Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.365.2018.2.WR
z 18 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu), uzupełnionym pismami z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.) oraz z dnia 8 października 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji licencji na program komputerowy sfinansowanej częściowo z dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji licencji na program komputerowy sfinansowanej częściowo z dotacji. Wniosek uzupełniono pismami z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.) oraz z dnia 8 października 2018 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 9 września 2018 r. został zakupiony program komputerowy o wartości początkowej 13750,00 zł netto. Na wartość początkową składają się dwa moduły wchodzące w skład programu plus klucz licencyjny. Zakupiony program komputerowy będzie służył celom wykonywanej działalności, przewidywany okres jego użytkowania w firmie będzie dłuższy niż rok a jego wartość przekracza 10 tys. zł. Zakup ww. programu został sfinansowany w kwocie 13000,00 zł z dotacji, w pozostałej części – ze środków własnych Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni wprowadziła program do ewidencji jako wartość niematerialną i prawną. Wybrała liniową metodę amortyzacji stawką 50%. Program jest amortyzowany, ale odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej w części pokrytej dotacją nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W pozostałej części program komputerowy będzie tak samo amortyzowany, ale odpisy amortyzacyjne będą już odliczane. Natomiast kwota VAT zostanie ujęta w rejestrze VAT zakupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zaliczenie powyższego programu do wartości niematerialnych i prawnych było prawidłowe?
2. Czy odpisy amortyzacyjne od sfinansowanej z dotacji części wartości początkowej programu powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?
3. Czy program może być amortyzowany metodą liniową z zastosowaniem stawki 50%?
4. Czy Wnioskodawczyni może starać się o zwrot podatku VAT za program?
5. Czy Wnioskodawczyni dobrze obliczyła wartość początkową programu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedmiotowy program komputerowy powinien być zaliczony do wartości niematerialnych i prawnych – jako składnik majątku o wartości powyżej 10 tys. zł, którego okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Wydatki na środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne sfinansowane z dotacji co do zasady nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Należy je jednak wprowadzić do ewidencji środków trwałych i dokonywać amortyzacji w czasie. Odpisy amortyzacyjne od części wartości początkowej ww. programu sfinansowanej z dotacji nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Program komputerowy może być amortyzowany metodą liniową, stawką 50%, a jego wartość początkowa została określona prawidłowo.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, 2, 3 i 5. Natomiast w zakresie pytania nr 4 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Podatnik uprawniony jest zatem do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich poniesionych przez siebie, udokumentowanych wydatków pozostających w związku z prowadzoną działalnością i mających (mogących mieć) wpływ na powstanie przychodu – pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są m.in. odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 – czyli m.in. z dotacji zwolnionych od opodatkowania podatkiem dochodowym.

Ponadto zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Wyłączenia powyższe wiążą się z istotą kosztów uzyskania przychodów, które powinny odpowiadać wydatkom rzeczywiście poczynionym przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeśli podatnik faktycznie, w sensie ekonomicznym, nie poniósł danego kosztu, to nie ma powodu, aby taki koszt w jakiejkolwiek formie (w tym w formie odpisów amortyzacyjnych) pomniejszał podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały lub wartość niematerialną i prawną, decydują regulacje zawarte w art. 22a - 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22c ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają m.in.:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Art. 22b ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi ust. 2 ww. artykułu, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze:
   
   
   
   1. kupna,
      
   2. przyjęcia do odpłatnego korzystania, a odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami rozdziału 4a, dokonuje korzystający,
      
      
      
2. koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, który może być wykorzystany na potrzeby działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
   
   
   
   1. produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone, a dotyczące ich koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone, oraz
      
   2. techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika odpowiednio udokumentowana i na tej podstawie podatnik podjął decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii, oraz
      
   3. z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynika, że koszty prac rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii,
      
      
      
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo uprawnionymi do korzystania z tych wartości - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   

• zwane także wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z treścią art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. (ust. 2).

Zatem wszystkie wartości niematerialne i prawne o wartości początkowej powyżej 10000 zł podlegają amortyzacji.

Analizę charakteru oprogramowania komputerowego jako składnika majątku przedsiębiorstwa rozpocząć warto od zasygnalizowania różnic między umowami, na podstawie których dochodzić może do udostępniania takiego oprogramowania w obrocie gospodarczym. W świetle ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.), należy w szczególności wyróżnić:

• umowę zakupu autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w następstwie której nabywca nabywa nieograniczone prawa do korzystania z programu na wszystkich jego polach eksploatacji, zaś zbywca wyzbywa się całości autorskich praw majątkowych (art. 74 ust. 4 ustawy),
• umowę licencyjną (licencję), czyli umowę przenoszącą prawo do korzystania z autorskich praw majątkowych do utworu (w tym programu komputerowego) w obrębie wskazanych pól eksploatacji; (art. 41 ust. 2, 65 i dalsze ustawy),
• umowę, której przedmiotem jest przeniesienie własności egzemplarza programu komputerowego, a która nie przenosi na nabywcę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu, ani nie jest umową licencyjną. Na podstawie takiej umowy dozwolone jest jedynie użytkowanie programu zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem, na własne potrzeby (art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2 oraz art. 75 ustawy).

Dwie pierwsze z wymienionych wyżej umów, w odróżnieniu od ostatniej, przenoszą na nabywcę nie własność rzeczy, a określone prawa. Prawa te – autorskie prawa majątkowe oraz licencje – zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym, po spełnieniu warunków wskazanych w tym przepisie, mogą stanowić wartości niematerialne i prawne, a w związku z tym podlegać amortyzacji.

Wartością niematerialną i prawną nie będzie natomiast program użytkowany na podstawie umów innych niż przenoszące na nabywcę autorskie prawa majątkowe lub licencje.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje przytoczonego wyżej pojęcia „licencja”,. Jak już wspomniano, na gruncie przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, licencja to umowa o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2). Umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia (art. 41 ust. 4).

Zatem na podstawie umowy licencyjnej właściciel autorskich praw majątkowych do utworu (w tym programu komputerowego) upoważnia inną osobę do wykorzystywania tego utworu w określony sposób, w zakresie objętym ww. prawami.

Na mocy art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jeżeli umowa upoważnia do korzystania z programu komputerowego jedynie w zakresie nieobjętym prawami autorskimi, lub jeżeli nie spełnia ona innych wymogów określonych w rozdziale 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - to, niezależnie od swojej nazwy, nie jest umową licencyjną.

Jak wynika z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby stanowiącą własność podatnika licencję na użytkowanie programu komputerowego można było uznać za wartość niematerialną i prawną, musi ona być przez niego nabyta od innego podmiotu i wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto przewidywany okres użytkowania licencji musi wynosić więcej niż rok.

Podkreślenia wymaga, że wartością niematerialną i prawną może być jedynie licencja na program użytkowy. Oprogramowanie związane na stałe z konkretnym urządzeniem, umożliwiające jego uruchomienie i działalnie (np. systemy operacyjne) nie stanowi oddzielnego składnika majątku, a zwiększa wartość początkową komputera, na którym jest zainstalowane.

Z treści wniosku wynika, że nabycie przez Wnioskodawczynię przedmiotowego programu komputerowego polegało w istocie na nabyciu licencji w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Program ten jest i będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni w przewidywanym okresie dłuższym niż rok. Zakupiona licencja spełnia zatem przesłanki określone w art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – i jako taka stanowi wartość niematerialną i prawną oraz podlega amortyzacji.

Art. 22f. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym (ust. 3).

Podatnik jest zatem zobowiązany ustalić dla posiadanej wartości niematerialnej i prawnej jej wartość początkową, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Sposób ustalenia wartości początkowej zależy przy tym od drogi nabycia danego składnika majątku.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 omawianej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1) w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

2) w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;

3) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 3 zdanie pierwsze ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 22g ust. 18 omawianej ustawy, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę - przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Z treści wniosku wynika, że nabycie przez Wnioskodawczynię licencji na korzystanie z programu komputerowego nastąpiło w drodze zakupu. A zatem, skoro rzeczywista cena nabycia ww. licencji wyniosła 13750 zł, to kwota ta stanowi jej wartość początkową.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22m ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 22ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1. od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;
2. od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych - 24 miesiące;
3. od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy;
4. od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.

Jeżeli wynikający z umowy okres używania praw majątkowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jest krótszy od okresu ustalonego w tym przepisie, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w okresie wynikającym z umowy (ust. 2). Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych (ust. 3).

Metodą właściwa dla amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych jest więc metoda liniowa. Podatnik samodzielnie dobiera przy tym stawki amortyzacyjne w ten sposób, by czasy trwania amortyzacji poszczególnych wartości nie były krótsze niż okresy wskazane w powyższym przepisie.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że przy zastosowaniu 50–procentowej rocznej stawki amortyzacyjnej czas trwania amortyzacji przedmiotowej licencji wyniesie 24 miesiące – a więc będzie zgodny z art. 22m ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym. Metodę i stawkę amortyzacji, którą przyjęła Wnioskodawczyni, należy wobec tego uznać za prawidłową.

Odpisy amortyzacyjne dokonywane według powyższych zasad od ustalonej w opisany we wniosku sposób wartości początkowej ww. licencji stanowią dla Wnioskodawczyni – zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym – koszty uzyskania przychodów. Dotyczy to jednak tylko odpisów dokonanych od takiej części wartości początkowej licencji, w jakiej została ona sfinansowana ze środków własnych Wnioskodawczyni. Wydatki na zakup ww. licencji w pozostałej części zostały pokryte z dotacji, przez co należy je traktować jak zwrócone Wnioskodawczyni w rozumieniu powołanego uprzednio art. 23 ust. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na mocy tego przepisu podlegają one zatem wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że przedmiotowa licencja na użytkowanie programu komputerowego stanowi wartość niematerialną i prawną o wartości początkowej 13750 zł. Podlega w całości amortyzacji metodą liniową, a przyjęta przez Wnioskodawczynię stawka amortyzacyjna – 50% – jest właściwa. Odpisy amortyzacyjne w wysokości równej wydatkom poniesionym na ww. zakup przez samą Wnioskodawczynię (czyli do kwoty 700 zł) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, natomiast w pozostałej części, odpowiadającej wkładowi finansowemu pochodzącemu z dotacji – nie stanowią takich kosztów.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych uznać należy za prawidłowe.

Końcowo tutejszy organ zastrzega, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku – w tym o informację, że dokonując zakupu programu komputerowego Wnioskodawczyni nabyła licencję w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Rolą postępowania interpretacyjnego nie jest badanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawczyni nie będzie mogła powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.