2019.01.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.684.2018.2.KB
z 8 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dokonywanej dostawy towarów stawką podatku w wysokości 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dokonywanej dostawy towarów stawką podatku w wysokości 0%. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.) o przeformułowane pytanie, doprecyzowanie własnego stanowiska oraz uzupełnienie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT, w tym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy przedsiębiorstw zajmującej się projektowaniem, produkcją i serwisem rozwiązań w zakresie systemów sterujących dla rynku lotniczego i energetycznego.

W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje zakupów oraz sprzedaży towarów, w tym między innymi w ramach tzw. transakcji łańcuchowych, z uczestnictwem kilku podmiotów. W ramach takich transakcji, Spółka występuje jako pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw (dalej jako „podmiot (A)”), tzn. sprzedaje towary do podmiotu z siedzibą w innym niż Polska kraju członkowskim UE (dalej jako „podmiot (B)”). Podmiot (B) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec, posiadającym ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez właściwe niemieckie organy podatkowe (może też być zarejestrowany do VAT na terytorium innych państw członkowskich).

Towary sprzedawane przez Spółkę (A) na rzecz podmiotu (B) są następnie przez ten podmiot (B) odsprzedawane odbiorcy (C) z siedzibą na terytorium Niemiec. Towary dostarczane są bezpośrednio od Wnioskodawcy do odbiorcy (C) lub wskazanego przez niego podmiotu, bez przesyłania ich do podmiotu B.

Transport towarów mający miejsce bezpośrednio od Spółki (A) do finalnego odbiorcy (C) realizowany jest przez firmę transportową, za której usługi płaci finalny odbiorca (C). Pomimo tego, iż koszt usługi transportowej ponoszony jest przez finalnego odbiorcę towaru (podmiot C), szereg czynności związanych z operacyjną organizacją transportu podejmowany jest przez Spółkę (A). W szczególności Wnioskodawca jako podmiot (A):

przekazuje szczegółowe informacje dotyczące: miejsca odbioru towaru – terminu, w którym towar będzie gotowy do przewozu – rodzaju, ilości i wagi dostarczanych towarów – ilości przygotowanych do transportu opakowań/europalet itd. (informacje te stanowią podstawę do sprawnej realizacji usługi przewozowej, doboru odpowiedniego środka transportu itp.),
kontaktuje się z przewoźnikiem i/lub nabywcą na bieżąco, w razie pojawienia się kwestii problematycznych związanych np. z opóźnieniem produkcji,
wskazuje sposób przewozu i traktowania towaru w transporcie w przypadku towarów wrażliwych lub niebezpiecznych,
przygotowuje towar, w tym odpowiada za zapakowanie w sposób stabilny towaru w celu jego przewozu,
przekazuje przedsiębiorstwu transportowemu dokumenty transportowe upoważniające do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie (tzw. packing list, list przewozowy CMR) oraz potwierdza datę przekazania towarów przewoźnikowi,
zapewnia załadunek towaru na podstawiony przez przewoźnika środek transportu (wszelkie czynności związane z załadunkiem towaru, w tym m.in. zapewnienie pracowników umieszczających towar, określenie sposobu umieszczenia przewożonego towaru pozostają w gestii podmiotu A),
odpowiada na ewentualne późniejsze pytania i kontakty ze strony przewoźnika w razie problemów powstałych na trasie przewozu bezpośrednio po lub niedługo po podjęciu towarów do transportu.

Innymi słowy, nawet jeśli koszt usługi przewozowej ponosi finalny odbiorca (podmiot C), to i tak wszystkie wskazane powyżej szczegóły związane z organizacją transportu z terytorium Polski ustala podmiot (A).

Transakcja identyczna z opisaną powyżej była już przedmiotem interpretacji w tożsamym stanie faktycznym, przy czym wniosek złożył podmiot pośredniczący, tj. podmiot (B). Interpretacja ta została wydana 6 lipca 2018 r. i nosi sygnaturę 0114-KDIP1-2.4012.291.2018.1.KT. Wnioskodawca przywołuje tę interpretację, aby umożliwić zachowanie spójności i sprawną identyfikację zagadnienia po stronie organu wydającego interpretację.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest (i będzie) czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT, w tym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). Dostawy są (i będą) dokonywane dla nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Spółka posiada (i będzie posiadać) w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem dostawy zostały (zostaną) wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Ogólne przesłanki dla stawki 0% VAT z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT są więc spełnione, przy czym nie są one przedmiotem wątpliwości i pytania Spółki (pytanie dotyczy możliwości stosowania stawki 0% VAT w kontekście uznania przedmiotowych transakcji za wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w aspekcie organizacji transportu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy Spółka prawidłowo uważa, iż może opodatkować opisaną transakcję stawką 0% VAT (pod ogólnymi warunkami, wynikającymi z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, tj. istnieniem numeru VAT-UE nabywcy, rejestracją na VAT-UE sprzedawcy oraz posiadaniem dowodów wywozu – warunki te nie są przedmiotem pytania Spółki) jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w ramach której podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT jest podmiot (A), tj. Spółka?

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wniosku, istnieją podstawy do przyjęcia, iż może on opodatkować opisaną transakcję stawką 0% VAT (pod ogólnymi warunkami, wynikającymi z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, tj. istnieniem numeru VAT-UE nabywcy, rejestracją na VAT-UE sprzedawcy oraz posiadaniem dowodów wywozu – warunki te nie są przedmiotem pytania Spółki) jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Zdaniem Wnioskodawcy, podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT jest bowiem Spółka, a w konsekwencji realizowana przez nią transakcja sprzedaży towarów na rzecz podmiotu (B) jako kolejnego podmiotu w łańcuchu dostaw stanowi transakcję ruchomą (wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Z kolei stosownie do treści art. 22 ust. 2 tej ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Jednocześnie w myśl przepisu art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 tego artykułu, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Wskazane powyżej przepisy zawierają regulację, zgodnie z którą w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany bezpośrednio tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, to wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), a w konsekwencji tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Przedstawione powyżej regulacje ustawy o VAT znajdują swoje źródło w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), który m.in. w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder uznał, że jeżeli kilku przedsiębiorców dokonuje dostawy tego samego przedmiotu dostawy i te są realizowane w drodze pojedynczego przemieszczenia towarów, za wewnątrzwspólnotową dostawę zwolnioną od podatku należy uznać tylko jedną z kilku dostaw.

Podstawową kwestią jest zatem ustalenie, który z podmiotów biorących udział w opisanym we wniosku łańcuchu dostaw dokona transportu towarów.

W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy należy dokonać oceny, kto jest faktycznym organizatorem transportu. Bez wpływu na powyższe pozostaje natomiast okoliczność, że koszty transportu ponosi inny podmiot w łańcuchu (np. ostateczny odbiorca towarów). Potwierdzeniem tego stanowiska jest m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012. 291.2018.1.KT, wskazana w stanie faktycznym i wydana dla podmiotu będącego bezpośrednim kontrahentem Wnioskodawcy (podmiot B), w odniesieniu do takiej samej transakcji realizowanej przez Spółkę. Przedstawione w ww. interpretacji czynności w zakresie organizacji transportu wykonywane przez Spółkę miały zakres tożsamy z działaniami Wnioskodawcy przedstawionymi w treści stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) złożonego wniosku, i pozwoliły one Dyrektorowi KIS na uznanie, że to pierwszy podmiot w łańcuchu sprzedaży organizuje transport. W konsekwencji, transakcja mająca miejsce pomiędzy pierwszym dostawcą, a pierwszym nabywcą jest tzw. transakcją ruchomą, w ramach której następuje transport towarów.

Przedstawiony powyżej sposób rozumienia pojęcia „organizacji transportu” dla celów tzw. transakcji łańcuchowych znajduje potwierdzenie również w innych interpretacjach organów podatkowych. Tytułem przykładu należy wskazać m.in. na następujące interpretacje:

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. 0112-KDIL1-3. 4012.649.2017.2.PR, w której organ podatkowy w całości zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż to pierwszy podmiot w łańcuchu jest podmiotem organizującym transport, jeśli realizuje takie czynności, jak: podejmowanie (inicjowanie) kontaktu z przewoźnikiem odpowiedzialnym za transport towarów (względnie przejmie kontakt od Dealera po zainicjowaniu kontaktu z przewoźnikiem); – uzgadnianie z przewoźnikiem daty odbioru produktów oraz termin realizacji dostawy do Dealera; – informowanie przewoźnika o szczegółach dotyczących transportu – takich jak waga i rozmiar łodzi, nr HIN łodzi, miejsce odbioru towarów oraz datę ich załadunku; – uzgadnianie z przewoźnikiem sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 marca 2016 r., sygn. IBPP4/4512-15/16/PK, w której organ uznał: „Spółka zajmuje się operacyjną organizacją transportu, tzn. podejmuje następujące czynności: (i) podejmuje (inicjuje) kontakt z przewoźnikiem /spedytorem odpowiedzialnym za transport towarów; (ii) uzgadnia z tym podmiotem termin odbioru, rozmiary oraz wagę dostarczanych towarów; (iii) generuje awizo transportowe lub inny podobny dokument (Informację) oraz przesyła przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia upoważniający do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie; (iv) wspólnie z przewoźnikiem ustala ilość i rozmiar opakowań (np. kontenerów) transportowych oraz sporządza potwierdzający to dokument („Load Order”); (v) uzgadnia z przewoźnikiem sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu (w tym celu Spółka przesyła przewoźnikowi instrukcję dotyczącą załadunków i rozładunków obowiązującą na terenie zakładów Spółki, przedstawia inne wymogi dotyczące m.in. wielkości podstawianego środka transportu, sposobu umieszczenia przewożonego towaru, itd.). Przenosząc powyższe na grunt przytoczonych przepisów należy stwierdzić, że zakres czynności, które wykonuje Spółka w związku z organizowaniem transportu – nawet jeżeli to nie ona wskazuje firmę transportową – przesądza o tym, że to Spółka jest organizatorem transportu”,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2016 r., sygn. IPPP3.4512.659.2016.1.RM, w której organ podatkowy wskazał: „Przy tym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu”,
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 października 2016 r., sygn. ITPP3/4512-455/16/MD, w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko wnioskodawcy: „W ocenie Spółki, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport kluczową okolicznością nie jest to, kto formalnie płaci za transport, i na rzecz którego podmiotu wystawiana jest faktura dokumentująca transport, lecz to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. W tym zakresie istotnym jest, który z podmiotów w szczególności: (i) kontaktuje się z przedsiębiorstwem transportowym w celu potwierdzenia dostępności towaru do odbioru; (ii) uzgadnia z przedsiębiorstwem transportowym termin odbioru, rozmiary oraz wagę towarów; (iii) uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi jakie muszą spełniać środki transportu; (iv) generuje numer zamówienia oraz przesyła przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia upoważniający do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie; (v) kontaktuje się z pierwszym w łańcuchu dostaw sprzedawcą w celu potwierdzenia daty oraz innych szczegółów wysyłki; (vi) udziela przedsiębiorcy transportowemu wskazówek dotyczących bezpiecznego załadunku, transportu oraz rozładunku towarów”,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. IPPP3/4512-710/15-2/JF, w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko „(...) podmiotem który organizował wysyłkę lub transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT w ramach opisanych w stanie faktycznym transakcji (...) był Polski Dostawca, jako podmiot, który: (i) Po uzgodnieniu zakresu dostawy ze Spółką, kontaktował się z przewoźnikiem w celu potwierdzenia dostępności oraz gotowości Produktów do odebrania; (ii) Uzgadniał z przewoźnikiem datę odbioru Produktów oraz ich dostawy; (iii) informował przewoźnika o szczegółach transportu – takich jak waga i rozmiar Produktów; (iv) Dokładne miejsce odbioru towarów oraz datę ich załadunku – nie zaś Spółka, jako podmiot, która zawarła umowę z przewoźnikiem oraz była przez przewoźnika obciążana kosztami transportu”.

Uwzględniając prezentowany przez organy podatkowe sposób zdefiniowania pojęcia „organizacji transportu”, które to pojęcie ma zasadnicze znaczenie dla przyporządkowania transportu określonej dostawie towarów, zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) wniosku, to dostawa realizowana przez Spółkę na rzecz podmiotu (B) winna zostać uznana za dostawę ruchomą – zwłaszcza że w tożsamym stanie faktycznym, dla transakcji realizowanej właśnie przez Spółkę, taką interpretację otrzymał podmiot (B), czyli bezpośredni kontrahent Wnioskodawcy (interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.291.2018.1.KT). Jak bowiem wynika z treści wniosku, istnieją podstawy do przyjęcia, iż za organizację transportu towarów z Polski do finalnego odbiorcy z innego kraju UE odpowiedzialny jest Wnioskodawca.

Tym samym należy uznać, że to Spółka będzie podmiotem organizującym transport towarów będących przedmiotem transakcji. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie będzie w szczególności okoliczność, że firma przewozowa obciąża kosztami transportu inny podmiot niż Wnioskodawcę. Powyższej konkluzji nie zmienia również okoliczność, iż inne podmioty, a w szczególności podmiot (C) również będą mieć kontakt z przewoźnikiem w związku z realizacją usługi przewozowej (formalne zlecenie usługi, kontakt w ramach odbioru dostarczonego towaru itp.). Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych (por. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 17 marca 2014 r., sygn. IPPP3/443-1265/14-2/ISZ).

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, dostawę ruchomą należy przyporządkować transakcji dostawy towarów realizowanej przez Spółkę na rzecz podmiotu (B), gdyż to Spółka jest podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT. Tym samym, realizowana przez Wnioskodawcę dostawa towarów na rzecz podmiotu (B) powinna zostać uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem VAT, w tym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy przedsiębiorstw zajmującej się projektowaniem, produkcją i serwisem rozwiązań w zakresie systemów sterujących dla rynku lotniczego i energetycznego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje zakupów oraz sprzedaży towarów, w tym między innymi w ramach tzw. transakcji łańcuchowych, z uczestnictwem kilku podmiotów. W ramach takich transakcji, Wnioskodawca występuje jako pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw, tzn. sprzedaje towary do podmiotu z siedzibą w innym niż Polska kraju członkowskim UE (dalej jako „podmiot (B)”). Podmiot (B) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium Niemiec, posiadającym ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez właściwe niemieckie organy podatkowe (może też być zarejestrowany do VAT na terytorium innych państw członkowskich).

Towary sprzedawane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu (B) są następnie przez ten podmiot (B) odsprzedawane odbiorcy (C) z siedzibą na terytorium Niemiec. Towary dostarczane są bezpośrednio od Wnioskodawcy do odbiorcy (C) lub wskazanego przez niego podmiotu, bez przesyłania ich do podmiotu B.

Transport towarów mający miejsce bezpośrednio od Wnioskodawcy do finalnego odbiorcy (C) realizowany jest przez firmę transportową, za której usługi płaci finalny odbiorca (C). Pomimo tego, iż koszt usługi transportowej ponoszony jest przez finalnego odbiorcę towaru (podmiot C), szereg czynności związanych z operacyjną organizacją transportu podejmowany jest przez Wnioskodawcę. W szczególności Wnioskodawca:

przekazuje szczegółowe informacje dotyczące: miejsca odbioru towaru – terminu, w którym towar będzie gotowy do przewozu – rodzaju, ilości i wagi dostarczanych towarów – ilości przygotowanych do transportu opakowań/europalet itd. (informacje te stanowią podstawę do sprawnej realizacji usługi przewozowej, doboru odpowiedniego środka transportu itp.),
kontaktuje się z przewoźnikiem i/lub nabywcą na bieżąco, w razie pojawienia się kwestii problematycznych związanych np. z opóźnieniem produkcji,
wskazuje sposób przewozu i traktowania towaru w transporcie w przypadku towarów wrażliwych lub niebezpiecznych,
przygotowuje towar, w tym odpowiada za zapakowanie w sposób stabilny towaru w celu jego przewozu,
przekazuje przedsiębiorstwu transportowemu dokumenty transportowe upoważniające do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie (tzw. packing list, list przewozowy CMR) oraz potwierdza datę przekazania towarów przewoźnikowi,
zapewnia załadunek towaru na podstawiony przez przewoźnika środek transportu (wszelkie czynności związane z załadunkiem towaru, w tym m.in. zapewnienie pracowników umieszczających towar, określenie sposobu umieszczenia przewożonego towaru pozostają w gestii Wnioskodawcy),
odpowiada na ewentualne późniejsze pytania i kontakty ze strony przewoźnika w razie problemów powstałych na trasie przewozu bezpośrednio po lub niedługo po podjęciu towarów do transportu.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w ww. transakcji występują dwie dostawy:

dostawa między Wnioskodawcą a podmiotem (B) oraz
dostawa między podmiotem (B) a odbiorcą (C),

przy czym towar transportowany jest bezpośrednio od Wnioskodawcy do odbiorcy (C) lub wskazanego przez niego podmiotu, bez przesyłania ich do podmiotu (B).

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu – który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów – ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jeden transport lub wysyłka.

Wszystkie dostawy dokonane przed dostawą, do której jest przyporządkowany transport lub wysyłka towarów, mają charakter transakcji krajowych w państwie dostawy towarów, natomiast wszystkie późniejsze dostawy po tej dostawie mają charakter dostaw krajowych w państwie przeznaczenia towarów.

Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak, w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy.

Zgodnie z definicją językową pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl).

Niewątpliwe ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiedzialność za przygotowanie i załadunek towarów stanowią zasadnicze elementy procesu przygotowania i organizacji transportu towarów, wypełniające przywołaną powyżej definicję „przyporządkowania”.

Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy trzeba wskazać na element decydujący, jakim jest to, kto wykonuje, organizuje transport towarów, natomiast bez wpływu na powyższe pozostaje to, kto jest ostatecznie obciążony kosztami tego transportu.

Zakres czynności, które wykonuje Wnioskodawca w związku z organizowaniem transportu, tj. kontaktuje się z przewoźnikiem odpowiedzialnym za realizację dostawy i jest podmiotem zaangażowanym w przygotowanie technicznych aspektów transportu (przygotowuje towar do transportu, zajmuje się jego załadunkiem i zabezpieczeniem, uzgadnia z przewoźnikiem termin odbioru towaru oraz środek transportu, przekazuje dokumenty transportowe) – przesądza o tym, że to on jest organizatorem transportu.

Mając na uwadze powyższe w kontekście art. 22 ustawy należy stwierdzić, że transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonywanej przez Wnioskodawcę – organizującego transport towarów z terytorium kraju na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej – na rzecz podmiotu (B). Transakcja ta stanowi zatem dostawę „ruchomą”, opodatkowaną w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli na terytorium kraju. Kolejna dostawa towarów dokonywana przez podmiot (B) na rzecz odbiorcy (C), jest dostawą „nieruchomą” opodatkowaną w miejscu zakończenia transportu.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że przepisy art. 22 ustawy nie łączą określenia dostawy „ruchomej” ze zdefiniowaniem danej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej. W pierwszej kolejności w transakcji łańcuchowej należy bowiem określić dostawę „ruchomą”, i w efekcie tylko ta dostawa będzie posiadała charakter międzynarodowy. Czyli to nie zdefiniowanie danej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej określa dostawę „ruchomą” w transakcji łańcuchowej, lecz odwrotnie, wskazanie dostawy transgranicznej pozwala na jej zdefiniowanie jako wewnątrzwspólnotowej.

Przedmiotem pytania Wnioskodawcy jest możliwość opodatkowania opisanej transakcji stawką podatku w wysokości 0%. W związku z potwierdzeniem, że dostawa towarów dokonywana przez Wnioskodawcę jest dostawą „ruchomą”, w niniejszej interpretacji należy także dokonać analizy pozostałych przepisów ustawy dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym art. 42 ustawy.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca jest zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE) i dokonuje dostawy określonych towarów na rzecz nabywcy – podmiot (B), posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla tego nabywcy, które w wyniku tej dostawy są transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Ponadto, Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że spełnione są warunki dla uznania dokonywanej przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz podmiotu (B) za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0%, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca może/będzie mógł opodatkować opisaną transakcję stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0% (pod ogólnymi warunkami, wynikającymi z art. 42 ust. 1 ustawy, tj. istnieniem numeru VAT-UE nabywcy, rejestracją na VAT-UE sprzedawcy oraz posiadaniem dowodów wywozu) jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w ramach której podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy jest/będzie Wnioskodawca.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników dotyczących konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie i nie mogą one decydować o niniejszym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin