Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.307.2019.4.KP
z 7 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2019 r. (data wpływu 17 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia 14 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.) oraz z dnia 27 sierpnia 2019 r. (data wpływu 2 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zmiany umowy leasingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zmiany umowy leasingu. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 14 sierpnia 2019 r. oraz z dnia 27 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podmiotem obejmującym zakresem swojej działalności obszar całego kraju. W celu realizacji zadań służbowych Wnioskodawca pozyskuje do używania nowe samochody, dalej zwane „Samochodami”. Samochody te są samochodami osobowymi w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 z późn. zm.), dalej zwanej „Ustawą PIT”.

W dniu 13 grudnia 2018 r. Wnioskodawca zawarł Umowę z XXX Sp. z o.o. na dostawę nowego Samochodu marki XXXX o numerze VIN: XXXX za cenę stanowiącą kwotę netto w PLN XXXXXX zł XX gr. Umowa weszła w życie w dniu wpłaty zaliczki, tj. 14 grudnia 2018 r. Pozostała część ceny płatna jest do dnia ostatecznego odbioru pojazdu. Dostawca w umowie sprzedaży wskazał wstępny termin odbioru pojazdu na koniec 2 kwartału 2019 r.

W dniu 20 grudnia 2018 r. Wnioskodawca zawarł umowę leasingu nr XXXX, której przedmiotem jest wskazany wyżej pojazd.

Samochód nie będzie wprowadzany do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy - stosunki prawne dotyczące użytkowania Samochodu będą stanowiły leasing operacyjny w rozumieniu przepisów art. 23b Ustawy PIT.

W dniu 4 lipca 2019 r. firma XXX otrzymała zawiadomienie, że na skutek okoliczności niezależnych od Dostawcy, zmianie uległ ostateczny odbiór pojazdu objętego umową. Poinformował ponadto, iż działania podjęte przez producenta pojazdu w celu zachowania najwyższych standardów oferowanych produktów, skutkowały będą opóźnieniem w produkcji sięgającym sześciu miesięcy od dnia ustalonego jako wstępny termin odbioru pojazdu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

• sformułowanie, iż działania podjęte przez producenta pojazdu w celu zachowania najwyższych standardów oferowanych produktów, skutkowały będą opóźnieniem w produkcji sięgającym sześciu miesięcy od dnia ustalonego jako wstępny termin odbioru pojazdu, oznacza wszystkie działania podejmowane przez fabrykę w celu dostarczenia odbiorcy pojazdu zgodnego z umową, spełniającego normy emisji spalin oraz normy jakościowe XXX;
• opóźnienie w produkcji spowodowane jest brakiem komponentów wymaganych do przejścia ostatecznej kontroli jakości, która zezwoli na wysyłkę samochodu z fabryki;
• samochód objęty umową leasingową jest już wyprodukowany i posiada nr VIN: XXX;
• umowa leasingu XXX zawarta w dniu 13 grudnia 2018 r. jest nową umową - nie została w jakikolwiek sposób zmieniona ani odnowiona.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zawarciem przez Wnioskodawcę w grudniu 2018 r. umowy leasingu, będzie obowiązany stosować do leasingu wskazanego Samochodu przepisy ustawy zmienianej (art. 8 ust. 1 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw) w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., pomimo opóźnienia w dostawie wskazanego pojazdu niezależnego od Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zawarciem umowy leasingu wskazanego Samochodu, w następstwie zawarcia umowy z 13 grudnia 2018 r. na dostawę pojazdu, Wnioskodawca będzie obowiązany stosować przepisy Ustawy w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 Ustawy, w brzmieniu dotychczasowym.

Jednocześnie, zgodnie z ust. 2 powołanego wyżej artykułu Ustawy, do umów, o których mowa w ust. 1, zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Jak wynika z powyższego przepisu, w przypadku zawarcia przez podatnika umowy leasingu, umowy najmu, umowy dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego przed dniem 1 stycznia 2019 r., podatnik w zakresie kwalifikacji podatkowej zawartej umowy jest obowiązany stosować przepisy obowiązujące w tym zakresie w Ustawie PIT do końca 2018 r. Gdyby natomiast umowa leasingu, umowa najmu, umowa dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze dotycząca samochodu osobowego została zawarta przez podatnika po dniu 31 grudnia 2018 r., podatnik jest zobowiązany stosować do tej umowy odpowiednio przepisy Ustawy PIT w brzmieniu nadanym Ustawą, czyli obowiązujące od 1 stycznia 2019 r.

Aby zatem do konkretnej umowy można było zastosować przepisy Ustawy PIT w brzmieniu dotychczasowym (czyli obowiązującym do końca 2018 r.), muszą zostać spełnione równocześnie trzy poniższe warunki:

• umowa musi być umową leasingu, umową najmu, umową dzierżawy lub inną umową o podobnym charakterze,
• umowa musi zostać zawarta przez strony nie później, niż 31 grudnia 2018 r.,
• przedmiotem umowy musi być samochód osobowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie powyższe warunki zostały spełnione w odniesieniu do zawartej umowy leasingu.

1. Forma prawna zawartej umowy
   Umowa leasingu nr XXX, której przedmiotem jest wskazany wyżej pojazd, będzie stanowiła leasing operacyjny w rozumieniu przepisów art. 23b Ustawy PIT. Samochód nie będzie wprowadzany do ewidencji środków trwałych podmiotu.
   Zgodnie z art. 709¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), „przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego”.
   
2. Data zawarcia umowy
   Umowa została zawarta 20 grudnia 2018 r.
   Zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia dla oceny skutków podatkowych zawarcia przez Wnioskodawcę umowy leasingu w świetle powołanego wyżej art. 8 Ustawy, będzie fakt dostarczenia Samochodu w 2019 roku.
   Jak bowiem wynika z art. 23a Ustawy PIT, pod pojęciem umowy leasingu „rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów”.
   
   Jak wynika z zacytowanych wyżej przepisów, umowa leasingu zostaje zwarta w momencie złożenia zgodnego oświadczenia woli przez finansującego i korzystającego, a dla jej ważności nie ma znaczenia moment wydania rzeczy będącej przedmiotem tej umowy. W związku z tym należy przyjąć, że umowa leasingu samochodu zawarta w 2018 r., nawet jeżeli przewiduje późniejszy moment wydania tego samochodu (np. w roku 2019), będzie objęta regulacjami podatkowymi obowiązującymi w 2018 r. W konsekwencji, fakt dostarczenia Samochodu w 2019 r. nie ma znaczenia dla oceny daty zawarcia umowy leasingu.
   
3. Przedmiot umowy

Powołany wyżej art. 8 ust. 1 Ustawy, dotyczy jedynie samochodów osobowych. Za samochód osobowy w rozumieniu przepisów art. 5a pkt 19a Ustawy PIT uważa się „pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   
   
   
   1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju, wielozadaniowy, van lub
      
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
      
      
      
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   
   
   
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
      
   2. do prac wiertniczych,
      
   3. koparka, koparko-spycharka,
      
   4. ładowarka,
      
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
      
   6. żuraw samochodowy,
      
      
      
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a wydatki związane z pojazdami samochodowymi ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług;”.

Przedmiotem zawartej umowy jest samochód osobowy marki XXX - jest to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, jego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, a konstrukcyjnie są przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Jednocześnie nie posiada cech określonych w tym przepisie w lit. a) - d).

W konsekwencji nie ma zatem wątpliwości, że w przypadku Samochodu, który Wnioskodawca zakupił, spełniony jest wskazany w art. 8 ust. 1 Ustawy warunek dotyczący rodzaju pojazdu. Zatem także w tym zakresie nie ma przeszkód, aby w odniesieniu do zawartej umowy leasingu Samochodu, Wnioskodawca mógł stosować przepisy Ustawy PIT obowiązujące w 2018 r.

Reasumując powyższe rozważania należy zatem stwierdzić, iż:

• w wyniku podpisania Umowy leasingu w dniu 20 grudnia 2018 r. zawarła umowę leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 23b Ustawy PIT,
• umowa została zawarta przed 1 stycznia 2019 r.,
• umowa dotyczy samochodu osobowego w rozumieniu przepisów art. 5a pkt 19a Ustawy PIT,

a zatem Wnioskodawca do zawartej umowy leasingu jest obowiązany stosować przepisy ustawy o PIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawodawca określił warunki, jakie muszą być spełnione przy tego typu zdarzeniu, aby umowa była rozliczana tak, jakby nic się nie zmieniło. Otóż nie mogą powstać inne istotne zmiany w jej zapisach, dotyczące np. czasu jej trwania czy wartości opłat leasingowych.

W świetle art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego. Zmiana ta została dokonana ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca), dopisując w art. 23 w ust. 1 pkt 47a.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2 w brzmieniu dotychczasowym. Przy czym do umów zmienionych lub odnowionych po dniu 31 grudnia 2018 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (art. 8 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej).

Celem wprowadzonych zmian było ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. Do końca grudnia 2018 r. korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowiło preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta miała charakter wielopłaszczyznowy. Nie ograniczała się ona bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana była również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązywał bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego.

Należy zauważyć, że ustawodawca, uchwalając niniejsze zmiany, w art. 8 ust. 1 ustawy zmieniającej wskazał, że w przypadku umów leasingu zawartych przed 1 stycznia 2019 r. podatnik będzie mógł rozliczać leasing na zasadach obowiązujących do końca 2018 r., chyba że umowa taka została zawarta, zmieniona lub odnowiona po 31 grudnia 2018 r.

Zmianą umowy w rozumieniu art. 8 ustawy zmieniającej jest zmiana umowy, która ma lub może mieć istotny wpływ na skutki w podatku dochodowym, np. wpływa na wysokość kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji - zmiana umowy, która nie wywołuje skutków w podatku dochodowym, nie będzie automatycznie oznaczała konieczności stosowania nowych przepisów.

Należy wskazać, że art. 8 ustawy zmieniającej odnosi się do umów leasingu, najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, stąd też dotyczy opłat wynikających z takich umów. W przypadku natomiast kosztów używania samochodu osobowego (tzw. koszty eksploatacyjne, obejmujące również opłaty serwisowe), to od 1 stycznia 2019 r. będą one rozliczane według nowych zasad.

Ponadto Organ zauważa, że w zawartej umowie leasingu, najmu, dzierżawy lub innych umowach o podobnym charakterze powinny znaleźć się wszystkie obligatoryjne elementy treści czynności prawnej (essentialia negotii określające daną czynność prawną).

W przypadku zawarcia przed 1 stycznia 2019 r. umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy o bardzo ogólnym charakterze (np. umowy ramowej), która w szczególności nie zawiera wszystkich elementów stanowiących essentialia negotii danej umowy np. leasingu, nie będzie można przyjąć, że umowa taka została zawarta przed 1 stycznia 2019 r. W związku z tym taka umowa będzie podlegała nowym przepisom.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w grudniu 2018 r. zawarł umowę leasingu (leasing operacyjny) samochodu osobowego o wartości przekraczającej 150 000 zł. Zgodnie z umową otrzymanie pojazdu samochodowego będącego przedmiotem umowy leasingu miało nastąpić pod koniec drugiego kwartału 2019 r. W dniu 4 lipca 2019 r. Wnioskodawca otrzymał zawiadomienie, że na skutek okoliczności niezależnych od Dostawcy, zmianie uległ ostateczny odbiór pojazdu objętego umową, sięgający sześciu miesięcy od dnia ustalonego jako wstępny termin odbioru pojazdu. Opóźnienie w produkcji spowodowane jest brakiem komponentów wymaganych do przejścia ostatecznej kontroli jakości, która zezwoli na wysyłkę samochodu z fabryki. Umowa leasingu XXX zawarta w dniu 13 grudnia 2018 r. nie została w jakikolwiek sposób zmieniona ani odnowiona.

Jak już wyjaśniono powyżej, do umów leasingu dotyczących samochodów osobowych zawartych przed 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. Ze względu na to, że umowa leasingu ma charakter konsensualny, staje się ona skuteczna przez samo złożenie zgodnych oświadczeń woli stron tej umowy. Oznacza to, że dla jej zawarcia nie jest konieczne wydanie rzeczy (jak np. w niniejszej sprawie leasingowanego samochodu). Zatem należy przyjąć, że umowa zawarta w 2018 r., nawet jeśli przewiduje późniejszy moment (np. w 2019 r.) wydania przedmiotu leasingu, będzie objęta dotychczasowymi (tj. obowiązującymi do końca 2018 r.) regulacjami rozliczania w kosztach podatkowych wydatków związanych z leasingiem samochodu.

Reasumując - w niniejszej sprawie, w przypadku podpisania przez Wnioskodawcę umowy leasingu przed 1 stycznia 2019 r. oraz w wyniku zawiadomienia o przesunięciu terminu otrzymania samochodu osobowego po 31 grudnia 2018 r. - nie będzie miał zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.