Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.537.2018.2.MD
z 15 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2018 r. (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z 21 września 2018 r. (data wpływu 27 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy wykonywanych przez Gminę usług zapewnienia pobytu w noclegowni – jest prawidłowe,
• dokumentowania usług zapewnienia pobytu w noclegowni realizowanych na podstawie porozumienia zawartego z innymi gminami –jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy wykonywanych przez Gminę usług zapewnienia pobytu w noclegowni oraz dokumentowania usług zapewnienia pobytu w noclegowni realizowanych na podstawie porozumienia zawartego z innymi gminami. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 21 września 2018 r. (data wpływu 27 września 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 20 września 2018 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.537.2018.1.MD.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 21 września 2018 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina C. (Gmina, Wnioskodawca) jest zrejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała obowiązkowej centralizacji swoich rozliczeń w zakresie VAT.

Gmina realizuje zadania na podstawie ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. (Dz. U. 2018. 994 ze zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, a w myśl postanowień art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy do zadań własnych gminy należy pomoc społeczna. Ośrodek Pomocy Społecznej w C. jest jednostką organizacyjną gminy utworzoną w celu realizacji zadań własnych i zleconych Gminy w zakresie pomocy społecznej. Stanowi podstawową i koordynującą jednostkę organizacyjną systemu pomocy społecznej w gminie, w skład której wchodzi między innymi noclegownia. Noclegownia zapewnia dwudziestu osobom pozbawionym mieszkania nocleg w ciepłym i suchym pomieszczeniu, wykonanie zabiegów higienicznych, wypranie i wysuszenie odzieży, a ogólnodostępna kuchnia umożliwia bezdomnym przygotowanie we własnym zakresie prostych posiłków typu śniadania czy kolacje. Placówka czynna jest od zmierzchu do godziny ósmej rano następnego dnia. Z pobytu w noclegowni korzystają osoby skierowane decyzją Ośrodka Pomocy Społecznej po uprzednim przeprowadzeniu wywiadu rodzinnego. W dniach wolnych od pracy, decyzję o przyjęciu podejmuje dyżurujący pracownik placówki – noclegowni.

Na mocy art. 74 ww. ustawy z Gminą inne gminy zawarły porozumienia, w celu realizacji zadań określonych w przepisach ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2017. 1769 ze zm.), polegających na obowiązku udzielenia schronienia bezdomnym mężczyznom z tychże gmin.

W każdym z tych porozumień gminy postanowiły, iż:

1. Gmina prowadzi noclegownię, do której będzie przyjmować bezdomnych mężczyzn skierowanych z gminy będącej stroną porozumienia.
2. Gmina zobowiązuje się do prowadzenia noclegowni i zapewni obsługę administracyjną i organizacyjną noclegowni.
3. Do realizacji zadania gminy wyznaczają odpowiednio Ośrodek Pomocy Społecznej w C. oraz jednostkę organizacyjną gminy będącą stroną porozumienia, właściwą do realizacji zadań z zakresu pomocy społecznej.
   
   

Niniejsze porozumienia zostały zawarte na okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. Na rzecz gminy, każda z gmin będąca stroną porozumienia, zobowiązana jest do uiszczenia z tytułu realizacji zadań określonych w pkt 1-3 opłaty stałej płatnej w dwóch transzach; pierwsza transza płatna do 30 czerwca 2018 r., a druga do listopada 2018 r. W przypadku nieuregulowania którejkolwiek transzy opłaty stałej, porozumienie ulega rozwiązaniu w trybie natychmiastowym. Opłata stała ponoszona jest przez gminy niezależnie od skorzystania przez osoby bezdomne z noclegu.

Dodatkowo każda z gmin, zobowiązana jest do zapłaty na rzecz gminy, wynagrodzenia za udzielenie schronienia na noc, za każdą osobę która przebywała w noclegowni zgodnie z jej skierowaniem.

Koszt pobytu, o którym mowa powyżej, obliczony będzie poprzez przemnożenie liczby osób korzystających z noclegowni, przez ilość nocy faktycznego pobytu. Należność za udzielenie schronienia płatna będzie przez określoną gminę po zakończeniu miesiąca, na podstawie faktury wystawionej przez Gminę z załączonym imiennym wykazem osób korzystających z noclegu. Przedmiotowe opłaty Ośrodek Pomocy Społecznej otrzymuje wyłącznie na rachunek bankowy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

Realizacja zadań w zakresie pomocy społecznej, które są przedmiotem zapytania, prowadzona jest przez Ośrodek Pomocy Społecznej.

Jednostka, za pośrednictwem której Gmina świadczy ww. usługi będące przedmiotem pytań, jest podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy o VAT – tj. ośrodki pomocy społecznej.

Ośrodek Pomocy Społecznej jest jednostką budżetową gminy i nie wymaga zezwolenia wojewody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opłaty, o których mowa w niniejszym wniosku, opłata stała oraz opłata za pobyt w noclegowni, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o VAT?
2. Czy Gmina jest zobowiązana do wystawiania na rzecz innych gmin faktury za przedmiotowe usługi?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie doprecyzowane w piśmie z 21 września 2018 r.):

Ad. 1. Gmina na mocy zawartych porozumień z innymi gminami zobowiązała się do określonego świadczenia za pośrednictwem OPS – zapewnienia obsługi administracyjnej i organizacyjnej noclegowni oraz udzielenia schronienia bezdomnym mężczyznom. Powyższe czynności należy uznać za świadczenie usług, gdyż zgodnie z dyspozycją art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Za przedmiotowe usługi gmina pobiera określone w porozumieniu wynagrodzenie, zatem będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Reasumując, przedmiotowe usługi świadczone przez Gminę za pośrednictwem OPS, korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2. Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawy towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Bezpośrednim odbiorcą usług, za które gmina pobiera opłaty będzie osoba korzystająca z noclegowni, którą prowadzi gmina C. za pośrednictwem Ośrodka Pomocy Społecznej, a nie gmina, która zobowiązana będzie do dokonania zapłaty.

W związku z powyższym, opłaty wnoszone przez inne gminy, nie są opłatami za świadczenie usług wykonywanych na ich rzecz.

Zatem, Gmina nie jest zobowiązana do wystawiania na rzecz innych gmin faktur dokumentujących otrzymane opłaty stałe i koszty pobytu w noclegowni bezdomnych mężczyzn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy wykonywanych przez Gminę usług zapewnienia pobytu w noclegowni – jest prawidłowe,
• dokumentowania usług zapewnienia pobytu w noclegowni realizowanych na podstawie porozumienia zawartego z innymi gminami –jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata.

Stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidziano stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, zwalnia się od podatku usługi pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej oraz usługi określone w przepisach o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, a także dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, na rzecz beneficjenta tej pomocy, wykonywane przez:

1. regionalne ośrodki polityki społecznej, powiatowe centra pomocy rodzinie, ośrodki pomocy społecznej, rodzinne domy pomocy, ośrodki wsparcia i ośrodki interwencji kryzysowej,
   
2. wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę:
   
   • domy pomocy społecznej prowadzone przez podmioty posiadające zezwolenie wojewody,
   • placówki opiekuńczo-wychowawcze i ośrodki adopcyjno-opiekuńcze,
     
3. placówki specjalistycznego poradnictwa,
   
4. inne niż wymienione w lit. a-c placówki zapewniające całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku na podstawie zezwolenia wojewody, wpisane do rejestru prowadzonego przez wojewodę,
   
5. specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie.

W oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy, zauważyć należy, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług pomocy społecznej w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej, jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, będącego ściśle określonym podmiotem. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, iż zwolnienie nie ma zastosowania.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zajętym w wyroku C-473/08 z dnia 28 stycznia 2010 r. w sprawie Eulitz, pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 VI Dyrektywy (art. 132 Dyrektywy 2006/112/WE) powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Jednakże interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami, do jakich dążą owe zwolnienia, oraz powinna spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Zatem, zdaniem Trybunału, powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień z art. 13 powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zrejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonała obowiązkowej centralizacji swoich rozliczeń w zakresie VAT. Ośrodek Pomocy Społecznej jest jednostką organizacyjną Gminy utworzoną w celu realizacji zadań własnych i zleconych Gminy w zakresie pomocy społecznej. Stanowi podstawową i koordynującą jednostkę organizacyjną systemu pomocy społecznej w gminie, w skład której wchodzi między innymi noclegownia. Na mocy art. 74 ww. ustawy z Gminą inne gminy zawarły porozumienia, w celu realizacji zadań określonych w przepisach ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, polegających na obowiązku udzielenia schronienia bezdomnym mężczyznom z tychże gmin. Na rzecz Wnioskodawcy, każda z gmin będąca stroną porozumienia, zobowiązana jest do uiszczenia z tytułu realizacji określonych w porozumieniu zadań opłaty stałej płatnej. Opłata stała ponoszona jest przez gminy niezależnie od skorzystania przez osoby bezdomne z noclegu. Dodatkowo każda z gmin, zobowiązana jest do zapłaty na rzecz gminy, wynagrodzenia za udzielenie schronienia na noc, za każdą osobę która przebywała w noclegowni zgodnie z jej skierowaniem.

Rozpatrując kwestię zwolnienia z opodatkowania ww. usług świadczonych przez Wnioskodawcę za pośrednictwem OPS należy wskazać na następujące przepisy ustawy o pomocy społecznej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U z 2018 r., poz. 1508, ze zm.), pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

W myśl art. 2 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Zgodnie z art. 7 ww. ustawy pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom w szczególności z powodu:

1. ubóstwa;
   
2. sieroctwa;
   
3. bezdomności;
   
4. bezrobocia;
   
5. niepełnosprawności;
   
6. długotrwałej lub ciężkiej choroby;
   
7. przemocy w rodzinie; 7a. potrzeby ochrony ofiar handlu ludźmi;
   
8. potrzeby ochrony macierzyństwa lub wielodzietność,
   
9. bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych;
   
10. (uchylony);
    
11. trudności w integracji cudzoziemców, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy, ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach;
    
12. trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego;
    
13. alkoholizmu lub narkomanii;
    
14. zdarzenia losowego i sytuacji kryzysowej;
    
15. klęski żywiołowej lub ekologicznej.

Obowiązek zapewnienia realizacji zadań pomocy społecznej spoczywa na jednostkach samorządu terytorialnego oraz na organach administracji rządowej w zakresie ustalonym ustawą (art. 16 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej).

Gmina i powiat, obowiązane zgodnie z przepisami ustawy do wykonywania zadań pomocy społecznej, nie mogą odmówić pomocy osobie potrzebującej, mimo istniejącego obowiązku osób fizycznych lub osób prawnych do zaspokajania jej niezbędnych potrzeb życiowych (art. 16 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej).

Do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy udzielanie schronienia, zapewnienie posiłku oraz niezbędnego ubrania osobom tego pozbawionym (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej).

Zgodnie z art. 48 ustawy o pomocy społecznej osoba lub rodzina ma prawo do schronienia, posiłku i niezbędnego ubrania, jeżeli jest tego pozbawiona.

Stosownie do art. 48a ust. 1 ustawy udzielenie schronienia następuje przez przyznanie tymczasowego miejsca w noclegowni albo schronisku dla osób bezdomnych.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, który świadczy usługi z zakresu pomocy społecznej.

W związku z powyższym, świadczone przez Wnioskodawcę usługi będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca za pomocą jednostki organizacyjnej – Ośrodka Pomocy Społecznej, który jest podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy o VAT świadczy usługi zapewnienia pobytu w noclegowni, tj. świadczy te usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i usługi te są usługami pomocy społecznej w rozumieniu tej ustawy, to spełnione zostały warunki korzystania ze zwolnienia od podatku VAT określone w art. 43 ust. 1 pkt 22 ustawy o VAT.

W konsekwencji świadczone przez Wnioskodawcę w tym zakresie usługi pomocy społecznej mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwości dotyczące braku obowiązku wystawiania faktur na rzecz innych gmin za przedmiotowe usługi.

Na mocy art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zasady dokumentowania przez podatników czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na mocy art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Regulacja określona w ww. przepisie ustawy wyraża zasadę, zgodnie z którą nie ma obowiązku wystawiania faktury dla sprzedaży zwolnionej od podatku. Przepis ten pozwala, aby faktury nie były wystawiane dla czynności zwolnionych przedmiotowo na mocy ustawy bądź na mocy przepisów wykonawczych. Nie pozbawia on wszakże podatników dokonujących tych czynności prawa do wystawiania faktury dokumentującej te czynności. Wystawienie faktury dla sprzedaży zwolnionej jest – co do zasady – pozostawione wyborowi wykonującego czynność.

Jednakże, stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118,

‒jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Z przywołanych przepisów wynika zatem, że podatnik podatku od towarów i usług – co do zasady – jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Ustawodawca nie nakłada jednak na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów nie będących podatnikami tego podatku. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w przewidzianym przepisem terminie.

Analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro – na co wskazują okoliczności sprawy – usługi zapewnienia pobytu w noclegowni realizowane są na podstawie porozumienia zawartego przez Wnioskodawcę z innymi gminami, z którego wynika, że ww. gminy zlecają realizację zadania polegającego na udzieleniu schronienia bezdomnych mężczyznom z tychże gmin, to, w ocenie tut. organu, w takim przypadku należy uznać, że to na gminach zlecających (innej jednostce samorządu terytorialnego), a nie na Wnioskodawcy, ciąży obowiązek udzielenia schronienia bezdomnych. W związku z powyższym należy stwierdzić, że na podstawie porozumienia Wnioskodawca świadczy usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług na rzecz tych innych gmin, za które wypłacane jest przez te gminy wynagrodzenie. Tym samym, świadczenie przedmiotowych usług przez Wnioskodawcę, który – jak wynika z opisu sprawy – jest podatnikiem podatku od towarów i usług, co do zasady – zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy – powinno zostać udokumentowane fakturą.

Niemniej jednak jak wynika z wniosku Wnioskodawca świadczy usługi zapewnienia pobytu w noclegowni, które korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zatem stosownie do treści ww. art. 106b ust. 2 i ust. 3 ustawy, w przypadku, gdy nabywca usługi (inna Gmina) wystąpi z żądaniem wystawienia faktury w terminie wskazanym w art. 106b ust. 3 ustawy Wnioskodawca jest obowiązany do wystawienia ww. faktury.

Tym samym odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy należy wskazać, że będzie on zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej przedmiotowe usługi na rzecz innych gmin, jeżeli w przewidzianym przepisem terminie wystąpi ona z żądaniem wystawienia faktury.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego nie jest on zobowiązany do wystawiania na rzecz innych gmin faktur dokumentujących otrzymane opłaty stałe i koszty pobytu w noclegowni bezdomnych mężczyzn jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.