2019.01.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.557.2018.2.SS
z 8 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia 10 grudnia 2018 r. (data wpływu 19 grudnia 2018 r.) oraz 4 stycznia 2019 r. (data wpływu 7 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych i kursów prowadzonych przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych, z zakresu ratownictwa medycznego dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników,
nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych i kursów prowadzonych przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych, z zakresu ratownictwa medycznego dla osób prywatnych niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym, dla których udział w szkoleniu nie wynika z obowiązku służbowego.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie. Wniosek uzupełniono w dniu 19 grudnia 2018 r. i 7 stycznia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz przeformułowanie pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest samodzielnym, publicznym zakładem opieki zdrowotnej, podległym Sejmikowi Województwa. Pogotowie Ratunkowe świadczy usługi medyczne głównie poprzez niesienie pierwszej pomocy – w ramach ratownictwa medycznego oraz realizuje transporty chorych. Pogotowie prowadzi działalność w głównej mierze zwolnioną od podatku VAT (działalność medyczną). Niemniej jednak jest zarejestrowane jako podatnik VAT czynny. Pogotowie rozlicza się miesięcznie, składa deklaracje VAT-7.

Pogotowie prowadzi również działalność szkoleniową, organizuje kursy dla ratowników medycznych, pielęgniarek i lekarzy oraz dla osób nieposiadających wykształcenia medycznego, celem nauki zasad udzielania pierwszej pomocy. Pogotowie szkoli instytucje państwowe, firmy prywatne, szkoły, przedszkola, osoby indywidualne.

Pogotowie posiada decyzję Wojewody o zatwierdzonym programie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (KPP).

Kwalifikowana pierwsza pomoc, są to czynności podejmowane wobec osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez ratownika, który jest członkiem jednostek współpracujących z systemem PRM.

Podmiot zamierzający prowadzić kursy w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy jest zobowiązany uzyskać zatwierdzenie programu kursu przez właściwego wojewodę ze względu na swoją siedzibę. Wojewoda zatwierdza program kursu po:

stwierdzeniu jego zgodności z ramowym programem kursu, o którym mowa w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r., w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 2007, nr 60, poz. 408);
przeprowadzeniu weryfikacji kwalifikacji kadry dydaktycznej, a także spełnieniu wymagań w zakresie wyposażenia sal ćwiczeniowych.

Każda zmiana programu kursu, obejmująca zakres merytoryczny dokonana przez podmiot, który uzyskał zatwierdzenie programu kursu, wymaga ponownego zatwierdzenia przez wojewodę.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu, w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 2007, nr 60, poz. 408), określa:

ramowy program kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy;
kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs;
sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs;
skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej;
okres ważności i wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu, i uzyskaniu tytułu ratownika.

W ramach nadzoru nad systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne, wojewoda jest uprawniony do przeprowadzania kontroli podmiotów prowadzących kursy, w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy.

Pogotowie prowadzi szkolenia dla pracowników i pracodawców różnych grup zawodowych:

dla firm i instytucji: podstawowe, rozszerzone i recertyfikacyjne zarówno stacjonarne, jak i w siedzibie zamawiającego,
dla osób indywidualnych: dla wszystkich zainteresowanych nauką pierwszej pomocy,
specjalistyczne: Kursy Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy i recertyfikacyjne dla PSP, WOPR i GOPR, i innych jednostek współpracujących z systemem PRM,
seminaria szkoleniowe na punkty edukacyjne dla ratowników medycznych, pielęgniarek i lekarzy.

Kursy prowadzone są przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych.

Po spełnieniu określonych założeń, Wnioskodawca nadaje firmie lub instytucji CERTYFIKAT BEZPIECZEŃSTWA MEDYCZNEGO, zaświadczający o wysokim poziomie świadomości kierownictwa firmy w zakresie udzielania pierwszej pomocy oraz szeroko rozumianego bezpieczeństwa.

Pogotowie opodatkowuje szkolenia podatkiem VAT w dwojaki sposób. Część z nich opodatkowuje stawką VAT 23%, do części stosuje zwolnienie od VAT. Zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT stosowane jest przy następujących szkoleniach:

dla firm i osób pozostających w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, czyli nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych;
seminariach szkoleniowych na punkty edukacyjne dla ratowników medycznych, pielęgniarek, lekarzy dyspozytorów;
oraz w przypadku posiadania przez klienta zaświadczenia o finansowaniu szkolenia ze środków publicznych – wówczas podstawą prawną zwolnienia jest art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca stoi jednak na stanowisku, że szkolenia z zakresu ratownictwa medycznego, do których stosuje stawkę 23% VAT, tj. dla osób prywatnych niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym oraz dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników w celu poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy, która potrzebna jest ze względu na przepisy BHP przy wykonywaniu każdego zawodu, również spełniają przesłankę zastosowania – w stosunku do świadczenia tych usług – zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT. Każdy bowiem człowiek jest zobligowany do udzielenia pomocy w sytuacji zagrożenia życia.

Zgodnie z powołanym przepisem, zwalnia się od podatku VAT usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26, prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

W opinii Wnioskodawcy, szkolenia przez niego prowadzone są usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonymi w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, tj.: art. 162 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, art. 209(1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Znajomość zasad udzielania pierwszej pomocy jest bowiem istotna z punktu widzenia bezpieczeństwa wykonywania każdej pracy przez każdego człowieka. Daje gwarancję ochrony zdrowia i życia w przypadku nieszczęśliwych zdarzeń. Stanowi istotny element wiedzy pracownika zwiększając jednocześnie jego kwalifikacje. Jednocześnie, obowiązek przeszkolenia pracowników z zakresu pierwszej pomocy wynika z odrębnych przepisów.

Wniosek uzupełniono w dniu 19 grudnia 2018 r. o następujące informacje:

Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.
Usługi szkoleń i kursów, objęte zakresem wniosku, nie są świadczone przez Wnioskodawcę, jako jednostkę objętą systemem oświaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przeformułowane w piśmie z dnia 4 stycznia 2019 r.).

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi prowadzenia przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego, opisanych w stanie faktycznym, tj. szkoleń dla osób prywatnych niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym oraz dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników w celu poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielenia pierwszej pomocy, która potrzebna jest ze względu na przepisy BHP przy wykonaniu każdego zawodu, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi prowadzenia, przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych, szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT.

Aby przedmiotowe usługi mogły korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. przepisu muszą być:

uznane za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego,
prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

W art. 44 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodatniej (Dz. U. UE. L 77/1), zdefiniowane zostało pojęcie usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, które należy rozumieć jako nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia. Organizowane i prowadzone przez Pogotowie kursy i szkolenia są usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego. Znajomość zasad udzielania pierwszej pomocy jest bowiem istotna z punktu widzenia bezpieczeństwa wykonywania pracy. Daje gwarancję ochrony zdrowia i życia w przypadku nieszczęśliwych zdarzeń. Stanowi istotny element wiedzy pracownika zwiększając jednocześnie jego kwalifikacje. Jednocześnie, obowiązek przeszkolenia pracowników z zakresu pierwszej pomocy wynika z odrębnych przepisów.

Stosownie bowiem do art. 209 (1) Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany:

zapewnić środki niezbędne do udzielenia pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników;
wyznaczyć pracowników do:
1. udzielenia pierwszej pomocy,
2. wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników;
zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 162 § 1 Kodeksu karnego wynika, że każdy obywatel ma obowiązek udzielenia pierwszej pomocy osobie poszkodowanej w wypadku lub innym zdarzeniu losowym. Nie udzielenie pomocy osobie poszkodowanej jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3. Aby prawidłowo udzielić pomocy i być pewnym swoich działań należy nauczyć się pierwszej pomocy na dodatkowych, pozaszkolnych kursach. Powyższe uzupełnienie wiedzy w tej dziedzinie pozostaje w związku z każdą branżą i dziedziną życia.

Biorąc powyższe pod uwagę, organizację oraz prowadzenie kursów z zakresu ratownictwa medycznego należy traktować jako usługę kształcenia zawodowego prowadzoną na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach. W konsekwencji, usługi te spełniają przesłanki do objęcia ich zwolnieniem przedmiotowym od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT.

Szkolenia prowadzone przez Pogotowie są usługami prowadzonymi w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, tj.: art. 162 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, art. 209 (1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1868, z późn. zm.), zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy są realizowane z udziałem:

lekarzy systemu,
pielęgniarek systemu,
ratowników medycznych

– którzy otrzymują wynagrodzenie według stawki godzinowej na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. 2007, nr 60, poz. 408) określa:

ramowy program kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy;
kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs;
sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs;
skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej;
okres ważności i wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika.

Wskazać należy, iż wykonywanie każdego zawodu związane jest z koniecznością poznania przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także nabycia umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny, niezbędnych do jej podjęcia i wykonywania w danym zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy.

Znajomość przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest warunkiem niezbędnym do wykonywania pracy. Każdy pracodawca ma obowiązek zapewnić pracownikowi odbycie, odpowiedniego do rodzaju wykonywanej pracy szkolenia, w tym przekazać mu informacje i instrukcje dotyczące zajmowanego stanowiska pracy lub wykonywanej pracy. Obowiązek przeszkolenia podwładnych w zakresie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy nałożony został na pracodawcę ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 224 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca prowadzący działalność, która stwarza możliwość wystąpienia nagłego niebezpieczeństwa dla zdrowia lub życia pracowników, jest obowiązany podejmować działania zapobiegające takiemu niebezpieczeństwu.

W myśl art. 224 § 2 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w § 1, pracodawca jest obowiązany zapewnić:

odpowiednie do rodzaju niebezpieczeństwa urządzenia i sprzęt ratowniczy oraz ich obsługę przez osoby należycie przeszkolone;
udzielenie pierwszej pomocy poszkodowanym.

Stosownie do treści art. 209 (1) § 1 ustawy – Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany:

zapewnić środki niezbędne do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników;
wyznaczyć pracowników do:
1. udzielania pierwszej pomocy,
2. wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników;
zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej.

A zatem, do obowiązków pracodawcy należy wyznaczenie pracowników do udzielania pierwszej pomocy. Jest przy tym zrozumiałe, że aby pracownik mógł takiej pomocy udzielić winien być w tym zakresie przeszkolony.

Jak wynika z art. 1031 § 1 ww. ustawy Kodeks pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Skoro zatem pracodawca ma obowiązek wyznaczyć pracownika do udzielania pierwszej pomocy, może w tym zakresie skierować go na przeszkolenia, celem należytego wykonywania zadań z zakresu udzielania pierwszej pomocy.

Odbycie kursu z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy służy bezsprzecznie kształceniu zawodowemu. Osoby biorące udział w szkoleniach wykorzystują bowiem nabytą wiedzę podczas wykonywania obowiązków, w ramach których udzielają pierwszej pomocy ratując życie i zdrowie innych.

Ponadto, na mocy art. 237 (3) § 1 Kodeksu pracy, nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, iż świadczone przez Pogotowie szkolenia – kursy z zakresu ratownictwa medycznego spełniają definicję usług kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy. Szkolenia te mają na celu wypełnienie obowiązku polegającego na tym, że w każdym zakładzie pracy powinna być osoba przeszkolona w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Nadto, zasady organizowania i przeprowadzania ww. szkoleń zostały ściśle uregulowane w powołanych powyżej odrębnych przepisach. Oznacza to, że została spełniona przesłanka umożliwiająca korzystanie ze zwolnienia od podatku, bowiem szkolenia prowadzone są w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych i kursów prowadzonych przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych, z zakresu ratownictwa medycznego dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników,
nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług szkoleniowych i kursów prowadzonych przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych, z zakresu ratownictwa medycznego dla osób prywatnych niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym, dla których udział w szkoleniu nie wynika z obowiązku służbowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do art. 146aa pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, w zakresie kształcenia i wychowania,
uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

– oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Stosownie do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
finansowane w całości ze środków publicznych

– oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Natomiast stosownie do art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe (art. 43 ust. 17a ustawy).

Natomiast w myśl § 3 ust. 1 pkt 13 i 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 maja 2015 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwalnia się od podatku:

usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane;
usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Stosownie do § 3 ust. 8 rozporządzenia, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 13, 14, 18 i 19, stosuje się do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Na mocy § 3 ust. 9 rozporządzenia, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 13, 14, 18 i 19, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 13, 14, 18 i 19, lub
ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Z uregulowań zawartych w wyżej cytowanym art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy wynika, że zwolnienie od podatku od towarów i usług obejmuje usługi w zakresie kształcenia i wychowania świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów Prawo oświatowe oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane. Zatem, aby możliwe było skorzystanie ze zwolnienia, przewidzianego w powołanym przepisie ustawy, dany podmiot musi być jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów Prawo oświatowe oraz musi świadczyć usługi w zakresie kształcenia. Natomiast jeśli chodzi o kwestię wychowania, należy wskazać, że jest ona przypisana podmiotom, do których uczęszczanie jest obowiązkowe i regulowane przepisami. Zatem to szkoły obowiązkowe mają za zadanie realizować program wychowywania. Nie jest przy tym konieczne, by usługa w zakresie kształcenia była jednocześnie usługą w zakresie wychowania. Na podstawie przedmiotowego przepisu zwolnieniem od podatku mogą być objęte zarówno usługi w zakresie kształcenia, jak i usługi w zakresie wychowania.

Ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy, mogą natomiast korzystać uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, o ile świadczone przez te podmioty usługi są usługami kształcenia na poziomie wyższym.

Natomiast przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, przewiduje zwolnienie dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub świadczonych przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów Prawa oświatowego wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją lub finansowanych w całości ze środków publicznych. Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia istotne jest zatem uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, a następnie spełnienie dodatkowych warunków wynikających z niniejszego przepisu, tj. prowadzenie danego szkolenia w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub uzyskanie akredytacji na dany rodzaj szkolenia lub finansowanie danego szkolenia w całości ze środków publicznych.

Nadto, usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane, mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień.

Należy zaznaczyć, że w dniu 1 lipca 2011 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1). Rozporządzenie to wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio.

Definicja zawarta w art. 44 tego rozporządzenia określa, iż usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 wyrażony został pogląd, iż pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Dyrektywy 77/388/EWG powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Również w wyroku z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie C-287/00 Trybunał w swym orzeczeniu wskazał, jak należy interpretować zwolnienia przedmiotowe w VAT uregulowane w Dyrektywie 77/388/EWG. W wyroku tym podkreślono, że pojęcia używane do doprecyzowania zakresu zwolnienia powinny być interpretowane ściśle m.in. dlatego, że zwolnienia stanowią wyjątek od zasady powszechności opodatkowania i choćby z tych przyczyn muszą być interpretowane jednolicie.

Mając na uwadze powyższe, dokonując wykładni ww. przepisów przez pryzmat definicji usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania, określonej w art. 44 ww. rozporządzenia, należy mieć na uwadze dosłowne brzmienie tych przepisów.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (dostępnym w Internecie), użyte w art. 44 rozporządzenia słowo „bezpośredni” oznacza „dotyczący kogoś lub czegoś wprost”, słowo „branża” oznacza „gałąź produkcji lub handlu obejmująca towary lub usługi jednego rodzaju”, natomiast słowo „zawód” oznacza „wyuczone zajęcie wykonywane w celach zarobkowych”.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przez kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie zawodowe, o których mowa w ww. przepisach, obejmujące nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, należy rozumieć takie kształcenie, w wyniku którego dana osoba podnosi swoje kwalifikacje, a bezpośrednio po jej ukończeniu jest w stanie podjąć pracę zarobkową, lub wykonywać określony zawód.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest samodzielnym, publicznym zakładem opieki zdrowotnej. Pogotowie prowadzi działalność w głównej mierze zwolnioną od podatku VAT (działalność medyczną). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Zainteresowany prowadzi również działalność szkoleniową, organizuje kursy dla ratowników medycznych, pielęgniarek i lekarzy oraz dla osób nieposiadających wykształcenia medycznego, celem nauki zasad udzielania pierwszej pomocy. Pogotowie szkoli instytucje państwowe, firmy prywatne, szkoły, przedszkola, osoby indywidualne. Pogotowie prowadzi szkolenia dla pracowników i pracodawców różnych grup zawodowych:

dla firm i instytucji: podstawowe, rozszerzone i recertyfikacyjne zarówno stacjonarne, jak i w siedzibie zamawiającego,
dla osób indywidualnych: dla wszystkich zainteresowanych nauką pierwszej pomocy,
specjalistyczne: Kursy Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy i recertyfikacyjne dla PSP, WOPR i GOPR, i innych jednostek współpracujących z systemem PRM,
seminaria szkoleniowe na punkty edukacyjne dla ratowników medycznych, pielęgniarek i lekarzy.

Kursy prowadzone są przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych. Po spełnieniu określonych założeń, Wnioskodawca nadaje firmie lub instytucji CERTYFIKAT BEZPIECZEŃSTWA MEDYCZNEGO, zaświadczający o wysokim poziomie świadomości kierownictwa firmy w zakresie udzielania pierwszej pomocy oraz szeroko rozumianego bezpieczeństwa. Pogotowie opodatkowuje szkolenia podatkiem VAT w dwojaki sposób. Część z nich opodatkowuje stawką VAT 23%, do części stosuje zwolnienie od VAT. Zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT, stosowane jest przy następujących szkoleniach:

dla firm i osób pozostających w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, czyli nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych;
seminariach szkoleniowych na punkty edukacyjne dla ratowników medycznych, pielęgniarek, lekarzy dyspozytorów;
oraz w przypadku posiadania przez klienta zaświadczenia o finansowaniu szkolenia ze środków publicznych – wówczas podstawą prawną zwolnienia jest art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o podatku od towarów i usług.

Szkolenia z zakresu ratownictwa medycznego, do których Wnioskodawca stosuje stawkę 23% VAT, tj. dla osób prywatnych niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym oraz dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników w celu poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy, która potrzebna jest ze względu na przepisy BHP przy wykonywaniu każdego zawodu, również spełniają przesłankę zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy. Szkolenia prowadzone przez Zainteresowanego są usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonymi w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, tj.: art. 162 ustawy Kodeksu karnego, art. 209(1) ustawy Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Usługi szkoleń i kursów, objęte zakresem wniosku, nie są świadczone przez Wnioskodawcę, jako jednostkę objętą systemem oświaty.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii ustalenia, czy świadczone przez Niego usługi szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego, prowadzone przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi prowadzenia przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego nie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, bowiem Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów Prawo oświatowe, jak również podmiotem wskazanym w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy.

Natomiast dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, w pierwszej kolejności istotne jest uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, a następnie spełnienie dodatkowych warunków przewidzianych w punktach a-c tego przepisu.

lekarzy systemu,
pielęgniarek systemu,
ratowników medycznych

– którzy otrzymują wynagrodzenie według stawki godzinowej na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Natomiast szczegółowe zasady organizacji i przeprowadzania szkoleń z tego zakresu zostały określone w § 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860, z późn. zm.), które określa:

szczegółowe zasady szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, zwanego dalej „szkoleniem”;
zakres szkolenia;
wymagania dotyczące treści i realizacji programów szkolenia;
sposób dokumentowania szkolenia;
przypadki, w których pracodawcy lub pracownicy mogą być zwolnieni z określonych rodzajów szkolenia.

Zgodnie z brzmieniem § 1a pkt 2 lit. e cyt. rozporządzenia, przez jednostkę organizacyjną prowadzącą działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, rozumie się osobę prawną lub fizyczną prowadzącą działalność oświatową na zasadach określonych w przepisach o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli prowadzi działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jak postanowiono w § 1a pkt 3 tego rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kursie, rozumie się przez to formę szkolenia o czasie trwania nie krótszym niż 15 godzin lekcyjnych, składającego się z zajęć teoretycznych i praktycznych, umożliwiającego uzyskanie, aktualizowanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl § 3 ww. rozporządzenia, szkolenie zapewnia uczestnikom:

zaznajomienie się z czynnikami środowiska pracy mogącymi powodować zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników podczas pracy oraz z odpowiednimi środkami i działaniami zapobiegawczymi;
poznanie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania pracy w zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy, a także związanych z pracą obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy;
nabycie umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny dla siebie i innych osób, postępowania w sytuacjach awaryjnych oraz udzielenia pomocy osobie, która uległa wypadkowi.

W oparciu o § 4 ust. 1 tego rozporządzenia, szkolenie może być organizowane przez pracodawców, lub na ich zlecenie, przez jednostki organizacyjne prowadzące działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Według § 14 ust. 1 powyższego rozporządzenia, szkolenie okresowe ma na celu aktualizację i ugruntowanie wiedzy i umiejętności w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zaznajomienie uczestników szkolenia z nowymi rozwiązaniami techniczno-organizacyjnymi w tym zakresie.

Przepis § 15 ust. 1 tego aktu stanowi, że szkolenie okresowe pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych przeprowadza się w formie instruktażu, nie rzadziej niż raz na 3 lata, a na stanowiskach , na których są wykonywane prace szczególnie niebezpieczne, nie rzadziej niż raz w roku.

Z kolei w § 17 ww. rozporządzenia postanowiono, iż ukończenie w okresie, o którym mowa w § 15, szkolenia, dokształcania lub doskonalenia zawodowego związanego z nauką zawodu, przyuczeniem do zawodu albo podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, uwzględniającego program szkolenia okresowego wymagany dla określonego stanowiska pracy, uważa się za równoznaczne z odbyciem takiego szkolenia.

Szkolenie z zakresu pierwszej pomocy przedmedycznej może dotyczyć pracodawcy, pracowników służby bhp, innych pracowników oraz instruktorów i wykładowców tej tematyki. Szkolenia te adresowane do pracodawcy, pracowników służb bhp, instruktorów i wykładowców tej tematyki są usługami kształcenia zawodowego.

W myśl art. 224 § 2 ww. ustawy, w przypadku, o którym mowa w § 1, pracodawca jest obowiązany zapewnić:

odpowiednie do rodzaju niebezpieczeństwa urządzenia i sprzęt ratowniczy oraz ich obsługę przez osoby należycie przeszkolone;
udzielenie pierwszej pomocy poszkodowanym.

Stosownie do treści art. 2091 § 1 ustawy Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany:

zapewnić środki niezbędne do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników,
wyznaczyć pracowników do:
1. udzielania pierwszej pomocy,
2. wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników,
zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej.

Na podstawie art. 2091 § 2 ww. ustawy, działania, o których mowa w § 1, powinny być dostosowane do rodzaju i zakresu prowadzonej działalności, liczby zatrudnionych pracowników i innych osób przebywających na terenie zakładu pracy oraz rodzaju i poziomu występujących zagrożeń.

Liczba pracowników, o których mowa w § 1 pkt 2, ich szkolenie oraz wyposażenie powinny uwzględniać rodzaj i poziom występujących zagrożeń (art. 209 § 3 cyt. ustawy).

Na mocy art. 237³ § 1 Kodeksu pracy, nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Stosownie do art. 237¹⁵ § 1 ww. ustawy, Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy. Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac (§ 2).

W związku z powyższym zostało wydane rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r., nr 169, poz. 1650, z późn. zm.), które to określa ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładach pracy, w szczególności dotyczące:

obiektów budowlanych, pomieszczeń pracy i terenu zakładów pracy;
procesów pracy;
pomieszczeń i urządzeń higienicznosanitarnych.

Zgodnie z § 44 ust. 1 cytowanego wyżej rozporządzenia, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom sprawnie funkcjonujący system pierwszej pomocy w razie wypadku oraz środki do udzielania pierwszej pomocy. W szczególności pracodawca powinien zapewnić:

punkty pierwszej pomocy w wydziałach (oddziałach), w których wykonywane są prace powodujące duże ryzyko wypadku lub związane z wydzielaniem się par, gazów albo pyłów substancji sklasyfikowanych jako niebezpieczne ze względu na ostre działanie toksyczne;
apteczki w poszczególnych wydziałach (oddziałach) zakładu pracy.

Ilość, usytuowanie i wyposażenie punktów pierwszej pomocy i apteczek powinny być ustalone w porozumieniu z lekarzem sprawującym profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami, z uwzględnieniem rodzajów i nasilenia występujących zagrożeń (ust. 2).

Obsługa punktów i apteczek, o których mowa w ust. 1, na każdej zmianie powinna być powierzana wyznaczonym pracownikom, przeszkolonym w udzielaniu pierwszej pomocy (ust. 3).

W punktach pierwszej pomocy i przy apteczkach, w widocznych miejscach, powinny być wywieszone instrukcje o udzielaniu pierwszej pomocy w razie wypadku oraz wykazy pracowników, o których mowa w ust. 3 (ust. 4).

Punkty pierwszej pomocy i miejsca usytuowania apteczek powinny być odpowiednio oznakowane, zgodnie z Polską Normą, i łatwo dostępne (ust. 5).

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, iż świadczone przez Zainteresowanego usługi prowadzenia przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników w celu poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy, spełniają definicję usług kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy. Szkolenia i kursy te mają na celu wypełnienie obowiązku polegającego na tym, że w każdym zakładzie pracy powinna być osoba przeszkolona w zakresie udzielania pierwszej pomocy. Nadto, zasady organizowania i przeprowadzania ww. szkoleń i kursów zostały ściśle uregulowane w powołanych powyżej odrębnych przepisach. Oznacza to, że została spełniona przesłanka umożliwiająca korzystanie ze zwolnienia od podatku, bowiem szkolenia i kursy prowadzone są w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę ww. usługi dla zakładów pracy (niezwiązanych z branżą medyczną), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników w celu poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy, korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy. Powyższe wynika z faktu, iż forma i zasady przeprowadzania przedmiotowych usług uregulowane są przez odrębne przepisy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „(…) świadczone przez niego usługi prowadzenia przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT”, w odniesieniu do szkoleń i kursów skierowanych dla zakładów pracy (niezwiązanych z branża medyczna), kierujących na szkolenia medyczne swoich pracowników w celu poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy, tut. Organ ocenił jako prawidłowe.

Natomiast, w przypadku ww. usług świadczonych dla osób prywatnych niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym – wbrew stanowisku zawartemu w treści wniosku – nie występuje taka sytuacja, gdyż udział ww. osób w szkoleniach i kursach nie prowadzi do uzyskania przez nich konkretnego zawodu lub rozwijania kwalifikacji w posiadanym zawodzie, ani nie ma związku z konkretną branżą lub zawodem. Z opisu zawartego we wniosku nie wynika bowiem, aby osoby te brały udział w szkoleniach w celu zdobycia nowych kwalifikacji lub podwyższeniu posiadanych już kwalifikacji zawodowych. W przypadku osób prywatnych należy zauważyć, że są to osoby, dla których tego rodzaju szkolenia nie wiążą się ściśle z wykonywanym zawodem.

W konsekwencji, przedmiotowe usługi dla osób prywatnych, dla których udział w szkoleniach i kursach nie wynika z obowiązku służbowego, są opodatkowane 23% stawką podatku, ponieważ w tym przypadku nie zostały spełnione przesłanki zakwalifikowania ich do usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „(…) świadczone przez niego usługi prowadzenia przez wykwalifikowanych Ratowników Medycznych szkoleń i kursów z zakresu ratownictwa medycznego, podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku VAT”, w odniesieniu do szkoleń i kursów skierowanych do osób prywatnych, niezwiązanych z branżą lub zawodem medycznym, należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin