Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.724.2018.2.KOM
z 11 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.), uzupełniony pismem z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 12 grudnia 2018 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.724.2018.1.KOM (skutecznie doręczone dnia 17 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy w drodze zamiany działki niezabudowanej objętej współwłasnością małżeńską – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy w drodze zamiany działki niezabudowanej objętej współwłasnością małżeńską.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni razem z mężem jest właścicielką na zasadach majątkowej małżeńskiej wspólności ustawowej zabudowanej nieruchomości, składającej się z:

1. działki nr ewid. 1/2 otrzymanej w 1980 r. na podstawie umowy darowizny,
2. działki nr ewid. 1/3 zakupionej przez małżeństwo w 2012 r.
   
   

Łączna powierzchnia tych dwóch działek wynosi 15.980 m².

Z miejscowego plany zagospodarowanie przestrzennego wynika, że działka nr 1/2 stanowi tereny dróg dojazdowych (6KDD), tereny zabudowy usługowej z dopuszczeniem funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej (5U/MN), tereny zabudowy usługowej z dopuszczeniem funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej (6U/MN), tereny zabudowy usługowej, obiektów produkcyjnych, składów i magazynów (6U/P), natomiast działka nr 1/3 stanowi tereny zabudowy usługowej z dopuszczeniem funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej (5U/MN).

Wnioskodawczyni oraz mąż są rolnikami i prowadzą gospodarstwo rolne. Z tego tytułu ani ona, ani mąż, nie są czynnymi podatnikami VAT, nie są również rolnikami ryczałtowymi.

W jednym z budynków posadowionych na nieruchomości prowadzona jest zarejestrowana przez Wnioskodawczynię działalność gospodarcza (najem).

Pozostałe budynki gospodarcze i budynek mieszkalny posadowione na nieruchomości, wykorzystywane są na potrzeby gospodarstwa rolnego i na potrzeby rodziny Wnioskodawczyni.

Z tytułu prowadzenia ww. działalności Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT.

Od gruntów i budynków przeznaczonych do prowadzenia gospodarstwa rolnego Wnioskodawczyni opłaca podatek rolny. Od budynku i części działki wynajmowanych Wnioskodawczyni płaci podatek od nieruchomości, według stawek obowiązujących w działalności gospodarczej.

Z opisanymi wyżej działkami sąsiaduje działka nr ewid. 1/4 o powierzchni 38.476 m², która jest własnością sąsiada i którą w najbliższym czasie kupi od niego firma z zamiarem prowadzenia na niej działalności gospodarczej, co zakłóci Wnioskodawczyni istotnie możliwość korzystania z jej nieruchomości.

Wnioskodawczyni wraz z mężem wystąpiła do firmy kupującej działkę nr 1/4 z propozycją zamiany części działek w następujący sposób:

1. wydzielenie z działek nr 1/2 i 1/3, wykorzystywanych dotychczas na uprawy rolne, niezabudowanej działki o pow. 9.000 m²,
2. firma kupująca działkę nr 1/4 wydzieli z niej niezabudowaną działkę o powierzchni 7.800 m²2.
   
   

Zamiana tych dwóch działek do powierzchni 7.800 m²2 będzie miała charakter bezgotówkowy. Za nadwyżkę powierzchni działki 1.200 m² firma zapłaci Wnioskodawczyni.

W nadesłanym uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wyjaśniła dodatkowo, że grunty, z których zostanie wydzielona niezabudowana działka podlegająca zamianie z nowym sąsiadem:

1. nie były i nie są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub jakiejkolwiek innej umowy o podobnym charakterze,
2. wykorzystywane były i są dotychczas wykorzystywane pod uprawy rolne (mąż Wnioskodawczyni jest rolnikiem, nie jest czynnym podatnikiem VAT, ani rolnikiem ryczałtowym),
3. nie były i nie są wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, ani działalności gospodarczej zwolnionej z VAT.
   
   

Wnioskodawczyni nigdy nie zamierzała i nie zamierza sprzedawać gruntów, z których zostanie wydzielona niezabudowana działka podlegająca zamianie z sąsiadem, jest to dla małżeństwa konieczność życiowa. Wnioskodawczyni nie dokonywała na tych gruntach żadnych nakładów, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, ogrodzenie, nie występowała z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie podejmowała żadnych działań marketingowych i reklamowych związanych z tymi gruntami.

Dnia 28 maja 2018 r. z upoważnienia Burmistrza wydano Wnioskodawczyni wypis z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego znak: WGP.6727.1.183.2018, na potrzeby zawarcia „Umowy przedwstępnej zamiany warunkowej” omawianych działek.

Z jego treści wynika, że uchwałą Rady Miejskiej z dnia 6 marca 2007 r. uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym znajdują się działki będące przedmiotem planowanej zamiany. Plan ten został ogłoszony w Dzienniku Urzędowym Województwa z dnia 16 czerwca 2007 r.

Zgodnie z tym planem, przeznaczenie działek 1/2 i 1/3 jest takie jak Wnioskodawczyni opisała we wniosku. Nic Wnioskodawczyni nie wiadomo o tym, że wydzielenie i zamiana działek zmieniłaby ich przeznaczenie w porównaniu do obecnie obowiązującego planu. Wydzielenie i zamiana działek będzie zdarzeniem przyszłym, które nie miało jeszcze miejsca, więc Wnioskodawczyni nie ma podstawy do wystąpienia o wydanie decyzji o warunkach zabudowy działek, którymi chciałaby się zamienić z sąsiadem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana transakcja będzie podlegała opodatkowaniu VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni oraz mąż są w posiadaniu nieruchomości, którą nabyli nie z zamiarem jej odsprzedaży, ale na potrzeby własne. Wyodrębnienie z ich nieruchomości działki o pow. 9.000 m² celem zamiany z sąsiadującą z nimi firmą, jest dla Wnioskodawczyni koniecznością życiową i nie ma znamion działalności gospodarczej, dlatego zdaniem Wnioskodawczyni nie będzie podlegała ustawie o VAT. Stanowisko Wnioskodawczyni opiera na wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Trybunału Sprawiedliwości UE, który orzekł, iż:

„Dostawa działek przeznaczonych pod zabudowę przez rolnika nie jest opodatkowana VAT, jeżeli transakcja wynika ze zwykłego wykonywania prawa własności. Natomiast, gdy rolnik podejmuje aktywne działania w celu ich odsprzedaży, występuje on w roli podatnika i sprzedaż taką należy opodatkować VAT”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. Mając na uwadze powyższe, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni należy wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ww. ustawa Kodeks cywilny.

Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 Kodeksu cywilnego). Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Zgodnie z art. 603 Kodeksu cywilnego, przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy.

Przepis art. 604 Kodeksu cywilnego zawiera dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisy o sprzedaży.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna. Przy czym zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

W świetle art. 158 Kodeksu cywilnego, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Z uwagi na powyższe przepisy należy stwierdzić, że umowa zamiany towarów na gruncie podatku od towarów i usług jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów (każda ze stron transakcji dokonuje własnej odpłatnej dostawy towarów na rzecz drugiej strony umowy zamiany).

Podkreślić jednak należy, że aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem jest właścicielką na zasadach majątkowej małżeńskiej wspólności ustawowej zabudowanej nieruchomości, składającej się z działki nr 1/2 otrzymanej w 1980 r. na podstawie umowy darowizny i działki nr 1/3 zakupionej przez małżeństwo w 2012 r. Wnioskodawczyni oraz mąż są rolnikami i prowadzą gospodarstwo rolne, ale z tego tytułu ani ona, ani mąż, nie są czynnymi podatnikami VAT, nie są również rolnikami ryczałtowymi. W jednym z budynków posadowionych na nieruchomości prowadzona jest zarejestrowana przez Wnioskodawczynię działalność gospodarcza (najem). Pozostałe budynki gospodarcze i budynek mieszkalny posadowione na nieruchomości, wykorzystywane są na potrzeby gospodarstwa rolnego i na potrzeby rodziny Wnioskodawczyni. Z tytułu prowadzenia ww. działalności (najmu) Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT.

Z opisanymi wyżej działkami sąsiaduje działka nr 1/4, która jest własnością sąsiada i którą w najbliższym czasie kupi od niego firma z zamiarem prowadzenia na niej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni wystąpiła do firmy kupującej działkę nr 1/4 od sąsiada z propozycją zamiany części działek w następujący sposób:

1. wydzielenie z działek nr 1/2 i 1/3, wykorzystywanych przez Wnioskodawczynię dotychczas na uprawy rolne, niezabudowanej działki o pow. 9.000 m²,
2. wydzielenie z działki nr 1/4, którą kupuje firma, niezabudowanej działki o pow. 7.800 m².
   
   

Zamiana tych dwóch działek do powierzchni 7.800 m² będzie miała charakter bezgotówkowy. Za nadwyżkę powierzchni działki 1.200 m² firma zapłaci Wnioskodawczyni.

Grunty, z których zostanie wydzielona niezabudowana działka podlegająca zamianie z firmą nie były i nie są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub jakiejkolwiek innej umowy o podobnym charakterze, wykorzystywane były i są dotychczas pod uprawy rolne (mąż Wnioskodawczyni jest rolnikiem, nie jest czynnym podatnikiem VAT, ani rolnikiem ryczałtowym), nie były i nie są wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, ani działalności gospodarczej zwolnionej z VAT.

Wnioskodawczyni nigdy nie zamierzała i nie zamierza sprzedawać gruntów, z których zostanie wydzielona niezabudowana działka podlegająca zamianie z sąsiadem, jest to dla małżeństwa konieczność życiowa. Wnioskodawczyni nie dokonywała na tych gruntach żadnych nakładów, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, ogrodzenie, nie występowała z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie podejmowała żadnych działań marketingowych i reklamowych związanych z tymi gruntami.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W odniesieniu do niniejszej sprawy należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie może być podatnikiem podatku od towarów i usług w związku z planowaną zamianą działki niezabudowanej powstałej z wydzielenia działek nr 1/2 i 1/3. Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że przy dokonywaniu zamiany ww. działki, która stanowi współwłasność Wnioskodawczyni, będzie ona działała w charakterze handlowca.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nie wykazała jakiejkolwiek aktywności w celu przygotowania zamienianego gruntu do przedmiotowej transakcji, ani nie będzie wykonywała jakichkolwiek działań zmierzających do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności tej działki, tj. czynności charakterystycznych dla wykonywania działalności gospodarczej. Ponadto grunty, z których zostanie wydzielona niezabudowana działka podlegająca zamianie nie były i nie są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub jakiejkolwiek innej umowy o podobnym charakterze, wykorzystywane były i są dotychczas pod uprawy rolne (mąż Wnioskodawczyni jest rolnikiem, nie jest czynnym podatnikiem VAT, ani rolnikiem ryczałtowym), nie były i nie są wykorzystywane do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, ani działalności gospodarczej zwolnionej z VAT.

Wnioskodawczyni nigdy nie zamierzała i nie zamierza sprzedawać gruntów, z których zostanie wydzielona niezabudowana działka podlegająca zamianie. Przedmiotowa zamiana działki z firmą, która planuje wykorzystać ją w swojej działalności gospodarczej jest dla małżeństwa koniecznością życiową, gdyż brak takiego przedsięwzięcia zakłóciłby istotnie możliwość korzystania przez Wnioskodawczynię z jej własnej nieruchomości. Wnioskodawczyni nie dokonywała także na tych gruntach żadnych nakładów, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, ogrodzenie, nie występowała z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie podejmowała żadnych działań marketingowych i reklamowych związanych z tymi gruntami.

W konsekwencji, przy uwzględnieniu braku ze strony Wnioskodawczyni działań marketingowych należy stwierdzić, że dokonując planowanej zamiany Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Taka sprzedaż będzie oznaczała działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania. Wnioskodawczyni będzie dokonywała zbycia gruntu należącego do jej majątku prywatnego.

Ponadto należy stwierdzić – przy uwzględnieniu aktualnego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 – że planowana przez Wnioskodawczynię transakcja zamiany działki powstałej z wydzielenia działek nr 1/2 i 1/3 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby dla tej czynności uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem należy wskazać, że Wnioskodawczyni w wyniku dokonania czynności zamiany działki powstałej z wydzielenia działek nr 1/2 i 1/3, nie będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, dla Wnioskodawczyni z tytułu dokonania przedmiotowej zamiany nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem przedmiotowa interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem Wnioskodawczyni. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast w zakresie zastosowania przepisów regulujących podatek od towarów i usług względem męża Wnioskodawczyni wymienionego w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.