo wolnym od pracy), w którym wykazała kwotę podatku do zapłaty w wysokości 230 461,00 zł. Całe zobowiązanie powstało w grudniu 2018 r. i zostało zapłacone do 30 kwietnia 2019 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego naliczył odsetki za zwłokę od zobowiązania do dnia zapłaty podatku.

W tym miejscu, wskazać należy, że w przypadku złożenia zeznania rocznego w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego i niewywiązania się przez podatnika z obowiązku zapłaty podatku w tym terminie u podatnika powstaje zaległość podatkowa w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości niewpłaconej zaliczki za ostatni miesiąc lub kwartał. Zaliczka za ostatni miesiąc bądź kwartał jest bowiem obliczana na zasadach ogólnych (w jej faktycznej wysokości) i winna zostać wpłacona w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego wraz ze złożeniem przez podatnika zeznania podatkowego.

Zauważyć jednocześnie należy, że sformułowanie „dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45” nie oznacza, że w sprawie znajdzie zastosowanie art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatek wynikający z zeznania złożonego do dnia 21 stycznia 2019 r. płatny będzie do dnia 30 kwietnia 2019 r. U podatników, którzy skorzystali z rozliczenia, zgodnie z art. 44 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego, dzień ten wyznacza jednocześnie termin do złożenia zeznania i zapłacenia podatku wynikającego z tego zeznania w wysokości odpowiadającej zaliczce za ostatni miesiąc bądź kwartał roku podatkowego.

Wobec powyższego, zgodnie z art. 44 ust. 6 w związku z art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby zaległość podatkowa nie powstała należało do dnia 20 stycznia 2019 r. złożyć zeznanie podatkowe oraz dokonać zapłaty zaliczki za grudzień 2018 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz wyżej cytowane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że niewątpliwie u Wnioskodawczyni wystąpiła zaliczka za grudzień 2018 r., jednakże w związku ze złożeniem rocznego zeznania podatkowego PIT-36L w dniu 21 stycznia 2019 r. (20 stycznia 2019 r. był dniem ustawowo wolnym od pracy, więc termin ten przesunął się na dzień 21 stycznia 2019 r.) powstał u Wnioskodawczyni obowiązek zapłaty całego podatku wynikającego z tego zeznania. Skoro Wnioskodawczyni złożyła zeznanie roczne 21 stycznia 2019 r., ale nie wywiązała się z obowiązku zapłaty podatku w tym terminie, to powstała u Niej zaległość podatkowa z tytułu niezapłaconej zaliczki za miesiąc grudzień 2018 r., od której od dnia następującego po 21 stycznia 2019 r. należne są odsetki za zwłokę.

Ponadto dodać należy, że w sytuacji Wnioskodawczyni treść art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozpatrywać łącznie z postanowieniami zawartymi w art. 44 ust. 6 tej ustawy, gdyż te przepisy łącznie wyznaczają termin zapłaty podatku (powstałego de facto w ostatnim miesiącu roku podatkowego), a nie zaliczek za miesiąc grudzień. Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.