Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.469.2018.1.AK
z 4 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 3 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zakupiła dla swoich pracowników i współpracowników oraz ich rodzin abonament medyczny. Wartość abonamentu przypadająca na pracownika/współpracownika została doliczona do wynagrodzenia pracownika/współpracownika, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych – dalej PIT (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

W zakres abonamentu wchodzi szereg usług, w tym między innymi usługa polegająca na wykonaniu badania w zakresie markerów nowotworowych. Jednak, żeby można było wykonać badanie w kierunku markerów nowotworowych, w ramach wykupionego abonamentu, pracownik/współpracownik musi odbyć konsultację lekarską, podczas której otrzyma skierowanie na badanie we wskazanym zakresie. Placówka medyczna świadcząca usługi medyczne, od której Spółka zakupiła abonamenty medyczne, wystąpiła do Spółki z ofertą, polegającą na wniesieniu dodatkowej, stałej i jednorazowej opłaty, której celem jest możliwość wykonania badania w zakresie markerów nowotworowych bez skierowania na tego typu badanie.

Opłata winna być wniesiona przez Spółkę jednorazowo, w ustalonej kwocie, bez względu na to czy pracownicy będą korzystali z takiego badania czy nie. W przypadku gdy, określona grupa pracowników owe badanie wykona, Spółka nie otrzyma z placówki medycznej wykonującej badanie, listy i danych pracowników, którzy takie badanie wykonali. Tym samym nie ma możliwości doliczenia stosownej kwoty do przychodu pracownika, korzystającego z badania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dodatkową opłatę związaną z abonamentem medycznym, którą Spółka poniesie na rzecz podmiotu świadczącego usługi medyczne, winna doliczać wszystkim pracownikom (bez względu na to czy pracownicy korzystają z badania czy nie, ponieważ Spółka nie będzie w posiadaniu informacji, kto z badań skorzystał) do przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 PIT i na tej podstawie obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy w myśl art. 31 PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Źródłami przychodów mogą być natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1, m.in.: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Mówi o tym art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zwrócić jednak należy uwagę, że użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są zatem wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunkiem pracy lub stosunkiem pokrewnym. Przepis wskazuje, że źródłem przychodu są także nieodpłatne świadczenia. Warto podkreślić, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych termin „nieodpłatne świadczenie obejmuje swym zakresem wszelkie zjawiska i zdarzenia, których konsekwencją jest nieodpłatne przysporzenie w majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Wartość usług medycznych stanowiących usługi dodatkowe, niezwiązane z medycyną pracy, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, który należy opodatkować PIT. W konsekwencji wartość abonamentu dotyczącego usług dodatkowych, opłaconych przez pracodawcę za pracownika, pracodawca (Spółka) – jako płatnik – ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w danym miesiącu i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy. W przypadku usług zakupionych przez Spółkę – pracodawcę wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu. W przypadku zakupionych abonamentów medycznych w oczywisty sposób można przypisać wartość świadczenia przypadającą na konkretnego pracownika. Zasadę tę wyraża art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o PIT. Stanowisko to potwierdza m. in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 8 maja 2012 r. Nr ILPB1/415-276/12-2/AG i jest ono zgodne z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie opodatkowania przychodów ze świadczeń nieodpłatnych (sygn. akt - K 7/13).

W przypadku opłaty ryczałtowej, jednorazowej ponoszonej przez Spółkę – pracodawcę (zgodnie z zaprezentowanym stanem faktycznym) nie ma możliwości ustalenia, którzy pracownicy i kiedy wykonają badanie bez skierowania. Nie ma zatem możliwości ustalenia kwoty, którą można byłoby doliczyć do wynagrodzenia. Zatem opłata ta – zdaniem Spółki – nie będzie stanowiła dla pracowników/współpracowników przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Natomiast wydatek ten dla Spółki będzie stanowił koszt uzyskania przychodu – zgodnie z art. 22 ust. 1, w związku z art. 23 ust. 1 PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się − jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione − według cen zakupu.

W myśl art. 11 ust. 2b cytowanej ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zakupiła dla swoich pracowników i współpracowników oraz ich rodzin abonament medyczny. Wartość abonamentu przypadająca na pracownika/współpracownika została doliczona do wynagrodzenia pracownika/ współpracownika, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakres abonamentu wchodzi szereg usług, w tym między innymi usługa polegająca na wykonaniu badania w zakresie markerów nowotworowych. Jednak, żeby można było wykonać badanie w kierunku markerów nowotworowych, w ramach wykupionego abonamentu, pracownik/współpracownik musi odbyć konsultację lekarską, podczas której otrzyma skierowanie na badanie we wskazanym zakresie. Placówka medyczna świadcząca usługi medyczne, od której Spółka zakupiła abonamenty medyczne, wystąpiła do Spółki z ofertą, polegającą na wniesieniu dodatkowej, stałej i jednorazowej opłaty, której celem jest możliwość wykonania badania w zakresie markerów nowotworowych bez skierowania na tego typu badanie. Opłata winna być wniesiona przez Spółkę jednorazowo, w ustalonej kwocie, bez względu na to czy pracownicy będą korzystali z takiego badania czy nie. W przypadku gdy, określona grupa pracowników owe badanie wykona, Spółka nie otrzyma z placówki medycznej wykonującej badanie, listy i danych pracowników, którzy takie badanie wykonali.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Należy podkreślić, że wartość tego rodzaju świadczeń otrzymanych przez pracownika od pracodawcy nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Stąd, w przypadku zakupu przez pracodawcę usług polegających na wykonaniu wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, wartość tego rodzaju świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, również nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z dobrowolnych świadczeń medycznych (część niezwiązana z medycyną pracy i profilaktyczną opieką zdrowotną), ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Ponadto podkreślenia wymaga, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika prawa do korzystania z pakietu świadczeń zdrowotnych (o określonej wartości pieniężnej). Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną, koszty której ponosi pracodawca, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu, stosownie do art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe potwierdza uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2010 r. sygn. II FPS 1/10, oraz uchwała poszerzonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r. sygn. II FPS 7/10. Naczelny Sąd Administracyjny przesądził w nich jednoznacznie, że nieodpłatne świadczenie to już samo zagwarantowanie pracownikowi, jak również innym uprawnionym osobom możliwości skorzystania z uprawnienia. Ponadto w powołanej uchwale z dnia 24 października 2011 r. wyjaśniono, że zagwarantowane wykupionym pakietem medycznym prawo do skorzystania z wchodzących w jego skład usług medycznych nie jest postawieniem tych usług do dyspozycji w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem otrzymanym nieodpłatnym świadczeniem jest już uprawniona zakupem pakietu możliwość skorzystania z tych usług. O powstaniu przychodu nie decyduje natomiast okoliczność faktycznego skorzystania ze świadczenia.

Z kolei biorąc zaś pod uwagę art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że wartość świadczenia należy ustalić według ceny za jaką nabył je pracodawca.

Wartość świadczenia przypadającego na osobę uprawnioną do świadczeń, należy zatem obliczyć uwzględniając cenę wynikającą z faktury oraz liczbę osób uprawnionych do korzystania z opieki medycznej. Z tak ustalonej wartości świadczenia, winna być wyłączona wartość świadczeń wynikających z przepisów prawa pracy.

Z powyższego wynika, że wykupienie przez pracodawcę na rzecz pracownika prawa do korzystania z dobrowolnych usług medycznych (niewchodzących w zakres medycyny pracy i profilaktycznej opieki zdrowotnej) stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość należy zakwalifikować jako przychód pracownika ze stosunku pracy. Wartość tego nieodpłatnego świadczenia należy obliczyć zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według cen zakupu, a na Wnioskodawcy ciąży obowiązek doliczenia tej wartości do wynagrodzenia pracowników i od łącznej wartości obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca (jako pracodawca) zakupił dla pracowników abonament medyczny (niezwiązany z medycyną pracy) stanowiący dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to również dodatkową opłatę związaną z tym abonamentem medycznym należy zakwalifikować jako nieodpłatne świadczenie.

Nie ma tu znaczenia, że opłata dodatkowa będzie wniesiona jednorazowo, w ustalonej kwocie, bez względu na to czy pracownicy będą korzystali z badań zapewnionych przedmiotową opłatą dodatkową czy też nie. Sama możliwość skorzystania z usługi medycznej posiada istotny wymiar finansowy. Gdyby pracownik ową możliwość chciał zapewnić sobie samodzielnie, zapewne musiałby wykupić indywidualny abonament lub uiścić dodatkową opłatę, płacąc częstokroć więcej, niż kwota wydatkowana przez pracodawcę w przeliczeniu na jednego uprawnionego zatrudnionego. Nie budzi zatem wątpliwości, że pracownik nabywający dzięki pracodawcy możliwość nieodpłatnego skorzystania z dodatkowych profitów (w tym przypadku wykonanie badania w zakresie markerów nowotworowych, bez skierowania na tego typu badanie) płynących z opłacenia przez pracodawcę dodatkowej opłaty związanej z wykupionym abonamentem medycznym, otrzymuje przysporzenie majątkowe.

Skoro świadczenie wynikające z dodatkowej opłaty uiszczonej przez pracodawcę, polega na możliwości wykonania przez pracownika badania w zakresie markerów nowotworowych, bez skierowania na tego typu badanie, to pracownik otrzymuje dane świadczenie w momencie, w którym po stronie placówki medycznej powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do wykonania badania. Taką chwilą może być np. umieszczenie pracownika na liście uprawnionych do skorzystania z badania. Nie jest nią natomiast sam moment wykonania badania. Nie jest możliwe dwukrotne opodatkowanie – raz z momentem możliwości skorzystania z danej usługi, drugi raz – z chwilą faktycznego skorzystania. To ostatnie stanowi bowiem realizację uprawnienia wcześniej otrzymanego.

Źródłem ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia (wykonania badania w zakresie markerów nowotworowych, bez skierowania na tego typu badanie), wynikającego z uiszczenia przez pracodawcę dodatkowej opłaty, może być wysokość opłaty (jak wskazał Wnioskodawca, opłata ta jest jednorazowa i w ustalonej kwocie, bez względu czy pracownicy będą korzystali z badania czy nie) oraz liczba pracowników uprawnionych do skorzystania z badania.

Ustalanie tej wartości, w relacji do jednego uprawnionego pracownika, powinno dokonywać się zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według zasad określonych w art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy, tj. według cen zakupu.

Cena ta, jako punkt odniesienia – wyjścia dla określenia wartości świadczenia w relacji do poszczególnego uprawnionego pracownika, może zostać podzielona na równe części odpowiadające indywidualnym pracownikom z całości zbioru uprawnionych, albowiem każdy z uprawnionych pracowników będzie posiadał takie samo prawo do skorzystania z usługi opłaconej przez pracodawcę dodatkową opłatą.

Reasumując, wartość dodatkowej opłaty stanowi dla pracowników nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca jako płatnik, obowiązany jest obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wyjaśnić, że tutejszy Organ nie dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy, czy wydatek związany z opłatą ryczałtową stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, gdyż nie jest to przedmiotem zapytania. Ponadto należy zauważyć, że Wnioskodawca – jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – powinien ustalać koszty zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.