2018.11.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.492.2018.1.MT
z 14 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2018 r. (data wpływu 1 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

W kwietniu 2018 roku Wnioskodawca nabył nieruchomość. Jest to połowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego (1/2 bliźniaka) na gruncie objętym pełną własnością. Zakup nastąpił od osób fizycznych (dwóch małżeństw), które wybudowały ten budynek na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 05.07.2001 roku zatwierdzającego projekt budowlany i udzielającego pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej (1/2 bliźniaka).

Zakończonej budowy nie zgłoszono jednak do wydziału Architektury i Budownictwa Urzędu. Przed sprzedażą budynku właściciele dokonali zawiadomienia o zakończeniu budowy i uzyskali zaświadczenie potwierdzające legalność budowy i jej i zgodność z prawem budowlanym. W tym zaświadczeniu z dnia 02.11.2017 r. wydanym przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego stwierdzono, że:

inwestor nie był zobowiązany do uzyskania pozwolenia na użytkowanie budynku wybudowanego,

organ nadzoru budowlanego nie wyraził sprzeciwu odnośnie do zakończonej budowy na podstawie art. 54 Prawa budowlanego.

Jednak brak formalnego zgłoszenia zakończenia budowy tego budynku do nadzoru budowlanego powoduje, że trudno jest ustalić dokładną datę zakończenia tej budowy i rozpoczęcia użytkowania budynku. Można ją jednak ustalić na podstawie innych dokumentów znajdujących się w posiadaniu Wnioskodawcy, a otrzymanych od sprzedających.

Z dokumentów zebranych przez Wnioskodawcę w sprawie daty zakończenia budowy i rozpoczęcia użytkowania budynku przez poprzedników prawnych wynika bowiem, że:

w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z 29.07.1999 roku ustalono warunki zabudowy dla inwestycji budowlanej polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego;
decyzję o warunkach zabudowy wydano na okres 3 lat; na podstawie tej decyzji wydano pozwolenie na budowę z 05.07.2001 r. na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego, 1/2 bliźniaka;
w dniu 12.01.2004 r. przez Spółkę Gazownictwa został sporządzony protokół odbioru końcowego budowy przyłącza gazowego, w którym stwierdzono, że zakończono budowę przyłącza niskiego ciśnienia do budynku, dokonano odbioru robót budowlanych i przekazano przyłącze do rozruchu; tego typu prace są wykonywane na etapie końcowym budowy;
w dniu 30.01.2004 r. Spółka Gazownictwa założyła dla budynku mieszkalnego przy kartę gazomierza-reduktora zainstalowanego w tym budynku; w karcie wskazuje się, że rok zakończenia budowy budynku to 2003 rok;
w dniu 23.10.2012 r. Prezydent Miasta wydał decyzję w sprawie podatku od nieruchomości za 2011 rok, w której stwierdzono, że w nieruchomości przeprowadzono - w toku kontroli podatkowej - dowód z oględzin i ustalono, że znajduje się na niej murowany budynek jednorodzinny w zabudowie bliźniaczej. Stwierdzono także, że dwie kondygnacje - parter i piętro są zajęte na cele działalności gospodarczej, co spowodowało podwyższenie kwoty podatku od nieruchomości od tego budynku mieszkalnego. W decyzji wskazuje się, że powierzchnia tego budynku jest objęta dwiema stawkami: powierzchnia 212,60 m.kw. - stawka 21,05 zł, a pozostała powierzchnia 106,24 m.kw. - stawka 0,67 zł.

Wymienione wyżej dokumenty prowadzą do konkluzji, że:

budynek przy został wybudowany na przełomie lat 2003/2004,

na pewno był użytkowany od 2011 roku (lub wcześniej).

Ponadto, z oświadczenia poprzedników prawnych wynika, że budynek był wykorzystywany od zakończenia budowy, a więc co najmniej od 2005 roku.

Wnioskodawca nabył ten budynek w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej. Zamierza wykorzystać w tym celu całą powierzchnię budynku. W tej chwili trwają prace przystosowawcze do potrzeb jego działalności gospodarczej. Po zakończeniu tych prac budynek zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisany wyżej budynek mieszkalny, w całości przeznaczony do prowadzenia w nim działalności gospodarczej Wnioskodawcy, może być amortyzowany stawką indywidualną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof)?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany wyżej budynek mieszkalny mieści się w pojęciu (używanych środków trwałych), o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 updof. w związku z czym można dla niego ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, w wysokości nie wyższej niż 10% rocznie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 updof, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Zgodnie z art. 22j ust. 3 updof budynki lub lokale mieszkalne uznaje się za:

używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wniosek o indywidualną interpretację odnosi się do pojęcia „budynków używanych”.

Przepis art. 22j updof odnosi się do środków trwałych zdefiniowanych w art. 22a ust. 1 updof, jako rzeczy:

stanowiące własność lub współwłasność podatnika.

nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,

wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Do środków trwałych, zgodnie z art. 22a ust. 1 updof, zaliczono m.in. budynki. Z przytoczonej definicji środka trwałego wynika, że rzeczy (w tym - budynki) wymienione w art. 22a ust. 1 updof mogą uzyskać status środka trwałego, jeżeli zostaną spełnione wszystkie wymienione w tym przepisie przesłanki, tj. 1) własność podatnika, 2) kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania, 3) przewidywany okres używania dłuższy niż rok, 4) zamiar wykorzystania rzeczy w działalności gospodarczej albo w najmie (dzierżawie, leasingu). Dopiero spełnienie wszystkich przesłanek powoduje „przekształcenie” rzeczy (budynku) w środek trwały.

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 22j ust. 3 pkt 1 updof nie wynika aby warunek „wykorzystywania” budynku przez okres 60 miesięcy przed jego nabyciem przez podatnika odnosił się do jego statusu prawnopodatkowego tj., że w okresie tych 60 miesięcy budynek powinien mieć status środka trwałego. Z przepisu wynika jedynie, że chodzi tu o fakt nabycia tzw. budynku używanego, tj. takiego który

nie jest nowy,
ma co najmniej 5 lat oraz
był w przeszłości wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W opisanej we wniosku sytuacji budynek był przez poprzedników prawnych wykorzystywany w działalności gospodarczej, co wynika z treści decyzji w sprawie podatku od nieruchomości dla roku 2011 - jednak Wnioskodawca nie wie, czy już wtedy miał status środka trwałego. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma to jednak znaczenia dla możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji ponieważ przepis art. 22j ust. 3 pkt 1 updof nie określa ani celu, ani sposobu wykorzystywania budynku, ani statusu prawnopodatkowego, jaki budynek miał przez okres tego wykorzystywania. W przepisach nie ma bowiem mowy o spełnieniu jakichkolwiek warunków formalnych dotyczących - tak jak w tym przypadku - zgłoszenia zakończenia budowy w odpowiednim organie administracyjnym. Istotne jest jedynie, czy budynek mieszkalny istniał przez co najmniej 60 miesięcy i czy przez ten okres był wykorzystywany. Pojęcia „budynek” (w art. 22j ust. 1 pkt 3) i „budynek będący środkiem trwałym” (w art. 22a ust. 1 pkt 1 updof) nie są tożsame, ponieważ odnoszą się do zupełnie innych kwestii. Budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu ustawy z 7 lipca 1994 r - Prawo budowlane spełniający warunki określone w art. 3 pkt 2 tej ustawy. Zgodnie z nim budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. W art. 3 pkt 2a definiuje się dodatkowo budynek mieszkalny jednorodzinny jako budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Obiekt budowlany spełniający warunki określone w tych przepisach staje się budynkiem (budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym) niezależnie od tego, czy inwestor złożył do organu nadzoru budowlanego zawiadomienie o zakończeniu budowy w terminie określonym w art. 54 Prawa budowlanego czy też dokonano tego zawiadomienia w późniejszym terminie.

W przypadku objętym wnioskiem takie zawiadomienie złożono dopiero w czerwcu 2017 roku, wskutek czego organ nadzoru budowlanego wydał w dniu 2 listopada 2017 roku zaświadczenie, w którym stwierdzono, że organ ten nie wniósł w ustawowym terminie sprzeciwu w drodze decyzji na podstawie art. 54 Prawa budowlanego. Potwierdzono w ten sposób - niejako wstecz - prawo inwestora do rozpoczęcia użytkowania obiektu po zakończeniu budowy. Istotne jest także to, że organ nadzoru budowlanego nie nałożył na inwestorów żadnej kary za rozpoczęcie użytkowania obiektu budowlanego z naruszeniem art. 54 Prawa budowlanego. Przepis ten określa bowiem, że do użytkowania obiektu budowlanego, na budowę którego wymagane jest pozwolenie na budowę można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i art. 57, po zawiadomieniu organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Tymczasem inwestorzy, co potwierdza wprost treść decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za rok 2011, rozpoczęli użytkowanie budynku zaniedbując ten formalny wymóg w postaci zgłoszenia zakończenia budowy. Organ nadzoru budowlanego nie wniósł sprzeciwu co do faktu użytkowania budynku ani po zakończeniu budowy, ani w roku 2017, kiedy w wydanym zaświadczeniu stwierdzono, że: „(...) po przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym w przedmiotowej sprawie (dot. zakończenia budowy budynku mieszkalnego, w ustawowym terminie nie wniesiono sprzeciwu w drodze decyzji, na podstawie art. 54 - Prawo budowlane”. Potwierdzono w ten sposób uprawnienie inwestorów do użytkowania budynku zgodnie z art. 54 Prawa budowlanego, tj. po zakończeniu budowy w roku 2004.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, warunek „używania budynku”, o którym mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 updof odnosi się także do „używania” budynku, którego budowa, mimo iż zakończona, nie została potwierdzona w terminie wymaganym prawem budowlanym, ale w terminie późniejszym. Jak to zauważono wyżej, przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 updof nie uzależnia zastosowania stawki indywidualnej od terminowego dopełnienia formalności związanych z zakończeniem budowy istotne jest jedynie, że budowa budynku została faktycznie zakończona (potwierdzają to choćby dokumenty związane z przyłączem gazowym do budynku), a po jej zakończeniu budynek był faktycznie wykorzystywany przez okres powyżej 60 miesięcy.

Na prawidłowość tego rozumowania wskazują pośrednio liczne interpretacje prawa podatkowego dotyczące możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla lokali, które nie były formalnie wyodrębnione jako odrębna własność, ale były faktycznie używane. W tych interpretacjach wskazuje się, że wystarczającą przesłanką zastosowania indywidualnej stawki jest wiek budynku, w którym znajduje się taki lokal. Tak uznał np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 15.09.2014 r. (ITPB1/415-581a/14/KK); Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 03.04.2012 r. (IBPBII/2/415-19/12/MM) oraz w interpretacji z 18.01.2013 r. (IBPBI/1/415-1298/12/ZK).

Na uwagę zasługuje także to, że ustawodawca użył sformułowania „wykorzystywany”, a nie „użytkowany zgodnie z prawem”. Warunek użytkowania zgodnie z prawem pojawia się dopiero dla środków trwałych, w tym także dla budynków. W art. 22a updof mowa jest bowiem o tym, że środki trwałe muszą być m.in. kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. W orzecznictwie natomiast podkreśla się, że o „zdatności do używania” decyduje m.in. nadzór budowlany. Dopiero po uzyskaniu formalnej zgody na rozpoczęcie użytkowania budynku, czy to w postaci pozwolenia na użytkowanie, czy braku sprzeciwu odpowiedniego organu podatnik może rozpocząć amortyzację.

W art. 22j ust. 3 pkt 1 updof mowa jest natomiast o „wykazaniu przez podatnika”, że przed nabyciem budynku był on wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy. Gdyby w tym przepisie chodziło o formalny aspekt zgłoszenia zakończenia budowy podatnik nie musiałby wykazywać, że obiekt był faktycznie wykorzystywany, wystarczyłoby przedstawić odpowiednie dokumenty określone w prawie budowlanym. Obowiązek „wykazania przez podatnika” faktu użytkowania budynku wyraźnie odnosi się do zdarzeń faktycznych, a nie zdarzeń prawnych. Chodzi więc zarówno o wykorzystywanie budynku po formalnym zawiadomieniu organu nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy, jak i przed takim zawiadomieniem.

Na podatniku, który zamierza zastosować dla amortyzacji budynku indywidualną stawkę amortyzacyjną spoczywa obowiązek wykazania, że przed jego nabyciem był on wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Warto w tym miejscu zauważyć, że w analogicznym przepisie art. 22j ust. 2 pkt 1 updof na podatnika nakłada się obowiązek udowodnienia, że środki trwałe (inne niż m.in. budynki, lokale i budowle) były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Ustawodawca zróżnicował więc sposoby potwierdzenia faktu „używania”; w przypadku rzeczy ruchomych należy to udowodnić, a w przypadku obiektów budowlanych - jedynie wykazać. Ustawodawca nie określił sposobów dokumentowania i wykazywania dotychczasowego okresu używania środka trwałego, dlatego należy przyjąć, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody, np. dokumenty związane z procesem budowy, decyzje w sprawie podatku od nieruchomości (zwłaszcza jeżeli rozstrzygnięcie oparto na oględzinach budynku), czy wreszcie oświadczenie poprzedniego właściciela o użytkowaniu składnika przez określony czas, kopia jego ewidencji środków trwałych albo umowa najmu budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W ustępie 3 artykuł powyższy wskazuje, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przez używanie należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody (art. 180 Ordynacji podatkowej), np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji przebiegu pojazdu, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w kwietniu 2018 roku Wnioskodawca nabył nieruchomość. Jest to połowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego na gruncie objętym pełną własnością. Zakup nastąpił od osób fizycznych, które wybudowały ten budynek na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 05.07.2001 roku zatwierdzającego projekt budowlany i udzielającego pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej (1/2 bliźniaka). Zakończonej budowy nie zgłoszono jednak do wydziału Architektury i Budownictwa Urzędu. Przed sprzedażą budynku właściciele dokonali zawiadomienia o zakończeniu budowy i uzyskali zaświadczenie potwierdzające legalność budowy i jej zgodność z prawem budowlanym. Jednak brak formalnego zgłoszenia zakończenia budowy tego budynku do nadzoru budowlanego powoduje, że trudno jest ustalić dokładną datę zakończenia tej budowy i rozpoczęcia użytkowania budynku. Można ją jednak ustalić na podstawie innych dokumentów znajdujących się w posiadaniu Wnioskodawcy, a otrzymanych od sprzedających. Z oświadczenia poprzedników prawnych wynika, że budynek był wykorzystywany od zakończenia budowy, a więc co najmniej od 2005 roku. Wnioskodawca nabył ten budynek w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej. Po zakończeniu prac przystosowawczych budynek zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wobec powyższego opisu należy wskazać, że przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Jeżeli zatem z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, iż zakupiony budynek mieszkalny, spełnia warunki do uznania go za środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to będzie można ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Zatem mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy stwierdzić należy, że dla środka trwałego (nabytego budynku mieszkalnego) dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – z tym, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosi 10% przez okres 10 lat, czyli do czasu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową tego lokalu.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej obejmującej dziesięcioletni okres amortyzacyjny w stosunku do nabytego budynku mieszkalnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin