Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.429.2018.1.MO
z 30 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2018 r. (data wpływu 31 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy przepisy dotyczące tzw. finansowania dłużnego zawarte w art. 15c ustawy o CIT, będą miały zastosowanie do wspólnika spółki osobowej będącego spółką kapitałową (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2018 r., wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy przepisy dotyczące tzw. finansowania dłużnego zawarte w art. 15c ustawy o CIT, będą miały zastosowanie do wspólnika spółki osobowej będącego spółką kapitałową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również jako „Spółka”), która prowadzi działalność gospodarczą i podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem CIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Rok podatkowy Wnioskodawcy jest równy kalendarzowemu, przy czym pierwszy rok podatkowy Wnioskodawcy trwał od 29 września 2016 r. do 31 grudnia 2017 r.

Wnioskodawca wchodzi w skład grupy kapitałowej z branży deweloperskiej. Wnioskodawca jest wspólnikiem różnych spółek komandytowych.

Spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest wspólnikiem zajmują się działalnością deweloperską, które wymagają finansowania zewnętrznego. W związku z tym, w 2018 r. jedna ze spółek komandytowych (dalej: „Spółka X”), w których Wnioskodawca jest udziałowcem zaciągnęła kredyt w banku, który na moment składania niniejszego wniosku nie został jeszcze wypłacony, ale Spółka X poniosła już w związku z nim określone koszty tj. koszty promesy kredytowej, operatu szacunkowego do kredytu, opłaty z tytułu zabezpieczenia kursu WIBOR, opłaty za przyznanie kredytu nieodnawialnego, opłaty za parametryzację rachunku kredytu nieodnawialnego, opłaty za przyznanie kredytu odnawialnego, opłatę za parametryzację rachunku kredytu odnawialnego, opłatę za parametryzację rachunku dotyczącego zabezpieczenia wierzytelności.

Ww. kredyt zostanie najprawdopodobniej uruchomiony jeszcze w trakcie 2018 r. Kredyt ma być wypłacany transzami do 2021 r. włącznie. Umowa kredytowa przewiduje 2 etapy kredytowania przedsięwzięcia - do marca 2021 r. Spółka posiada kredyt budowlany przyznany na refinansowanie nakładów poniesionych na budowę. Umowa zawiera opcję przekształcenia kredytu budowlanego w kredyt inwestycyjny - od momentu zakończenia inwestycji a dokładnie od 21 kwietnia 2021 r. na 10 lat z terminem spłaty do 14 kwietnia 2031 r.

Środki otrzymane z przedmiotowego kredytu zostaną przeznaczone w całości na prowadzenie działalności gospodarczej Spółki X, a dokładniej na budowę 3 budynków biurowo - usługowych oraz modernizacje spichlerza również na budynek biurowo-usługowy. Ww. budynki biurowe (3 nowo wybudowane i zmodernizowany spichlerz) będą stanowić dla Spółki X środki trwałe. Powierzchnie w biurowcach zostaną co do zasady przeznaczone na wynajem. Wnioskodawca przewiduje, że wynajem lokali biurowych oraz mieszkań na wynajem krótkoterminowy nastąpi najprawdopodobniej w 2021 r. lub w latach następnych.

Wnioskodawca zaznacza, że wszystkie wydatki poniesione do momentu oddania środków trwałych do używania i jednocześnie związane z wytworzeniem tj. koszty promesy kredytowej, operatu szacunkowego do kredytu, opłaty z tytułu zabezpieczenia kursu WIBOR, opłaty za przyznanie kredytu nieodnawialnego, opłaty za parametryzację rachunku kredytu nieodnawialnego, opłaty za przyznanie kredytu odnawialnego, opłatę za parametryzację rachunku kredytu odnawialnego, opłatę za parametryzację rachunku dotyczącego zabezpieczenia wierzytelności, będą zwiększać wartość początkową środków trwałych. Wartość początkową środków trwałych zwiększać będą również odsetki zapłacone oraz niezapłacone, ale naliczone do momentu oddania do używania środków trwałych (biurowców). Wnioskodawca zaznacza, że do wartości środków trwałych wejdą odsetki z pierwszego etapu kredytowania tj. z kredytu na budowę.

Spółka komandytowa, która zaciągnęła kredyt posiada również pożyczki od podmiotów powiązanych jednak nie są one przedmiotem niniejszego wniosku.

Wnioskodawca podkreśla, że spółki komandytowe, nie są podatnikami podatku dochodowego (dla potrzeb podatku dochodowego Spółki te są transparentne). Podatnikami podatku dochodowego są natomiast wspólnicy Spółek, (m.in. Wnioskodawca), którzy w związku z art. 5 ustawy o CIT, są zobowiązani łączyć w swoim rachunku podatkowym przypadające na nich przychody i koszty z tytułu udziału w spółkach osobowych. Jednakże stroną umowy pożyczek nie jest sam Wnioskodawca tylko spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Wobec tego, Wnioskodawca, jako wspólnik spółek komandytowych, postanowił złożyć niniejszy wniosek celem potwierdzenia skutków podatkowych związanych z uregulowaniem odsetek oraz innych wydatków wskazanych w niniejszym wniosku dotyczących kredytu zaciągniętego przez spółkę komandytową.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przepisy dotyczące tzw. finansowania dłużnego zawarte w art. 15c ustawy o CIT, będą miały zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące tzw. finansowania dłużnego zawarte w art. 15c ustawy o CIT, w jego przypadku nie będą miały zastosowania.

Zgodnie ze zmienionym od 1 stycznia 2018 r. art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Art. 3 ust. 1 ustawy o CIT stanowi natomiast, iż podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Obecne brzmienie wynika z transpozycji do polskiego systemu podatkowego dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej jako dyrektywa ATAD), wdrażającej na szczeblu Unii Europejskiej wnioski Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) zawarte w działaniu czwartym raportu końcowego w sprawie erozji bazy opodatkowania i przenoszenia zysków. Dyrektywa ATAD została wydana w związku z zainteresowaniem państw UE, tym aby CIT płacony był w miejscu, gdzie faktycznie generowane są zyski i powstaje wartość dodana, a nie w miejscu sztucznie wyznaczonym przez struktury podatkowe.

Powyższe znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do ustawy nowelizującej, w której czytamy „charakter przepisów zawartych w ww. dyrektywie stanowi wyraz dążenia na forum UE do zapewnienia, poprzez zwiększenie skuteczności krajowych systemów opodatkowania podatkiem dochodowym przedsiębiorstw korporacyjnych, aby podatki były płacone w miejscu, gdzie są generowane zyski i wytwarzana jest wartość. Cel ten ma zaś zostać osiągnięty poprzez wdrożenie przez wszystkie państwa członkowskie UE do swoich ustawodawstw podatkowych najbardziej powszechnych rozwiązań (instytucji) prawnych przeciwdziałających tzw. optymalizacji podatkowej”.

Należy zaznaczyć, że celem dyrektywy ATAD oraz nowelizacji polskich przepisów, które mają za zadanie implementować ww. dyrektywę jest przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania. W analizowanym przypadku nie mamy do czynienia z podejmowaniem działań, które mają za zadanie unikanie opodatkowania, również nie są to działania optymalizacyjne na gruncie podatkowym. Skorzystanie przez spółkę komandytową z finansowania zewnętrznego jest jedynie przejawem prowadzenia działalności deweloperskiej, która wymaga ponoszenia szeregu nakładów finansowych, co do zasady jest to działalność która w dużej mierze opiera się na pozyskiwaniu kredytów od podmiotów zajmujących się działalnością w tym zakresie, czyli banków.

Wnioskodawca podkreśla, że celem otrzymania kredytu nie było uniknięcie bądź zminimalizowanie obciążeń podatkowych, na co wskazuje uzyskanie finansowania od podmiotu niepowiązanego ze spółką komandytową.

Warto również podkreślić, że przyjęcie stanowiska, iż w analizowanym przypadku należy stosować art. 15c ustawy o CIT powoduje, że podmiot będący podatnikiem CIT i prowadzący działalność wymagającą z korzystania z finansowania zewnętrznego, które nie ma na celu uniknięcie opodatkowania co do zasady jest inaczej traktowany - gorzej - niż podatnik podatku PIT, który również w ramach swojej działalności korzysta z takiego finansowania.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że ze względu na wykładnie celowościową, w jego przypadku nie będą miały zastosowanie przepisy zawarte w art. 15c ustawy o CIT.

Ponadto należy zaznaczyć, że umowę o kredyt nie zawarł Wnioskodawca, lecz spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest jedynie wspólnikiem. Również ten fakt podkreśla, iż ograniczenia wynikające z tzw. finansowania dłużnego w analizowanym przypadku nie powinny mieć zastosowania. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Brak tożsamości między spółką osobową a jej wspólnikiem podkreśla wyrok NSA z 1 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 2980/12 w której czytamy „upatrywanie w umowie wspólnika ze spółką osobową kontraktowania z samym sobą jest nietrafne, gdyż pomija prawną, korporacyjną i majątkową, odrębność spółki osobowej od podmiotów posiadających w niej udziały”. W związku z powyższym, ograniczenia wynikające z art. 15c ustawy o CIT, nie powinny mieć zastosowania do Wnioskodawcy, ponieważ to nie Wnioskodawca otrzymał kredyt i to nie Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty kosztów kredytu w tym jego odsetek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175; dalej jako: „ustawa nowelizująca”), nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

W ramach implementacji dyrektywy, dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki.

Od dnia 1 stycznia 2018 r. ustawą nowelizującą zmianie uległy regulacje zawarte w art. 15c updop. Ponadto ustawą zmieniającą zostały uchylone także ust. 7b, 7g i 7h.

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 updop, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 updop, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z art. 15c ust. 12 updop, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Stosownie do nowych regulacji art. 15c updop ograniczenia wynikające z powołanego przepisu są obowiązani stosować, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1 updop.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c updop dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności nowa regulacja nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada udziały w spółce komandytowej, która w 2018 r. zaciągnęła kredyt w banku. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy art. 15c updop, dotyczący tzw. finansowania dłużnego będzie miał zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy będącego wspólnikiem spółki komandytowej.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577 z późn. zm., dalej: „ksh”), spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 ksh, określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Stosownie do postanowień art. 8 § 1 ksh, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. W myśl art. 28 ksh, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 102 ksh, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie natomiast do przepisu art. 103 ksh, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Z powołanych powyżej przepisów prawa wynika zatem, że spółki osobowe nie posiadają podmiotowości prawnopodatkowej dla celów podatku dochodowego – są „transparentne” podatkowo. Skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki osobowej przypisywane są odpowiednio jej wspólnikom. W przypadku wspólników będących osobami prawnymi, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest spółka kapitałowa do jej opodatkowania mają zastosowanie przepisy art. 5 updop. Zgodnie z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe (art. 5 ust. 1 updop). Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 updop).

Należy więc przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej, w tym Spółką będącą osobą prawną, powinien być dokonany jednolicie, w takiej proporcji, w jakiej Spółka ta partycypuje w zyskach spółki komandytowej.

Odnosząc powyższe przepisy na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że niewątpliwie kredyt bankowy stanowi formę finansowania działalności gospodarczej. Jak zostało to wskazane powyżej skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki osobowej przypisywane są odpowiednio jej wspólnikom, a do wspólnika będącego spółką kapitałową, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów updop. Zatem, bezsporny w niniejszej sprawie jest fakt, że Wnioskodawca do zdarzeń gospodarczych dotyczących spółki osobowej (w tym wypadku zaciągnięcia kredytu) winien zastosować przepisy updop.

Ponadto, art. 15c ust. 1 updop, wskazuje, że podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1 są zobowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finasowania dłużnego (…). Natomiast, art. 3 ust. 1 updop stanowi, że Podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zatem, art. 15c ust. 1 updop będzie miał zostawanie również dla Wnioskodawcy, jako że jest podatnikiem o którym mowa w ww. art. 3 ust. 1.

Dodatkowo, zaznaczyć należy, iż Ustawodawca w art. 15c ust. 14 pkt 2 updop wprowadził tylko jedno odstępstwo od normy ogólnej wynikającej z art. 15c ust. 1 updop mające charakter podmiotowy i dotyczy to przedsiębiorstw finansowych ze względu na ich specyfikę.

Zaznaczyć należy, że gdyby Ustawodawca chciał wyłączyć również wspólników spółek osobowych spod regulacji art. 15c ust. 1 updop, dałby temu wyraz bezpośrednio w ustawie.

Odnosząc się do stwierdzenia Spółki, że umowę o kredyt zawarła spółka komandytowa a nie Wnioskodawca, który jest jedynie jej wspólnikiem, stwierdzić należy, że jak zostało to już wskazane powyżej nowelizacja art. 15c ust. 1 updop, rozciągnęła stosowanie ograniczenia z niego wynikającego na wszystkich podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 updop.

Skoro, podatnikami spółki osobowej są ich wspólnicy (w niniejszej sprawie spółka kapitałowa) to jak to zostało wskazane powyżej przychody i koszty uzyskania przychodów spółki osobowej łączy się z przychodami wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku z zastosowaniem przepisów updop.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania stwierdzić należy, że przepisy dotyczące tzw. finansowania dłużnego zawarte w art. 15c updop będą miały również zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy, będącego wspólnikiem spółki komandytowej.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.