Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.291.2018.2.BS
z 3 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 lipca 2018 r. (data wpływu 18 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości powstania przychodu i zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych, w związku z dokonywanymi usługami przekazu środków pieniężnych, o których mowa we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości powstania przychodu i zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych, w związku z dokonywanymi usługami przekazu środków pieniężnych, o których mowa we wniosku.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 września 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.291.2018.1.BS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 1 października 2018 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Administrator umowy o świadczenie usług administracyjnych, zgodnie z treścią umowy świadczy usługi, polegające na zarządzaniu środkami finansowymi należnymi Klientowi (spółka X) poprzez przyjmowanie zapłaty za usługi wykonane przez Klienta na rzecz kontrahentów. Następnie w rozliczeniu Administrator przekazuje środki finansowe na konto Klienta zgodnie z jego potrzebami oraz instrukcjami. Należy wskazać, iż Administrator świadczy usługi profesjonalnie oraz opłaca wszelkie należne z tego tyłu daniny publiczne. Administrator przyjmuje środki pieniężne od osoby zlecającej płatność (kontrahent) oraz dokonuje transferu, czyli przekazuje środki pieniężne do odbiorcy (Klienta). Do zadań Administratora należy więc przyjęcie płatności, jej ewidencja, poinformowanie o otrzymanej wpłacie Klienta oraz ewentualne ustalenie czy pozostali kontrahenci Klienta opłacili otrzymane faktury. W przypadku ustalenia, że którykolwiek z kontrahentów nie dokonał wpłaty, wnioskodawca informuje o stwierdzonym fakcie Klienta. Działalność Wnioskodawcy polega więc na świadczeniu usług przekazu środków pieniężnych, w tym jednorazowych przekazów. Wykonywane transakcje płatnicze przebiegają pomiędzy: płatnikiem (kontrahentem) a końcowym odbiorcą (spółką X), zaś dokonywane są za pośrednictwem rachunku bankowego Administratora, który rozlicza wykonanie umowy.

Umowy pomiędzy końcowym odbiorcą płatności (spółką X) a płatnikiem nie są zawierane przy udziale Wnioskodawcy, który otrzymuje wyłącznie do wiadomości kopię wystawionej faktury VAT, która określa dane kontrahenta oraz kwotę i termin, w którym zobowiązany jest zapłacić należność na rzecz spółki X. Na fakturze VAT jako rachunek do transakcji wskazywany jest rachunek bankowy wraz z informacją, aby płatność została zrealizowana bezpośrednio do spółki Wnioskodawcy. Administrator z tego tytułu wystawia fakturę VAT za świadczone usługi na rzecz Klienta (spółki X). Podstawą do ustalenia wysokości wynagrodzenia jest procentowa wartość transakcji, które zostały rozliczone przez Wnioskodawcę (wynagrodzenie prowizyjne).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 21 września 2018 r., wskazano, że działalność Wnioskodawcy polega wyłącznie na usłudze pośrednictwa w rozliczeniu zapłaty pomiędzy Klientem na rzecz kontrahentów. Wnioskodawca wyłącznie z tego tytułu wystawia fakturę VAT za świadczone usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku wystąpienia opisanego stanu faktycznego istnieje po stronie Wnioskodawcy obowiązek rozpoznania przychodu i zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych, w związku z dokonywanymi usługami przekazu środków pieniężnych, w przypadku gdy Wnioskodawca nie jest stroną umowy a wyłącznie pośredniczy w rozliczeniu zapłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu, ale określa przykładowy katalog przysporzeń stanowiących przychód. W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że przychodem jest każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym i bezzwrotnym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Aby można było mówić o przychodzie po stronie otrzymującego musi wystąpić realne przysporzenie, o wymiernej wartości finansowej. Wnioskodawca realnie otrzymuje przysporzenie przy finalizacji konkretnego zamówienia tj. w momencie otrzymania zapłaty z tytułu wystawionej przez siebie na Klienta (spółkę X) faktury rozliczeniowej w związku ze świadczeniem usług administrowania środkami pieniężnymi Klienta. W związku z otrzymaniem zapłaty za wystawioną fakturę spółka uzyskuje przychód i jest płatnikiem podatku od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie uzyskuje on natomiast przychodu z tytułu przyjęcia na swoje konto środków finansowych należnych Klientowi (spółce X) na podstawie faktury wystawionej przez Klienta na rzecz kontrahenta, a tym samym na tej podstawie nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczy on jedynie usługę przekazu i pełni rolę podmiotu przekazującego.

Zgodnie z art. 921 ze zm. 1 § 1 k.c. „Kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego”.

W doktrynie przyjmuje się, iż czynność przekazu stanowi jednostronną czynność upoważniającą, a więc nie stanowi czynności przysparzającej: „Przekaz nie jest ani czynnością prawną zobowiązującą, ani rozporządzającą, tylko upoważniającą (tak wyrok SA w Warszawie z 14 grudnia 2005 r. sygn. akt I ACa 494/05). Treść przekazu zawiera podwójne upoważnienie. Pierwsze wyraża się w tym, że przekazujący (A) upoważnia przekazanego (B) do spełnienia świadczenia na rzecz odbiorcy przekazu (C). Drugim jest upoważnienie udzielane przez przekazującego (A) odbiorcy przekazu (C) do przyjęcia świadczenia od przekazanego na rachunek przekazującego. Wobec powyższego czynność przekazu nie może stanowić przychodu po stronie przekazującego. Sam przekaz nie rodzi stosunku zobowiązaniowego, jego moc prawna wyraża się tylko w dopełniających się dwóch upoważnieniach, z których mogą skorzystać określone osoby (przekazany i odbiorca).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zatem zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych w związku z opisanym stanem faktycznym, w szczególności Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku w związku z czynnością przekazu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c–3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo
• uregulowania należności.
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca na podstawie umowy świadczy usługi, polegające na zarządzaniu środkami finansowymi należnymi Klientowi poprzez przyjmowanie zapłaty za usługi wykonane przez Klienta na rzecz kontrahentów. Następnie w rozliczeniu przekazuje środki finansowe na konto Klienta zgodnie z jego potrzebami oraz instrukcjami. Przyjmuje środki pieniężne od osoby zlecającej płatność (kontrahent) oraz dokonuje transferu, czyli przekazuje środki pieniężne do odbiorcy (Klienta). Do zadań Wnioskodawcy należy więc przyjęcie płatności, jej ewidencja, poinformowanie o otrzymanej wpłacie Klienta oraz ewentualne ustalenie czy pozostali kontrahenci Klienta opłacili otrzymane faktury. W przypadku ustalenia, że którykolwiek z kontrahentów nie dokonał wpłaty, wnioskodawca informuje o stwierdzonym fakcie Klienta. Działalność Wnioskodawcy polega więc na świadczeniu usług przekazu środków pieniężnych, w tym jednorazowych przekazów. Wykonywane transakcje płatnicze przebiegają pomiędzy: płatnikiem (kontrahentem) a końcowym odbiorcą, zaś dokonywane są za pośrednictwem rachunku bankowego Wnioskodawcy, który rozlicza wykonanie umowy.

Umowy pomiędzy końcowym odbiorcą płatności (Klientem) a płatnikiem nie są zawierane przy udziale Wnioskodawcy, który otrzymuje wyłącznie do wiadomości kopię wystawionej faktury VAT, która określa dane kontrahenta oraz kwotę i termin, w którym zobowiązany jest zapłacić należność na rzecz Klienta. Na fakturze VAT jako rachunek do transakcji wskazywany jest rachunek bankowy wraz z informacją, aby płatność została zrealizowana bezpośrednio do spółki Wnioskodawcy. Wnioskodawca z tego tytułu wystawia fakturę VAT za świadczone usługi na rzecz Klienta. Podstawą do ustalenia wysokości wynagrodzenia jest procentowa wartość transakcji, które zostały rozliczone przez Wnioskodawcę (wynagrodzenie prowizyjne). Działalność Wnioskodawcy polega wyłącznie na usłudze pośrednictwa w rozliczeniu zapłaty pomiędzy Klientem na rzecz kontrahentów. Wnioskodawca wyłącznie z tego tytułu wystawia fakturę VAT za świadczone usługi.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro jak wynika z wniosku Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pośredniczy jedynie w rozliczeniu zapłaty pomiędzy Klientem a kontrahentami (umowy nie są zawierane przy udziale Wnioskodawcy) i za usługi świadczone na rzecz Klienta otrzymuje wynagrodzenie dokumentowane fakturą, to po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód podatkowy z tytułu przyjęcia na swoje konto środków finansowych należnych Klientowi a tym samym nie będzie on zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu. Przychodem Wnioskodawcy podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie wyłącznie wartość wynagrodzenia, które zostanie mu wypłacone za świadczone usługi pośrednictwa w rozliczaniu zapłaty pomiędzy Klientem i kontrahentami.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do twierdzenia, że nie uzyskuje on przychodu z tytułu przyjęcia na swoje konto środków finansowych należnych Klientowi (spółce X) na podstawie faktury wystawionej przez Klienta na rzecz kontrahenta, a tym samym na tej podstawie nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu jest prawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-001 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.