Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.537.2018.1.AC
z 21 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2018 r. (data wpływu 26 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia wydatków na wymianę nawierzchni bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
  

• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nowych środków trwałych tj. parkingów i dróg dojazdowych – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na wymianę nawierzchni bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nowych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo zajmuje się m.in. konfekcjonowaniem, dystrybucją oraz sprzedażą hurtową materiałów budowlanych. Przedsiębiorstwo jest czynnym podatnikiem VAT. Działalność gospodarcza przedsiębiorstwa podlega w całości opodatkowaniu VAT.

W 2013 r. aktem notarialnym z dnia 10.12.2013 r. Wnioskodawca nabył od Spółdzielni Ogrodniczej zabudowaną nieruchomość o obszarze 1 ha 222 m², z przeznaczeniem używania jej dla potrzeb prowadzonej działalności.

Zgodnie z zapisem w akcie notarialnym, na działce znajdują się cztery zabudowania. Ponadto na mapie geodezyjno-kartograficznej dołączonej do aktu notarialnego zaznaczony jest obszar z utwardzoną płytami betonowymi drogą dojazdową i placem, stanowiące szlak komunikacyjny pomiędzy budynkami. Utwardzony płytami betonowymi plac przed budynkami oraz utwardzoną płytami betonowymi drogę, Wnioskodawca ujął w całości w księgach rachunkowych jako grunt, bez wyodrębnienia placu i drogi, jako nie związane z żadnym budynkiem i nie były amortyzowane.

W skutek intensywnej eksploatacji przez samochody firmowe, samochody dostawców oraz działania warunków atmosferycznych, nawierzchnia placu i dróg podjazdowych wykonana z płyt betonowych uległa w dużej części zniszczeniu polegającym na powstaniu zapadnięć, wyrw oraz licznych pęknięć płyt. W związku z tym, wnioskodawca dokonał wymiany zużytych płyt betonowych na kostkę brukową i przywrócił plac do stanu zapewniającego prawidłową eksploatację. Roboty obejmowały:

• demontaż nawierzchni placu i dróg z płyt betonowych,
  

• wyrównanie istniejącej podbudowy betonem,
  

• uzupełnienie podbudowy piaskiem,
  

• położenie kostki brukowej i krawężników wraz w wykonaniem utwardzenia pod krawężniki.
  
  
  

Zmiana materiału, z którego wykonany był plac, wynika z postępu w budownictwie. Koszt wymiany nawierzchni to około 70 000 zł.

Wnioskodawca dokonał ponadto budowy nowych dodatkowych parkingów i dróg dojazdowych na placu firmowym, utwardzonych kostką brukową. Nowe parkingi i drogi znajdują się w innej części działki i nie stanowią jednolitej budowli z placem, na którym dokonana była wymiana nawierzchni z płyt betonowych na kostkę brukową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy poniesienie wydatków na wymianę nawierzchni istniejącego utwardzonego placu i dróg dojazdowych, polegające na zerwaniu płyt a następnie wyrównaniu go cementem, podsypaniu piachem i ułożeniu nawierzchni z kostki brukowej, wnioskodawca będzie mógł zaliczyć bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodu i nie ma tu znaczenia poniesiona na ten cel kwota?
2. Czy poniesione wydatki na budowę kolejnych, nowych, parkingów i dróg dojazdowych utwardzonych kostką, będą stanowiły odrębne obiekty budowlane, nowe środki trwałe, a wydatki poniesione na ich budowę Wnioskodawca rozliczy poprzez odpisy amortyzacyjne?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

AD. 1

Poniesione wydatki na wymianę nawierzchni z płyt betonowych na nawierzchnię z kostki brukowej i wcześniejszych pracach polegających na wyrównaniu podłoża i dodatkowym podsypaniu piachem stanowią remont nawierzchni polegający na przywróceniu placu do stanu zapewniającego prawidłową eksploatacje i mają jedynie charakter odtworzeniowy. W tej sytuacji nie powstał nowy środek trwały. W związku z tym wydatki te mogą być bezpośrednio zliczone w koszty uzyskania przychodów.

Ważny jest tu odtworzeniowy charakter a nie wysokość wydatku.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) - remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając jego charakteru i funkcji, a przesłanką rozpoczęcia remontu jest zużycie budynku /budowli w trakcie jego eksploatacji.

Przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Zatem wnioskodawca podjął działania mające na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego środka trwałego, pierwotną zdolnością użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

AD. 2

Tylko nowo powstałe parkingi i drogi stanowią odrębne środki trwałe. Tylko wydatki na rozbudowę nowopowstałych placów i dróg będą podlegały zaliczeni w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z poźn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust.1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dany składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, ze warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  
  

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Ponadto, jak stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków trwałych. Zgodnie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, jest to usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt tzw. obiekt zbiorczy, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do Grupy 1 – Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego – w skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, przykładowo chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej n niż jeden budynek, należy zaliczyć do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Ponieważ zarówno parkingi jaki i drogi dojazdowe obsługują więcej jak jeden budynek - zatem będą stanowiły odrębne środki trwałe.

Jak wynika z powyższych przepisów, amortyzacji podatkowej podlega odrębnie każdy składnik majątku, spełniający ustawowe przesłanki dla uznania go za środek trwały. Dla każdego środka trwałego oddzielnie ustala się jego wartość początkową, metodę amortyzacji oraz stawkę amortyzacyjną.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 1-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c omawianej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na środek trwały jest uzależniony od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym podlegają bezpośrednio zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z cytowanego powyżej art. 22g ust. 17 omawianej ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na ten środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Wydatki te zatem w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają również definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększającej jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Różnica między nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że firma Wnioskodawcy zajmuje się m.in. konfekcjonowaniem, dystrybucją oraz sprzedażą hurtową materiałów budowlanych. W 2013 r. aktem notarialnym z dnia 10.12.2013 r. Wnioskodawca nabył od Spółdzielni Ogrodniczej zabudowaną nieruchomość o obszarze 1 ha 222 m^², z przeznaczeniem używania jej dla potrzeb prowadzonej działalności. Zgodnie z zapisem w akcie notarialnym, na działce znajdują się cztery zabudowania. Ponadto na mapie geodezyjno-kartograficznej dołączonej do aktu notarialnego zaznaczony jest obszar z utwardzoną płytami betonowymi drogą dojazdową i placem, stanowiące szlak komunikacyjny pomiędzy budynkami. Utwardzony płytami betonowymi plac przed budynkami oraz utwardzoną płytami betonowymi drogę, Wnioskodawca ujął w całości w księgach rachunkowych jako grunt, bez wyodrębnienia placu i drogi, jako nie związane z żadnym budynkiem i nie były amortyzowane. W skutek intensywnej eksploatacji przez samochody firmowe, samochody dostawców oraz działania warunków atmosferycznych, nawierzchnia placu i dróg podjazdowych wykonana z płyt betonowych uległa w dużej części zniszczeniu polegającym na powstaniu zapadnięć, wyrw oraz licznych pęknięć płyt.

W związku z tym, Wnioskodawca dokonał wymiany zużytych płyt betonowych na kostkę brukową i przywrócił plac do stanu zapewniającego prawidłowa eksploatację. Roboty obejmowały: demontaż nawierzchni placu i dróg z płyt betonowych, wyrównanie istniejącej podbudowy betonem, uzupełnienie podbudowy piaskiem, położenie kostki brukowej i krawężników wraz w wykonaniem utwardzenia pod krawężniki. Zmiana materiału, z którego wykonany był plac, wynika z postępu w budownictwie.

Ponadto Wnioskodawca dokonał budowy nowych dodatkowych parkingów i dróg dojazdowych na placu firmowym, utwardzonych kostką brukową. Nowe parkingi i drogi znajdują się w innej części działki i nie stanowią jednolitej budowli z placem, na którym dokonana była wymiana nawierzchni z płyt betonowych na kostkę brukową.

Odnosząc się do przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że:

• jeżeli wskazane we wniosku prace mają na celu wyłącznie odtworzenie pierwotnego stanu technicznego placu i dróg dojazdowych, to zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki poniesione w związku z ich przeprowadzeniem, jako wydatki remontowe, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, w dacie ich poniesienia,
  

• jeżeli w świetle przepisów cyt. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (niestanowiących przepisów prawa podatkowego, a tym samym niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) przedmiotowe składniki majątku (chodniki i drogi dojazdowe, o których mowa we wniosku) będą stanowić samodzielne i kompletne składniki majątku, prawidłowo zakwalifikowane do odpowiednich odrębnych symboli tej Klasyfikacji oraz – jak wskazano w treści wniosku – będą spełniać przesłanki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to w świetle tej ustawy będą stanowić odrębne środki trwałe. W związku z tym na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 oraz art. 22i ust. 1 ww. ustawy, przedmiotowe składniki majątku podlegać będą amortyzacji, według stawek określonych w tej ustawie, jako odrębne środki trwałe.
  
  
  

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.