Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-947/14/KW
z 16 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2014 r. (data wpływu 18 września 2014 r.), uzupełnionym w dniu 4 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu najmu mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków z tytułu najmu mieszkania.

Ze względu na braki formalne, pismem z dnia 21 listopada 2014 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 listopada 2014 r., a w dniu 4 grudnia 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 grudnia 2014 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej, tworzonej przez trzy osoby fizyczne. Spółka wynajęła powierzchnię do adaptacji, na której od listopada 2013 r. ruszyła inwestycja dostosowująca obiekt do operacyjnego uruchomienia w drugim kwartale 2014 r., który przystosowała do potrzeb prowadzonej działalności (spółka powstała z zamiarem wynajmu biur i miejsc do pracy, jak również usług doradczych) i rozpoczęła tam świadczenie usług.

Z uwagi na fakt, że miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest G., spółka cywilna, o której mowa powyżej, wynajęła także mieszkanie w W., aby zminimalizować koszty delegacji, gdyż jako wspólnik Wnioskodawca musi być obecny w nowo powstałym miejscu prowadzenia działalności, zarówno w fazie inwestycji, jak i działania. Zarówno prowadzenie prac inwestycyjnych, jak i przygotowań operacyjnych spółki cywilnej do uruchomienia wymagało stałej obecności Wnioskodawcy w W. W ocenie Wnioskodawcy wynajem miejsca noclegowego był dla Niego nieuniknioną koniecznością dla prowadzenia ww. działalności gospodarczej. Ponieważ wynajem hotelu na cele pobytu biznesowego jest rozwiązaniem droższym niż wynajem mieszkania, mając na uwadze interes spółki, wraz ze wspólnikami, Wnioskodawca wynajął mieszkanie jako wariant w istotnie mniejszym stopniu obciążający budżet spółki. Ponieważ osobisty nadzór nad pracami dostosowującymi lokal spółki cywilnej, o którym mowa powyżej oraz wstępna faza przygotowująca operacyjne uruchomienie biznesu, a później samo rozpoczęcie działalności (remont lokalu, wyposażenie, zatrudnienie personelu, działania marketingowe, sprzedażowe, administracyjne, i inne) wymagały codziennej obecności Wnioskodawcy w lokalu w W., wynajem mieszkania w W. w okresie od listopada 2013 r. do lipca 2014 r. na miejsce noclegów Wnioskodawcy (Wnioskodawca podkreśla związek tylko i wyłącznie związany z potrzebami spółki) był absolutnie niezbędny. Mieszkanie zostało przez Wnioskodawcę zwolnione z chwilą ustabilizowania biznesu, gdy wystarczały już tylko okresowe dojazdy i wizyty w firmie w W.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszt wynajmu mieszkania dla Wnioskodawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na najem lokalu spełniają ustawową definicję kosztu uzyskania przychodu, która stanowi, że kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wymienione wyżej koszty nie są również wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, Wnioskodawca, podkreślając związek tylko i wyłącznie z potrzebami spółki, stoi na stanowisku, że nie ma różnicy pomiędzy wynajmem pokoju hotelowego, a wynajmem mieszkania na pobyt biznesowy, jednak wydatki związane z zakwaterowaniem, czy też codziennymi dojazdami z G. do W. (i z powrotem) są czynnikiem decydującym.

Wnioskodawca uważa, że za uznaniem jego stanowiska przemawia także fakt, że obecnie zarówno hotele, jak i apartahotele oraz apartamentowce świadczą usługi dla biznesu w postaci pokoi lub apartamentów na dłuższy okres wynajmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem wynajęła powierzchnię do adaptacji, na której od listopada 2013 r. ruszyła inwestycja dostosowująca obiekt do operacyjnego uruchomienia w drugim kwartale 2014 r., który przystosowała do potrzeb prowadzonej działalności (spółka powstała z zamiarem wynajmu biur i miejsc do pracy, jak również usług doradczych) i rozpoczęła tam świadczenie usług. Z uwagi na fakt, że miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest G., spółka cywilna, o której mowa powyżej, wynajęła także mieszkanie w W., aby zminimalizować koszty delegacji, gdyż jako wspólnik Wnioskodawca musi być obecny w nowo powstałym miejscu prowadzenia działalności, zarówno w fazie inwestycji, jak i działania. Zarówno prowadzenie prac inwestycyjnych, jak i przygotowań operacyjnych spółki cywilnej do uruchomienia wymagało stałej obecności Wnioskodawcy w W. W ocenie Wnioskodawcy wynajem miejsca noclegowego był dla Niego nieuniknioną koniecznością dla prowadzenia ww. działalności gospodarczej. Ponieważ wynajem hotelu na cele pobytu biznesowego jest rozwiązaniem droższym niż wynajem mieszkania, mając na uwadze interes spółki, wraz ze wspólnikami, Wnioskodawca wynajął mieszkanie jako wariant w istotnie mniejszym stopniu obciążający budżet spółki. Ponieważ osobisty nadzór nad pracami dostosowującymi lokal spółki cywilnej, o którym mowa powyżej oraz wstępna faza przygotowująca operacyjne uruchomienie biznesu, a później samo rozpoczęcie działalności (remont lokalu, wyposażenie, zatrudnienie personelu, działania marketingowe, sprzedażowe, administracyjne, i inne) wymagały codziennej obecności Wnioskodawcy w lokalu w W., wynajem mieszkania w W. w okresie od listopada 2013 r. do lipca 2014 r. na miejsce noclegów Wnioskodawcy (Wnioskodawca podkreśla związek tylko i wyłącznie związany z potrzebami spółki) był absolutnie niezbędny. Mieszkanie zostało przez Wnioskodawcę zwolnione z chwilą ustabilizowania biznesu, gdy wystarczały już tylko okresowe dojazdy i wizyty w firmie w W.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należy stwierdzić, że w związku z rozpoczęciem świadczenia usług w nowo powstałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonywał szereg koniecznych czynności, które wymagały jego codziennej obecności w W. (m. in. nadzór nad remontem lokalu, wyposażenie, zatrudnienie personelu, działania marketingowe, sprzedażowe, administracyjne). Z treści wniosku wynika, że obecność Wnioskodawcy w W. miała charakter czasowy. Na czas trwania wskazanych wyżej czynności Wnioskodawca nie przeniósł bowiem swojego miejsca zamieszkania do W., a wynajmowane mieszkanie zostało przez Niego zwolnione z chwilą ustabilizowania biznesu, gdy wystarczały już tylko okresowe dojazdy i wizyty w nowo powstałym miejscu świadczenia usług.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego należy zatem przyjąć, że wynajem mieszkania był związany z potrzebami spółki i stanowił racjonalnie uzasadniony wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. W konsekwencji wydatki na wynajem mieszkania można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, które wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania. Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o konieczności codziennej obecności Wnioskodawcy w miejscowości, w której wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do pozostałych wspólników spółki. Pozostali wspólnicy, chcący uzyskać interpretację indywidualną, powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.