Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.287.2018.3.BS
z 9 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lipca 2018 r. (data wpływu 13 lipca 2018 r.), uzupełnionym 24 września 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Spółka, w związku z planowanym zwrotem środków pieniężnych, o których mowa we wniosku, będzie uprawniona do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona przez Spółkę faktura korygująca, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2018 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy Spółka, w związku z planowanym zwrotem środków pieniężnych, o których mowa we wniosku, będzie uprawniona do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona przez Spółkę faktura korygująca, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.287.2018.2.BS, 0111-KDIB3-2.4012.487.2018.3.MD, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 września 2018 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, mającą siedzibę na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca należy do międzynarodowej Grupy kapitałowej L (dalej: „Grupa”) prowadzącej działalność w zakresie produkcji oraz sprzedaży wysokiej jakości wyrobów medycznych oraz higienicznych.

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na sprzedaży produktów Grupy na terytorium Polski od 2012 r. W początkowym okresie funkcjonowania Wnioskodawca podejmował działania marketingowe mające na celu zwiększenie rozpoznawalności na polskim rynku produktów oferowanych przez Grupę, które docelowo miały przyczynić się do zwiększenia sprzedaży produktów Grupy.

W 2013 r. Spółka z Grupy, tj. L. z siedzibą w Austrii (dalej: „L.”), będąca producentem produktów Grupy oraz dokonująca dostawy produktów Grupy na rzecz Wnioskodawcy dokonała płatności na rzecz Spółki w związku z prowadzeniem przez Spółkę działań marketingowych (płatność została udokumentowana fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę). Otrzymane przez Wnioskodawcę środki miały zostać wykorzystane na rozwój działalności związanej ze sprzedażą produktów Grupy w Polsce, a pośrednio rozwój działalności całej Grupy. W związku z otrzymaną płatnością, Wnioskodawca rozpoznał przychód podatkowy.

Z punktu widzenia L., koszt poniesiony na rzecz Wnioskodawcy z powyższego tytułu mógł przyczynić się do zwiększenia sprzedaży produktów Grupy, a tym samym do zwiększenia przychodów L. W związku z powyższym, L. rozpoznała kwotę wskazaną na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów.

W 2016 r. w L. została przeprowadzona kontrola podatkowa, w ramach której austriackie organy podatkowe zakwestionowały prawo L. do rozpoznania kosztu podatkowego w powyższym zakresie twierdząc, że płatność zrealizowana przez L. na rzecz Wnioskodawcy nie wykazuje związku z przychodem L., lecz z przychodem Wnioskodawcy. Austriackie organy twierdziły, że w takiej sytuacji wydatki na rozwój działalności Wnioskodawcy powinny być sfinansowane przez niego, a nie L..

W związku z wyłączeniem omawianej kwoty z kosztów podatkowych L., L. przyjmując argumentację austriackich organów podatkowych podniesioną podczas kontroli podatkowej, wezwała Wnioskodawcę do zwrotu płatności zrealizowanej na rzecz Wnioskodawcy w 2013 r.

Mając na uwadze perspektywę współpracy z L. w przyszłości, jak również chęć zachowania pozytywnych relacji biznesowych z L., Wnioskodawca zamierza dokonać zwrotu na rzecz L. kwoty udokumentowanej fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę w 2013 r. W związku z powyższym, Wnioskodawca zamierza wystawić fakturę korygującą do faktury wystawionej pierwotnie w związku z realizacją płatności przez L.

Wnioskodawca podkreśla, że zwrot środków wypłaconych pierwotnie przez L. na rzecz Wnioskodawcy nie następuje z tytułu kary umownej lub odszkodowania, lecz jest wyłącznie skutkiem podjętej przez Wnioskodawcę decyzji biznesowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 14 września 2018 r.):

Czy Spółka, w związku z planowanym zwrotem środków pieniężnych na rzecz L., będzie uprawniona do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona przez Spółkę faktura korygująca na rzecz L., tj. zgodnie z art. 12 ust. 3j Ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), Spółka w związku z planowanym zwrotem środków pieniężnych na rzecz L., będzie uprawniona do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona przez Spółkę faktura korygująca na rzecz L., tj. zgodnie z art. 12 ust. 3j Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Ponadto, w świetle art. 12 ust. 3a ustawy CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o CIT, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Jednocześnie, w świetle art. 12 ust. 3k ustawy o CIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 3j, podatnik nie osiągnął przychodów lub osiągnięte przychody są niższe od kwoty zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody.

Przepisy art. 12 ust. 3j oraz 3k nie mają zastosowania, jeżeli korekta dotyczy przychodu związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Jak wynika z powołanego art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, data rozpoznania przychodu przez podatnika uzależniona jest od momentu wystąpienia jednego z następujących zdarzeń: (i) wydanie rzeczy, (ii) zbycie prawa lub (ii) wykonanie usługi, chyba że wcześniej doszło do wystawienia faktury lub uregulowania należności (w takim przypadku decydujący jest moment wstawienia faktury lub uregulowania należności).

Dodatkowo, jak wynika z przytoczonego art. 12 ust. 3j ustawy o CIT, obowiązującego od 1 stycznia 2016 r., korekta przychodu w bieżącym okresie rozliczeniowym, jest możliwa w każdym przypadku, w którym nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką.

Powyższe oznacza, że korekta przychodu spowodowana innymi okolicznościami niż wymienione w powołanym przepisie może zostać ujęta w rachunku podatkowym „na bieżąco”, tj. może obniżać przychód podatkowy w tym okresie, w którym zostanie wystawiony odpowiedni dokument potwierdzający przyczyny korekty. Powyższe może nastąpić przy założeniu, że korekta nie dotyczy przychodu rozpoznanego w okresie, który uległ już przedawnieniu.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby zauważyć, że ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęć „błędu rachunkowego” oraz „oczywistej omyłki”. Taka definicja nie znajduje się również w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), ani żadnej innej ustawie podatkowej. W związku, z tym, zdaniem Wnioskodawcy znaczenia tych określeń należy się doszukiwać, w literalnym brzmieniu przepisu, odwołując się tym samym do zasad wykładni językowej. Zgodnie z definicją słów „błąd” oraz „rachunkowy”, zamieszczoną w Słowniku PWN (http:/sjp.pwn.pl/słownik/), „błąd rachunkowy” może oznaczać „niezgodność z obowiązującymi regułami pisania, liczenia, wymowy itp.” (definicja słowa „błąd”), oraz że taka niezgodność musi być związana z „obliczeniami za pomocą działań arytmetycznych” lub też „liczbami, pozycjami, rubrykami, na których ma się to zadanie wykonać” (definicja słowa „rachunkowy”). Natomiast, zgodnie z tym samym źródłem, poprzez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”.

Takie rozumienie zostało potwierdzone w interpretacjach organów podatkowych: m.in. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 stycznia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.465.2017.2.AN oraz z dnia 18 września 2017 r., Znak: 0115-KDIT2-3.4010.138.2017.1 .MK.

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby także zwrócić uwagę na uzasadnienie do ustawy nowelizującej do ustawy o CIT wprowadzającej omawianą regulację, w świetle którego „(...) fakty mające wpływ na korektę podstawy opodatkowania, które nastąpiły w późniejszym okresie rozliczeniowym, nie powinny być rozpoznawane ze skutkiem „wstecz” (ex tunc), lecz powinny być rozliczane w bieżącym okresie rozliczeniowym. W przypadku wystąpienia okoliczności skutkującej zmianą wartości sprzedaży, a tym samym uprawniającej do zmniejszenia lub zwiększenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, korekta po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinna odbywać się w bieżącym okresie rozliczeniowym, tj. w dacie jej wystawienia i odpowiednio otrzymania.”

Mając na uwadze brzmienie powyższych regulacji oraz wskazywany przez ustawodawcę cel ich wprowadzenia, w ocenie Wnioskodawcy, jest on uprawniony do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca na rzecz L.

Jak wskazano w stanie faktycznym, pierwotna płatność zrealizowana przez L. została udokumentowana fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę, zatem Wnioskodawca w związku ze zwrotem środków na rzecz L. wystawi fakturę korygującą. Wnioskodawca chciałby zauważyć, że okoliczności będące przyczyną korekty dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz L. zaistniały w okresie późniejszym niż moment wystawienia faktury pierwotnej oraz nie są one spowodowane błędem rachunkowym lub oczywistą omyłką. W związku z powyższym nie sposób uznać, że w niniejszej sprawie zaszły przesłanki uzasadniające retroaktywną korektę przychodów Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że wyrażenie zgody na dokonanie zwrotu środków na rzecz L. wynika z przyczyn biznesowych podyktowanych (i) chęcią wsparcia spółki z Grupy w realizacji wytycznych przekazanych przez austriackie organy podatkowe podczas kontroli podatkowej, a docelowo (ii) utrzymaniem pozytywnych relacji ze spółką z Grupy w kontekście planowanej dalszej współpracy z L.

Dodatkowo Wnioskodawca zwraca uwagę, że samo uprawnienie do dokonania w omawianych okolicznościach korekty przychodu przez Wnioskodawcę wynika z systematyki ustawy o CIT, która zasadniczo nakazuje (poza przypadkami szczególnymi wymienionymi w przepisach ustawy o CIT), traktowanie otrzymanych oraz zwróconych świadczeń pieniężnych jako neutralnych podatkowo.

Mając zatem na uwadze, że omawiany zwrot środków na rzecz L. nie następuje pod tytułem kar umownych lub odszkodowań (kategorii wyłączonych mocą ustawy o CIT z kosztów podatkowych), a podyktowany jest wyłącznie względami biznesowymi. Wnioskodawca powinien być uprawniony do skorygowania przychodu o kwotę, która zostanie wypłacona w przedstawionych okolicznościach na rzecz L..

Mając zatem na uwadze, że:

1. Wnioskodawca zamierza dokonać zwrotu środków pieniężnych na rzecz L.,
2. pierwotna płatność została udokumentowana fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę,
3. korekta nie wynika z błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki,
4. korekta jest podyktowana zdarzeniami, które wystąpiły po dacie wystawienia faktury pierwotnej,
5. zwrot środków na rzecz L. wynika z uzasadnionej decyzji biznesowej oraz ma na celu zachowanie pozytywnych relacji z podmiotem z Grupy umożliwiających dalszą współpracę,
6. zwrot środków na rzecz L. nie wynika z okoliczności, które w świetle przepisów ustawy o CIT mogłyby wpłynąć na brak uprawnienia do dokonania korekty przychodów Wnioskodawcy

-Wnioskodawca powinien być uprawniony do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca na rzecz L., tj. zgodnie z art. 12 ust. 3j Ustawy o CIT.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca chciałby przytoczyć następujące interpretacje organów podatkowych potwierdzające prawo podatnika do dokonania korekty przychodów podatkowych na bieżąco, w sytuacji gdy korekta dokonywana jest z przyczyn innych niż błąd rachunkowy lub oczywista omyłka, tj.:

• Znak: 0111-KDIB1-3.4010.11.2018.2.APO z dnia 23 marca 2018 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której wskazano, że „(...) w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowną korektę). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie przychodu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta taka winna być uwzględniana „wstecznie”, tj. w okresie, w którym przychód taki został pierwotnie ujęty przez podatnika.”
• Znak: 0114-KDIP2-2.4010.42.2018.1.AM z dnia 20 marca 2018 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której potwierdzone zostało stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie, z którym „(...) kluczowe z perspektywy ustalenia prawidłowego momentu, w który powinna zostać uwzględniona korekta przychodu jest ocena, jaki charakter mają dokonywane korekty wynagrodzenia po zakończeniu danego roku, w którym usługi były świadczone. Przede wszystkim czy takie korekty mogą być uznane za błędy rachunkowe lub inne oczywiste omyłki, a w związku z tym czy powinny skutkować koniecznością dokonania wstecznej korekty przychodów z tytułu wykonanych usług, czy może nie mają charakteru błędów rachunkowych lub innych oczywistych omyłek, a tym samym powinny być ujmowane w bieżącym rozliczeniu, tzn. rozliczeniu za okres, w którym wystawiono faktury korygujące.”
• Znak: 0115-KDIT2-3.4010.196.2017.1.JS z dnia 27 października 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której potwierdzone zostało stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: „Pierwotne faktury wystawione przez usługodawców, będące dla Spółki podstawą ujęcia kosztów uzyskania przychodów, są prawidłowo wystawiane i ujmowane w ewidencji podatkowej Spółki. Wartość kosztów poniesionych przez Spółkę na dzień ich pierwotnego ujęcia jest w pełni poprawna. Natomiast następujące później dodatkowe zmiany kosztów ponoszonych przez usługodawców Spółki, które mają przełożenie na wartość usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy, powodują konieczność korekty przychodów po stronie usługodawcy oraz korekty kosztów po stronie Spółki. Wartość takiej korekty nie może być znana kontrahentowi ani Spółce na moment wystawienia/ujęcia faktury pierwotnej, dlatego w ocenie Wnioskodawcy należy uznać ją za korektę o charakterze następczym, której ujęcie powinno zostać dokonane „na bieżąco”.
  
  

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w związku z planowanym zwrotem środków pieniężnych na rzecz L.R. AT, będzie uprawniona do dokonania korekty przychodów w okresie, w którym zostanie wystawiona przez Spółkę faktura korygująca na rzecz L., tj. zgodnie z art. 12 ust. 3j Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje Wnioskodawcy uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Przepis powyższy wskazuje również, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie pojęcia „kwota należna” – znaczenie tego pojęcia w zasadzie determinuje rozumienie przychodu z działalności gospodarczej. W przepisach podatkowych brak jest definicji pojęcia „kwota należna”. Konieczne jest zatem odwołanie się w tym zakresie do wykładni językowej. W myśl słownika języka polskiego – „należny” to „przysługujący, należący się komuś”. Z kolei czasownik „należeć się” oznacza tyle, co „przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę”. „Kwoty należne” są to te przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakie stanowi działalność gospodarcza i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością, choćby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż aby w ogóle możliwym było uznanie należności za przychód z prowadzonej działalności gospodarczej przychód ten musi stanowić przychód należny w tej działalności. Przy czym, termin „kwota należna”, o której mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie” (wierzytelność). Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c–3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo
• uregulowania należności.
  
  

Przytoczony przepis w odniesieniu do podmiotów uzyskujących przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ustanawia generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają zapisy art. 12 ust. 3c-3g ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3e ww. ustawy, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, iż przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, w przypadku świadczenia usług powstaje w dniu wykonania usługi. Wyjątek od tej zasady stanowi:

• wystawienie faktury w terminie wcześniejszym niż faktyczne wykonanie usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,
• uregulowanie należności przed wykonaniem usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.
  
  

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Kwestię dotyczącą korekty przychodu reguluje art. 12 ust. 3j ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na sprzedaży produktów Grupy na terytorium Polski od 2012 r. W początkowym okresie funkcjonowania Wnioskodawca podejmował działania marketingowe mające na celu zwiększenie rozpoznawalności na polskim rynku produktów oferowanych przez Grupę, które docelowo miały przyczynić się do zwiększenia sprzedaży produktów Grupy. W 2013 r. Spółka z Grupy, tj. L. z siedzibą w Austrii, będąca producentem produktów Grupy oraz dokonująca dostawy produktów Grupy na rzecz Wnioskodawcy dokonała płatności na rzecz Spółki w związku z prowadzeniem przez Spółkę działań marketingowych (płatność została udokumentowana fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę). Otrzymane przez Wnioskodawcę środki miały zostać wykorzystane na rozwój działalności związanej ze sprzedażą produktów Grupy w Polsce, a pośrednio rozwój działalności całej Grupy. W związku z otrzymaną płatnością, Wnioskodawca rozpoznał przychód podatkowy. Z punktu widzenia L., koszt poniesiony na rzecz Wnioskodawcy z powyższego tytułu mógł przyczynić się do zwiększenia sprzedaży produktów Grupy, a tym samym do zwiększenia przychodów L. W związku z powyższym, L. rozpoznała kwotę wskazaną na fakturze wystawionej przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów. W 2016 r. w L. została przeprowadzona kontrola podatkowa, w ramach której austriackie organy podatkowe zakwestionowały prawo L. do rozpoznania kosztu podatkowego w powyższym zakresie twierdząc, że płatność zrealizowana przez L. na rzecz Wnioskodawcy nie wykazuje związku z przychodem L., lecz z przychodem Wnioskodawcy. Austriackie organy twierdziły, że w takiej sytuacji wydatki na rozwój działalności Wnioskodawcy powinny być sfinansowane przez niego, a nie L. W związku z wyłączeniem omawianej kwoty z kosztów podatkowych L., L. przyjmując argumentację austriackich organów podatkowych podniesioną podczas kontroli podatkowej, L. wezwała Wnioskodawcę do zwrotu płatności zrealizowanej na rzecz Wnioskodawcy w 2013 r. Mając na uwadze perspektywę współpracy z L. w przyszłości, jak również chęć zachowania pozytywnych relacji biznesowych z L., Wnioskodawca zamierza dokonać zwrotu na rzecz L. kwoty udokumentowanej fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę w 2013 r. W związku z powyższym, Wnioskodawca zamierza wystawić fakturę korygującą do faktury wystawionej pierwotnie w związku z realizacją płatności przez L. Wnioskodawca podkreśla, że zwrot środków wypłaconych pierwotnie przez L. na rzecz Wnioskodawcy nie następuje z tytułu kary umownej lub odszkodowania, lecz jest wyłącznie skutkiem podjętej przez Wnioskodawcę decyzji biznesowej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że w omawianych okolicznościach będzie on uprawniony do dokonania korekty przychodu należnego związanego z planowanym zwrotem środków pieniężnych. Wskazać bowiem należy, że jak wynika z wniosku, Wnioskodawca w 2013 r. prowadził działania marketingowe na rzecz Spółki L., za co otrzymał płatność (czyli wynagrodzenie) i wystawił fakturę dokumentującą otrzymaną płatność. Wnioskodawca uznał zatem, że płatność ta była mu należna i w związku z jej otrzymaniem rozpoznał przychód podatkowy. W związku z przeprowadzoną w 2016 r. kontrolą podatkową w Spółce L. zostało zakwestionowane prawo zaliczenia ww. płatności do kosztów uzyskania przychodów Spółki L. W zw. z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca w celu utrzymania dobrych relacji biznesowych ze Spółką L. zamierza zwrócić otrzymane uprzednio od Spółki L. pieniądze za świadczone przez niego w 2013 r. usługi dotyczące działań marketingowych. Powyższe okoliczności nie wskazują zatem, że faktura, którą wystawił Wnioskodawca za działania marketingowe błędnie dokumentowała zaistniały w sprawie stan faktyczny, lecz jako zgodna z nim, została zaewidencjonowana w prowadzonej przez Wnioskodawcę dokumentacji podatkowej. Podkreślić jeszcze raz należy, że zwrot środków na rzecz podmiotu z Grupy przez Wnioskodawcę podyktowany jest wyłącznie względami biznesowymi i chęcią wsparcia spółki z Grupy w realizacji wytycznych przekazanych przez austriackie organy podatkowe podczas kontroli podatkowej, które mają na celu zachowanie pozytywnych relacji z podmiotem z Grupy umożliwiających dalszą współpracę. Nie oznacza to jednak, że powody te są wystarczającą przesłanką do uznania, że przychód ze wskazanych we wniosku usług marketingowych nie był przychodem należnym, a zatem że Wnioskodawcy przysługuje prawo do jego skorygowania. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie uprawniony do dokonania korekty przychodu, który był mu należny.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie nadmienić należy, że postępowanie w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym. Wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego, mogącego prowadzić do ustalenia stanu faktycznego odmiennego, niż wskazany we wniosku, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zgodnie bowiem z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, jako organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej, wydając tą interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i opiera się wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Nadmienia się, że w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, w odmiennym stanie faktycznym niż będący przedmiotem niniejszego wniosku, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.