Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.384.2019.2.SS
z 30 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2019 r. (data wpływu 10 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 października 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży działki nr 2 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie. Wniosek uzupełniono w dniu 22 października 2019 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadził, ani nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest też zarejestrowany na potrzeby rozliczania podatku od towarów i usług.

Dnia 20 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca otrzymał od rodziców, w drodze darowizny, nieruchomość w postaci działki nr 1, o powierzchni 1,2400 ha, posadowionej w miejscowości (…). Odbyło się to za aktem notarialnym Rep. A nr (…). Dla nieruchomości prowadzona była księga wieczysta KW nr (…), w której wpisana była służebność mieszkania i prawa użytkowania względem dziadków Wnioskodawcy, I i M. W chwili spisywania tego aktu dziadek, M, już nie żył (akt zgonu wystawiony dnia 21.11.2010 r.), natomiast babcia, I, stawająca przed notariuszem do tego aktu notarialnego, zrzekła się przysługującego jej prawa służebności mieszkania i prawa użytkowania odnośnie niezabudowanej działki nr 1, o pow. 1,2400 ha i wyraziła zgodę na bezciężarowe odłączenie tej działki z księgi wieczystej KW nr (…) i założenie dla niej nowej księgi wieczystej. Wnioskodawca złożył w tej sprawie wniosek do Sądu Rejonowego (…). Wartość darowanej nieruchomości na dzień umowy darowizny została określona w wysokości 46 000 zł i weszła ona do majątku prywatnego Wnioskodawcy.

Po kilku miesiącach zgłosił się do Zainteresowanego pełnomocnik spółki „A” S.A. z siedzibą w (…), z ofertą zakupu działki o powierzchni ok. 2200 m². Wnioskodawca nie podejmował wcześniej żadnych czynności w celu sprzedaży, nie ogłaszał nigdzie, nie zgłaszał do biura pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Zainteresowany zdecydował się przyjąć ofertę i sprzedać spółce część nieruchomości. W związku z tym, że trwało wciąż postępowanie przed Wydziałem Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego (…) i że trzeba było wydzielić z nieruchomości działkę na potrzeby tej sprzedaży, w dniu 9 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką „A” S.A., działającą przez pełnomocnika, umowę przedwstępną sprzedaży (Rep. A …). Pełnomocnik spółki „A” S.A. zaproponował Zainteresowanemu podpisanie umowy dzierżawy działki o powierzchni 2200 m², na podstawie której spółka mogłaby rozpocząć postępowanie administracyjne w celu realizacji inwestycji budowlanej. Wnioskodawca zgodził się i w dniu 9 sierpnia 2017 r. podpisał umowę dzierżawy na przedmiotową część nieruchomości, w której został naniesiony zapis o jej zgodzie na dysponowanie przez Dzierżawcę przedmiotem dzierżawy na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2, w zw. z art. 3 ust. 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Cena najmu ustalona została na kwotę 100 zł miesięcznie.

Następnie Zainteresowany wystąpił do Burmistrza Gminy (…) z wnioskiem o wydzielenie z powierzchni działki nr 1, działki o powierzchni ok. 2200 m², a spółka „A” S.A. z wnioskami o uzyskanie pozwoleń na uruchomienie inwestycji budowlanej.

Umowa przedwstępna sprzedaży była jeszcze dwukrotnie zmieniana odnośnie ostatecznego terminu realizacji sprzedaży (akty notarialne z dnia 18.07.2018 r. i 9.05.2019 r.).

W dniu 24 kwietnia 2018 r. Burmistrz Gminy (…) wydał decyzję o warunkach zabudowy nr (…) dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą. W dniu 15 listopada 2018 r., decyzją Burmistrza Gminy (…) nr (…), wydzielono działkę nr 2, o powierzchni 2,151 m², bez zastrzeżenia warunków podziału.

W dniu 23 sierpnia 2019 r., za aktem notarialnym Rep. A (…), Wnioskodawca sprzedał spółce „A” S.A. działkę nr 2 o pow. 2151 m², dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (…), w której w Dziale III wpisane było roszczenie o przeniesienie własności działki o obszarze ok. 2200 m² na rzecz spółki „A” S.A. z siedzibą w (…). Wnioskodawca uzyskał w zamian cenę w wysokości 215 000 zł, od której pobrany został podatek od czynności cywilnoprawnych.

Dla przedmiotowej działki nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej Gminy (…), jest ona położona na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Zgodnie zaś z ewidencją gruntów przedmiotowa działka stanowi grunty orne klasy RVa. Działka posiada bezpośredni dostęp do drogi i jest niezabudowana.

Wnioskodawca wskazuje, iż zawarta umowa dzierżawy nie miała w intencji swojej przysporzenia majątkowego, a jedynie udzielenie Dzierżawcy kompetencji do rozpoczęcia starań administracyjnych o rozpoczęcie inwestycji. Działka stanowiła majątek prywatny i jako taki została sprzedana, wszelkie czynności, które Zainteresowany podjął, stanowiły jedynie realizację umowy przedwstępnej i leżały w kompetencji właściciela, nie miały już wpływu na wartość tego gruntu.

Ponadto, w piśmie z dnia 15 października 2019 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca na pytania zawarte w wezwaniu z dnia 9 października 2019 r. udzielił następujących odpowiedzi:

1. W jaki sposób działka, o której mowa we wniosku, była wykorzystywana od momentu jej otrzymania w drodze darowizny do momentu sprzedaży?
   Odp.
   Od momentu otrzymania w drodze darowizny do momentu sprzedaży działka była użytkowana w działalności rolniczej, tj. do uprawy roślin.
   
   
2. Czy działka nr 114 była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.)?
   Odp.
   Tak.
   
   
3. Czy Zainteresowany udostępniał działkę nr 114/1 innym osobom na podstawie umowy: najmu, dzierżawy, użyczenia, itp. poza umową dzierżawy zawartą w dniu 9 sierpnia 2017 r. z „A” S.A.? Jeżeli tak, to czy były to umowy odpłatne i kiedy oraz na jakie okresy zostały zawarte?
   Odp.
   Nie, działka pozostawała we władaniu Wnioskodawcy i była przez niego użytkowana.
   
   
4. Czy Wnioskodawca dokonał jakichkolwiek czynności, w tym poniósł jakiekolwiek nakłady, w celu przygotowania przedmiotowej działki do sprzedaży (np.: podział, ogrodzenie, uzbrojenie w media, urządzenie zieleni, inne działania zmierzające do zwiększenia wartości, bądź atrakcyjności działki)? Jeśli tak, to jakie to były czynności i nakłady?
   Odp.
   Nie, przed kontaktem z przedstawicielem spółki „A” S.A. Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności mających na celu zbycie działki, natomiast po podpisaniu umowy przedwstępnej wszelkie czynności w tym kierunku były podejmowane przez spółkę „A” S.A.
   
   
5. Z czyjej inicjatywy została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą?
   Odp.
   Spółka „A” S.A. zabiegała z własnej inicjatywy oraz we własnym imieniu i interesie o wydanie takiej decyzji.
   
   
6. Jakie prawa i obowiązki wynikające z postanowień umowy przedwstępnej, o której mowa w opisie sprawy zawartej z „A” S.A, ciążyły na kupującym, a jakie na sprzedającym?
   Odp.
   „Załączam kopię umowy”.
   
   
7. Czy w umowie przedwstępnej sprzedaży zostały ustalone warunki, które musiały zostać spełnione w celu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży nieruchomości? Jeśli tak, to jakie?
   Odp.
   „Jak powyżej”.
   
   
8. Czy Wnioskodawca udzielił nabywcy pełnomocnictwa (zgody, upoważnienia) do występowania w imieniu Zainteresowanego w sprawach dotyczących nieruchomości? Jaki był zakres tego pełnomocnictwa (zgody, upoważnienia)?
   Odp.
   Tak, Zainteresowany udzielał pełnomocnictwa, nie pamięta pełnego zakresu pełnomocnictwa, na pewno działały w sprawie wydania zaświadczeń przy samej sprzedaży – zaświadczenia w sprawie objęcia działki uproszczonym planem urządzenia Lasów Państwowych oraz zaświadczenia, że dla działki nie była wydana decyzja Starosty (…) na podstawie przepisów art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2017 r., poz. 788) oraz do pobrania wypisu, wypisu i wyrysu z rejestru gruntów dla nieruchomości Wnioskodawcy.
   
   
9. Czy Wnioskodawca udzielił kupującemu pełnomocnictwa do uzyskania decyzji i pozwoleń, które umożliwiły zrealizowanie inwestycji? W tym należy wyjaśnić:
   • jakie były to decyzje i pozwolenia (czego dotyczyły)?
   • w czyim imieniu i na czyją rzecz przyszły nabywca występował o uzyskanie tych decyzji i pozwoleń?
   • na kogo były wystawione ww. pozwolenia/decyzje?
   Odp.
   Zgodnie z umową notarialną sprzedaży działki, nabywca uzyskał decyzję o warunkach zabudowy. Z warunków umowy dzierżawy wynikało pełnomocnictwo dla nabywcy do uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2, w zw. z art. 3 ust. 11 ustawy Prawo budowlane.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym sprzedaż nastąpiła z majątku prywatnego i jako taka nie podlega przepisom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku do towarów i usług (Dz. U. 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle powołanych przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług jednakże będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy, i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przytoczone przepisy są odzwierciedleniem art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347. str. 1, z późn. zm.), który stanowi, że podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Należy stwierdzić, że osoba fizyczna nieprowadząca regularnej, czy zorganizowanej działalności gospodarczej, dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji, nie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podobnie wynika z sentencji wyroku z dnia 15 września 2011 r., tj. wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10): Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Analizując orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego powstałe odnośnie obowiązku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntu po dacie powołanego wyżej wyroku, należy przyjąć, iż NSA dość dokładnie przyjął stanowisko TSUE i orzekając sprawdza, czy w celu dokonania sprzedaży gruntów (nieruchomości) właściciel podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT. Jeżeli takich działań nie podjęto, to sprzedaż następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie podlega VAT (por. I FSK 1289/10 z dn. 07.10.2011 r., I FSK 1655/11 z dn. 09.11.2011 r., I FSK 13/11 z dn. 10.11.2011 r., I FSK 1657/11 z dn. 07.12.2011 r.).

Wnioskodawca uważa, że stosując powyższe do swojej indywidualnej sytuacji w opisanym stanie faktycznym, nie wystąpiły przesłanki do przypisania mu działań spełniających definicję działalności gospodarczej. Wydzielając z nieruchomości część podlegającą sprzedaży nie przekroczył ram zarządu majątkiem prywatnym, zawierając umowę dzierżawy również nie kierował się chęcią osiągnięcia ciągłego dochodu, a umożliwić tylko realizację warunków niezbędnych dla umówionej już sprzedaży gruntu.

W kontekście wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 stycznia 2017 r. I SA/Wr 1027/16, uprzednia dzierżawa gruntu znajdującego się w majątku prywatnym osoby fizycznej nie może przesądzać o opodatkowaniu VAT późniejszej sprzedaży gruntu. Jeśli składnik majątku ze względu na swój charakter może być wykorzystywany zarówno do celów gospodarczych, jak i prywatnych, należy zbadać wszystkie okoliczności jego użytkowania, aby stwierdzić, czy rzeczywiście jest on wykorzystywany w sposób ciągły w celu uzyskiwania dochodu (zob. wyroki TS w sprawie: Renate Enkler, EU:C:1996:352, pkt 27; Redlihs, EU:C:2012:497, pkt 34).

Przedmiotowy grunt bezspornie był przedmiotem dzierżawy, Wnioskodawca jednak nigdy nie prowadził żadnej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu, grunt od nabycia do sprzedaży stanowił jego majątek prywatny. Sprzedając go, Zainteresowany nie działał więc w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b) powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. „Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży przedmiotowej działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży ww. gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie
(C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadził, ani nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest też zarejestrowany na potrzeby rozliczania podatku od towarów i usług. Dnia 20 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca otrzymał od rodziców, w drodze darowizny, nieruchomość w postaci działki nr 1. Po kilku miesiącach zgłosił się do Zainteresowanego pełnomocnik spółki „A” S.A. z ofertą zakupu działki o powierzchni ok. 2200 m². Wnioskodawca nie podejmował wcześniej żadnych czynności w celu sprzedaży, nie ogłaszał nigdzie, nie zgłaszał do biura pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Zainteresowany zdecydował się przyjąć ofertę i sprzedać spółce część nieruchomości. W związku z tym, że trwało wciąż postępowanie przed Wydziałem Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego i że trzeba było wydzielić z nieruchomości działkę na potrzeby tej sprzedaży, w dniu 9 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca zawarł ze spółką, działającą przez pełnomocnika, umowę przedwstępną sprzedaży. Pełnomocnik spółki zaproponował Zainteresowanemu podpisanie umowy dzierżawy działki o powierzchni 2200 m², na podstawie której spółka mogłaby rozpocząć postępowanie administracyjne w celu realizacji inwestycji budowlanej. Wnioskodawca zgodził się i w dniu 9 sierpnia 2017 r. podpisał umowę dzierżawy na przedmiotową część nieruchomości, w której został naniesiony zapis o jej zgodzie na dysponowanie przez Dzierżawcę przedmiotem dzierżawy na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2, w zw. z art. 3 ust. 11 ustawy Prawo budowlane. Cena najmu ustalona została na kwotę 100 zł miesięcznie. Następnie Zainteresowany wystąpił do Burmistrza Gminy z wnioskiem o wydzielenie z powierzchni działki nr 1, działki o powierzchni ok. 2200 m², a spółka z wnioskami o uzyskanie pozwoleń na uruchomienie inwestycji budowlanej. Umowa przedwstępna sprzedaży była jeszcze dwukrotnie zmieniana odnośnie ostatecznego terminu realizacji sprzedaży (akty notarialne z dnia 18.07.2018 r. i 9.05.2019 r.). W dniu 24 kwietnia 2018 r. Burmistrz Gminy wydał decyzję o warunkach zabudowy nr (…) dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą. W dniu 15 listopada 2018 r. decyzją Burmistrza Gminy wydzielono działkę nr 2, o powierzchni 2,151 m², bez zastrzeżenia warunków podziału. W dniu 23 sierpnia 2019 r. Wnioskodawca sprzedał spółce działkę nr 2. Dla przedmiotowej działki nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej Gminy (…), jest ona położona na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Działka posiada bezpośredni dostęp do drogi i jest niezabudowana. Od momentu otrzymania w drodze darowizny do momentu sprzedaży działka była użytkowana w działalności rolniczej, tj. do uprawy roślin. Działka była wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Działka pozostawała we władaniu Wnioskodawcy i była przez niego użytkowana. Przed kontaktem z przedstawicielem spółki Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności mających na celu zbycie działki, natomiast po podpisaniu umowy przedwstępnej wszelkie czynności w tym kierunku były podejmowane przez spółkę. Spółka zabiegała z własnej inicjatywy oraz we własnym imieniu i interesie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą. Zainteresowany udzielał pełnomocnictwa, nie pamięta pełnego zakresu pełnomocnictwa, na pewno działały w sprawie wydania zaświadczeń przy samej sprzedaży – zaświadczenia w sprawie objęcia działki uproszczonym planem urządzenia Lasów Państwowych oraz zaświadczenia, że dla działki nie była wydana decyzja Starosty na podstawie przepisów art. 19 ust. 3 ustawy o lasach oraz do pobrania wypisu, wypisu i wyrysu z rejestru gruntów dla nieruchomości Wnioskodawcy. Zgodnie z umową notarialną sprzedaży działki, nabywca uzyskał decyzję o warunkach zabudowy. Z warunków umowy dzierżawy wynikało pełnomocnictwo dla nabywcy do uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2, w zw. z art. 3 ust. 11 ustawy Prawo budowlane.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy opisana transakcja sprzedaży działki nr 2 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Zainteresowany spełnia przesłanki do uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), zwanej dalej Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowa nieruchomość wydzierżawiana na podstawie zawartej umowy, de facto wykorzystywana była przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem złożonego wniosku, należy zwrócić uwagę na kwestię udzielenia pełnomocnictw, która uregulowana jest w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo ww. ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela.

Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego, o czym stanowi § 2 powyższego artykułu.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony (art. 108 Kodeksu cywilnego).

Z regulacji art. 109 ww. ustawy wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 ww. ustawy, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy.

Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 9 sierpnia 2017 r. zawarł ze spółką, działającą przez pełnomocnika, przedwstępną umowę sprzedaży w celu sprzedaży nieruchomości pod budowę budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą.

Zainteresowany udzielał pełnomocnictwa, nie pamięta pełnego zakresu pełnomocnictwa, na pewno działały w sprawie wydania zaświadczeń przy samej sprzedaży – zaświadczenia w sprawie objęcia działki uproszczonym planem urządzenia Lasów Państwowych oraz zaświadczenia, że dla działki nie była wydana decyzja Starosty na podstawie przepisów art. 19 ust. 3 ustawy o lasach oraz do pobrania wypisu, wypisu i wyrysu z rejestru gruntów dla nieruchomości Wnioskodawcy. Zgodnie z umową notarialną sprzedaży działki, nabywca uzyskał decyzję o warunkach zabudowy. Z warunków umowy dzierżawy wynikało pełnomocnictwo dla nabywcy do uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2, w zw. z art. 3 ust. 11 ustawy Prawo budowlane.

Jak wynika z art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.), do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 11 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane – należy przez to rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych.

Z powyższego wynika zatem, że Zainteresowany udzielił pełnomocnictw kupującemu do dokonywania w imieniu Wnioskodawcy czynności niezbędnych do umożliwienia realizacji inwestycji polegającej na wybudowaniu budynku handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą, w tym także uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń.

Wobec powyższego, po udzieleniu pełnomocnictwa czynności wykonane przez kupującego wywołają skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy (mocodawczyni), co wskazuje, że w celu zwiększenia możliwości sprzedaży nieruchomości podejmuje On pewne działania w sposób zorganizowany.

W ocenie tut. Organu uznać należy, że podejmowane przez Zainteresowanego działania oraz dokonane czynności wykluczają sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty opis sprawy stwierdzić należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości jest, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca, dokonując opisanych we wniosku czynności, podejmował działania podobne do tych, jakie wykonują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa w orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10, tj. wykazał aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy jest składnik majątku osobistego Wnioskodawcy, a sprzedaż nieruchomości, o której mowa we wniosku, stanowi realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

W analizowanej sprawie nieruchomość, która została sprzedana w dniu 23 sierpnia 2019 r. na rzecz ww. spółki, była udostępniana w ramach umowy dzierżawy, czyli była wykorzystywana w prowadzonej działalności w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Ponadto Zainteresowany udzielał pełnomocnictwa – działały one w sprawie wydania zaświadczeń przy samej sprzedaży (zaświadczenia w sprawie objęcia działki uproszczonym planem urządzenia Lasów Państwowych oraz zaświadczenia, że dla działki nie była wydana decyzja Starosty na podstawie przepisów art. 19 ust. 3 ustawy o lasach oraz do pobrania wypisu, wypisu i wyrysu z rejestru gruntów dla nieruchomości Wnioskodawcy). Z warunków umowy dzierżawy wynikało pełnomocnictwo dla nabywcy do uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2, w zw. z art. 3 ust. 11 ustawy Prawo budowlane.

W związku z powyższym, skoro w przedmiotowej sprawie występują przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność dostawy przedmiotowej działki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę działki o nr 2, jest dostawą dokonywaną przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, a więc przez podatnika podatku od towarów i usług, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy i w konsekwencji sprzedaż ww. działki stanowi – wskazaną w art. 7 ust. 1 ustawy – dostawę towarów, która zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Jednocześnie w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, tut. Organ nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.