Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBI/2/4510-111/15-1/BG
z 23 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1956/16 (data wpływu 27 września 2018 r.) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 7 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 998/15 (data wpływu 26 października 2018 r.), wniosku z 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 28 stycznia 2015 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy rozebrane obiekty należało zaliczyć do środków trwałych oraz czy rozebrane obiekty nie były środkami trwałymi i w konsekwencji wartość tych rozebranych obiektów zwiększa proporcjonalnie wartość początkową budynku administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej oraz dróg i placów (część pytania nr 1 oraz pytanie nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 28 stycznia 2015 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy rozebrane obiekty należało zaliczyć do środków trwałych oraz czy rozebrane obiekty nie były środkami trwałymi i w konsekwencji wartość tych rozebranych obiektów zwiększa proporcjonalnie wartość początkową budynku administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej oraz dróg i placów. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 kwietnia 2015 r. Znak IBPBI/2/4510-111/15/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 29 kwietnia 2015 r.

W dniu 11 maja 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/4510-111/15/BG, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 13 maja 2015 r. Pismem z 26 maja 2015 r. (data wpływu 1 czerwca 2015 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z 30 czerwca 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-1-24/15/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 3 lipca 2015 r. Pismem opatrzonym datą 30 lipca 2015 r. (data wpływu 4 sierpnia 2015 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 24 sierpnia 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-3-54/15/BG udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 7 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 998/15 uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł 17 maja 2016 r. skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 26 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1956/16 oddalił skargę kasacyjną Organu. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 7 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 998/15 wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 26 października 2018 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego z 15 lipca 2010 r. dokonał zakupu prawa użytkowania wieczystego działek gruntu o nr 432/14, 494/14 i 495/14 o łącznej powierzchni 22.512 m² oraz własności stanowiących odrębne nieruchomości:

1. wiaty nr 1,
2. wiaty nr 2,
3. budynku stacji obsługi pojazdów,
4. budynku administracyjno-socjalnego,
5. budynku stacji transformatorowej.
   
   

W akcie notarialnym ani w wycenie rzeczoznawcy majątkowego z 1 lutego 2011 r. nie ustalono wartości tych odrębnych nieruchomości. Odrębne nieruchomości były przedmiotem umów najmu zawartych pomiędzy sprzedawcą a najemcami. Po zakupie Wnioskodawca powziął informację, że dla terenu w obrębie działek nr 494/14, 495/14, 432/14 została podjęta uchwała w przedmiocie zmiany planu zagospodarowania przestrzennego i że przedmiotowe działki zostały przeznaczone głównie na cele zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Wobec powyższego podjęto decyzję o przeznaczeniu wyżej opisanej nieruchomości na sprzedaż i w konsekwencji uznano prawa użytkowania wieczystego i własności odrębnych nieruchomości za inwestycje długoterminowe, a nie za środki trwałe.

Dnia 16 września 2010 r. weszła w życie Uchwała Rady Miejskiej z 25 maja 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta dla terenu w obrębie działek 494/14, 495/14, 432/14 - zmianie uległ plan zagospodarowania przestrzennego dla ww. działek gruntu. Przedmiotowe działki zostały przeznaczone głównie na cele zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Po kolejnej zmianie planu zagospodarowania przestrzennego, która to zmiana weszła w życie 25 maja 2012 r. (Uchwała Rady Miejskiej z 28 lutego 2012 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przeznaczeniu przedmiotowych działek głównie na cele zabudowy przemysłowo-usługowej, podjęto decyzję o przeznaczeniu ww. nieruchomości na siedzibę. Uzyskano stosowne pozwolenia budowlane. Celem zapewnienia racjonalnego zagospodarowania terenu, w związku z planowaną inwestycją budowy siedziby Wnioskodawcy, konieczne było dokonanie całkowitej lub częściowej rozbiórki (wiaty, budynek administracyjno-socjalny poddano rozbiórce w 2013 r.; częściowej rozbiórce, również w 2013 r., poddano budynek stacji obsługi pojazdów).

Na podstawie uzyskanych pozwoleń zrealizowano budowę (rozbudowę) budynku administracyjno-biurowego oraz hali produkcyjno-magazynowej. Budynek administracyjno-biurowy został zrealizowany na poddanym częściowej rozbiórce budynku stacji obsługi pojazdów, natomiast hala produkcyjno-magazynowa została zrealizowana na jednej z rozebranych wiat oraz na poddanym częściowej rozbiórce budynku stacji obsługi pojazdów. Drogi i place zostały zrealizowane częściowo na drugiej z rozebranych wiat.

Koszty rozbiórki wiat, budynku administracyjno-socjalnego oraz częściowej rozbiórki budynku stacji obsługi pojazdów uznano za koszty zwiększające koszt wytworzenia budynku administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej (nowej) oraz dróg i placów proporcjonalnie do ich wartości ustalonej na 28 lutego 2014 r. W pierwszym półroczu 2014 r. Wnioskodawca zaliczył do środków trwałych prawo użytkowania wieczystego przedmiotowych działek gruntu oraz budynek administracyjno-biurowy i halę produkcyjno-magazynową. Ustalając wartość początkową budynku administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej (nowej) oraz dróg i placów uwzględniono wartość wszystkich wyżej opisanych odrębnych nieruchomości, w tym rozebranych wiat, budynku administracyjno-socjalnego oraz stacji obsługi pojazdów. W trakcie wstępnego badania biegły rewident przyjął, że rozebrane obiekty były środkami trwałymi, chociaż nie zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do środków trwałych i wyraził pogląd, że nieumorzona wartość likwidowanego (wyburzonego) środka trwałego, w związku z budową nowego obiektu powinna zostać bezpośrednio odniesiona w pozostałe koszty operacyjne zarówno podatkowe, jak i bilansowe, ponieważ nie ma podstawy prawnej do tego, aby te koszty zwiększały wartość początkową budynku. Biegły rewident dodał, że koszty likwidacji budynku takie jak koszty rozbiórki, demontażu, czy wywozu gruzu powinny zwiększać koszt wytworzenia nowego środka trwałego zaznaczając, że takie zasady rozliczeń kosztów likwidacji są stosowane zarówno dla celów bilansowych jak i podatkowych.

Ponadto w odpowiedzi na wezwanie z 16 kwietnia 2015 r. Znak IBPBI/2/4510-111/15/BG, ujętej w uzupełnieniu do wniosku z 27 kwietnia 2015 r., Wnioskodawca wskazał, że opisane odrębne nieruchomości były przedmiotem umów najmu zawartych pomiędzy sprzedawcą a najemcami (wskazanie to odnosi się również do wiat i budynku administracyjno-socjalnego poddanych rozbiórce w 2013 r.) oraz budynku stacji obsługi pojazdów poddanego częściowej rozbiórce również w 2013 r. Zestawiając powyższy fragment stanu faktycznego zawartego we wniosku z art. 678 § 1 kodeksu cywilnego należy wskazać, że Wnioskodawca wstąpił w stosunki najmu na miejsce sprzedawcy. Oznacza to, że ww. obiekty były oddane do używania na podstawie umów najmu zawartych przez sprzedawcę, których stroną stał się Wnioskodawca. W ocenie Wnioskodawcy, te obiekty nie były kompletne i zdatne do użytkowania na potrzeby Wnioskodawcy i z tego też powodu nie zostały przez Wnioskodawcę przyjęte do użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym rozebrane obiekty należało zaliczyć do środków trwałych? (część pytania oznaczonego we wniosku nr 1)

Czy w przedstawionym stanie faktycznym należało uznać, że rozebrane obiekty nie były środkami trwałymi i w konsekwencji wartość tych rozebranych obiektów zwiększa proporcjonalnie wartość początkową budynku administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej oraz dróg i placów? (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2)

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 16 ust. 1 updop (katalog kosztów niestanowiących kosztów uzyskania), są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów należy wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Art. 15 ust. 4 updop stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W związku z uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego zakupiona nieruchomość znalazła się w obszarze przeznaczonym dla budownictwa mieszkaniowego. Pierwotne zamiary o przeznaczeniu zakupionej nieruchomości na siedzibę musiały więc ulec zmianie, a zatem Wnioskodawca podjął decyzję o jej sprzedaży. Z tego też powodu nie ujął w ewidencji środków trwałych obiektów, które zostały rozebrane w 2013 r., po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego. Wobec podjętej przez Wnioskodawcę decyzji o przeznaczeniu opisanej nieruchomości na sprzedaż i w konsekwencji uznania prawa użytkowania wieczystego i własności odrębnych nieruchomości za inwestycje długoterminowe, do momentu uzyskania przychodu z ich sprzedaży brak było podstaw prawnych do uznania poniesionych na ich nabycie wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16e ust. 1 updop stanowi, że jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1 o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy, zwanym dalej „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 16m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić w terminie do 20 dnia tego miesiąca do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto art. 16e ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Uwzględniając zapis art. 16e ust. 1 i ust. 2 updop należy stwierdzić, że do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie można zaliczyć składników majątku nabytych z zamiarem odsprzedaży, gdy wydatki na ich nabycie nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wynika z powyższego, że rozebrane przez Wnioskodawcę obiekty nie mogły być zaliczone do środków trwałych na podstawie art. 16e ust. 1 updop.

Art. 16 ust. 1 pkt 6 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskując a contario z tego zapisu należy uznać, że uważa się za koszty uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą nie na skutek zmiany rodzaju działalności. Powyższe nie może mieć jednak zastosowania w sytuacji, gdy likwidowany składnik majątku nie jest środkiem trwałym. Z kolei w myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Stanowiące środki trwałe budynki: administracyjno-biurowy, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej oraz drogi i place zostały wytworzone we własnym zakresie przez Spółkę. Zgodnie z art. 16g ust. 4 updop, do kosztów wytworzenia środków trwałych nie zalicza się pozostałych kosztów operacyjnych.

W ocenie Wnioskodawcy wartość rozebranych obiektów oraz wartość częściowo rozebranego budynku stacji obsługi pojazdów nie może być uznana za koszty operacyjne w rozumieniu art. 16g ust. (winno być: art. 16g ust. 4) updop.

W ocenie Spółki stanowisko biegłego rewidenta zostało oparte na błędnym założeniu, że obiekty stanowiące odrębne nieruchomości, które zostały rozebrane, tj. wiaty oraz budynek administracyjno-socjalny oraz częściowo rozebrany budynek stacji obsługi pojazdów, były środkami trwałymi. Nie można zatem, tak jak to zasugerował biegły rewident, potraktować rozebrania obiektów (wiaty oraz budynek administracyjno-socjalny) jako likwidacji środków trwałych. Realizacja projektu budowy budynków: administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej oraz dróg i placów wymagała odpowiedniego przygotowania terenu, co wiązało się m.in. z koniecznością rozebrania wyżej opisanych obiektów. Bez rozebrania omawianych obiektów nie byłaby możliwa realizacja budynków: administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej oraz dróg i placów. W takiej sytuacji wartość rozebranych przedmiotowych obiektów oraz wartość częściowo rozebranego budynku stacji obsługi pojazdów, należało zakwalifikować jako koszty zwiększające koszt wytworzenia budynku administracyjno-biurowego, hali produkcyjno-magazynowej, portierni, stacji transformatorowej (nowej) oraz dróg i placów proporcjonalnie do ich wartości ustalonej na 28 lutego 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.