Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.699.2018.2.JG
z 7 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 11 grudnia 2018 r. nr 0114- KDIP1- 3.4012.699.2018.1.JG (doręczone Stronie w dniu 13 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia na życie za fakturę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia na życie za fakturę. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 grudnia 2018 r. (data wpływu 20 grudnia 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 11 grudnia 2018 r. nr 0114- KDIP1- 3.4012.699.2018.1.JG.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką , która oferuje usługi ubezpieczenia na życie, które zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. są zwolnione z podatku od towarów i usług. Usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług stanowią znikomą wartość.

Zgodnie z art. 809 § 1 k.c. ubezpieczyciel zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia. Dokumentem potwierdzającym zawarcie umowy ubezpieczenia jest polisa ubezpieczeniowa, która zawiera następujące dane:

1. datę wystawienia,
2. numer seryjny - jest to unikalny kolejny numer właściwy dla danego produktu, nie jest to kolejny numer wydawanej przez towarzystwo polisy,
3. dane ubezpieczonego, ubezpieczającego,
4. wykaz ryzyk objętych ubezpieczeniem,
5. wysokość składki,
6. inne informacje.
   
   

W przypadku ubezpieczeń grupowych wysokość składki wykazywanej na polisie dotyczy jednego ubezpieczonego, składki za dany pakiet wybrany przez ubezpieczonego. Ilość osób ubezpieczonych jest zmienna w poszczególnych miesiącach w zależności od ilości osób, które przystąpiły, wystąpiły z ubezpieczenia lub zmieniły zakres ubezpieczenia. Kwota ta nie stanowi wartości usługi ubezpieczeniowej wynikającej z danej polisy, lecz tylko określa wynagrodzenie jednostkowe.

W ubezpieczeniach indywidualnych wysokość składki może być regularna (miesięczna, kwartalna, roczna) lub płatna jednorazowo za cały okres ubezpieczenia. W przypadku składki regularnej przy umowach zawartych na czas nieokreślony nie jest znana wartość usługi, ponieważ ubezpieczony może w każdej chwili rozwiązać umowę. Ponadto ubezpieczenia indywidualne mogą być zawierane na czas określony z możliwością przedłużenia na kolejne okresy, co powoduje, że okres trwania umowy nie jest znany w chwili wystawiania polisy ubezpieczeniowej. W przypadku przedłużenia umowy ubezpieczenia nie jest wystawiana nowa polisa ubezpieczeniowa. Wystawiane są wówczas tzw. listy rocznicowe będące informacją o kontynuacji ubezpieczenia i jego zasadach. W przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy w związku z decyzją klienta nie jest wystawiana „polisa korygująca” tzn. uwzględniająca obowiązek zwrotu składki za niewykorzystany okres ochrony.

Podawana na polisie ubezpieczeniowej kwota, w szczególności w przypadkach ubezpieczeń grupowych, ubezpieczeń indywidualnych opartych na składce regularnej oraz ubezpieczeń zawartych na czas określony nie dokumentuje wartości usługi ubezpieczeniowej.

Numer wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia po zakończeniu wszelkich formalności, staje się automatycznie numerem polisy. Numeracja polis odbywa się w ramach danego produktu, nie jest to numeracja ciągła, w której numer kolejny jest o jeden większy od poprzedniego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokument potwierdzający zawarcie umowy ubezpieczenia na życie (polisa ubezpieczeniowa) w przypadku ubezpieczeń grupowych, ubezpieczeń indywidualnych opartych na składce regularnej oraz ubezpieczeń zawartych na czas określony należy uważać za fakturę?

Zdaniem Wnioskodawcy, polisa ubezpieczeniowa nie jest fakturą w rozumieniu art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie zawiera wszystkich elementów określonych w przepisach. Obowiązujące przepisy nie wymagają, aby dokument uznawany za fakturę, zawierał słowo „faktura”, to nie mniej za taki dokument może być uznany dokument o charakterze finansowym odzwierciedlający pewną usługę oraz dokonanie płatności, według ustalonej kwoty za wykonanie tej usługi.

Polisa ubezpieczeniowa potwierdza fakt zawarcia umowy ubezpieczenia, jest swoistym „wyciągiem” z umowy. Obowiązek wystawienia tego dokumentu wynika z art. 809 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia. Nie można przy tym uznać, że każdy dokument, który zawiera dane określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur, jest już fakturą. Przy takim założeniu, różnego rodzaju dokumentację czy korespondencję z ubezpieczonymi można uznać za faktury VAT, ponieważ zawierają datę wystawienia, numer kolejny, imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów i usług, rodzaj oraz kwotę świadczenia przykładowo pisma rocznicowe dot. zmiany wysokości świadczeń i składki, korespondencja roszczeniowa.

Dokumentem wystawianym dla potrzeb udokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów usług jest faktura. Regulacje w zakresie fakturowania zawarte są w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą, a także w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485).

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zgodnie z treścią art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 106b ust. 2 wyżej ustawy podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jednakże stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118
   

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z powyższego, w przypadku dokumentowania sprzedaży zwolnionej z VAT na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, podatnik, co do zasady zobowiązany jest do wystawienia faktury na żądanie nabywcy, o ile żądanie wystawienia faktury zgłoszone zostało w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, faktura dokumentująca dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2-6, 8-36 (określone przypadki zwolnienia przedmiotowego) lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy powinna zawierać:

1. datę wystawienia,
2. kolejny numer,
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
4. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi,
5. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. kwotę należności ogółem,
8. wskazanie przepisu ustawy, aktu wydanego na podstawie ustawy, przepisu dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) lub innej podstawy prawnej, zgodnie z którą podatnik stosuje zwolnienie od podatku.
   
   

Natomiast stosownie do § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, faktura dokumentująca świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7, 37-41 ustawy powinna zawierać:

1. dane, o których mowa w pkt 1 lit. a i b,
   
2. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług,
   
3. nazwę usługi,
   
4. kwotę, której dotyczy dokument.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, polisa ubezpieczeniowa w przypadku ubezpieczeń na życie nie spełnia warunku dotyczącego zawarcia na dokumencie uznawanym za fakturę kwoty określającej wartość wykonanej usługi. W ubezpieczeniach grupowych wartość ta obrazuje składkę za jednego ubezpieczonego. Ilość osób ubezpieczonych jest zmienna w poszczególnych miesiącach w zależności od ilości osób, które przystąpiły lub wystąpiły z ubezpieczenia. Kwota ta nie stanowi wartości usługi ubezpieczeniowej, lecz tylko określa wynagrodzenie jednostkowe.

W ubezpieczeniach indywidualnych wysokość składki może być regularna (miesięczna, kwartalna, roczna) lub płatna jednorazowo za cały okres ubezpieczenia. W przypadku składki regularnej nie jest znana wartość usługi, ponieważ ubezpieczony może w każdej chwili rozwiązać umowę. Ponadto ubezpieczenia indywidualne są zawierane na czas określony z możliwością przedłużenia na kolejne okresy, co powoduje, że okres trwania umowy nie jest znany w chwili wystawiania polisy ubezpieczeniowej. W przypadku przedłużenia umowy ubezpieczenia nie jest wystawiana nowa polisa ubezpieczeniowa. W konsekwencji podawana na polisie ubezpieczeniowej kwota nie dokumentuje wartości usługi ubezpieczeniowej. Polisy ubezpieczeniowe nie zawierają także informacji typu nazwa usługi. Na polisach wskazany jest zakres i przedmiot ubezpieczenia.

Należy również wskazać, że w świetle art. 106b ust. 2 ustawy podatku od towarów i usług podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3. Taka faktura jest wystawiana na żądanie jej wystawienia przez nabywcę usługi. Gdyby uznać, że polisa ubezpieczeniowa jest fakturą VAT, towarzystwo ubezpieczeniowe byłoby zwolnione z obowiązku wystawienia faktury uznając, że obowiązek ten został już wykonany poprzez wystawienie polisy ubezpieczeniowej.

Powyższe w ocenie Wnioskodawcy przesądza o tym, że w przypadku ubezpieczeń na życie nie można uznać polisy ubezpieczeniowej za fakturę VAT.

W podobnym temacie została wydana interpretacja przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygnatura 1462-IPPP1.4512.709.2016.1. MPe, potwierdzająca, że polisa ubezpieczeniowa nie jest fakturą VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 0/0, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.