Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.356.2019.2.JC
z 4 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z poźn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 października 2019 r. (data nadania 22 października 2019 r., data wpływu 25 października 2019 r.) na wezwanie z dnia 10 października 2019 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.356.2019.1.JC (data nadania 10 października 2019 r., data doręczenia 16 października 2019 r.) oraz pismem z dnia 30 października 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest zobowiązany do:

• zapłaty podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – jest prawidłowe,

• ujęcia w podstawie opodatkowania w podatku od przychodów z budynków powierzchni wspólnych – jest prawidłowe,
  

• zapłaty podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatku od przychodów z budynków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest właścicielem kilku nieruchomości. Wśród nich znajduje się Terminal 1 oraz nowo wybudowany budynek Terminal 2. W obu nieruchomościach znajdują się pomieszczenia, które Spółka wynajmuje podmiotom trzecim.

1. Terminal 1 w skład którego wchodzą hala przesyłek kurierskich, magazyn lotniczy przesyłek towarowych podlegający kontroli wewnętrznej, budynek centrum spedycji lotniczej, o łącznej wartości początkowej wynoszącej 60 871 732,28 zł, przy czym jednostkowa wartość początkowa każdego z budynków to:
   
   • Terminal - 12 901 021,19 zł,
     
   • Hala przesyłek kurierskich - 38 141 806,42 zł,
     
   • Centrum Spedycji lotniczej - 9 828 904 zł.
2. Terminal 2 wraz z budynkiem portierni, o łącznej wartości początkowej 28 680 211,61 zł, przy czym jednostkowa wartość początkowa każdego z budynków to:
   
   • Terminal - 28 415 356,19 zł,
     
   • Portiernia 264 855,42 zł.
     
   
   

Ad a)

Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 18 039,57 m2, w tym Najemcy użytkują 17,35% powierzchni (tj. 3 129,78 m2), część wspólna wynosi 19,51% (tj. 3 519,94 m2).

Ad b)

Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 6 628 m2, w tym Najemca użytkuje 100% powierzchni.

Zarówno Terminal 1 jak i Terminal 2 zostały sklasyfikowane zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych jako - KŚT 109 pozostałe budynki niemieszkalne.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 22 października 2019 r. oraz z dnia 30 października 2019 r. Wnioskodawca doprecyzowując powyższe wskazał:

1. Wszystkie wymienione budynki w opisie stanu faktycznego zostały zakwalifikowane jako KŚT 109 tj. Terminal 1, Hala przesyłek kurierskich, Centrum Spedycji lotniczej, Terminal 2, Portiernia.
2. Pod pojęciem części wspólnych Spółka rozumie wszelkie pomieszczenia ogólnodostępne dla wszystkich użytkowników, takie jak przykładowo: klatki schodowe, rampy, pomieszczenia socjalno-gospodarcze, korytarze, wentylatornia.
3. Powierzchnie wspólne są przeznaczone do wspólnego korzystania zarówno przez Spółkę jak i Najemców.
4. Umowy przewidują najem pokoi przez Najemców, brak w nich regulacji odnoszących się do korzystania przez Najemców z powierzchni wspólnych. Cena za czynsz jest skalkulowana w odniesieniu do wynajmowanych przez Najemców na podstawie umowy najmu pokoi.
5. Nie jest pobierany czynsz za określoną procentowo część wspólną.
6. W chwili obecnej powierzchnie wspólne takie jak rampy rozładunkowe nie generują dla Spółki odrębnego przychodu. Korzystanie z ramp rozładunkowych nie było odrębnym przedmiotem kalkulacji czynszu najmu, ponieważ nie były one wyszczególnione w umowach najmu zawartych z Najemcami.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wnoszenia płatności z tytułu podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.?
2. W przypadku uznania stanowiska podatnika w zakresie pyt. 1 za prawidłowe, to czy Wnioskodawca jest zobligowany do ujęcia w podstawie opodatkowania w podatku od przychodów z budynków do uwzględnienia powierzchni wspólnych?
3. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wnoszenia płatności z tytułu podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca uważa, iż jest zobowiązany do płacenia podatku od przychodów z budynków w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Ad. 2

Wnioskodawca, nie jest zobligowany do ujęcia w podstawie opodatkowania w podatku od przychodów z budynków powierzchni wspólnych, a co za tym idzie nie podlegają one pod opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków.

Ad. 3

Wnioskodawca nie jest zobowiązany do płacenia podatku od przychodów z budynków w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., gdyż budynki oddane w najem zostały sklasyfikowane jako KŚT 109. Budynki mieszczące się w KŚT w poz. 109 nie podlegały w stanie prawnym obowiązującym w 2018 r., opodatkowaniu wynikającemu z artykułu 24b ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z brzmieniem art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

• stanowi własność albo współwłasność podatnika,
• został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
• jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
• zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.
  
  

Stosownie do art. 24b ust. 2 ustawy o CIT, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.Urz.UE.L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 ustawy o CIT, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Artykuł 24b ust. 6 ustawy o CIT stanowi, że w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku (art. 24b ust. 7 ustawy o CIT).

Jak stanowi art. 24b ust. 9 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Na podstawie art. 24b ust. 11 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

W wyniku nowelizacji ustawy o CIT z dniem 1 stycznia 2019 r. minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości - budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto ustawodawca wskazał, że nie ustala się przychodu od środka trwałego będącego budynkiem, który stanowi własność albo współwłasność podatnika oraz został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w przypadku, gdy łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Za powyższym rozumowaniem przemawia intencja prawodawcy, której można doszukać się w treści uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A): "Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: »ustawa PIT«) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: »ustawa CIT«) zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

1. objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości - budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;
2. stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;
3. zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;
4. możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.
   
   

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako »podatek od przychodów z budynków«), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że warunkiem kwalifikującym budynek do objęcia podatkiem na podstawie art. 24b ustawy o CIT, poza warunkiem własności lub współwłasności, położenia na terytorium RP, jest jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

W związku z powyższym, Spółka uważa, że jest zobligowana do obliczenia i uiszczenia podatku od przychodów z budynków. Przy czym, do obliczenia podstawy opodatkowania, Wnioskodawca powinien zsumować wartość wszystkich budynków oddanych w najem, przekraczający 5% ich powierzchni użytkowej.

Do obliczenia podatku od przychodów z budynków Wnioskodawca wykorzystuje następujący wzór:

P = (((WPa x %Pa) + (WPb x %Pb) -10.000.000,00 zł) x 0,035%))

gdzie:

• P - zobowiązanie podatkowe z tytułu przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem,
• WPa - wartość początkowa budynku Terminal 1,
• %Pa - % powierzchni użytkowej oddanej do używania innym podmiotom,
• WPb - wartość początkowa budynku Terminal 2,
• %Pb - % powierzchni użytkowej oddanej do używania innym podmiotom.
  
  

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Części wspólne takie jak korytarze, toalety, kuchnie, powierzchnie ramp, powierzchnie klatek, w budynku gdzie wynajmowane są powierzchnie podmiotom trzecim, ale gdzie z części wspólnych korzystają również pracownicy Spółki, którzy wykorzystują część z tych pomieszczeń do pracy na rzecz Spółki nie powinny być brane pod uwagę do policzenia podatku od przychodów z budynku (np. rampy rozładunkowe).

Trudno bowiem oszacować wartość takiej powierzchni, ponieważ są to części wspólne, użytkowane zarówno przez pracowników Spółki jak i podmioty trzecie.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 kwietnia 2019 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.37.2019.1.MS w której stwierdzono, iż: „Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem nie należy uwzględniać części wspólnych wymienionych we wniosku w przypadku których nie jest możliwe ustalenie jaka ich część dotyczy wynajmowanej powierzchni”.

Co więcej wskazać należy, iż zgodnie z art. 24b ust. 6 uCIT proporcje oddanej części do użytkowania ustala się na pierwszy dzień miesiąca. A więc jakiekolwiek zmiany związane z najmem powinny być każdorazowo aktualizowane najpóźniej w pierwszym dniu miesiąca, zatem jeśli zdarzyłaby się sytuacja, w której nieruchomość na początku miesiąca nie była by wynajmowana (np. najem nastąpiłby dopiero 5 dnia miesiąca i trwał kilka dni) to od takiej nieruchomości nie powinien być pobierany podatek od przychodów z budynków.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3

Zgodnie z brzmieniem ustawy o CIT do 31 grudnia 2018 r., podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10 000 000 zł, w postaci:

1. budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   1. centrum handlowe,
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy,
2. budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
   

- wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Wykładnia literalna ww. przepisu wskazuje, że tryb opodatkowania ma zastosowanie do przychodów uzyskiwanych z budynków położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

• Budynek stanowi środek trwały w rozumieniu ustawy o CIT;
• Środek trwały stanowi własność lub współwłasność podatnika;
• Wartość początkowa środka trwałego przekracza 10 000 000 zł;
• Środek trwały jest zaliczany w KŚT do budynków handlowo-usługowych (tj. do rodzaju 103 KŚT -wyłącznie jako: centrum handlowe, dom towarowy, samodzielny sklep i butik, pozostały handlowo-usługowy) bądź do budynków biurowych (tj. do rodzaju 105 KŚT - wyłącznie jako budynek biurowy).
  
  

Zatem, jeśli Terminal 1 w skład którego wchodzą hala przesyłek kurierskich, magazyn lotniczy przesyłek towarowych, budynek centrum spedycji lotniczej oraz Terminal 2 wraz z budynkiem portierni zostały sklasyfikowane zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w pozycji 109 to zdaniem Wnioskodawcy, własność tych środków trwałych i oddanie ich części w najem nie skutkuje powstaniem przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT. Co więcej, nawet gdyby Organ uznał, iż Spółka winna płacić podatek od przychodów z budynków, to budynek Portierni byłby wyłączony z podstawy opodatkowania z uwagi na fakt, iż nieruchomość ta nie przekracza wartości 10 mln zł - jak wskazuje brzmienie przepisów do 31 grudnia 2018 r.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez tut. Organ w dniu 12 czerwca 2019 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.171.2019.1.JC, w której stwierdzono: „Odnosząc ww. przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro budynek został zaklasyfikowany wg Klasyfikacji Środków Trwałych w pozycji 109 jako pozostałe budynki niemieszkalne, a ten rodzaj środka trwałego nie mieści się w zakresie normy zawartej w art. 24b ust. 1 updop, tym samym w brzmieniu przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2018 r. przychód z tytułu posiadania przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja zawiera wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od przychodów z budynków (zakwalifikowanych jako KŚT 109) na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na powyższe, tut. Organ nie odniósł się do kwestii prawidłowości Klasyfikacji Środków Trwałych i przyjął ją za Wnioskodawcą. Jednocześnie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniami Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku (obliczenie podstawy opodatkowania, zmiany związane z najmem i ich aktualizacja), które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Na mocy ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175) z dniem 1 stycznia 2018 r. został wprowadzony tzw. „podatek minimalny”, czyli podatek dochodowy dla właścicieli nieruchomości komercyjnych o wartości przekraczającej 10 mln zł.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: „updop”), podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł, w postaci:

1. budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   1. centrum handlowe,
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy,
2. budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
   

- wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 updop, przepisu ust. 1 nie stosuje się do:

1. środków trwałych, o których mowa w ust. 1, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16c pkt 5;
2. środków trwałych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, wykorzystywanych wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.

W myśl art. 24b ust. 3 updop, podstawę opodatkowania stanowi przychód odpowiadający wartości początkowej środka trwałego ustalanej na pierwszy dzień każdego miesiąca wynikającej z prowadzonej ewidencji, pomniejszonej o kwotę 10.000.000 zł.

Przez Klasyfikację, o której mowa w ww. przepisie należy rozumieć Klasyfikację Środków Trwałych wydaną na podstawie odrębnych przepisów (art. 16i ust. 2 pkt 3 updop). Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864) wprowadzono do stosowania Klasyfikację Środków Trwałych.

Przepisy art. 24b ust. 4-7 updop doprecyzowują, że wprowadzona regulacja ma zastosowanie nie tylko do przypadków, kiedy środek trwały - określony w zacytowanym powyżej ustępie 1 art. 24b - stanowi własność podatnika, ale także do przypadków, kiedy podatnik występuje jako współwłaściciel takiego środka trwałego.

Z kolei zgodnie z art. 24b ust. 12 updop, w przypadku gdy środek trwały, o którym mowa w ust. 1, został oddany do używania, przepisy ust. 1-11 stosuje się wyłącznie do podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jest właścicielem kilku nieruchomości. Wśród nich znajduje się Terminal 1 oraz nowo wybudowany budynek Terminal 2. W obu nieruchomościach znajdują się pomieszczenia, które Spółka wynajmuje podmiotom trzecim. Z opisu wniosku wynika również, że zarówno Terminal 1 jak i Terminal 2 zostały sklasyfikowane zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych jako - KŚT 109 pozostałe budynki niemieszkalne. Wszystkie wymienione budynki w opisie stanu faktycznego zostały zakwalifikowane jako KŚT 109 tj. Terminal 1, Hala przesyłek kurierskich, Centrum Spedycji lotniczej, Terminal 2, Portiernia.

Odnosząc ww. przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro budynki zostały zaklasyfikowane według Klasyfikacji Środków Trwałych w pozycji 109 jako pozostałe budynki niemieszkalne, a ten rodzaj środka trwałego nie mieści się w zakresie normy zawartej w art. 24b ust. 1 updop, tym samym w brzmieniu przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2018 r. przychód z tytułu posiadania przedmiotowych nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., należy uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że ustawą z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązuje od 1 stycznia 2019 r. I tak:

Zgodnie z art. 24b ust. 1 updop, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
   
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
   
   

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 updop, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 updop, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 updop, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Na podstawie art. 24b ust. 7 updop, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W myśl art. 24b ust. 9 updop, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Stosownie do art. 24b ust. 11 updop, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

W myśl art. 24b ust. 12 updop, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Podatnicy mogą nie wpłacać podatku od przychodów z budynków, jeżeli jest on niższy od kwoty zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25, za dany miesiąc - art. 24b ust. 13 updop.

Jednocześnie na podstawie art. 24b ust. 14 updop, kwotę zapłaconego i nieodliczonego w roku podatkowym podatku od przychodów z budynków odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 za rok podatkowy. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 24b ust. 15 updop, kwota podatku od przychodów z budynków nieodliczona na podstawie ust. 14 podlega zwrotowi na wniosek podatnika, jeżeli organ podatkowy nie stwierdzi nieprawidłowości wysokości zobowiązania podatkowego lub straty, obliczonych zgodnie z art. 19 w złożonym zeznaniu podatkowym, oraz podatku od przychodów z budynków, w szczególności jeżeli koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z nabyciem lub wytworzeniem budynku, jak również inne przychody i koszty ustalone zostały na warunkach rynkowych.

Jak już powyżej wskazano, z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jest właścicielem kilku nieruchomości. Wśród nich znajduje się Terminal 1 oraz nowo wybudowany budynek Terminal 2. W obu nieruchomościach znajdują się pomieszczenia, które Spółka wynajmuje podmiotom trzecim. Wszystkie wymienione budynki w opisie stanu faktycznego zostały zakwalifikowane jako KŚT 109.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł „kwoty wolnej” przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych – budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Warunkiem kwalifikującym budynek do objęcia podatkiem na podstawie art. 24b updop, poza warunkiem własności lub współwłasności, położenia na terytorium RP, jest jego oddanie w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że powyższe warunki zostały spełnione.

W związku z powyższym, Spółka jest zobligowana do obliczenia i uiszczenia podatku od przychodów z budynków.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że jest zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., należy uznać za prawidłowe.

Sposób obliczenia podatku ze środka trwałego będącego budynkiem został przedstawiony w art. 24b ust. 3 z uwzględnieniem art. 24b ust. 1, ust. 6 i ust. 9 updop. Dokonując obliczenia podatku na podstawie wyżej wymienionych przepisów Spółka powinna wziąć pod uwagę przychód ustalony proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całości powierzchni użytkowej tego budynku.

Z tego też względu, jedynie w przypadku gdy części wspólne zostały oddane do używania najemcom na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze, w której ustalono czynsz pobierany za określoną procentowo powierzchnię wspólną, powierzchnia ta spełnia warunki do objęcia podatkiem od przychodów z budynków. A contrario, jeżeli z zawartej umowy nie wynika, że części wspólne zostały oddane do odpłatnego używania na podstawie jednej z ww. umów, to nie należy tej powierzchni uwzględniać przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków.

Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem nie należy uwzględniać części wspólnych wymienionych we wniosku w przypadku których nie jest możliwe ustalenie jaka ich część dotyczy wynajmowanej powierzchni.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nie jest zobligowany do ujęcia w podstawie opodatkowania w podatku od przychodów z budynków powierzchni wspólnych, a co za tym idzie nie podlegają one pod opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków, należy uznać za prawidłowe.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy jest zobowiązany do:

• zapłaty podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – jest prawidłowe,
  

• ujęcia w podstawie opodatkowania w podatku od przychodów z budynków powierzchni wspólnych – jest prawidłowe,
  

• zapłaty podatku od przychodów z budynków - Terminalu 1 i Terminalu 2 w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – jest prawidłowe.
  
  
  

Zaakcentować ponadto trzeba, że w niniejszej interpretacji tut. Organ nie oceniał przykładów liczbowych ilustrujących stanowisko Spółki odnoście pytania 1, z uwagi na fakt, że przepis art. 14b Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Zatem tut. Organ nie może potwierdzić prawidłowości przykładowych wyliczeń, bowiem zasady ich arytmetycznego wyliczenia nie podlegają urzędowej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.