Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.437.2019.2.AC
z 24 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z poźn.zm.)) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 21 sierpnia 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 23 sierpnia 2019 r. (data nadania 11 października 2019 r, data wpływu 11 października 2019 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 4 października 2019 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.437.2019.1.AC (data nadania 4 października 2019 r., data odbioru 5 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 4 października 2019 r. (data nadania 4 października 2019 r., data doręczenia 5października 2019 r.). Nr 0114-KDIP3-2.4011.439.2019.1.AC tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 23 sierpnia 2019 r. (data nadania 11 października 2019 r., data wpływu 11 października 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (…) (dalej także jako: „Wnioskodawca ”).

Wnioskodawca w obecnym lub przyszłym roku stanie się właścicielem wyodrębnionego samodzielnego lokalu mieszkalnego (dalej: „Lokal”), który ma zamiar wykorzystać przy prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Lokal znajduje się w kamienicy, która ma następujące cechy i historię:

1. Kamienica zgodnie z kartoteką budynków wybudowana została w roku 1934, oraz kamienica przeznaczona była na (…) i w taki sposób budynek ten wykorzystywany był przed wojną;
2. Kamienica przetrwała II wojnę światową;
3. Po II Wojnie Światowej kamienica wykorzystywana była w różny sposób;
4. 24 lipca 2012 r. kamienicę wpisano do gminnej ewidencji zabytków miasta (…);
5. Po wymaganych przepisami prawa uzgodnieniach z konserwatorem zabytków (decyzje (…) z dnia 20 stycznia 2017 roku, ze zmianami), w 2017 r. rozpoczęto prace budowlane polegające na nadbudowie i przebudowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz ze zmianą sposobu użytkowania części poddasza na lokal mieszkalny w (…);
6. W dniu 24 czerwca 2019 roku złożono wniosek o udzielenie pozwolenia na użytkowanie inwestycji dot. Nadbudowy i przebudowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz ze zmianą sposobu użytkowania części poddasza na lokal mieszkalny w skrzydle B budynku przy (…) - przedmiotem inwestycji była między innymi rozbiórka więźby dachowej na części poddasza, wykonanie wieńca żelbetowego na poziomie istniejących belek stropowych, wykonanie nowej więźby dachowej z lekkich elementów stalowych, wykonanie nowego pokrycia dach, montaż okien, wykonanie izolacji termicznej ścian poddasza, wykonanie nowych lekkich warstw podłogowych, wykonanie izolacji termicznej i przeciwwilgociowej tarasu, wykonanie nowych instalacji elektrycznej, grzewczej, wodnokanalizacyjne, z decyzji nr (….) wynika iż zmiana nie dotyczy gabarytu budynku oraz linii zabudowy w istniejącym obiekcie, zmiana dotyczy prac adaptacyjnych związanych z nową funkcją lokalu oraz że przepisu art. 54 i 55 ustawy prawo budowlane mają zastosowanie do oddawania obiektów budowlanych do użytkowania i stosuje się je tylko i wyłącznie w przypadkach w których inwestycja dotyczy budowy w ramach art. 3 pkt 6 ustawy prawo budowlane a zatem przedmiotowe przepisy nie mają zastosowania w przypadku przebudowy, oraz że organ umorzył postępowanie jako bezprzedmiotowe, w związku z powyższym Lokal nie był ponownie przyjmowany do użytkowania.
   
   

W roku 2019 lub następnym Wnioskodawca stanie się właścicielem wyodrębnionego samodzielnego lokalu mieszkalnego (122 KŚT), który ma zamiar przeznaczyć na cele działalności gospodarczej i w związku z tym wpisać go do ewidencji środków trwałych oraz rozpocząć jego amortyzację. Lokal zostanie wyodrębniony w związku z jego sprzedażą na rzecz poprzednika Wnioskodawcy od którego Wnioskodawca zamierza go odkupić, a następnie sprzedany Wnioskodawcy. Wnioskodawca ma zamiar wpisać Lokal po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i rozpocząć jego amortyzację stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ustawy PIT przez okres 10 lat (tj. stawkę amortyzacji w wysokości 10%).

W Lokalu po nabyciu nie będą dokonywane żadne prace wymagające dokonania zgłoszenia dotyczącego zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego, przewidzianego w art. 71 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 października nr 0114-KDIP3-2.4011.437.2019.1.AC Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku oraz wskazał, że wycofuje jeden ze stanów faktycznych w związku z brakiem możliwości jego wystąpienia jednocześnie precyzując, iż jego wniosek dotyczy już tylko jednego stanu faktycznego, przyszłego wskazanego w niniejszym piśmie oraz wykładni przepisu prawa materialnego wskazanego w niniejszym piśmie.

Wnioskodawca precyzuje, że

• przedmiotowy lokal po jego nabyciu zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy prowadzonej pod firmą (…),
  

• lokal mieszkalny zakwalifikowany został zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 roku, poz. 1864) tj. Rodzaj jako - 122 Lokale mieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Grupę jako - 1 Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.
  
  
  

Wnioskodawca precyzuje, iż jego wniosek po modyfikacji sprowadza się do wykładni art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) zgodnie z którym Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż - dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkami określonymi w tym przepisie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji o której mowa w opisie zdarzenia przyszłego, biorąc pod uwagę, że kamienica została oddana po raz pierwszy do używania w 1934 r. prawidłowe będzie zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, mimo, iż lokal zostanie wyodrębniony prawnie w roku 2019 lub następnym ?

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 22j ustawy PIT będzie on mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, mimo iż Lokal zostanie wyodrębniony prawnie w roku 2019 lub następnym, skoro został oddany po raz pierwszy do używania w roku 1934 r.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy PIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o ustawy PIT z uwzględnieniem art. 23 ustawy PIT.

Natomiast stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy PIT składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c ustawy PIT, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ustawy PIT, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy PIT. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy PIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością 2. maszyny, urządzenia i środki transportu, 3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W art. 22h ust. 2 ustawy PIT ustawodawca wskazał, że z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł ustawy PIT, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k ustawy o PIT dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy PIT. W Wykazie stawek amortyzacyjnych dla rodzaju 122 KŚT (lokale mieszkalne) wskazana została stawka 1,5% natomiast dla rodzaju 121 KŚT (lokale niemieszkalne) 2,5%.

Od zaliczenia Lokalu do jednego z tych dwóch rodzajów zależy wysokość stawki amortyzacyjnej. Dlatego rozstrzygnięcia omawianej kwestii należy szukać w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została opublikowana w formie załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - Dz.U. z dn. 18 listopada 2016 r., poz. 1864.

W objaśnieniach szczegółowych do grupy I KŚT „Budynki i lokale...” czytamy: „O zaliczeniu budynku (lub lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych.

W przypadku budynków (lub lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.”

W opisanym zdarzeniu przyszłym w Lokalu nie będą dokonywane żadne prace wymagające dokonania zgłoszenia dotyczącego zmiany sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 71 ustawy Prawo Budowlane. Przeznaczenie Lokalu się nie zmieni z mieszkalnego. Przewidziana stawka amortyzacyjna określona w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych dla takich lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Przedmiotowy Lokal zostanie wyodrębniony w roku 2019 r lub następnym, stając się samodzielnym lokalem, a wcześniej stanowiąc jedną całość wraz z resztą budynku wzniesionego i oddanego do używania w roku 1934 r. Należy zatem rozważyć, czy okoliczność, że Lokal wyodrębniono w roku 2019 lub następnym wpływa na możliwość uznania, że został oddany do używania po raz pierwszy w roku 1934. W przepisach prawa podatkowego nie znajduje się definicja samodzielnego lokalu. Niemniej definicję taką zawiera ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (dalej: Ustawa o Własności Lokali). Otóż w art. 2 tej ustawy zdefiniowano „samodzielny lokal” mieszkalny i niemieszkalny. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, mogą stanowić odrębne nieruchomości. Z kolei zgodnie ust. 2 przez pojęcie samodzielnego lokalu mieszkalnego rozumieć należy wydzieloną trwałymi ścianami w obrębie budynku izbę lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Do przepisu tego odniósł się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 października 2003 r.(sygn. I CK 156/02) wskazując, że lokal może być prawnie „wyodrębniony" albo „niewyodrębniony”.

Ponadto Ustawa o Własności Lokali nazywa lokalem także zespól izb, których nie wyodrębniono jako przedmiot własności. Czyli lokal nawet przed prawnym wyodrębnieniem istnieje jako lokal. W przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego używana od 1934 r. kamienica, w której znajdowały się wcześniej niewyodrębnione lokale spełnia kryteria ustawy o własności lokali do uznania ich za lokale samodzielne. W sytuacji takiej należy uznać, iż lokale (izby) w 1934 r. stanowiły część składową budynku, co oznacza, że oddanie do używania budynku w 1934 r. było również oddaniem do używania lokali.

Zatem z perspektywy prawa cywilnego Lokal nabyty, a następnie wyodrębniony jako odrębna własność był cały czas lokalem, nawet przed jego wyodrębnieniem. Organy wielokrotnie wskazywały, że dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Stanowisko to można znaleźć m.in. w następujących interpretacjach: interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. ILPB1/415-135 /11-2/IM, w którym potwierdził stanowisko, że „Ustawodawca posługuje się powszechnie używanymi w języku polskim i w pełni zrozumiałymi słowami „budynków (lokali)..., od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania nie ma mowy o tym, by lokal od dnia oddania go do używania miał być środkiem trwałym, czy miał być wyodrębniony prawnie jako lokal stanowiący odrębną własność. Podkreślić trzeba, że ustawa wymaga takiego warunku ale w odniesieniu do samego uznania składnika majtku za środek trwały”.

W odniesieniu do wykazania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - ustawodawca takiego warunku nie wymaga Należy jedynie wylegitymować się odpowiednio długim okresem używania lokalu przez poprzednich użytkowników. Trudno zresztą byłoby uznać za „nowy” lokal w przeszło 60-letniej kamienicy. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 24 marca 2016 r. sygn. ITPB1/4511-93/16/PSZ, zgodnie z którą dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału są to nadal powierzchnie mieszkalne wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy je uznać za używane środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 października 2016 r. sygn. ITPB1/4511-714/16/MPL, stosownie do której „dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału są to nadal powierzchnie niemieszkalne wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy je uznać za używane środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

W związku z tym, że Lokal znajduje się w kamienicy oddanej do używania w 1934 r., to zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z ust. 3 ustawy PIT podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, ponieważ kamienica wykorzystywana była przez okres co najmniej 60 miesięcy. Okres amortyzacji nie może być jednak w takiej sytuacji krótszy niż 10 lat.

Podsumowując w opinii Wnioskodawcy dla przedmiotowego lokalu, który: wyodrębniony zostanie w 2019 roku lub następnym, znajduje się w kamienicy z lokalami oddanej do używania 85 lat temu, Wnioskodawca będzie użytkował przy prowadzeniu swojej działalności gospodarczej, wysokość możliwej do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej wyniesie 10%.

Z uwagi, że opisywany lokal oddano do używania dawniej niż 30 lat temu, okres jego amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co również daje możliwość zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Reasumując w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego, na podstawie art. 22j ustawy PIT, Wnioskodawca będzie miał prawo ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, mimo, iż Lokal został wyodrębniony w roku 2018, skoro został oddany po raz pierwszy do używania w roku 1934 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
      
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
      
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
   
   
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
   
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
      
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
   
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   

W ustępie 3 artykuł powyższy wskazuje, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca w obecnym lub przyszłym roku stanie się właścicielem wyodrębnionego samodzielnego lokalu mieszkalnego, który ma zamiar wykorzystać przy prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Lokal znajduje się w kamienicy, która wybudowana została w roku 1934. Po wymaganych przepisami prawa uzgodnieniach z konserwatorem zabytków w 2017 r. rozpoczęto prace budowlane polegające na nadbudowie i przebudowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego wraz ze zmianą sposobu użytkowania części poddasza na lokal mieszkalny w (…)

W roku 2019 lub następnym Wnioskodawca stanie się właścicielem wyodrębnionego samodzielnego lokalu mieszkalnego, który ma zamiar przeznaczyć na cele działalności gospodarczej i w związku z tym wpisać go do ewidencji środków trwałych oraz rozpocząć jego amortyzację. Lokal mieszkalny zakwalifikowany został przez Wnioskodawcę do rodzaju 122 - Lokale mieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, do grupy 1 - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Wobec powyższego opisu należy wskazać, że przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Jeżeli zatem z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, iż zakupiony lokal mieszkalny, spełnia warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to będzie można ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Należy również zauważyć, że dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału zakupiony przez Wnioskodawcę lokal stanowi nadal powierzchnię mieszkalną wykorzystywaną co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy go uznać za używany środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy stwierdzić należy, że dla środka trwałego (nabytego lokalu mieszkalnego) dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – z tym, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosi 10% przez okres 10 lat, czyli do czasu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową tego lokalu.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obejmującej dziesięcioletni okres amortyzacyjny w stosunku do nabytego lokalu mieszkalnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy również zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest, bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W związku z wpłatą kwoty wyższej niż wynikająca z art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), stosownie do art. 14f § 2b pkt 3 tej ustawy, nienależna opłata w wysokości 40 zł, stanowiąca nadpłatę, zostanie zwrócona na numer rachunku bankowego, z którego została uiszczona opłata.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.